SF: TWITTER (youngmin x donghyun)

ข้อมูลเบื้องต้น

SF: TWITTER

( youngmin x donghyun )

     เสียงถอนหายใจดังขึ้นนับไม่ถ้วนของวัน ดวงตาคู่สวยกำลังจดจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมจนแทบไม่กระพริบท่ามกลางแสงสว่างที่ออกจะสลัวในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆสีขาว ชีวิตปิดเทอมของคิมดงฮยอนช่างน่าเบื่อหน่าย

เฮ้อ

นั่นแหละแล้วเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้นอีกรอบ เขาออกจะเบื่อหน่ายกับการเข้าเว็บนู้นออกเว็บนี้ฟังเพลงก็แล้วดูหนังก็แล้วก็ยังไม่หายเบื่อ ครั้นจะชวนเพื่อนสนิทออกไปเที่ยว เหล่าเพื่อนตัวดีของเขาก็ดันมีนัดกับแฟนหมดซะนี่ ‘น่ารำคาญจริงๆ’

‘น่าเบื่อ’ คำนี้ไม่ใช่เสียงในห้วงความคิดหรืออะไรแต่กลับเป็นข้อความสั้นๆที่เจ้าตัวอัพลงทวิตเตอร์ของตัวเองที่มีคนฟอลเป็นหลักหมื่น เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมคนอื่นถึง follow เขามากมายขนาดนี้ ก็เป็นแค่แอคเคาท์ที่ฟีลโซบลูแค่เพียงนิดเดียว เขาค่อนข้างเหนื่อยในด้านความรู้สึกเวลามีคนบอกว่าเขาทำตัวเป็นแอคคำคม คำคมซะที่ไหนกันคนเหล่านั้นไม่เคยฟังเพลงแล้วรู้สึกอินกับมันบ้างหรือไงกันนะ ?

15 Notifications

อัพทวิตไปเพียงไม่กี่นาทีก็เป็นปกติที่การแจ้งเตือนของเขาจะเด้งมาอย่างรวดเร็ว ก็แค่แจ้งเตือนรีทวิตธรรมดาเหมือนในทุกๆวันแต่ครั้งนี้มันต่างออกไปตรงที่มีเมนชั่นแทรกเข้ามาด้วยน่ะสิ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยพร้อมอ่านเมนชั่นจากแอคเคาท์นึงที่พิมพ์มาหา

Lym_1225: @b_kdh98 ออกมาเที่ยวกันมั้ยครับ

สารภาพตามตรงว่าแอบกลัวนิดหน่อยที่โดนเมนชั่นมาแบบนั้น หรือว่าจะเป็นแอคเค่อหรือไงกันนะ แต่ว่าไปแล้วเขาก็ออกจะคุ้นกับแอคเคาท์นี้นิดหน่อยเพราะแอคเคาท์นี้น่ะรีทวิตที่เขาอัพทุกทวิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วแถมยังใช้ดิสเพลย์เดิมไม่เปลี่ยน นั่งคิดได้สักพักด้วยความที่ไม่เคยคิดจะกดไปดูแอคคนอื่นเลยตอนนี้เขาก็แค่คิดว่าลองส่องดูสักนิดก็ไม่เสียหายเท่าไหร่

“ มีแต่รูปของกิน ” ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเจ้าของแอคดันลงแต่รูปอาหาร เขาค่อนข้างโล่งใจที่แอคที่เขากำลังส่องนั้นไม่ใช่แอคเค่อแบบที่คิดไว้ แถมไม่ต้องเสียสายตาไปดูอะไรที่ไม่ควรจะเห็นอีกด้วย

ครืด ครืด

เขาหลุบตามองโทรศัพท์ข้างคอมที่วางไว้พบว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขาเองที่โทรมา ริมฝีปากอิ่มนั่นยกยิ้มอย่างมีความสุข ให้เดาเถอะว่าจองเซอุนเดทกับแฟนเสร็จแล้วแน่ๆ

"ว่าไง"

‘รับเร็วเชียวดงฮยอน’

"ทำไมล่ะ จะชวนไปเที่ยวต่อเหรอ"

‘จะว่างั้นก็ได้แต่งานนี้เที่ยวกลางคืนนะ’

"อะไรกันเลิกกับแฟนหรือไง เป็นเพื่อนกันมาไม่เคยชวนไปร้านเหล้า"

