OS - GOOD LOVE

youngmin x donghyun

โคตรเจ็บ

ความรู้สึกจุกอยู่ที่ตรงกลางอก รวมไปทั้งขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าวหากเขาได้ลองปิดตาและเปิดมันขึ้นมันอีกครั้งหนึ่ง สิ่งที่ตามมาก็คงหนีไม่พ้นน้ำตาที่พร้อมจะร่วงหล่นตามแรงดึงดูดของโลก

ใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น และใครอีกคนที่กำลังยืนอยู่แทนที่ของเขา

ไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ในขณะที่เขายังคงยืนอยู่ที่เดิม

แต่เขาคนนั้นกำลังเดินไปข้างหน้าพร้อมกับคนใหม่

 

หลายอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกัน ความสัมพันธ์ทุกอย่างถูกทิ้งและวางเอาไว้เฉกเช่นเดิม รอยยิ้มในวันสุดท้ายที่เจอกันเขาจำมันได้ดี อิมยองมินไม่ได้รั้งเขาเอาไว้เหมือนที่ผ่านมา รวมไปทั้งคำขอร้องที่เคยเอ่ยกับเขาตลอดเวลาที่เขาอยากจะไป ในวันนั้นอิมยองมินก็ไม่ได้พูดมันออกมาเช่นเดียวกัน

การรักสนุก หลงไหลไปกับชีวิตที่ไม่อยากผูกมัด ความสัมพันธ์ที่เหมือนเป็นด้ายรัดตัวนึกว่ามันช่างน่ารำคาญ

นั่นคือความคิดของเขาในตอนที่กำลังคบกับอีกฝ่าย

ความใส่ใจและความรักที่คิดว่าเริ่มจางหายออกไปจากความรู้สึก

เขาคิดว่ามันไม่ควรเลยสักนิดที่จะใช้ชีวิตและผูกสถานะกับอีกฝ่ายเอาไว้แบบนี้ ก็ถ้ารู้สึกน้อยลงมากๆแล้วแบบนั้น

 ปล่อยเขาไปเจอคนที่ดีกว่าไม่ดีหรือไง

 

วันศุกร์ 18 มกราคม 2019

บทสนทนาเป็นไปด้วยความเรียบง่าย การกระทำเดิมๆเกิดขึ้นตลอดเวลาที่ผ่านมาและในวันนั้นมันก็ยังคงเหมือนเดิม การเดินทางออกจากมหาวิทยาลัย มือที่กอดรวบเอวอีกฝ่ายเอาไว้ ใบหน้าที่อิงแนบชิดกับแผ่นหลังกว้าง

สิ่งที่เขาทำก็ยังคงเป็นสิ่งเดิม หากมันจะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะไม่ได้ทำแบบนี้อีก

การเตรียมใจในการบอกเลิกใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับเขา ความสัมพันธ์ทั้งหมดในชีวิตที่เริ่มตั้งแต่วัยที่พอจะรู้จักกับความรัก เพราะเป็นคนเบื่อง่าย การตัดสินใจจบความสัมพันธ์เลยไม่ได้ยากเลยสักนิดสำหรับเขา

ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาก็แค่คิดไว้แบบนั้น

‘ทำไมเงียบแปลกๆล่ะวันนี้ เจอเรื่องไม่สบายใจอะไรมาหรือเปล่า’

อีกฝ่ายมักจะอ่อนโยนและใส่ใจในเรื่องเล็กน้อยของเขาเสมอ

‘มากอดหน่อยมั้ย หงอยเป็นแมวเลย’

รอยยิ้มนั้นน่ะ ยังคงสวยงามเหมือนวันแรกไม่มีผิดเลย

 

.

 

.

 

‘พี่’

‘ว่าไงครับ’

แต่เขากำลังลืมอะไรไปหรือเปล่าว่าช่วงเวลาที่ยากที่สุด

คือตอนที่กำลังจะเอ่ยปากบอกออกไปไม่ใช่หรือไงกัน

 

‘เลิกกันมั้ย’

 

ความเงียบและความอึดอัดในตอนนี้ส่งผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจเขามากเสียจนน่ากลัว

รอยยิ้มนั่นค่อยๆเลือนหายไป พร้อมกับบรรยากาศสีทึมในห้องสี่เหลี่ยมที่ลอยฟุ้งขึ้นมาจนแทบเหมือนจะทำให้หายใจไม่ออก

 

‘เอาสิ ถ้าเราอยากจะไป’

 

จนถึงตอนสุดท้ายของความสัมพันธ์ ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงยิ้มให้เขาอีกอยู่ดี

 

.

 

.

