[OS/SF] รวมเรื่องสั้น iKON #สนดiKON

ตอนที่ 1 : [OS] JUNHWAN : The Boy Next Club

Title : The Boy Next Club

Paring : Koo Junhoe x Kim Jinhwan

Rate : PG

Genre : Romantic

        ริมฝีปากบางค่อยๆพ่นลมออกมาเพื่อตั้งสมาธิดวงตาใสที่มีไฝรูปหัวใจดวงเล็กๆประดับอยู่ข้างใต้กำลังเล็งไปที่ตรงกลางเป้าที่ตั้งอยู่ห่างออกไป แขนเล็กยืดตรงอย่างมั่นคงพร้อมกับนิ้วเรียวที่กำลังดึงสายธนูอยู่ ร่างเล็กของประธานชมรมยิงธนูอย่าง คิม จินฮวาน ม.ปลาย ปี 3 ห้องเอ กำลังตั้งใจซ้อมสำหรับการแข่งขันระดับประเทศที่กำลังจะเกิดขึ้นในเดือนหน้า แขนเล็กขยับเลื่อนเล็งให้ปลายลูกศรชี้ตรงไปยังตรงกลางเป้าก่อนจะปล่อยลูกธนูออกไป

“ไอ้จุนเน่!!!”

ฟิ้วววววว ปึ้ก!

“อ๊ะ”

พลาด…พลาดเป้าอย่างแรงลูกธนูไม่ได้เฉียดเข้าใกล้เป้าแม้แต่นิดเดียว เสียงตะโกนที่ดังขึ้นในสนามบอลข้างๆเป็นตัวการสำคัญในการที่ทำให้ร่างเล็กยิงพลาด แต่ที่เป็นตัวการสำคัญกว่านั้นคือเจ้าของชื่อในเสียงตะโกนนั้นต่างหาก จุนเน่ หรือชื่อจริงๆแล้วคือ กู จุนฮเว เอสของชมรมฟุตบอล อยู่ ม.ปลาย ปี 2 ห้องซี การเรียนอยู่ในขั้นพอใช้ได้ ชอบเล่นฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจ ชอบกินไอติมเมล่อนหลังเลิกซ้อมบอลทุกเย็น ที่บอกว่าจุนฮเวเป็นตัวการสำคัญนั้นก็เพราะว่า คิม จินฮวาน นั้น แอบชอบ กู จุนฮเว น่ะสิ

“พี่มีอะไรกับชมรมบอลรึเปล่าครับ” เสียงของฮันบินรุ่นน้องในชมรมเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ตัวเล็กเอาแต่ยืนมองไปที่สนามบอลที่อยู่ข้างๆ

“อ๋อ เปล่าๆไม่มีอะไรหรอก” มือเล็กยกขึ้นมาโบกไปมาเป็นเชิงปฎิเสธ

“ไม่มีอะไรแน่นะพี่ ผมเห็นพี่ชอบมองไปที่สนามบอลบ่อยๆ” ฮันบินถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ กลัวว่ารุ่นพี่ตัวเล็กมีเรื่องอะไรแล้วไม่ยอมพูดออกมาเพราะอีกคนนั้นเป็นคนที่ขี้อายและขี้เกรงใจมากๆ

“ไม่มีอะไรจริงๆนะฮันบินอ่า” จินฮวานหันไปมองฮันบินก่อนจะทำหน้าให้ดูมีพิรุธน้อยที่สุด ถึงจะเป็นน้องที่สนิทกันก็เถอะจะให้ไปบอกว่ามองเพราะแอบชอบคนตัวสูงที่กำลังวิ่งเลี้ยงลูกอยู่ในสนามก็ใช่เรื่อง ก็คนมันเขินนี่!!!

“ถ้าพวกมันเสียงดังเกินก็บอกผมนะ เดี๋ยวเดินไปตบหัวเรียงตัวให้เลยในสนามก็เพื่อนผมทั้งนั้นอ่ะ”

“ใช้กำลังหรอฮันบิน นิสัยไม่ดีเลยนะ” ร่างเล็กแกล้งตีหน้าขรึมใส่อีกคน

“ฮ่ะๆๆ ล้อเล่นค้าบบบบ” ฮันบินหัวเราะจนตาปิดก่อนจะหันกลับไปตั้งใจซ้อมต่อ

.