‘รู้ได้ไงว่าร้านเหล้า ทายถูกแล้วแต่ว่าไม่ได้เลิกกับแฟนนะ เขาก็ไปด้วยเนี่ยอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศ’

"โอเค ที่ไหนกี่โมงว่ามาพร้อมแล้ว"

‘เจอกันร้าน xx สามทุ่มครึ่ง’

"ดีล" สารภาพตามตรงว่าจริงๆแล้วเขาไม่ค่อยถูกกับเหล้ากับเบียร์เท่าไหร่เพราะดันเคยเมามากๆจนกอดโถส้วมอ้วกไปสองชั่วโมงอ้วกจนเหม็นกลิ่นเหล้าเบียร์ไปเลย ไหนจะแขนสองข้างที่ถูกหิ้วปีกทุลักทุเลกลับห้องพร้อมถุงพลาสติกที่ห้อยกับหูอีก เหตุการณ์ครั้งนั้นเลยทำให้เพื่อนคนอื่นมักจะชวนเขาไปร้านบ่อยๆเพราะอยากเห็นเขาสภาพแบบนั้น ให้ตายมันตลกมากหรือไงกันเนี่ย

เขาไม่รู้ตัวว่าสามารถส่องแอคเคาท์ใครคนนึงได้นานจนแถบสกอร์เม้าส์ข้างๆบีบเล็กจนเป็นแค่สี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็ก แต่จุดที่ทำให้เขาหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเป็นส่าย ก็คงจะหน้าของเจ้าของทวิตเตอร์แอคนี้ นิ้วที่กำลังไถลสกอร์เม้าส์หยุดชะงักเพร้อมกับหัวใจที่แทบจะหยุดเต้นไปเสียครู่หนึ่ง อิมยองมิน รุ่นพี่ที่เขากำลังแอบชอบอยู่เป็นเหตุผลของอาการที่เกิดขึ้นในครั้งนี้

“เดี๋ยวนะ”

ยิ่งกว่าสูตรแคลคูลัสหนึ่งสองสามมารวมกัน สมองเขาตอนนี้รวนไปหมดจนแทบวูบ ถ้าอีกฝ่ายไม่ลงรูปก็คงไม่รู้ว่าเป็นอิมยองมิน แหงล่ะในเมื่อคนชื่ออิมยองมินในประเทศเกาหลีก็ไม่ได้มีคนเดียว แอคเค้าท์นั่นน่ะอาจจะเป็นอิมยองมินคนที่ 100 แล้วก็ได้

อ่า

เขาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือว่าควรรู้สึกอย่างไร พอคิดได้ว่าตัวเขาเองก็เคยลงรูปตัวเอง ไหนจะประโยคฟีลโซบลูที่อัพลงทวิตเตอร์แบบนั้นอีก

“ พี่เขาจะคิดว่าเราขี้เก๊กหรือเปล่าวะ ”

ขยี้หัวตัวเองจนเจ็บไปหมด ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเจอหน้ากันที่ม.ซะเมื่อไหร่ แต่ก็คิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้สนใจกับแค่คนเดินผ่านหรือเดินสวนกัน แต่ถึงยังไงมันก็น่าอายอยู่ดีถ้าวันนึงเจอหน้ากันตรงๆน่ะ

"ฮัลโหล"

‘ว่าไงดงฮยอน’

"กูไม่ไปละ"

ไม่รอให้จองเซอุนต้องเอ่ยปากห้าม เขาก็ชิงตัดสายซะก่อน จะหักไม่หักก็คราวนี้

b_kdh98: @Lym_1225 พูดจริงพูดเล่นครับ

เขาอยากจะขอโทษคุณแม่จริงๆที่ทำตัวแบบนี้ แต่ไหนๆแล้วโอกาสมาถึงขนาดนี้ก็ขอคว้าเอาไว้หน่อยก็ .. คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

Lym_1225: @b_kdh98 พูดจริงครับ เดี๋ยวดีเอ็มไปได้มั้ย

b_kdh98: @Lym_1225 ครับ

ให้ตาย ตอนนี้ใจเขาเต้นระรัวเป็นกลองแซมบ้าแล้ว บอกเลยว่าไม่ค่อยจะตื่นเต้นเท่าไหร่แต่เหมือนมือจะไปก่อนสมองเสียด้วยซ้ำเมื่อตอนนี้เขาดันเปิดกล่องดีเอ็มรอแจ้งเตือนคำขอทางข้อความเรียบร้อยแล้ว นี่คือ ไม่ได้ตื่นเต้นจริงๆนะ!

