คุณละ เชื่อในปาฏิหาริย์มั๊ยย SSHP - คุณละ เชื่อในปาฏิหาริย์มั๊ยย SSHP นิยาย คุณละ เชื่อในปาฏิหาริย์มั๊ยย SSHP : Dek-D.com - Writer

    คุณละ เชื่อในปาฏิหาริย์มั๊ยย SSHP

    Yaoi นะคะ !!! SSHP และ RWRH คู่หลังแปลกนิดนึง ฟิคนี้ก๊อบมาเพื่อเผยแพร่นะคะ

    ผู้เข้าชมรวม

    2,765

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    2.76K

    ความคิดเห็น


    18

    คนติดตาม


    83
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  21 ต.ค. 54 / 18:01 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
     ฟิคเรื่องนี้ ผู้ลง เอามาจากเว็บ exteeen ' นะคะ
    ผู้แต่งคือ คุณ Tabby-tiffy
    เขาแต่งได้ดีคะ เลยเอามาเพื่อแฟนคลับ SS~HP 555
    (ส่วน RH ก็คือออออออออออออออ...... อ่านเองเหอะ 555 )
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
       


      Title : Miracle of Christmas
      Author : tabby
      Category : Romance
      Pairing :SS/HP ,??/RW
      Rating : PG-13 ล่ะมั้ง
      Disclaimer :ตัวละครทุกตัวเป็นของเจ.เค. แต่เรื่องนี้มาจากสมองเรา
      Summary : เมื่อความเมาบังเกิด....
      Author notes : ใช้เวลาแต่งตั้ง 3 วัน ตอนแรกกะว่าจะแบ่งเป็น 2 ภาค แต่รู้สึกว่ามันไม่ควรแบ่ง เลยเอามาลงหมด ยาวมาก ๆ ขอบอก และก็อยากจะให้มันออกเรทหน่อย แต่ฝีมือไม่ถึงเลยออกมาแปร่ง ๆ แบบนี้ล่ะ


      เฮ้อ~..

      เฮ้อ~.. คิ้วเข้มใต้รอยแผลเป็นเริ่มขมวดมุ่น

      เฮ้อ~โป๊ก โอ๊ย!! เจ็บนะแฮรี่ นายทำอะไรของนาย รอนคลำตัวตัวเองป้อย ๆ หลังจากโดนแฮรี่ฟาดด้วยหนังสือเล่มโต พลางส่งสายตาขุ่มมัวไปยังเพื่อนรักของตัวเอง

      ก็ชั้นไม่ได้คิดจะใช้เวลาว่างช่วงวันหยุดคริสต์มาสต์นี้เพื่อมาฟังเสียงนายถอนหายใจหรอกนะ รอนแฮรี่วางหนังสือเล่มที่ใช้ฟาดหัวรอนลงบนโต๊ะในห้องโถงกลาง ก่อนจะมองเพื่อนหัวแดงที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามอย่างสงสัย นายเป็นอะไรของนาย เช้านี้ชั้นยังไม่เห็นนายแตะอาหารเลยสักนิด ไม่สบายหรือเปล่า ว่าแล้วแฮรี่ก็เอื้อมมือไปพยายามจะจับหัวเพื่อนรัก แต่รอนกลับปัดมือนั้นออกไป

      ชั้นไม่เป็นอะไรหรอกน่า แค่ไม่ค่อยอยากกินเท่าไหร่ ถ้าเป็นคนอื่นตอบแบบนี้คงเป็นเรื่องปกติแต่นี่คนตอบคือ โรนัล วิสลี่ ที่ชื่นชอบการสวาปามเป็นที่สุด ทำให้แฮรี่มองแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

      นายเนี่ยนะ ไม่อยากกิน เคร้าเมอร์ลิน สงสัยดัมเบิลดอร์จะกลายเป็นจอมมารไปเลยนะเนี่ย แอบเหน็บเพื่อนรักของเขาเบา ๆ แต่รอนกลับไม่ตอบโต้เหมือนเคย เขายังเอาแต่เหม่อและถอนหายใจต่อไป

      เฮ้อ~....

      โอ้ย!! รอน ชั้นจะทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย นายเป็นอะไรของนายกันแน่ ตอนนี้แฮรี่ชักจะหงุดหงิดบ้างแล้ว แทบจะเอาน่องไก่ยัดใส่รูจมูกที่เอาแต่พ่นลมหายใจออกมา ก่อนจะพูดสิ่งที่คิดในหัวตอนนี้โดยไม่รู้ว่านั่นแทงใจน้อย ๆ ของรอนเข้าอย่างจัง อาการยังกับคนกำลังมีความรักยังงั้นล่ะ

      ฟึ้บ!! หน้ารอนแดงขึ้นมาทันทีก่อนจะค่อย ๆ จมหายเข้าไปหลังกองน่องไก่ จนแฮรี่ที่กำลังแทะน่องไก่ของตัวเองอยู่ต้องชะเง้อคอเพื่อมองหารอนว่าเขาหายไปไหน ก่อนจะส่ายหัวให้กับเพื่อนรักและกินอาหารต่อไปอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ และกว่าที่รอนจะโผล่หัวขึ้นมาหายใจได้ อาหารตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นของหวานหมดแล้ว

      นี่ นายยังพอมีโอกาสที่จะกินของหวานนะ รีบ ๆ ยัดใส่ปากเข้าเถอะน่า แฮรี่กระตุ้นเพื่อนรักเบา ๆ ก่อนจะส่งพุดดิ้งเข้าปากตัวเอง

      ม่ายล่ะ ขอบใจ เฮ้อแฮรี่ที่เหลือทนกับพฤติกรรมของรอนถึงกับหมดอารมณ์กินต่อ และหันมาสนใจเพื่อนรักอย่างจริงจัง

      นี่ รอน นายจะบอกได้มั้ยว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร แฮรี่ซัก

      ใครเหรอ

      ก็คนที่ทำให้นายเกิดอาการแบบนี้ไงล่ะ แค่คำถามธรรมดา ๆ แต่ก็มากพอที่จะทำให้รอนหน้าแดงได้อีกครั้ง แต่ก่อนที่รอนจะได้เอื้อนเอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมา ก็มีมือหนัก ๆ สะกิด เอ่อ เรียกว่าตะปบจะดีกว่า ลงมาที่ไหล่ของรอน ทำเอารอนแทบกระอัก

      ไงรอน แฮรี่ แฮปปี้ คริสต์มาส ผู้ชายร่างใหญ่น้อยกว่ายักษ์หน่อยเดียวทักคู่หูทั้งสองอย่างสนิทสนม เป็นไรน่ะรอน ทำไมหน้าแดงแบบนั้น ไม่สบายหรือไง แฮกริดเอื้อมมือขนาดปลาวาฬน้อย ๆ มาแตะหน้าผากของรอนเบา ๆ (มั้ง) จนรอนหงายหลังตกโต๊ะไปนอนแอ้งแม้งกับพื้น ก่อนจะรีบลุกขึ้นมานั่งที่เดิม ด้วยใบหน้าที่แดงกล่ำยิ่งกว่าเก่า บอกไม่ถูกว่าเขารู้สึกอย่างไร

