[SF HOHYUN]กลัว part2 (End)

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคต่อจากเรื่องกลัวจ้า ไรเตอร์อาจจะข้ามๆเยอะไปหน่อย พอดีมันไม่ใช่ฟิคยาวอะนะ ก็เลยไม่ได้เขียนถึงฉากทรมานพี่จวงมากนัก  เรื่องนี้ดองนานเพราะเอ็นซีอะ จิงๆ ดีไม่ดีอย่างไรก็ฟากติชมกันด้วยน้า~
ปล.ไรเตอร์ต้องขอประธานอภัย เนื่องจากฟิคนี้โดนแบน จึงขอตัดตอนที่ไม่เหมาสมออกนะจ๊ะ
ปล2.ไม่ต้องมาลงเมลแล้วนะ อยากอ่านแบบเต็มไปหาในบอร์ดโฮฮยอนนะ จุ๊บ ♥

เนื้อเรื่อง

สายฝนโปรยปราย เสียงท้องฟ้าคำรามก้องสะท้านไปทั้งดวงใจของร่างเล็ก สายฟ้าฟาดลงมาพอมีแสงให้เห็นชายร่างกำยำ ที่ไม่อาจเห็นใบหน้าได้ชัด ความกลัวเกาะกินร่างเล็กจนไม่อาจขยับตัว ดวงตาสีนิลมีแต่ความหวาดกลัว เค้าไม่รู้ว่าผู้ที่เข้ามาคือใคร และจะทำร้ายตัวเองรึเปล่า

อดีตที่จงฮยอนไม่เคยจะลืมเลือนย้อนกลัวมาทำร้ายร่างเล็กอีกครั้ง ยิ่งได้ยินเสียงฝนเทกระหน่ำ ก็ยิ่งมีแต่ความหวาดกลัวขึ้นเป็นระดับ

.

.

ร่างเล็กที่กำลังสั่นกลัวนั่งกอดเข่าในท่าทีหวาดระแวง ร่างกายสั่นระริก น้ำตาคลอไปทั่วทั้งดวงตาสวย ความอ่อนแอและความหวาดกลัวจากร่างเล็กทำให้มินโฮอดที่จะสงสารไม่ได้

ร่างสูงก้าวเข้าหาร่างบางอย่างเชื่องช้าเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กต้องตกใจกลัวไปมากกว่านี้

แต่ดูเหมือนร่างเล็กจะขาดสติ และมีแต่ความหวาดกลัวเท่านั้น มินโฮขยับตัวเพียงนิดร่างเล็กก็ปล่อยสะอื้นออกมาอย่างหนัก

“จงฮยอน ไม่ต้องกลัว นี่พี่ชายของจงฮยอนนะ”

“อ..ออกไป อย่า..ทำอะไร ผ ม เลย” ร่างเล็กละล่ำละลักพูดออกมา

“จงฮยอน ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ทำอะไรจงฮยอนนะ”

ร่างสูงได้แต่พูดเกลี้ยกล่อม เมื่อร่างเล็กเริ่มคล้อยตาม ร่างสูงก็ก้าวเข้าไปประชิดตัวร่างเล็ก วงแขนแกร่งโอบคนตัวเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด จงฮยอนที่กำลังสั่นเทาซกหน้าลงที่อกแกร่งของมินโฮ ไอร้อนจากคนป่วยทำให้มินโฮยิ่งรู้สึกผิดที่ปล่อยจงฮยอนไว้คนเดียวทั้งๆที่คนตัวเล็กไม่สบายอยู่

ดูเหมือนอ้อมกอดของร่างสูงจะมอบความอบอุ่นและปลอดภัยให้จงฮยอน จนร่างเล็กเริ่มได้สติ..

ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างเล็ก ความอ่อนโยนที่จงฮยอนได้รับจากมินโฮเป็นครั้งแรกทำให้จงฮยอนรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เค้ากลัวเหลือเกินว่านี่จะเป็นแค่ความฝัน พอเค้าตื่นขึ้นมาก็จะพบกับพี่ชายที่แสนใจร้ายคนเดิม

“นอนซะเถอะจงฮยอน คืนนี้พี่จะดูแลนายเอง”

.

.