คำขอทางข้อความ(1)

ไม่ได้ใช้เวลาในการรออะไรมากมาย สิ่งที่เขารอคอยก็มาถึง ส่วนในเรื่องหัวใจตอนนี้ก็เต้นแรงไม่หยุด อะไรจะประหม่าขนาดนี้กันนะคิมดงฮยอน

Lym_1225: ไว้ใจคนง่ายขนาดนี้เลยเหรอครับ

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยกับประโยคที่กึ่งจะออกแนวเชิงไปทางตักเตือนบวกกับเหน็บแนมนิดหน่อย

b_kdh98: ก็แค่เบื่อครับ

Lym_1225: ไม่กลัวผมพาไปทำอะไรที่น่าเสียหายเหรอครับ

b_kdh98: คนที่คิดจะทำจริงๆเขาจะมานั่งบอกกันแบบนี้เหรอครับ

Lym_1225: ย้อนเก่งจริงๆ เจอกันร้านกาแฟหน้าม.นะครับบ่ายสาม

b_kdh98: รู้เหรอครับผมเรียนม.ไหน ?

Lym_1225: ก็เดินสวนกันอยู่ที่คณะทุกวันครับ

ออกตัวก่อนว่าถ้าสมมติตอนนี้มีโอ่งตั้งอยู่ เขานี่แหละจะพาตัวเองไปแหกปากใส่โอ่งให้รู้แล้วรู้รอด พลางคิดในใจกับตัวเองว่าสรุปในที่ผ่านมาอีกฝ่ายก็คือรู้ว่าเขาเป็นใครมาตลอดจริงๆน่ะเหรอ แต่จากการพูดทั้งหมดแล้วความจริงก็คือความจริง ไม่มีตรงไหนที่อีกฝ่ายจะพูดไม่ชัดเจนว่าเคยเห็นเขามาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว เขาค่อนข้างวุ่นวายใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้เสียมากกว่าว่าเรื่องในตอนนี้ทำไมถึงมาไวและเกิดขึ้นไวเสียขนาดนี้

‘ใจเย็นก่อนคิมดงฮยอน’ เขาพูดกับตัวเองเบาๆ อ่า .. นี่มันเรื่องน่าอายที่สุดเลยไม่ใช่หรือไงเนี่ย ตามตรงเลยว่าตอนนี้เขาเริ่มคิดหนักกับการจะออกไปเจออีกฝ่าย มีสมการสำเร็จอะไรให้แก้เพื่อหาคำตอบมั้ย ด้วยเกียรติของว่าที่วิศวกรเกียรติยมอันดับหนึ่งที่พอมีสติคิดถึงความเป็นจริงบอกเลยว่า ไม่มี

ตอนนี้ใครจะว่าเขาปัญญาอ่อนก็ได้ที่กำลังสลับนับนิ้วตัวเองว่าไป/ไม่ไป แหงล่ะถ้าเริ่มด้วยไม่ไปมันก็จบที่ไปทั้งนั้นและเขาก็ทำแบบนี้มาสามรอบได้แล้ว สรุปน่ะเหรอ

เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนส์พร้อมกับสนีคเกอร์คู่โปรดถูกโยนออกมาจากตู้เรียบร้อย เหลือบมองนาฬิกาก็จวนจะบ่ายสองครึ่งอยู่แล้ว

“เอาไงเอากันวะ”

.

.

.