      ผมไม่เป็นอะไรครับ แฮกริด ไม่เป็นไร รอนตอบก่อนจะก้มหน้าลงมองโต๊ะอย่างกับมันจะปรากฏเลขเด็ดอยู่ตรงไหนสักแห่ง แฮรี่ได้แต่ส่ายหัวให้กับเพื่อนสนิทของตัวเอง

      เออนี่ แฮรี่ รอน เธออยากจะไปกินน้ำชากับชั้นมั้ยล่ะ ถ้าเธอต้องการล่ะก็นะ ชั้นมีเค้กหินตุนเอาไว้เพียบเลย แค่ได้ฟังแฮรี่ก็รู้สึกเหมือนว่าฟันในปากไม่ซี่ใดก็ซี่หนึ่งกำลังโยกอย่างหนัก ก่อนจะรีบหาทางหลบหลีก

      เออ แฮกริด ผมก็อยากจะไปกับคุณนะ แต่ผมไม่..เอ่อ..ผมต้องทำการบ้านน่ะ ใช่มั้ยรอน แฮรี่รีบหาเสียงสนับสนุน แต่....

      ผมไปได้ฮะ แฮกริด ผมจะไป เราไปกันเลยมั้ยครับ รอนลุกขึ้นอย่างว่องไว ก่อนจะหันมาทางแฮรี่ชั้นไปก่อนนะแฮรี่ แล้วเจอกัน โดยไม่สนใจแฮรี่ รอนรีบเดินตามแฮกริดไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ชายหนุ่มนั่งอ้าปากหวออย่างงงงันกับความผิดปกติของเพื่อนรักหัวแดงคนนี้

      อะไรเนี่ย ชั้นต้องใช้เวลาที่มีค่านี้อยู่ตัวคนเดียวหรือไง เฮอร์ไมโอนี่ก็กลับบ้าน รอนก็บ้าไปแล้ว แล้วเราจะทำอะไรดี เฮ้อ~ คราวนี้แฮรี่กลับเป็นฝ่ายถอนหายใจซะเอง ก่อนจะตัดสินใจว่าจะออกไปเยี่ยมเฮดวิกดีกว่า ระหว่างที่เดินกำลังจะพ้นหัวมุมตึกนั้นเองแฮรี่ก็ชนเข้ากับอะไรสักอย่างหนึ่งที่แข็งแกร่งและเป็นสีดำ ก่อนจะกระดอนลงไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่กับพื้น แต่สิ่งนั้นหรือคน ๆ นั้นกลับเพียงแค่เซไปข้างหลังเล็กน้อยเท่านั้น แฮรี่รีบเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อที่จะพบกับสายตาเย็นชาที่มองตรงมาอย่างน่ากลัว สเนปเหยียดยิ้มอย่างชั่วร้ายตรงมาที่ลูกศิษย์จอมซุ่มซ่าม

      ไง พอตเตอร์ ซุ่มซ่ามเหมือนเคยนะ แฮรี่รีบลุกขึ้นยืน มองสเนปเขม็งอย่างโกรธเคือง แต่ดูเหมือนสเนปจะไม่สนใจกับสายตานั่น ยังคงพูดจาถากถางต่อไป

      อยากจะพูดอะไรงั้นเหรอ พอตเตอร์ อยากพูดก็พูดออกมาสิ แต่โปรดอย่าลืมว่าชั้นเป็นอาจารย์ของเธอ แฮรี่จำต้องเก็บปากเก็บคำเอาไว้ เพื่อไม่ให้สเนปมีโอกาสแกล้งเขาได้

      เปล่าครับ อาจารย์ ไม่มี แต่ถึงงั้น สเนปก็ไม่วายหาเรื่องแฮรี่จนได้

      แต่ชั้นมี กักบริเวณพอตเตอร์คืนนี้ โทษฐานชนอาจารย์และไม่ยอมกล่าวคำขอโทษ

      แต่อาจารย์...วันนี้มันวันคริสต์มาสนะครับ.......... แฮรี่พยายามประท้วง

      ขอบใจที่เตือนความจำให้ชั้น พอตเตอร์ สเนปยังคงทำไม่รู้ไม่ชี้

      แล้วคืนนี้มีงานเลี้ยงกัน...... แฮรี่ลองอีกที

      นั่นชั้นก็รู้แล้ว สเนปยังคงไก๋

      แล้วอาจารย์ไม่ต้องไปร่วมงานหรือครับ แฮรี่พยายามหาเหตุผลจำเป็นที่จะไม่ต้องไปวันนี้ เลื่อนไปพรุ่งนี้ก็ยังดี แต่.....

      คืนนี้.....ไม่งั้นก็หักคะแนน 150 แต้มจากกริฟฟินดอร์ คราวนี้แฮรี่โกรธจนควันแทบจะออกจากหูเลยทีเดียว เขาตกหลุมสเนปจนได้ นี่เขาจะต้องใช้เวลาที่มีค่าอยู่กับสเนปหรือนี่ เพียงแค่คิดเขาก็อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป เมื่อเห็นว่าแฮรี่ไม่ตอบ สเนปจึงเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่น้ำเสียงแฝงความพอใจ

      เจอกันที่ห้องทำงานชั้นตอน 2 ทุ่ม พอตเตอร์ ก่อนจะเดินจากไปอย่างผู้ชนะ ส่วนแฮรี่หันหลังกลับและวิ่งอย่างรวดเร็วกลับไปที่หอกริฟฟินดอร์ของตัวเองทันที โดยเลิกล้มความคิดที่จะไปหาแฮดวิก ตอนนี้เขาต้องการเพียงที่เงียบ ๆ ที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนที่จะระเบิดใส่คนรอบข้าง

      ทั้งวันนั้นแฮรี่ไม่ออกไปไหนเลย เอาแต่นั่งสาปแช่งสเนปอยู่ในใจ นาน ๆ ทีก็นึกถึงรอนขึ้นมาสักที ทำไมรอนถึงยังไม่มาเขาอยากจะเล่า อยากจะระบายให้เพื่อนรักฟังเต็มทนแล้ว จนกระทั่งเย็นนั่นล่ะกว่าที่รอนจะเดินยิ้มแย้มเบิกบานเข้ามาในหอ จนเกือบจะเดินผ่านแฮรี่ขึ้นห้องไปแล้วนั่นล่ะ ถึงได้รู้สึกว่ามีคนจ้องมองตัวเองอยู่ จึงได้หันกลับมาเห็นและทักแฮรี่เสียงดัง ก่อนจะสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนรัก

      ไง แฮรี่.........เอ่อ....นายดูเซ็ง ๆ นะ

      ไงรอน...แต่นายดูมีความสุขดีนี่ รอนเดินมานั่งข้าง ๆ แฮรี่ ก่อนจะพยายามหุบยิ้มของตัวเอง ซึ่งทำได้ยากเต็มที และหันมาทางเพื่อนสนิท

      เกิดอะไรขึ้นเหรอแฮรี่ แฮรี่จึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้รอนฟัง และเขาก็รู้สึกว่าได้เพื่อนหัวแดงคนเดิมกลับมาอีกครั้ง รอนโวยวายอย่างที่...ถ้าสเนปอยู่แถวนี้ ทั้งเขาและรอนคงโดนหักคะแนนจนไม่เหลือหรอ หลังจากโวยวายจนพอใจแล้ว รอนจึงหันมาถามแฮรี่อย่างสงสาร

      แล้วนายจะไปมั้ย

      ถ้าชั้นไม่ไป คะแนนบ้านเราไม่เหลือแน่ รอน เฮ้อช่างมันเถอะมันคงไม่เลวร้ายสักเท่าไหร่หรอกมั้ง แฮรี่ได้แต่ปลอบใจตัวเองไป โดยที่ไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตเขาตลอดไป

      -----------------------------------

      หลังจากที่ทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้ว สเนปก็ลุกขึ้นเพื่อจะเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ก่อนจะหยุดยืนตรงที่แฮรี่ และรอนนั่งอยู่ มองด้วยสายตาสะใจเล็ก ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องโถงไป รอนจึงเอ่ยขึ้น

      นายรีบไปเถอะ ก่อนที่มันจะหาเรื่องนายมากไปกว่านี้

      อือ เจอกันรอน แฮรี่รีบลุกและเดินตามสเนปไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ทิ้งระยะห่างเอาไว้พอสมควร จนทั้งสองเข้ามาในห้องเรียบร้อย

      ปิดประตูซะ พอตเตอร์ สเนปสั่งเสียงเย็น ซึ่งแฮรี่ก็ทำตามอย่างอิดออด เนื่องจากเขาไม่อยากถูกขังอยู่ในห้องมืด ๆ ตามลำพังกับสเนป แต่ในที่สุดประตูห้องก็ปิดสนิท ขณะนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับสเนปที่ส่งสายตาแปลก ๆ มาให้เขา แฮรี่ไม่ค่อยเข้าใจนัก ปกติเขาก็ไม่เข้าใจสเนปอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป สายตานั่นทำให้เขารู้สึกวูบวาบในท้อง แต่แฮรี่คิดว่าคงเป็นเพราะเขากลัวสเนปจะทำร้ายก็ได้

      เข้ามาสิ พอตเตอร์ และแล้วสเนปก็ทำลายความเงียบขึ้นมา มานั่งนี่ ตัวเองเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กก่อนจะชี้ให้แฮรี่นั่งที่โซฟาตัวยาวที่อยู่เยื้องกัน แต่แฮรี่ยังคงไม่ขยับตัว กลับจ้องมองหน้าอาจารย์คู่ปรับอย่างสงสัย

      อาจารย์จะให้ผมทำอะไร

      ชั้นบอกให้มานั่งนี่!! สเนปเริ่มส่งเสียงดัง จนแฮรี่ต้องทำตามอย่างไม่เต็มใจ เมื่อแฮรี่นั่งลงบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว สเนปก็เสกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาสองขวดบนโต๊ะตรงหน้า ก่อนจะชักชวนให้แฮรี่ดื่ม

      ดื่มซะ พอตเตอร์ เด็กหนุ่มมองขอดบัตเตอร์เบียร์ตรงหน้าอย่างไม่วางใจ ก่อนตอบ

      ไม่

      ไม่กล้าหรือไง กลัวชั้นสินะ กลัวว่าชั้นจะใส่อะไรลงไปใช่มั้ย แค่นี้ก็รู้แล้ว ฮึ และด้วยเสียงที่แสดงความดูถูกของสเนปทำให้แฮรี่ตัดสินใจยกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาดื่มจนหมดอย่างรวดเร็ว และวางขวดเปล่าลงบนโต๊ะก่อนจะส่งสายตาท้าทายมาให้

      ใครว่าผมไม่กล้า มีอีกมั้ยล่ะ ผมจะดื่มให้หมดเลย สเนปแค่ยักไหล่ก่อนจะเสกบัตเตอร์เบียร์ขึ้นมาอีกหลายขวด ซึ่งแฮรี่ก็ไม่รอช้าที่จะคว้ามันขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว จาก 2 เป็น 3 และไปเรื่อย ๆ สเนปมองด้วยความพอใจ เปล่าหรอกเขาไม่ได้ใส่อะไรลงไปในบัตเตอร์เบียร์เหล่านั้นหรอก มันก็แค่บัตเตอร์เบียร์ธรรมดา ๆ เท่านั้นล่ะ แต่ที่เขาพอใจ เพราะเขาได้ร่วมดื่มฉลองคริสต์มาสกับคนที่เขารักต่างหาก ถึงแม้วิธีการมันออกจะดูแปลก ๆ ไปสักหน่อยก็เถอะ แต่มันก็ทำให้เขามีความสุขแล้ว

      สเนปนั่งมองแฮรี่ที่กำลังดื่มบัตเตอร์เบียร์อย่างสุขใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นกังวลเมื่อเห็นว่าแฮรี่ดื่มบัตเตอร์เบียร์มากมายเกินไปแล้ว สังเกตได้จากแก้มขาวที่ตอนนี้แดงกล่ำ ดวงตาหรี่ปรือฉ่ำเยิ้ม และเสื้อคลุมที่ถอดโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดีอยู่ที่พื้น แสดงว่าปริมาณแอลกอฮอร์ในร่างกายคงเร่งให้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นจนเริ่มร้อน

      นี่ พอตเตอร์ พอได้แล้ว เธอเมาแล้วล่ะ สเนปดึงขวดบัตเตอร์เบียร์ออกจากมือของลูกศิษย์หนุ่มมาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะมองอย่างห่วงใย

      ครายมาว..ป๋มม่ายมาวซ้ากกาหน่อย...เน่ ๆๆ เดวจายืนตัวตรงห้ายดู๊ แฮรี่พยายามอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นจากโซฟาได้ และบังคับตัวเองให้ยืนตัวตรงมากที่สุด แต่ดูยังไงก็โซไปเซมา แถมทำท่าจะล้มคะมำลงไปข้างหน้าอีกด้วย แต่ก่อนที่แฮรี่จะล้มคว่ำลงไป สเนปก็เข้ามาดึงแฮรี่เอาไว้และเสียหลักหงายหลังลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตัวยาวทั้งคู่ โดยมีเจ้าตัวปัญหาทับลงมาข้างบนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวแถมยังหัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน

      อิอิ..ล้มเลย..ฮ่า ๆๆ จารย์ก็ซุ่มซ่ามเหมือนกานน้านแหละ หัวเราะร่วนก่อนมองสเนปด้วยสายตาฉ่ำเยิ้มจากฤทธิ์บัตเตอร์เบียร์ แน่ะ ดูทำหน้าเข้าสิ กลัวผมหรอคร้าบ

      เปล่าเลย สเนปไม่ได้กลัว แต่กำลังหวั่นไหวต่างหาก เขาไม่เคยได้สัมผัสคนตรงหน้าอย่างใกล้ชิดแบบนี้มาก่อน แถมสายตาที่มองมา กับแก้มแดงปลั่ง และปากอิ่ม ๆ นั่นช่างยั่วยวนเขาเหลือเกิน

      อย่ามายั่วชั้นนะ พอตเตอร์ ไม่งั้นเธอจะต้องเสียใจ สเนปกระซิปเสียงแหบพร่า สูดหายใจเข้าให้ลึกที่สุด และพยายามอย่างหนักที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ให้ทำอะไรเกินเลยลงไป แต่คนข้างบนกลับไม่ยอมเข้าใจอะไรซะเลย กลับฉีกยิ้มกว้างก่อนจะยืดตัวขึ้นไปใกล้ ๆ ใบหูอีกฝ่าย กระซิบเบา ๆ

      ยั่วแบบหนายคร้าบ จารย์ แบบนี้หรือเปล่า ว่าแล้วก็งับติ่งหูสเนปและขบมันเบา ๆ แค่นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้สเนปตัวแข็ง แทบลืมหายใจ แฮรี่ถอนใบหน้าออกมา .....หรือว่า.... มือเล็ก ๆ แกะกระดุมคอเสื้อของอาจารย์หนุ่มออกก้มหน้าลงไปที่ซอกคอแข็งแรง ลมหายใจร้อน ๆ รดรินอย่างหนักหน่วง ......แบบนี้ และประทับจูบลงไปจนมันปรากฏเป็นรอยช้ำจาง ๆ และการกระทำนี้ก็ทำให้สติที่สเนปพยายามจะควบคุมเอาไว้ขาดกระเจิง เขาดันร่างลูกศิษย์ตัวดีให้หงายลงไปนอนกับโซฟา และตามติดลงไปทาบทับอยู่ด้านบน หายใจกระชั้น ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าแฮรี่ที่กำลังยิ้มอย่างยั่วยวน

      ชั้นบอกแล้วไง พอตเตอร์ อย่ายั่วชั้น ไม่งั้นเธอจะเจอดี เหมือนคำพูดนั้นจะส่งไปไม่ถึงสมองของเด็กหนุ่ม แฮรี่ค่อย ๆ ยกมือของตัวเองขึ้นมาสัมผัสเบา ๆ ที่สีข้างของสเนปก่อนจะไล้ปลายนิ้วขึ้นมาตามร่างกายแข็งแกร่งผ่านวงแขน แผ่นอกขึ้นไปถึงบ่าก่อนจะจบอยู่ที่ท้ายทอยภายใต้เรือนผมดำเข้ม นวดเค้นเบา ๆ ก่อนรั้งคอคนข้างบนลงมาใกล้ อีกนิดเดียวก่อนที่ริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกัน แฮรี่ก็เอ่ยเสียงแผ่ว

      .......เจอแบบนี้หรือเปล่าฮะ แล้วริมฝีปากของคนทั้งคู่ก็สัมผัสกันเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ร้อนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นของสเนป เขาไม่สามารถห้ามความรู้สึกได้อีกต่อไป สเนปจัดการปลดกระดุมคนข้างใต้จนหมดทั้งที่ริมฝีปากยังคงพัวพันอย่างต่อเนื่อง แฮรี่เริ่มหายใจไม่ออกและเริ่มส่งเสียงประท้วงผ่านลำคอออกมาเบา ๆ สเนปจึงจำต้องยอมละริมฝีปากออกมาทั้ง ๆ ทั้งที่ยังคงเสียดายความหอมหวานของปากอิ่มนั่น

      ใช้จมูกหายใจสิ สเนปพูดปนหอบก่อนจะเปลี่ยนไปซุกหน้าลงที่ลำคอขาว มือหนึ่งลูบไล้ไปทั่วแผ่นอก และอีกมือหนึ่งลูบไปตามสะโพกกลมมน ริมฝีปากร้อน ๆ ค่อย ๆ จูบลงมาจากลำคอขาวนวลเซ็นต์ต่อเซ็นต์ ด้วยกลัวจะพลาดการสัมผัสร่างการตรงหน้าไปแม้เพียงมิลล์เดียว เมื่อมาถึงแผ่นอกสเนปก็หยุดทักทายหยอกล้อกับยอดอกทั้งสองข้างอย่างหนักหน่วง ทำให้แฮรี่ครางออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ แฮรี่สูดหายใจอย่างแรง มือน้อย ๆ ขยุ้มผมคนข้างบนแน่น สเนปจัดการกับเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของแฮรี่จนบัดนี้ทั้งคู่เปลือยเปล่าภายใต้แสงจันทร์และอากาศข้างนอกที่หนาวเหน็บ แต่ภายในห้องทำงานของสเนปใต้ดินกลับเต็มไปด้วยความเร่าร้อน เร่งเร้า ค่ำคืนที่ยาวนานดูเหมือนจะไม่มีทางสิ้นสุด เสียงหอบ เสียงคราง เสียงปลุกปลอบดังขึ้นตลอดค่ำคืนที่แสนหวาน มีแค่ดวงดาวและสายลมเท่านั้นที่มาร่วมเป็นพยานในค่ำคืนที่ต่างฝ่ายต่างก็เป็นของกันและกัน

      เช้ามืดหลังจากผ่านค่ำคืนที่แสนหวานไปแล้ว แฮรี่ค่อย ๆ ขยับตัวเบา ๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคยก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าคมเข้มที่นอนอยู่ข้าง ๆ ตัวเขาบนโซฟาตัวยาว ดวงตาค่อย ๆ เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ และผุดลุกขึ้นนั่งทันที สเนปขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะจมอยู่ในนิทรารมณ์ที่แสนสุขต่อไป โดยไม่รู้สึกสักนิดว่าทำให้คนข้าง ๆ ยุ่งยากใจแค่ไหน