แสงแดดอ่อนๆยามเช้าปลุกในคนตัวเล็กตื่นขึ้น ตาสวยค่อยๆปรือขึ้นอย่างยากลำบากเพราะผลจากการร้องให้อย่างหนักจนตาบวม ภาพตรงหน้าค่อยๆชัดเจนขึ้นตามลำดับ

ร่างสูงสง่านั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ไม่ไกลจากเตียงที่จงฮยอนนอนนัก ร่างเล็กรู้สึกสับสนไปหมด ถ้าเป็นเมื่อก่อนร่างเล็กคงจะกลัวร่างสูงอยู่ไม่น้อย แต่เหตุการณ์เมื่อคืน ร่างเล็กก็ตอบไม่ได้ว่ามันเป็นความจริงหรือตัวเองแค่ฝันไป แต่เค้ารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าประหลาด ร่างเล็กไม่ได้รู้สึกกลัวร่างสูงเลย แต่กลับอยากจะอยู่ใกล้ๆร่างสูงมากว่า

“ถ้าลุกไหวก็กลับไปนอนห้องนายซะ ชั้นให้คนจัดไว้ให้แล้ว” เสียงเรียบของมินโฮเอ่ยขึ้น ยิ่งเพิ่มความงุนงงให้กับร่างเล็ก ที่ผ่านมานตัวสูงได้แต่ทำร้ายรังแกเค้า บังคับไม่ให้เค้าหนีไปไหน แต่ในตอนนี้กลับมาผลักไสไล่ส่งเค้าให้ไปพ้นๆ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ชั้นจะออกไปทำธุระ หวังว่ากลับมาคงไม่เห็นนายอยู่ในห้องชั้นนะ”มินโฮพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถ แล้วเดินออกจากห้องไปทันที

.

.

ผ่านมากว่าสามเดือนแล้ว ร่องรอยที่มินโฮฝากไว้ก็เลือนหายไปตามกาลเวลา แต่ความรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดนั้นไม่เลือนหายไปจากใจจงฮยอนเลย เพียงครั้งเดียวเท่านั้น เพียงครั้งเดียวที่ได้รับความอบอุ่นจากพี่ชาย ในช่วงเวลาที่เค้าหวาดกลัวที่สุด มันไม่อาจจางหายไปจากใจเค้าได้เลย

ร่างเล็กเดินใจลอยไปตามท้องถนน หลังจากกลับจากการไปทำรายงานที่บ้านเพื่อน แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะใช้เวลานานไปหน่อย เพราะเมื่อจะกลับบ้าน ฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีแล้ว แสงไฟตามถนนเพียงสลัว เป็นใจต่อการก่ออาชญากรรมยิ่งนัก ยิ่งเมื่อเป็นร่างบางที่แสนอ่อนแออย่างจงฮยอน

“ไปไหนหรอจ๊ะคนสวย ให้พี่ไปส่งมั้ย”

“พ..พวกคุณ เป็นใคร ยะ..อย่าทำอะไรผม..นะ.ฮะ” ร่างเล็กได้แต่สั่นกลัว เมื่อมีชายร่างยักษ์ทำท่าที่จะมาทำร้ายเค้า แค่เพียงสายตาที่มองจงฮยอนเหมือนจะกลืนกิน เค้าก็รู้แล้ว ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ร่างใหญ่จู่โจมจงฮยอนอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กตั้งตัวไม่ติด ข้อมือบางสองข้างถูกรวบไว้ในมือเดียว ผิวเนียนขึ้นรอยแดงช้ำจากแรงบีบ ยิ่งทำให้ร่างเล็กหวาดกลัว

“มาเป็นเมียพี่มั้ยจ๊ะ พี่จะดูแลอย่างดีเลย”ลมหายใจอุ่นที่น่าขยะแขยงเป่ารดแก้มใสของร่างบาง จงฮยอนได้แต่ก้มหน้าหนี

“อย่าทำอะไรผมเลย ปล่อยผมไปเถอะ” ร่างเล็กได้แต่อ้อนวอนถึงแม้จะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นก็ตาม แถมยังจะเป็นการยั่วอารมณ์อีกฝ่ายมากกว่า

“จุ๊ๆ เก็บปากสวยๆไว้ครางใต้ร่างพี่ดีกว่านะจ๊ะ”

พูดจบเพียงไม่นาน ร่างยักษ์ก็ถูกท่อนไม้แข็งฟาดที่กลางหลัง ร่างใหญ่ปล่อยข้อมือบางแล้วหันไปประจันหน้ากับคนที่ทำร้ายตัวเอง

“เสือกอะไรด้วยวะ ผัวเมียเค้าจะคุยกัน”

“ถ้าไม่อยากตาย มึงรีบไสหัวไปให้พ้น”เสียงตวาดดังก้องดั่งสายฟ้าคำราม สายตาที่ดุดัน ทำให้ร่างใหญ่หวาดกลัวไม่น้อย ดูจากรูปลักษณ์ก็พอที่จะต่อกรกันได้ แต่ดูเหมือนร่างสูงตรงหน้าดั่งมัจจุราชที่พร้อมจะฆ่าได้ทุกชีวิต