15:01

เขารู้สึกขอบคุณที่วันนี้รถเมล์พาเขามาส่งถึงที่หมายได้ตรงเวลาอย่างรวดเร็ว วันปกติเนี่ยไม่เคยจะมาไวหรอกในทุกเช้าที่เขารีบก็มักจะมาส่งเขาที่มหา’ลัยช้าอยู่ทุกทีเรื่อยไป แต่ทำไมทีเรื่องแบบนี้ล่ะก็เป็นใจกันนัก

ฟู่ว

อยู่ดีๆหน้าเขาก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาเสียอย่างนั้น พูดเลยว่าตอนนี้น่ะประหม่าที่สุดในชีวิตแล้ว เขายืนจ้องร้านกาแฟที่ถูกปิดด้วยฟิล์มกระจกอยู่สักพัก จริงๆแล้วจากด้านนอกนี้หากมองเข้าไปข้างในก็ไม่สามารถจะมองเห็นได้ พูดเลยว่าถ้าหากอีกฝ่ายมาจริงๆก็คงนั่งมองเขาเป็นตัวตลกจากข้างในนั่นแหละ

“หรือว่าจะกลับดีวะ” ด้วยความไม่มั่นใจของเขาทำให้ต้องยืนกระวนกระวายอยู่นอกร้าน แต่ยังไม่ทันจะได้หาคำตอบให้ตัวเองมือถือที่อยู่ในกางเกงก็ดันสั่นขึ้นมา หากคิดไม่ผิดก็คงจะเป็นอีกฝ่ายที่ส่งดีเอ็มย้ำมาอีกรอบ และนั่นก็เป็นสิ่งที่เขาคิดไม่ผิดจริงๆ

Lym_1225: ไม่เข้ามาเหรอครับ เห็นยืนอยู่หน้าร้านนานแล้ว

มือของเขาเริ่มสั่นเทาไม่ว่าจะด้วยความตื่นเต้น ความประหม่าหรืออะไรก็แล้วแต่ ในเมื่อตอนนี้เขาก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแต่ถ้าหากคิดที่จะหนีกลับไปทางเดิมมันก็สามารถทำได้ แต่หากไม่ติดว่าเวลาห้าเดือนที่ผ่านมาที่เคยมองอีกฝ่ายมาตลอดนั่นค้ำคอจนทำให้เขาอยากเริ่มความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายไม่ว่ามันจะลงเอยด้วยสถานะอะไรในตอนสุดท้ายเขาก็อยากที่จะลองเสี่ยงดูอยู่เหมือนกัน

“เอาวะ” เรียกกำลังใจให้กับตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะพาตัวเองก้าวเดินเข้าร้าน หลังบานประตูกระจกนั่นเขาแง้มหน้าเข้าส่องหาใบหน้าที่ทำให้เขาใจสั่นอยู่บ่อยครั้ง ประโยคทั่วไปที่เอ่ยกล่าวว่าเคยเจอใครแล้วโลกหยุดหมุนมีหรือไม่ คิมดงฮยอนอยากเขียนตอบกลับไว้ว่าสิ่งแบบนั้นมีอยู่จริงและมันกำลังเกิดขึ้นกับตัวเขาในตอนนี้

“สวัสดีครับ” เขาก้าวขาเข้าไปใกล้โต๊ะวงกลมสีดำที่ถูกวางด้วยแก้วกาแฟของอีกฝ่ายก่อนจะหย่อนตัวเองลงบนเก้าอี้สีเทาที่อยู่ตรงข้ามในตอนนี้เขารู้สึกว่าไม่ว่าจะวางมือไปตรงไหนก็รู้สึกเกะกะไปเสียหมด แม้กระทั่งการที่พูดว่าสวัสดีเขายังรู้สึกไม่เป็นตัวเองเสียด้วยซ้ำ

“เป็นทางการมากเลยครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับดวงตาสีดำขลับที่จ้องมองมาทางเขา รอยยิ้มถูกประดับอยู่ที่มุมปากของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องแอบลอบมองก่อนสายตาจะหลุบลงมองมือของตัวเองที่ถูกวางอยู่บนหน้าขา เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มประหม่ามากขึ้นทุกทีเมื่อมือที่กำลังประสานกันทั้งสองข้างของเขาเริ่มที่จะสั่นเทา

“ก็คุณเป็นรุ่นพี่ผม”

“รู้จักผมด้วยเหรอครับ”

“ประธานสโมวิศวะปีสี่ใครจะไม่รู้จักกันล่ะครับ”

“แล้ว.. จะไม่มองหน้ากันจริงๆเหรอครับ” ได้สติก็ตอนที่ได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น จากที่นั่งก้มมองมือตัวเองด้วยความประหม่าก็ดันรีบเงยหน้าขึ้น จนสบเข้ากับดวงตาที่เขาไม่เคยมีโอกาสได้มองอย่างตรงไปตรงมาและเขาคิดว่ามันสวยงามมากเหลือเกินกับการที่คล้ายกับว่ามีดวงดาวล้านดวงอยู่ในดวงตาคู่นั้น และพบว่าเขากลับชอบทุกอย่างเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้มากกว่าเดิม