      ทำไมเราถึงมานอนอยู่ที่นี่ ทำไมสเนปและเราถึงได้เปลือยเปล่าทั้งคู่ เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น เราจำได้ว่าเมื่อคืนเราโดนสเนปกักบริเวณ ก่อนที่จะดื่มบัตเตอร์เบียร์เข้าไป แล้วเรา...เราก็.....ดวงตากลมโตเริ่มระลึกได้ถึงการกระทำของตัวเอง ..นี่เราเป็นคนเริ่มเหรอ เรา..เอ่อ เขาเรียกอะไรนะ.....ยั่ว...ใช่ เรายั่วสเนปแล้ว..แล้วหลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้น แฮรี่จำไม่ได้ว่าเหตุการณ์ต่อจากนั้นมันเป็นยังไง แต่ถึงนึกไม่ออกก็พอจะเดาได้จากสื่งที่เห็นอยู่ตอนนี้ เด็กหนุ่มหน้าแดงกล่ำ ก่อนจะรีบลุกขึ้นมาแต่งตัวและวิ่งออกจากห้องตรงไปที่หอนอนทันที และเนื่องจากยังเช้าอยู่มาก ประกอบกับเมื่อคืนมีงานเลี้ยงจนดึก จึงยังไม่มีใครลุกขึ้นมาจากที่นอนอันอบอุ่น แฮรี่จึงรอดพ้นจากสายตาอยากรู้อยากเห็นที่มักจะมีให้เขาเสมอไปได้

      ในที่สุดแฮรี่ก็มาถึงหอนอน เขารีบตรงไปที่เตียงของตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนหันหลังให้กับประตูโดยไม่ได้สังเกตว่าเตียงข้าง ๆ นั้นว่างเปล่า เด็กหนุ่มเอาแต่คิดถึงแต่เหตุการณ์เมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา จนไม่ได้ยินเสียงรอนที่แอบย่องเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นแฮรี่นอนหันหลังให้จึงรีบตรงรี่ขึ้นเตียงตนเอง และแกล้งทำเสียงดังเหมือนเพิ่งจะตื่น เพื่อหวังให้แฮรี่รู้สึกตัวและรับรู้ว่าเขานอนอยู่ตรงนี้ไม่ได้หายไปไหน แต่มันหาได้ทำให้แฮรี่สนใจไม่ จริง ๆ แล้วเขาแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เพราะใจเขาลอยไปอยู่ที่อื่นแล้ว

      ฮ้าว~.. รอนทำเสียงดังขึ้นกว่าเดิมแทบจะไปหาวใกล้ ๆ หูเจ้าแว่น แต่แฮรี่ก็ยังไม่หันมา เขาจึงหมดความอดทนลุกขึ้นเดินไปที่เตียงของเพื่อนรัก ก่อนจะสะกิดแฮรี่เบา ๆ

      แฮรี่ ๆๆ ตื่นเถอะ แต่งตัวไปกินข้าวกัน แฮรี่เหลือบมองรอนแวบหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ กับหมอนของตัวเอง แต่ยังไม่ยอมลุก รอนจึงสะกิดแฮรี่อีกครั้งด้วยปลายเท้า ตุ้บ โครม!! แฮรี่ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่ที่พื้นข้างเตียงส่งเสียงครางเบา ๆ

      ไอ้บ้า นายทำอะไรว่ะ เจ็บนะเฟ้ย ลุกขึ้นมาคลำหัวตัวเองป้อย ๆ ก่อนจะหยิบหมอนขว้างไปที่เพื่อนหัวแดงที่กระโดดหลบอย่างว่องไว พลางหัวเราะเสียงใส ดูนายอารมณ์ดีเหลือเกินนะ รอน เมื่อคืนมีอะไรดี ๆ หรือไง

      น่าแปลก แค่ประโยคลอย ๆ ของแฮรี่กลับเรียกเลือดให้มารวมกันอยู่บนใบหน้าตกกระนั้นได้ เล่นเอาแฮรี่แปลกใจ แต่ก่อนที่จะถามอะไร เพื่อนตัวดีกลับคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปทันที

      น่าสงสัยแฮะ แฮรี่พึมพำ เมื่อได้อยู่คนเดียวอีกครั้ง ใจก็กลับลอยไปถึงใครอีกคนจนได้ พอ ๆ เลยแฮรี่ นายจะไปคิดถึงคนแบบนั้นทำไม คนฉวยโอกาส แบร่~.. แลบลิ้นใส่ลมใส่ฟ้าเหมือนมีเจ้าตัวมาอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนแค่คืนเดียวอะไร ๆ ก็ดูจะเปลี่ยนไปหมด ทำไมความรู้สึกที่เขามีต่อสเนปมันไม่ถึงเหมือนเดิม ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกรังเกียจการกระทำของสเนปหรือสิ่งที่เกิดขึ้น และทำไมสเนปถึงทำแบบนั้น เพราะเขา ยั่ว สเนปงั้นเหรอ เขาจะคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่า สเนปรัก เขา

      เป็นไปไม่ได้หรอก เขาเกลียดเราขนาดนั้นนี่นา เฮ้อ~. รอนที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกมามองแฮรี่อย่างแปลกใจ

      แฮรี่ นายยังไม่เปลี่ยนชุดอีกเหรอ เร็วเข้าเถอะ ชั้นหิวแล้ว ทำไมไม่รู้แฮรี่รู้สึกอยากได้รอนคนเมื่อวานที่ไม่พูดไม่จาเอาแต่ถอนหายใจมากกว่ารอนคนที่กำลังทำท่ารื่นเริงคนนี้

      เออ รู้แล้ว แล้วแฮรี่ก็คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเลื่อนลอย

      --------------------------------

      เฮ้อ~..

      เฮ้อ~.. หนังสือเล่มใหญ่ถูกเตรียมไว้ในมือรอเวลา

      เฮ้อ~โป๊ก โอ๊ย!! เจ็บนะรอน นายทำบ้าอะไรของนาย แฮรี่โวยวายทันทีที่ถูกรอนตีหัวด้วยหนังสือ และมองรอนที่ค่อย ๆ วางหนังสือลงบนโต๊ะอย่างอิ่มเอิบใจด้วยความขุ่นเคือง

      เปล๊า... รอนตอบเสียงสูง ...แค่อยากให้นายรู้ว่าเมื่อวานชั้นเจ็บแค่ไหนที่นายมาตีหัวชั้นก็เท่านั้นเอง

      อ๋อ..นายแก้แค้นชั้นใช่มั้ยรอน เรื่องแค่นี้ต้องแก้แค้นกันด้วย แฮรี่ยังบ่นอุบอิบต่อไป

      มันก็ไม่เชิงอ่ะนะ แฮรี่ แค่ชั้นอยากจะทำเหมือนนายเมื่อวานนี้ และถามคำถามเดียวกับที่นายถามชั้นเมื่อวานนี้ ว่า....... รอนชะโงกหน้าเข้ามาให้ใกล้แฮรี่อีกนิด ............นายกำลังมีความรักใช่มั้ย