 

“ไหวป่ะวะ” 

เขารับรู้ถึงสิ่งแวดล้อมรอบข้างได้อย่างชัดเจน เขารู้ว่าใครกำลังยืนอยู่ข้างเขาและใครกำลังจับสังเกตของเขาได้ เอ่ยท้วงทักเพื่อให้ตัวของเขาเองได้ออกจากภวังค์และอุโมงค์มืดทึบที่กำลังฉายภาพคนรักเก่าที่กำลังยืนเคียงข้างกับใครคนใหม่ คนที่สามารถมอบความสุขให้ได้แทนเขา

นึกแล้วมันก็น่าขำ ฉากภาพเก่าที่ฉายขึ้นมาในวันนั้นคือการที่เขาเดินออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมของเราและไม่มีการที่จะย้อนกลับไปทางเดิมอีก ประโยคสุดท้ายค้างเติ่งกับการบอกลาของอิมยองมิน ไร้ซึ่งน้ำตาสักหยดที่จะรินไหลออกมา

รู้สึกแค่ว่าโล่งอกที่ต่อจากนี้จะใช้ชีวิตยังไงก็ได้

จะไปเมาที่ไหนก็ได้ไม่ต้องมีคนโทรตาม ไม่ต้องมีคนคอยเป็นห่วง ไม่ต้องปรามการกระทำของตัวเองเมื่อถึงเวลาออกสนุก

คำถามที่ถูกส่งออกมาจากเพื่อนสนิทวนเวียนอยู่ในหัวเขาจนน่าหงุดหงิดไปเสียหมด

ถามว่าไหวหรือเปล่า ตอนแรกก็มั่นใจเต็มร้อยว่าไหว มันคงเป็นเรื่องที่โคตรน่าขำสิ้นดีถ้าต้องกลับมาร้องไห้ทั้งที่เป็นฝ่ายทิ้งเขาไปเสียเอง

แต่ในตอนนี้เขาก็ชักจะไม่มั่นใจเอาเสียเลย มันคงจะเป็นเรื่องที่น่าขำจริงๆน่ะแหละ

น้ำตาหยดแรกที่ร่วงหล่น

เป็นสิ่งที่บอกได้อย่างดีว่าความเจ็บปวดตอนนี้มันเกิดขึ้นจริง

 

“ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วว่ะ”

ยิ่งเห็นรอยยิ้มที่ทั้งสองคนมีให้กัน ก็ยิ่งรู้สึก ..

อยากหายตัวไปเสียให้ได้

จริงๆแล้วรอยยิ้มนั้นมันเคยเป็นของเขาไม่ใช่หรือไง ไหนจะมือที่กำลังกอบกุมกันนั่นอีก ความอบอุ่นนั่นมันก็เป็นสิ่งที่เขาเคยได้รับ

แล้วยังไงวะ ?

“ไปกันเถอะมึง”

“มึง ร้องออกมาได้เลยนะเต็มที่”

“ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กันหรอก”

ปากดีและปากเก่งไปเสียอย่างนั้น พูดให้มันได้อะไรออกมาเขาแทบไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดในเมื่อตอนนี้น้ำตาทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมาและไม่มีท่าทีว่าจะจบสิ้น แค่คิดว่าที่ผ่านมาไม่รู้สึกและเลิกรักแล้วมาตลอด จนกระทั่งวันนี้เขารู้ตัวเองแล้วว่ามันไม่ใช่เลยสักนิด

“แต่มึงร้องอยู่”

เอาแต่ยืนอยู่ตรงนั้น

นานแล้วนะ

เมื่อไหร่จะเดินออกมาสักทีคิมดงฮยอน

ริมฝีปากเริ่มสั่นเทาและเขาก็เริ่มกัดมันจนเจ็บไปหมด ร่างกายที่คิดว่าแข็งแรงมาตลอดแค่เพียงโดนสะกิดด้วยประสาทสัมผัสที่เปิดอยู่ แค่เพียงนิดเดียวเท่านั้นก็เหมือนจะทรุดลงเสียให้ได้

อย่ามองมาเลย

อย่ามองมาเลยนะ

 

“เหี้ย มึง มึงไหวมั้ยวะ”

ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอแต่การมองเห็นผ่านม่านน้ำตานั่นมันยังทำให้เขารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมองตรงมาทางเขา นึกเกลียดตัวเองจนแทบอยากจะทำให้ร่างกายแตกสลายในไปในทุกวินาที ใบหน้าของอีกฝ่ายเรียบตึงและไม่แสดงความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น

ก็เป็นแบบที่เขาบอกจริงๆว่ามันโคตรไม่ยุติธรรมทั้งที่เขากำลังยืนอยู่ที่เดิม แต่อีกฝ่ายกลับกำลังก้าวไปข้างหน้า

ในตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน

ยังคงมีแต่เขาที่เอาแต่ยืนร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่อย่างนี้ ทั้งที่อีกฝ่ายก็เดินออกไปแล้ว

 

.

 

.

