MY HOPE

                เมื่อเดินทางมาค่อนชีวิตบนบาทวิถีแห่งความจริงในโลกสีน้ำเงินใบนี้ สิ่งหนึ่งที่ผมหวังให้ใครสักคนตระหนักได้คือบางอย่างซึ่งคนส่วนใหญ่เลือกที่จะลืม หากแต่ไม่ใช่ปริศนาที่ถูกชะล้างได้ด้วยการเวลาหรือกาลเวลาที่ถูกชะล้างด้วยคืนวันแห่งการละเลย

                เป็นอะไรที่มีค่ายิ่งกว่านั้น...

                ในวัยเยาว์ เมื่อครั้งยังเตาะแตะและเจ็บปวดเมื่อคุณแม่เอาตุ๊กตาหมีเน่าไปซัก คุณสนุกสนานกับเรื่องอะไรมากที่สุด การได้กลิ้งเกลือกบนกองทรายหรือเขย่งเท้าปิดสวิตซ์ไฟได้สำเร็จ หรือเป็นเรื่องเล็กน้อยกว่านั้น?

                เมื่อกาลเวลาผ่านพ้น เปลี่ยนเด็กน้อยเข้าสู่วัยแรกรุ่น เจ็บปวดกับการเล่าเรื่องตลกที่ไม่มีใครขำหรือโดนละเมิดช่วงเวลาส่วนตัว และแสนสุขล้นเมื่อคนที่แอบชอบยิ้มให้

                แล้วใครบางคนก็เข้ามาในชีวิต มอบแหวนแต่งงานและภาระให้แก่กัน ก่อรวมเป็นครอบครัวและเริ่มทุกข์ร้อนกับเสื้อผ้าในตู้ที่ราคายังแพงไม่พอ จำนวนเงินในกระเป๋าและอนาคตของสุขภาพ ในขณะที่ความสุขเริ่มเป็นสิ่งแปลกปลอมที่ต้องจ่ายราคาสูงเพื่อให้ได้มา...

เราแลกสิ่งสำคัญกับสิ่งที่สำคัญน้อยกว่า เพื่ออะไร?

                เหล่านี้เป็นความจริงที่ผมตระหนักได้หลังจากวันแห่งหายนะเวียนบรรจบครบรอบ ท้องฟ้ายามสายยังคงเปล่งแสงเรืองเหมือนเช่นวันนั้นพร้อมคำตอบที่กระจ่างขึ้นมาทีละน้อย

                มาร่วมไขปริศนาไปด้วยกันในเรื่องเล่าของผม กับโลกที่แสนแปลกพิลึก ยมทูตซื่อบื้อและเด็กชายผู้ (เกือบไม่) รอดชีวิต

                สิ่งเดียวที่จะขอเตือนก็คือ...แม้พระเอกจะนิสัยแย่ขนาดไหน แต่พระเอกก็ยังเป็นพระเอกวันยังค่ำ ดังเช่นผมคนนี้

..

◊ SQWEEZ