      ฟึ้บ!! แฮรี่หน้าแดงขึ้นมาทันที และทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่จึงเสขึ้นหยิบน้ำฟักทองมาดื่มแก้เขิน

      ดูสิ พายตับบด ของโปรดนายนี่ ไม่รีบกินเดี๋ยวจะหายไปซะก่อนนะ

      ไม่ต้องมาเฉไฉ นายก็รู้ว่าชั้นไม่พลาดอยู่แล้ว ตอบคำถามชั้นมาดี ๆ ดีกว่าน่า รอนยังคาดคั้นแฮรี่ ในขณะที่ก็ยัดพายตับบดเข้าปากไปด้วย

      นายก็บอกมาก่อนสิคนที่นายชอบเป็นใคร แล้วชั้นจะบอก

      แค่กๆๆ รอนเกิดอาการสำลักอาหารขึ้นมาทันที พลางทุบหน้าอกตัวเองเพื่อให้อาหารไหลลงคอไปได้อย่างสะดวก ใบหน้าแดงกล่ำ บอกไม่ถูกว่าเพราะอายหรือเพราะสำลักอาหารกันแน่

      ละ..แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้นเล่า รอนพูดขึ้นหลังจากกลับมาเป็นปกติแล้ว แฮรี่แค่ยักไหล่เล็กน้อย

      มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนไงรอน คราวนี้เป็นแฮรี่เองที่ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ..เขาเป็นใคร

      อะ...เอ่อ เขาปะ..เป็น.เป็นคนที่นายรู้จักดีเลยล่ะ เขาคอยช่วยเหลือเราบ่อย ๆ แต่บางทีก็ชอบเอาอันตรายมาให้กับเรา ยิ่งพูดรอนยิ่งหน้าแดง จนบอกไม่ถูกว่านั่นคือใบหน้าหรือผลมะเขือเทศสุกที่เอามาวางไว้อยู่บนบ่ารอนกันแน่

      ก็แล้วเขาเป็นใครกันล่ะ ไม่ต้อง ๆ ขอชั้นเดาเองดีกว่า แฮรี่ยกมือห้ามเมื่อเห็นรอนอ้าปากจะพูดอืม..คนที่ชั้นรู้จัก...ชอบช่วยเหลือ...บางทีก็อันตราย งั้นชั้นเดาว่าเขาคือ.........แฮกริด!!

      รอนอ้าปากค้างมองแฮรี่อย่างตกใจกับชื่อที่แฮรี่เอ่ยออกมา แต่เมื่อเห็นว่าแฮรี่มองไปข้างหลังของตนจึงหันไปมองบ้าง แล้วก็ต้องรีบหันกลับมาทันที พร้อมกับใบหน้าที่แดงกล่ำพยายามอย่างยิ่งที่จะก้มตัวให้ต่ำที่สุด ท่าทางเงอะงะของรอนทำให้แฮรี่เริ่มฉุกคิด

      รอน นายอย่าบอกนะว่า......เป็นแฮกริดน่ะ รอนยิ่งก้มหน้างุดยิ่งกว่าเดิมเหมือนเป็นคำรับกลาย ๆ ทีแรกที่แฮรี่ตะโกนชื่อแฮกริดออกมาเพราะเห็นว่าแฮกริดมายืนอยู่ข้างหลังรอน เขาแค่อยากจะชวนคุยก่อนที่แฮกริดจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาจารย์ก็เท่านั้น แต่เมื่อเห็นแบบนี้เขาก็คงไม่ต้องชวนคุยอะไรแล้วมั้ง

      หวัดดีแฮรี่..เอ่อ...อรุณสวัสดิ์รอน แฮกริดเองก็มีท่าทางเขิน ๆ เมื่อต้องเอ่ยชื่อรอน แถมยังไม่ยอมมองหน้าเขาอีกด้วย แฮรี่ได้แต่มองทั้งสองคนสลับกันไปราวกับกำลังได้เจอเรื่องราวที่สุดแสนจะแปลกประหลาด

      สวัสดีฮะ แฮกริด มีอะไรหรือเปล่าฮะ แฮรี่ถามออกมาหลังจากสังเกตเห็นความอึดอัดใจในตอนนี้

      อ้อ...เปล่า ไม่มีอะไร..ไม่มี....อ่อ..ใช่ จะมาบอก..แฮ่ม..บอกรอนว่าอย่าลืมนัดของเราวันนี้ แค่นั้นล่ะ แฮรี่หันไปมองรอนที่ยังก้มหน้าก้มตาที่แดงกล่ำ ก่อนจะได้ยินเสียงตอบเบาราวสายลม

      ไม่ลืมหรอกฮะ แฮรี่มองคนนู้นสลับกับคนนี้อย่างสนใจ นัดอะไรกันทำไมเขาไม่รู้เรื่อง และดูเหมือนแฮกริดจะได้ยินเสียงประท้วงในใจแฮรี่ เขาก็รีบพูดขึ้น

      คือ...ชั้นกับ..แฮ่ม..กับรอนนัดกันว่าจะไปทำอะไรนิดหน่อยน่ะ ถ้าเธออยากจะมาด้วยก็....ไม่เป็นไรนะ แฮรี่รู้ดีว่าทั้งสองคงอยากจะไปกันตามลำพังเท่านั้น และที่ชวนเขาก็เพราะชวนตามมารยาทเท่านั้น ฉะนั้นเขาก็ควรทำตามมารยาทโดยการ....

      ไปกันเถอะฮะ ผมเองก็มีอะไรที่ต้องทำเหมือนกัน แฮรี่แอบสังเกตเห็นทั้งสองคนถอนหายใจ และแล้วแฮกริดก็ขอตัวไปนั่งที่โต๊ะอาจารย์ ปล่อยให้รอนถูกสอบสวนจากแฮรี่ต่อไป

      ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย รอน นายกับแฮกริด.......เป็นไปได้ยังไง แฮรี่ส่ายหัวอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะถามต่อ มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ รอน

      ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน พอรู้ตัวอีกทีชั้นก็..ชั้นก็.........นายไม่ว่าอะไรใช่มั้ยที่ชั้นกับแฮกริด เรา..เอ่อ..เรา....... รอนยกนิ้วชี้ของตัวเองขึ้นมาประกบติดกัน

      ชั้นเหรอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้นล่ะ

      ก็..ไม่รู้สิ นายก็เห็นว่าเขาเป็นคนแบบไหน นายอาจจะ.....ไม่อยาก......ให้เราคบกัน ขณะที่พูดรอนก็มีสีหน้าสลดลง

      ฟังนะรอน นายเป็นเพื่อนรักของชั้น แฮกริดก็ใช่ พวกนายเป็นคนดีทั้งคู่ แล้วนายก็รักกัน แบบนี้แล้วชั้นจะมีเหตุผลอะไรที่จะต้องคัดค้านล่ะ แฮรี่เอื้อมมือมาจับมือรอนบีบเบา ๆ อย่างเข้าใจ รอนจึงค่อย ๆ ยิ้มออก