“ไม่สบายเหรอ หน้าแดงเชียว” เหมือนระเบิดลงเป็นครั้งที่สองในเมื่อคนตรงหน้าดันรู้ทันและดักจุดเขาไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มนั่นหรือดวงตาที่ส่อแววเหมือนรู้ทันทุกความรู้สึกที่อยู่ในใจเขา ร้ายกาจ

“เปล่าครับ”

“กล้าดีนะครับที่ออกมา” ประโยคที่อีกฝ่ายพูดคลับคล้ายคลับคลากับที่พูดในดีเอ็มทวิตเตอร์ไม่มีผิด และนั่นมันทำให้เขาตะหงิดใจไม่น้อยว่าควรจะโกรธหรือไม่พอใจหรือจะว่าอย่างไรดี แต่สิ่งที่อิมยองมินพูดไม่ว่าจะจุดประสงค์ไหนเขาก็ดูเป็นคนไม่ระมัดระวังตัวแบบที่อีกฝ่ายบอกจริงๆ แต่มันก็แค่กับอีกฝ่ายเท่านั้น

“มันแปลกหรือไงครับ” ลองถามย้อนกลับไปพร้อมทั้งรวบรวมความกล้ามองตรงไปยังอีกฝ่ายที่กำลังยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นมาดื่มโดยที่ไม่ได้สบตาเขาเลยสักนิด ผมสีดำนั่นกับเสื้อโค้ทสีน้ำตาลอ่อนพร้อมกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มรวมทั้งเสื้อคอเต่าสีดำนี่มัน .. โคตรอันตรายต่อใจคิมดงฮยอนสุดๆ

“แล้วถ้าผมเป็นคนอื่น คุณจะยอมออกมามั้ย” ดงฮยอนค่อนข้างชั่งใจในการที่จะตอบคำถามนี้ เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงออกไปให้อีกฝ่ายไม่ต้องคิดสงสัยในคำพูดของเขา และการที่เขานิ่งเงียบไปหลายวินาทีก็ทำให้อีกฝ่ายบอกปัดไปอย่างไม่ใส่ใจมากนัก เขายังคงนั่งเงียบอยู่แบบนั้น มีแต่เสียงพูดคุยในร้านกาแฟที่ทำลายความเงียบของระหว่างเขาและอีกคนในตอนนี้

“ขอตัวกลับก่อนนะครับ” ความเงียบหลายนาทีเริ่มทำให้ดงฮยอนอึดอัด การบอกลาอีกฝ่ายคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพื่อระงับอาการประหม่าและความอึดอัดที่เกิดขึ้น ดวงตาที่เป็นประกายของอีกคนจ้องมองมาทางเขา ริมฝีปากนั่นไม่ได้เอ่ยพูดอะไร เขาเลื่อนเก้าอี้เพื่อใช้พื้นที่ในการขยับลุกออกรวมทั้งการโค้งตัวเพื่อขออนุญาตอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม เขาไม่ได้มองอีกฝ่ายว่ามีปฏิกิริยาเช่นไรแต่ก็รับรู้ได้ว่าอีกคนไม่ได้สนใจใยดีอะไรเลยสักนิด แหงล่ะก็แค่คนพึ่งรู้จักกันจะเอาอะไรมาใส่ใจ

“คิมดงฮยอน” ก้าวเดินออกมาได้ไม่นานมากนัก เสียงเรียกชื่อของเขาดังไล่ตามหลัง ร่างกายของเขาหยุดชะงักและยังคงนิ่งงันอยู่อย่างนั้น ไม่แม้แต่ต้องหันไปมองเขาก็ทราบดีเวลาน้ำเสียงที่เรียกชื่อของเขาเมื่อสักครู่นี้เป็นน้ำเสียงของใคร หัวใจกลับมาวูบวาบอีกครั้ง คนที่อายุมากกว่าเดินอ้อมมาด้านหน้าของเขา รองเท้าหนังสีดำขลับอยู่ห่างจากตัวเขาไม่ไกลมากนักแต่ตัวเขาเองก็ยังไม่กล้าที่จะเงยหน้ามอง