ถึงกระนั่น ด้วยวิสัยของโจร การต่อสู้คงไม่คะนามือเท่าไหร่นัก

สองร่างกำลังต่อสู้ห่ำหันกันต่อหน้าจงฮยอน ร่างสูงทั้งสองผลัดกันแลกหมัดอย่างดุเดือด แต่ดูเหมือนฝ่ายพี่ชายเค้าจะเป็นผู้ชนะ เมื่อหมัดสุดท้ายส่งให้โจรใจทรามลงไปกองอยู่ที่พื้น

แต่ด้วยการต่อสู้อันยาวนาน มินโฮจึงมีสภาพสะบักสบอมไม่ต่างกัน เลือดสีสดไหลรินที่มุมปาก ทำให้ร่างเล็กตกใจด้วยความเป็นห่วงมินโฮมาก จงฮยอนจึงรีบวิ่งเข้าไปหามินโฮ แต่ดูเหมือนร่างสูงจะยิ่งถอยห่างออกไป

“กลับบ้านไปซะ”

“พี่มินโฮ พี่เจ็บมากมั้ยครับ”

“บอกให้กลับบ้านไปซะ”

“พี่มินโฮ ขอผมดูแผลหน่อยนะ”

ดูเหมือนความเป็นห่วงจะมีมากกว่าความกลัว จงฮยอนดื้อรั้นไม่ฟังคำพูดของมินโฮแม้แต่นิด พยายามจะเข้าไปหามินโฮ ถึงแม้ร่างสูงจะพยายามหลบหนีตัวเองก็ตาม

.

.

“ทำแผลเสร็จก็ออกไปได้แล้ว” ร่างสูงเอ่ยไล่ร่างเล็กที่นั่งทำแผลให้ตนเองอยู่ในห้องของเค้า

“...........”ร่างเล็กไม่ตอบรับอะไร กลับก้มหน้านิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อน

“พูดไม่รู้เรื่องหรือไง”

“...........”

“ทำไมถึงดื้อด้านนักห๊ะ อยากเจ็บตัวมากนักใช่มั้ย”

“...........”

“นี่นาย....” ไม่ทันที่ร่างสูงจะได้ทันพูดจบก็ต้องชะงักเมื่อหันไปเห็นน้ำตาจากคนตัวเล็ก

ร่างสูงค่อยๆก้าวเข้าไปหาร่างเล็กที่นั่งสอึกสอื่นอยู่ที่ปลายเตียงของตนอย่างใจเย็น

“ร้องให้ทำไมจงฮยอน”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นกว่าเดิมทำให้ร่างเล็กช้อนตาขึ้นมองร่างสูงที่ตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าของตน

สายตาห่วงใยอย่างปิดไม่มิดของมินโฮทำเอาคนที่นั่งจ้องตาอยู่ใจสั่นรั่ว ‘พี่มินโฮจะรู้สึกเหมือนที่เค้ารู้สึกมั้ยนะ’

ร่างสูงเชยคางร่างเล็กแล้วเอ่ยถาม “พี่ถามว่านายร้องให้ทำไม”

“...........”ที่ไม่ตอบไม่ใช่เพราะไม่อยากตอบ แต่จงฮยอนเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงร้องให้ อาจจะเพราะหวาดกลัวจากเหตุการณ์เมื่อสักครู หรือจะเพราะน้อยใจที่ร่างสูงตะคอกตน ก็ยังไม่สามารถให้คำตอบตัวเองได้แน่ชัด

ร่างเล็กที่กำลังเหม่อลอยกับความคิดของตนสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ริมฝีปาก
.
.
ขออนุญาติตัด

To be con. คือจะบอกว่าฟิคเรื่องนี้จบลงแล้ววววว เป็นฟิคที่สนองนี๊ดตัวเองอย่างแรง คือแบบมันเป็นฟิคที่ทรหดมากค่ะ  คือแบบแอบแม่มาเล่นคอมตอนเที่ยงคืนเพื่อแต่งฟิคโดยแท้ อินี่เลว คือแล้วตอนกลางคืนแมงที่มาตอมไฟเยอะมากคร๊า พอจะนึกภาพออกปะ ทั้งบ้านมีแสงสว่างที่เดียวคือจอคอม แมงแม่ ง ก็มาเกาะกันเต็มเลยจร้า ยังกะอพยพมาทั้งรัง ที่นี่คือ บ้านกูอยู่กรุงเทพ แต่ได้ฟิวบ้านนาบ้านทุ่งมากอ่ะ บ้านใหม่ตอนนี้มีสัตว์อพยบมาเกือบครบแล้วจ้า ขาดก็แต่แมลงสาป กับตุ๊กแก เออ ให้มันได้อย่างนี้ บ้านกรูอยู่กรุงเทพนะเว้ย กรุงเทพเลยนะ ฮรึก TT