      แล้วนายล่ะแฮรี่ เรื่องของนาย ความรักของนายคำถามของรอนทำเอาแฮรี่ชะงัก ก่อนจะค่อย ๆ หดมือกลับมา

      ชั้นไม่รู้รอน ไม่รู้อะไรเลย.... รอนมองเห็นดวงตาภายหลังแว่นตามีน้ำตาคลอและฉายแววสับสนชั้นไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง ทุกครั้งที่เจอเขาเอาแต่ทำท่าเย็นชาใส่ชั้น ค่อยหาเรื่อง บางทีก็ทำเหมือนกับว่าชั้นไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ ชั้นทนกับสายตาแบบนั้นไม่ได้อีกแล้วรอน บัดนี้ แฮรี่เข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า เขารู้สึกอย่างไรกับสเนป รัก นั่นล่ะ ถูกต้องที่สุด ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่ อาจเพราะตัวเองมัวแต่ปล่อยให้ความโกรธ ความชิงชังเข้ามามีอำนาจเหนือจิตใจ ทุกเวลาที่ผ่านมาเขาเอาแต่คอยจับจ้องอยู่ที่คน ๆ นั้น เพื่อหวังจะได้เห็นความผิดพลาด ความชั่วร้ายหรืออะไรก็แล้วแต่ที่จะช่วยยืนยันว่าสเนปยังคงภักดีต่อจอมมาร และพอรู้สึกตัวแฮรี่ก็ไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้

      แล้วนายเคยบอกเขาหรือเปล่า ว่านายรู้สึกยังไง แฮรี่ รอนเดินอ้อมมานั่งฝั่งเดียวกับแฮรี่ และตบหลังเขาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าแฮรี่ส่ายหน้า รอนก็สั่นหัวน้อย ๆ และจับไหล่แฮรี่ทั้งสองข้างให้หันมาเผชิญหน้ากับตัวเอง

      นี่มันคริสต์มาสนะ แฮรี่ นายต้องพูดความจริง นายต้องบอกเขาว่านายรู้สึกยังไง คริสต์มาสมักสร้างปาฏิหาริย์เสมอ ๆ ล่ะ รอนเขย่าตัวแฮรี่เบา ๆ

      คริสต์มาสของชั้นมันผ่านไปแล้วรอน และมันก็คงไม่มีวันหวนกลับมาอีกแล้ว แฮรี่แกะมือรอนออกจากไหล่ของตน ขอโทษนะรอน แต่ชั้นอยากอยู่คนเดียว รอนได้แต่มองตามหลังเพื่อนรักของเขาไปอย่างหนักใจ ก่อนจะพึมพำออกมาเบา ๆ

      บางทีปาฏิหาริย์อาจจะเกิดกับนายแล้วก็ได้ แต่นายยังไม่รู้ตัว

      -------------------------------

      แฮรี่เดินเรื่อยเปื่อยไปตามระเบียงของฮอกวอตส์ หลาย ๆ ครั้งที่เขาเดินชนเข้ากับชุดเกราะที่ตั้งเรียงรายอยู่แถวนั้น และหลายครั้งที่ชุดเกราะต่างพากันกระโดดหลบเมื่อเห็นว่าแฮรี่กำลังจะเดินชนพวกตน แต่แฮรี่กลับไม่ได้สนใจ เพราะเวลานี้เขากำลังคิดถึงคน ๆ หนึ่งอยู่ตลอดเวลา และดูเหมือนว่าคน ๆ นั้นก็คงเหมือนกัน เพราะจู่ ๆ ก็โผล่พรวดขึ้นมาขวางหน้าแฮรี่เอาไว้ โดยไม่ทันรู้ตัว ราวกับรออยู่ก่อนแล้ว

      พอตเตอร์ อยู่นี่เองชั้นตามหาเธอแทบแย่ แฮรี่แทบจะร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อได้เห็นคนที่เขาทั้งอยากเจอและไม่อยากเจอมาปรากฏกายอยู่ตรงหน้า

      อะ...อาจารย์มีอะไรเหรอครับ แฮรี่พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น

      ตามชั้นมา เรามีเรื่องต้องคุยกัน ว่าแล้วสเนปก็เดินนำหน้าแฮรี่ไปทางห้องทำงานที่เกิดเหตุเมื่อคืน โดยที่แฮรี่ไม่มีโอกาสปฏิเสธแม้แต่น้อย

      เมื่อทั้งคู่เข้ามาในห้องเรียบร้อย ต่างก็ยังไม่มีใครพูดอะไรจนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ แฮรี่ที่เอาแต่ก้มหน้าตั้งแต่ที่เข้ามาในห้อง จึงค่อย ๆ เงยหน้ามองไปรอบ ๆ ก่อนจะมาหยุดที่โซฟาตัวยาว ตัวเดิม กับเมื่อคืน พลางใบหน้าก็ปรากฎสีเรื่อเมื่อเผลอไปคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น

      คิดอะไรอยู่ พอตเตอร์ เสียงของสเนปทำให้แฮรี่ที่กำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองสะดุ้งออกมาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เหลือบมองไปทางอาจารย์ปรุงยาอย่างหวั่น ๆ และพยายามเลี่ยงไม่มองตรง ๆ

      เปล่าครับ แฮรี่ตอบเสียงแผ่ว

      เวลาพูดเธอต้องมองหน้าชั้น พอตเตอร์ แล้วก็นะ...... สเนปค่อย ๆ สืบเท้าเข้ามาใกล้ ๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าแฮรี่ .......ชั้นไม่เชื่อเธอหรอก เธอกำลังคิดเรื่อง เมื่อคืน อยู่ใช่มั้ยล่ะ มือแข็งแรงข้างหนึ่งเอื้อมมาจับมือเล็ก ๆ ไปถือไว้ ส่วนมืออีกข้างเชยคางมนขึ้นเพื่อให้สบตากับตัวเองสายตาที่ปกติมักจะเย็นชาอยู่เสมอ บัดนี้มันดูอบอุ่น อ่อนโยนตัดกับบรรยากาศที่หนาวเย็นของคริสต์มาส แฮรี่จ้องมองลึกเข้าไปอย่างค้นหา ดวงตาน้อย ๆ ดูสับสน