“ทำไมไม่มองผม” ประโยคคำถามถูกเอื้อนเอ่ยและเขาก็ไม่สามารถตอบคำถามนั้นได้ เขารู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายเริ่มสูงขึ้นเหงื่อที่ออกตามมือนั่นเป็นเครื่องบ่งบอกได้อย่างดีกับความรู้สึกในตอนนี้ เขาก็แค่สงสัยว่าอีกฝ่ายจะเดินออกมาตามเขาทำไมก็แค่นั้น

“ลืมกุญแจไว้หรือเปล่า” เมื่อได้ยินดังนั้นจากใบหน้าที่กำลังก้มอยู่ก็เงยขึ้นมา อ่า.. ใช่ เขาลืมกุญแจบ้านจริงๆ ก็นั่นแหละอย่างที่ว่าไป ก็พึ่งรู้จักจะเอาอะไรมาพูดเยอะแยะ เป็นตัวเขาเองชัดๆที่มัวแต่หวังอะไรลมๆแล้งๆคิดอะไรไปไกลเรื่อยเปื่อยทั้งที่ความจริงระยะห่างของเราสองคนไม่ได้ใกล้กันเลยสักนิด ก็แค่ประธานสโมวิศวะปีสี่กับเด็กในคณะที่แค่เดินสวนกันไปวันๆ

“ขอบคุณครับ” เขากล่าวขอบคุณอีกคนที่ยังอุตส่าห์วิ่งเอาของมาคืน อันที่จริงเขาก็ไม่รู้ว่าไปเผลอทำกุญแจตกไว้ตอนไหนเหมือนกันแต่ก็น่าจะเป็นจังหวะที่กำลังนั่งอยู่เพราะเขาก็ติดนิสัยชอบห้อยพวงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อความสะดวกในตอนหยิบออกมา เขาหยิบกุญแจจากมือของอีกคนก่อนจะก้าวเดินสวนตัวของอีกคนไป

‘ติ๊ง’

เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์เขาดังขึ้นอีกครั้ง ริงโทนแจ้งเตือนที่บ่งบอกได้เด่นชัดเป็นอย่างดีว่าเป็นแอพลิเคชั่นใดกำลังทำงานอยู่ในตอนนี้ ซึ่งมันทำให้เขาต้องรีบหยิบโทรศัพท์ของตนออกมาด้วยหัวใจที่เต้นรัว ยิ่งหน้าจอแสดงแอคเคาท์ของอีกฝ่ายความวูบโหวงในช่องท้องของเขาก็เพิ่มมากขึ้น

Lym_1225: หันมาข้างหลังอีกทีหน่อย

เขาชั่งใจอยู่สักพักกับประโยคที่ถูกส่งมาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน มือของเขายังคงกำโทรศัพท์ของตัวเองเอาไว้แน่น ขาของเขาค่อยๆก้าวหันกลับไป อิมยองมินยังคงยืนอยู่ที่เดิม เส้นผมของอีกฝ่ายปลิวไปตามแรงลมของฤดูหนาวที่เริ่มใกล้เข้ามา ดวงตากลมยังคงจ้องมองมาทางเขาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอีกฝ่ายพูดคำคำหนึ่งออกมา และนั่นมันก็ทำให้เขาคิดว่าตัวเองกำลังตัดสินใจถูกหรือเปล่าที่ยอมหันกลับมาตามคำขออีกคนอย่างว่าง่าย

“ลองคุยกันดูไหม”

“แบบที่ก่อนคนเป็นแฟนกันเขาทำน่ะ”