.

.

ปี้ดดดดดดดดดดดด

เสียงนกหวีดดังขึ้นเรียกให้เหล่านักกีฬาที่กำลังตั้งใจซ้อมหยุดทุกการเคลื่อนไหวก่อนจะวิ่งไปรวมกันที่ข้างสนาม ร่างสูงของจุนฮเวทิ้งตัวลงนั่งที่พื้นสนามแล้วตามด้วยนักกีฬาคนอื่นๆนั่งล้อมวงกันเพื่อฟังคำสั่งจากโค้ชที่ยืนถือนกหวีดอยู่

“พรุ่งนี้ตอนเย็นครูมีประชุมจะเข้ามาดูอีกตอนห้าโมงเย็น ขอให้ตั้งใจซ้อมกันนะ วันนี้พอแค่นี้กลับบ้านกันได้แล้ว” พอได้ยินคำว่ากลับบ้านได้เหล่านักกีฬาในสนามก็แตกฮือเหมือนผึ้งแตกรัง ก็นะห้องอาบน้ำมีอยู่ไม่กี่ห้องทำให้ต้องแย่งชิงกัน ใครถึงก่อนได้อาบก่อนซึ่งหมายความว่าได้กลับบ้านเร็ว

“ไอ้จุนเน่ไปดูหนังกันมั้ยวะ” ดงฮยอกเดินเอาแขวนมาวางพาดที่ไหล่ของคนตัวสูงขณะเดินไปที่ห้องล็อคเกอร์

“เอาดิ ชวนไอ้ฮันบินมันด้วย” ขายาวก้าวเดินเอื่อยๆอย่างไม่รีบร้อนเพราะถึงยังไงตอนนี้ห้องอาบน้ำมันก็เต็มหมดแล้ว

“คนเยอะโคตร กูว่าเราไปขออาบน้ำที่ชมรมยิงธนูมะ” ดงฮยอกหันมาถามจุนเน่ขณะที่หยิบสัมภาระออกจากล็อคเกอร์

“เขาจะให้หรอวะ” จุนเน่หันไปถามพร้อมกับขมวดคิ้วหน่อยๆ

“ไอ้ฮันบินมันเคยบอกว่าได้อ่ะ มันสนิทกับประธานชมรม”

“เออ เอางั้นก็ได้”

.

.

.

ชมรมยิงธนู

“ฮันบินมึงงงงงง” ร่างโปร่งของดงฮยอกพุ่งเข้าไปล็อคคอของฮันบินที่กำลังนั่งพักกินน้ำอยู่

“ปล่อยเลยไอ้ดงฮยอก เหม็นเหงื่อ” ฮันบินดึงแขนดงฮยอกออกก่อนจะหันไปตบเข้าที่หัวให้หนึ่งทีถ้วน ข้อหาเล่นอะไรไม่รุ้เรื่องถ้าเกิดสำลักน้ำตายขึ้นมาทำไง

“พวกกูขอใช้ห้องอาบน้ำของชมรมมึงได้ป่ะ ของชมรมกูกว่าจะได้อาบคือเหงื่อกูขึ้นขี้เกลือแน่ๆ”

“กูถามพี่จินฮวานแปป แต่น่าจะได้แหละพี่จินฮวานใจดี พวกมึงตามกูมา” ฮันบินพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินนำทั้งสองคนไปตรงที่ซ้อมยิงธนู

“พี่จินฮวานนี่ใครวะ ประธานชมรมมึงอ่อ” จุนเน่เอ่ยถามขณะเดินตามฮันบินไป

“เออ ประธานชมรม”

“พี่ที่ตัวเล็กๆผมชมพูช้ะ” ดงฮยอกถามต่อ

“เอออออ ถามมากจังวะ” ฮันบินลากเสียงตอบอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกำลังใช้สมาธิในการเล็งเป้าอยู่