 

“กลับไหวแน่นะ” สนามอารมณ์ในตอนเช้าค่อยๆเลือนและจางหายไป การเรียนทั้งหมดในวันนี้เสร็จสิ้น เอ่ยบอกลาเพื่อนสนิทที่ช่วยประคองความรู้สึกและร่างกายในยามเช้า คำถามที่ถูกส่งมาเขาตอบมันด้วยรอยยิ้ม

การเดินทางระหว่างมหาวิทยาลัยและคอนโดของเขาไม่ได้ยุ่งยากมากนัก ห่างกันแค่สองช่วงตึกเขาก็สามารถพาตัวเองกลับไปนอนจมปลักกับความรู้สึกแย่ๆบนเตียงนุ่มๆได้แล้ว

 

ก้าวเดินไปพร้อมกับความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นมาอีกครา

ในตอนนี้เขามั่นใจในตัวเองเต็มร้อยว่าความรู้สึกเมื่อเช้ายังคงไม่เลือนและจางหายไปแบบที่คิด

วันนี้ดูเหมือนคอนโดที่พักจะอยู่ห่างไปไกลกว่าในทุกวัน จำนวนก้าวที่เพิ่มมากขึ้นดูเหมือนจะมากขึ้นไปพร้อมๆกับน้ำตาที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา

เขายังคงทำใจไม่ได้

เป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ

 

“ดงฮยอน”

เขาไม่เคยเชื่อในความบังเอิญและโชคชะตาเพราะเป็นสิ่งที่พิสูจน์ออกมาไม่ได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในเรื่องของพฤติกรรมมนุษย์มาจากความคิดและความรู้สึกล้วนๆ

“มีอะไร”

เอ่ยพูดออกไปทั้งที่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิด แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่ได้มองหน้าใกล้ๆอีกครั้ง น้ำตาที่ถูกก่อตัวขึ้นก่อนหน้านี้ก็แทบจะกลั้นไว้ไม่อยู่อีกต่อไปเสียแล้ว

 

อะไรก็ได้ ขอร้อง

อย่าร้องไห้ต่อหน้าคนตรงหน้าเลยนะคิมดงฮยอน

 

“เอาของมาคืน”

หันมองกับสิ่งที่คนตรงหน้ายื่นออกมาให้ ทุกอย่างเหมือนจบสิ้น

ความรู้สึกแตกสลายและพังทลายลงมามากกว่าเดิม

 

“ทิ้งไปก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ”

พยายามบังคับเสียงของตัวเองให้ไม่สั่น แต่มันก็เหมือนจะทำไม่ได้เลยสักนิด เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่ อันที่จริงมันก็เป็นเวลาอาทิตย์นึงแล้วที่เลิกกัน และเราไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกันแบบนี้ตั้งนานแล้ว

 

“สำคัญไม่ใช่หรือไง”

เลิกคิดแทนคนอื่นสักทีได้มั้ย

“พอเถอะ อย่าเสียเวลากับเราเลย”

ฉากในละครที่เขาเคยเห็นว่ามันเกินจริง ตอนนี้ใครจะไปรู้ว่ามันดันเกิดกับตัวเขาเข้าเสียแล้ว การเดินออกมาจากจุดที่เคยยืนมันยากจนไม่อยากจะฝืนเดินออกมา ไร้ซึ่งการเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอีกต่อไปและการปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นสิ่งที่เขาเลือกทำหลังจากนั้น

จากความเสียใจแปรเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคืองใจและความสงสัยแต่ยังคงพ่วงมาด้วยความเจ็บเช่นเดิม

 

เอาเวลาไปคุยกันตอนไหน ?

ทำไมถึงมีใครคนอื่นได้ไวเสียขนาดนั้น

 

“ดงฮยอน”

 

พอสักที

 

“คิมดงฮยอน!”

 

ถ้าการที่มีใครใหม่แล้วทำให้ต้องเปลือยตัวตนที่ไม่น่ารักและทำลายความรู้สึกของเขาแบบนี้ ก็อย่าเลือกที่จะเดินกลับมาตอกย้ำกับของเก่าแบบนี้ได้มั้ยอิมยองมิน

 

“เราเกลียดพี่”

อย่าทำให้ความรู้สึกดีที่มีอยู่ต้องกลายเป็นความรู้สึกเกลียดอย่างที่บอกเลยนะ

มีความสุขกับใครคนนั้นให้มากๆ ถึงแม้ว่าตัวของเขาเองจะเจ็บปวดมากขนาดไหนก็ตาม :-) 

โชคดีก็แล้วกัน.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

based on true story ป่ะเนี่ยแม่ U_____U

ช่วงนี้ถนัดแต่ฟิคหน่วงๆจังเลยค่ะ /กราบแรงมาก 

เป็นวันช็อตที่ inspiration มาจากเพลง GOOD LOVE ของ 11:11 ค่ะอินมากเป็นพิเศษ

ขอบคุณที่อ่านฟิคเรามาตลอดนะคะ ขอบคุณมากๆด้วยนะคะที่ช่วยเม้นท์เป็นกำลังใจ

แค่เม้นท์เดียวก็ต่อการเขียนของเราได้มากแล้วจริงๆ ;---- ; รักนะคะ