      ผมแค่...ไม่แน่ใจ.....ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเพราะอะไร.........อุบ ริมฝีปากบางถูกปิดด้วยริมฝีปากอุ่น ๆ ของสเนป จากแผ่วเบาก็ค่อย ๆ เพิ่มความหนักหน่วงขึ้นตามอารมณ์ของร่างสูง ลิ้นร้อน ๆ ถูกส่งเข้าไปชิมความหอมหวานจากอีกฝ่าย มือแข็งแรงเอื้อมไปกดท้ายทอยไม่ให้อีกฝ่ายขยับหัวหนี .....ไม่เคยพอ ต่อให้ลิ้มรสมากแค่ไหน มันก็ไม่พอสำหรับสเนป แฮรี่ครางเบา ๆ ในลำคอ อารมณ์ของเขาค่อย ๆ ถูกปลุกขึ้นทีละน้อย..ทีละน้อย แต่ก่อนที่จะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ สเนปค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกช้า ๆ อย่างเสียดาย แต่เขามีเรื่องต้องคุยกันให้เข้าใจเสียก่อน แล้วหลังจากนั้นจะต่อก็ไม่สาย

      ทันทีที่สเนปถอนริมฝีปากออกมา แฮรี่รีบสูดอากาศเข้าไปให้มากที่สุด และพยายามควบคุมจังหวะการเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ แต่ช่วยไม่ได้ที่ไม่สามารถบังคับใบหน้าไม่ให้แดงได้ สเนปเองก็มีอาการไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่จะต่างตรงที่เขาต้องคุมความต้องการที่พุ่งพล่านขึ้นมาไม่ให้จับคนตรงหน้ากดลงบนเตียงไปซะก่อน

      เธอจะบอกว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลยงั้นหรือ พอตเตอร์ สเนปถามเบา ๆ

      ผม..เอ่อ ผมจำได้ว่าผมดื่มบัตเตอร์เบียร์เข้าไปเยอะมาก ละ..หลังจากนั้นผม...ผมก็...ผมจำไม่ได้แล้วฮะ ปากบอกแบบนั้น แต่ตากลับมองไปที่รอยจ้ำเล็ก ๆ ที่ปรากฏเหนือคอเสื้อของสเนปพร้อมกับใบหน้าที่แดงหนักกว่าเดิม

      โกหกชั้นงั้นเหรอ ต้องทำโทษซะหน่อยแล้ว ว่าแล้วสเนปก็ก้มลงไปที่ซอกคอของแฮรี่ก่อนจะดูดเม้มเบา ๆ แค่นั้นก็ทำให้แฮรี่ลืมวิธีการหายใจไปเลย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาดูผลงานของตัวเอง และเอาปลายนิ้วไล้เบา ๆ แฮรี่รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

      ถ้างั้นให้ชั้นช่วยเตือนความจำเอามั้ยล่ะ ยังไม่ทันที่แฮรี่จะตอบอะไรสเนปก็ก้มหน้าลงไปกระซิบเบา ๆ ที่ใบหู เรื่องราวอย่างละเอียดยิบค่อย ๆ ถ่ายทอดไปสู่เด็กหนุ่มที่บัดนี้หน้าแดงกล่ำร่างกายสั่นสะท้าน บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกอะไรมากกว่ากัน ระหว่างอาย กับเสียวซ่าน ความทรงจำค่อย ๆ หลั่งไหลกลับมาสู่สมองน้อย ๆ ยิ่งได้ฟังอารมณ์ก็ยิ่งเตลิด แฮรี่พยายามคุมจังหวะการหายใจให้คงที่สม่ำเสมอแต่ก็ไม่ค่อยเป็นผลนัก เพราะนอกจากเรื่องที่สเนปกำลังเล่าอย่างสบาย ๆ ราวกับเป็นเรื่องปกตินั้นยังมีลมหายใจร้อน ๆ ที่คอยพ่นใส่หูเพื่อกระตุ้นอารมณ์อีก ทำเอาแฮรี่แทบจะทรงตัวไม่อยู่ หลังจากที่สเนปเล่าจบ เขาก็ค่อย ๆ ถอนใบหน้าออกมา กระซิบเหนือริมฝีปากแฮรี่

      ไง พอจะจำได้หรือยัง แฮรี่พยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก สเนปยิ้มอย่างพอใจ ทีนี้..มีคำถามอีกมั้ย สเนปถามแฮรี่อย่างกับว่าเขาเป็นเด็กน้อยเจ้าปัญหา แฮรี่เลยค้อนเข้าให้ทีหนึ่ง

      อาจารย์ทำแบบนั้นทำไมฮะ ถ้า..อาจารย์ไม่ได้..เอ่อ..ไม่ได้คิดอะไรกับผม..แบบนั้น ถามออกไปแล้ว แฮรี่แทบจะกลั้นใจรอคำตอบ ความจริงแฮรี่ก็ไม่อยากถามหรอก เพราะกลัวคำตอบที่อาจจะทำให้เขาเจ็บปวด แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป แฮรี่ก็เงยหน้าขึ้น และเขาก็ได้พบกับคำตอบของทุกข้อสงสัยภายในแววตาของสเนป ทุกสิ่งทุกอย่างมันสื่อออกมาจนหมดสิ้น

      เธอไม่รู้เหรอว่าทำไม....เธอคือของขวัญคริสต์มาสที่มีค่าที่สุดที่ชั้นเคยได้รับมาในชีวิต แฮรี่ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับแฮรี่ เขาไม่ต้องการคำบอกรัก ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แค่คนตรงหน้าเขาคนเดียวเท่านั้น แฮรี่ยิ้มอย่างประหม่าในตอนแรก ก่อนจะกว้างขึ้นเมื่อคนตรงหน้าส่งยิ้มที่อ่อนโยนอย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นมาให้

      ผมก็เหมือนกันฮะ อาจารย์คือปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นกับผมในวันคริสต์มาส ขอบคุณนะครับ แฮรี่ค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นช้า ๆ ราวกับไม่แน่ใจว่าสมควรจะทำดีหรือไม่ จนในที่สุดริมฝีปากบางก็แตะเข้าที่แก้มตอบเบา ๆ ก่อนจะถอนออกช้า ๆ หน้าแดงเรื่อ สเนปเห็นท่าทางของแฮรี่แล้วก็หัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะจูงมือแฮรี่ไปโดยที่ยังไม่ยอมละสายตาจากใบหน้าน่ารักนั่น

      อาจารย์จะพาผมไปไหนฮะ แฮรี่กระตุกมือชายหนุ่มเบา ๆ สเนปยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

      ก็เธอบอกว่าจำเรื่องเมื่อคืนไม่ค่อยได้ ชั้นเลยคิดว่าจะสร้างความทรงจำใหม่ให้เธอไง แฮรี่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะค่อย ๆ เข้าใจความหมายแฝงนั่น ใบหน้าเล็ก ๆ แดงเรื่อก้มงุด ๆ แต่ก็ไม่ขัดขืน สเนปหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะดึงตัวแฮรี่หายเข้าไปหลังประตูห้องนอน และแล้วเสียงแห่งความสุขเช่นเดียวกับเมื่อค่ำคืนก็ดังขึ้นอีกครั้ง

      คุณล่ะเชื่อในปาฏิหาริย์หรือเปล่าล่ะ?

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×