เหี้ย…

จุนฮเวได้แต่สบถในใจเมื่อเห็นคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหน้า ใบหน้าหวานที่มีไฝรูปหัวใจอยู่ข้างใต้ตา เรือนผมสีชมพูสว่าง กับท่วงท่าอันสง่าสงามและมั่นคงยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูดีขึ้นไปอีก ถึงแม้ว่าอีกคนจะมีส่วนสูงที่เรียกได้ว่าต่ำกว่ามาตรฐานแต่ก็ไม่ได้ลดความดูดีลงไปเลยแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้ามจุนฮเวกลับรู้สึกว่าอีกคนนั้น...น่ารัก ตัวเล็กๆน่ารักน่ากอดให้จมอกนัก

ตึกตัก ตึกตัก

อ่า ดูท่าแล้วจุนฮเวคงจะตกหลุมรักคนตรงหน้าเข้าเต็มเปาซะแล้วล่ะ

“อะ...เอ่อ” ดวงตาเรียวเบิกกว้างเป็นเท่าตัวเมื่อหันมาแล้วพบกับร่างสูงของจุนฮเวที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของฮันบิน แถมเมื่อกี้ดันเผลอสบตาเข้าด้วย ตอนนี้จินฮวานรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อนับพันตัวกำลังบินวนอยู่ในท้อง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงซะกลัวว่ามันจะดังออกมาจนคนข้างนอกได้ยิน ใบหูเล็กขึ้นสีแดงน้อยๆอย่างเขินอายปนประหม่า

“พี่ครับ พี่จินฮวาน!” ฮันบินโบกมือไปมาตรงใบหน้าหวานเมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ตัวเล็กใจลอยไปไหนก็ไม่รู้

“ห้ะ! เอ่อ ฮันบินมีอะไรหรอ” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินฮันบินเรียกตัวเองด้วยเสียงที่ดังมากกว่าปกติ

“เพื่อนผมมันมาขอใช้ห้องอาบน้ำอ่ะพี่ ให้พวกมันใช้ได้ป่ะ”

“อื้อ ใช้ได้สิ ตามสบายเลย” คนตัวเล็กพยักหน้าน้อยๆ

“ขอบคุณครับ นี่เพื่อนผมไอ้แห้งนี่ชื่อดงฮยอก ส่วนไอ้สูงนี่ชื่อจุนฮเวแต่พวกผมเรียกมันจุนเน่” ฮันบินพูดขอบคุณก่อนจะเริ่มแนะนำเพื่อตัวเองให้จินฮวานได้รู้จัก

“ดีครับพี่จินฮวาน พี่ตัวเล็กน่ารักจัง” ดงฮยอกพูดก่อนจะเดินเข้าไปหาจินฮวานที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีเพราะอีกฝ่ายเอ่ยปากชม

ผั้วะ!

“มีมารยาทหน่อยมึงอ่ะ” ฝ่ามือใหญ่ของจุนฮเวฟาดเข้าเต็มๆกลางหัวของดงฮยอก

“ไรวะ กูแค่เล่นกับพี่จินฮวานเอง” ร่างโปร่งยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองป้อยๆ

“นี่ อย่าตีกันสิ” คนตัวเล็กรีบเอ่ยห้ามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเตรียมที่จะแลกฝ่ามือใส่กันอีกรอบ

“ไปอาบน้ำได้แล้วไปพวกมึงอ่ะ” ฮันบินพูดก่อนจะยกแขนกอดคอทั้งสองคนแฃ้วลากให้เดินไปที่ห้องอาบน้ำด้วยกัน

ฟู่ววววววววว

มือเล็กยกขึ้นลูบอกตัวเองพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา เมื่อกี้ก่อนที่ร่างสูงของจุนฮเวจะโดนลากไปสายตาที่อีกคนมองมานั้นทำให้รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้…

“เสร็จแล้วววว” จินฮวานยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อจัดการเก็บกวาดทุกอย่างตรงสนามซ้อมเข้าที่หมดแล้ว ร่างเล็กหมุนตัวเดินไปยังห้องอาบน้ำเพื่อที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับเป็นชุดนักเรียน

“จะยังอยู่มั้ยนะ” ค่อยๆชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องอาบน้ำก่อนจะพบกับความเงียบ จินฮวานถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งถ้าต้องมาเจอจุนฮเวคงได้ทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ

“คงกลับกันไปแล้วสินะ” พูดกับตัวเองเบาๆเมื่อเดินผ่านล็อคเกอร์ของฮันบินที่ตอนนี้ไม่มีกระเป๋าของเจ้าตัววางอยู่แล้ว

ร่างเล็กเดินมาจนถึงล็อคเกอร์อันในสุดซึ่งเป็นล็อคเกอร์ของเจ้าตัวเอง มือเล็กจัดการเก็บอุปกรณ์ยิงธนูต่างๆใส่ไว้ในตู้ แรงสะกิดเบาๆที่หัวไหล่เรียกให้จินฮวานหันไปมองก่อนจะตกใจเมื่อคนที่สะกิดตัวเองนั้นดันเป็นคนที่ไม่อยากอยู่ใกล้มากที่สุด

กู จุนฮเว มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!!

“จะ จุนฮเวยังไม่กลับหรอ” เสียงสั่นน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนตัวสูงตรงหน้าเอาแต่ยิ้มให้ตัวเองอยู่อย่างนั้น

“คือผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่น่ะครับ” จุนฮเวค่อยๆขยับเดินเข้ามาใกล้คนตรงหน้าที่ตอนนี้ถอยหลังหนีจนติดล็อคเกอร์ไปแล้ว ภาพตรงหน้านั้นนั่นน่าเอ็นจนเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากร่างสูงได้ ตอนนี้คนตัวเล็กเอาแต่ส่งสายตาเลิกลั่กไปมาอย่างไม่กล้าสบตาคนตัวสูง ใบหูเล็กขึ้นสีแดงอย่างน่ารัก

“วะ ว่ามาสิ” ตอนนี้จินฮวานแทบจะสิงเข้าไปในล็อคเกอร์อยู่แล้วในใจได้แต่ภาวนาขอให้จุนฮเวรีบๆพูดธุระของตัวเองให้จบเพราะถ้านานกว่านี้เขาอาจจะหัวใจวายตายได้แน่ๆ ไหนจะรอยยิ้มนั่น ไหนจะเสียงหัวเราะทุ้มๆอีก ไหนจะใบหน้าอันดูดีของอีกคนที่ตอนนี้อยู่ห่างออกไปแค่คืบเดียว จากที่เคยแอบมองอยู่ไกลๆตอนนี้กลับได้เข้าใกล้อย่างไม่ทันตั้งตัวแบบนี้

“ผมว่าพี่น่ารักดี ขอจีบนะครับ” พูดจบก็ส่งยิ้มกว้างให้อีกคนที่ตอนนี้ช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“.....” เหมือนสมองหยุดประมวลผลไปสักพักนึง ในหัวของจินฮวานตอนนี้มีแต่เสียงของจุนฮเวแอคโค่อยู่ในหัว

“ผมมีเรื่องจะบอกพี่แค่นี้แหละ เจอกันพรุ่งนี้นะครับพี่ตัวเล็ก” มือหนาของจุนฮเวคว้าเอามือของจินฮวานขึ้นมาก่อนที่จะกดจูบลงไปที่หลังมือเล็กอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี

3 2 1 ตู้มมมมมมม!!!

“นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย” ถ้าเป็นเหมือนในการ์ตูนตอนนี้คงมีเอฟเฟคควันระเบิดตู้มออกมาจากหัวของจินฮวานเป็นแน่แท้ ความรู้สึกอันแผ่วเบาที่อยู่บนหลังมือเล็กเรียกให้ความร้อนทั้งหมดมากองอยู่บนหน้า หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเหมือนจังหวะเพลงเมทัล อยู่ดีๆโดนคนที่แอบชอบมาบอกว่าจะจีบแบบนี้มัน....รู้สึกเหมือนจะเป็นลม พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยจินฮวานด้วยยยยยยย

-END-

.

.

.

.

.

สวัสดีค่า ถ้าใครอ่านแล้วคุ้นๆไม่ต้องสงสัยนะคะเราเคยลงเรื่องนี้ไปในอีกบทความนึงแล้ว ซึ่งตอนนี้เราแยกออกมาเปิดบทความแยกเอาไว้ลงเฉพาะฟิคของไอค่อนแล้วค่ะ อ่านแล้วชอบช่วยกดให้กำลังใจกับคอมเม้นให้ไรท์ด้วยน้าาาาา

#สนดiKON