     เขาไม่ได้ตอบกลับคำพูดที่อีกคนเอ่ยออกมาแถมยังหมุนตัวกลับมายังที่เดิมเพื่อหลบหลีกสายตาคู่นั้นและขาของเขาเริ่มออกเดินอีกครั้ง ก็ไม่ใช่ว่าจะรู้สึกอึดอัดหรืออะไร คนที่ชอบมาตลอดพูดแบบนั้นใครๆก็ดีใจด้วยซ้ำไปแต่เขาเพียงแค่รู้สึกว่าทุกอย่างมันค่อนข้างกระชั้นชิดแบบที่คาดไม่ถึงต่างหาก การเดินออกมาจากอีกฝ่ายเป็นการกระทำเดิมที่เขาทำอีกครั้ง ไม่มีแม้แต่เสียงเรียก ไม่มีแรงกระชากที่ข้อมือแบบหนังหรือซีรีย์ทั่วไปทำ ทั้งที่หวังแต่ก็ยังคงวิ่งหนีนี่คือสิ่งที่เขากำลังทำ บางครั้งเขาแค่คิดว่าเขาอาจจะชอบการที่แอบมองดูอีกฝ่ายเพียงฝ่ายเดียวมากกว่าแต่เมื่อเวลาผ่านไปสองอาทิตย์จิตใจของเขาก็เริ่มอยู่ไม่สุกอีกครั้ง หลังจากวันนั้นที่เขาเดินออกมา แอคเคาท์ทวิตเตอร์ของคนโตกว่าก็ถูกปิดไป เขาค่อนข้างว้าวุ่นและร้อนรนภายในใจอย่างบอกไม่ถูก อยากโทรถามให้รู้แล้วรู้รอดว่าทำไมถึงปิดแอค ทำไมถึงหายไป กำลังรู้สึกไม่ดีอะไรอยู่หรือเปล่าแต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยสักอย่าง แน่นอนว่าเขาไม่ทราบอะไรของอีกคนเลยนอกจากแอคทวิตเตอร์นั่นหรือแม้กระทั่งที่เคยเดินสวนกันที่คณะ เขาก็ไม่เจออีกฝ่ายอีกเลยถึงแม้ว่าหลายครั้งจะพยายามกวาดสายตามองไปทั่วทั้งคณะแล้วก็เถอะ

CE (60)

‘พวกมึง มีไลน์พี่ประธานสโมมั้ย’

‘สโม ? สโมไหน’

‘สโมวิศวะ’

‘มี’

สุดท้ายแล้วเขาก็ยอมแพ้ให้กับความรู้สึกของตัวเองที่เป็นไปอย่างไม่ฝืนกฎของธรรมชาติใดๆ หากว่ามีใครอยู่ ณ ที่ตรงนี้ก็คงจะขำขันกับท่าทางที่เขาแสดงออกในตอนนี้อย่างแน่นอน ใช่ เขาไม่ปฏิเสธว่าเขากำลังดีใจอย่างสุดขีดและเสียงตึงตังที่ดังทั่วบ้านจนแม่ของเขาตะโกนขึ้นมาว่าให้เบาๆนั่นก็คงเป็นสัญญาณบอกได้ดีว่าเขาดีใจมากจริงๆ เขาทึ้งหัวตัวเองกับความคิดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ก็แค่ลองก้าวข้ามผ่านความกลัวและอะไรเดิมๆแค่คิดจะตามหาอีกฝ่ายก็ตามหาไม่ยากเลยสักนิด

Flower.k : สวัสดีครับ

Lim : ใครครับ

Flower.k : พี่ครับ

Flower.k : ลองคุยกันดูมั้ยครับ แบบที่ก่อนคนเป็นแฟนกันเขาทำน่ะ

Read

Lim is calling you..

อ่า เชี่ยละ

เขาสบถในใจเมื่อหน้าจอในตอนนี้กลับขึ้นโชว์ว่าอีกฝ่ายกำลังโทรต่อสายมาหาเขา ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูกแต่มันก็ยังคงแฝงไปด้วยความประหม่าดั่งเช่นเคย เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไหนๆแล้วก็กล้าก้าวข้ามทุกอย่างมาขนาดนี้ก็แค่ลองอีกครั้งจะเป็นอะไรไป

“ฮัลโหลครับ”

‘คิมดงฮยอน’

“ครับ”

‘เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวครับ พรุ่งนี้ออกมาหาพี่ที่ร้านกาแฟเหมือนเดิมเวลาเดิม’

“เรื่องอะไรครับ”

‘ครับ เรื่องของเรา’

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จริงๆแล้วฟิคเรื่องนี้แต่งไว้นานมากเลยค่ะตั้งแต่เดือน 6 แล้วก็ว่าได้แต่พึ่งมาแต่งให้จบเอาตอนนี้

รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไม่ได้ประดิษฐ์ประดอยถ้อยคำอะไรมากนักอยากให้เรียบง่ายมากกว่า

ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ :-) แค่เมนต์เดียวก็ต่อกำลังใจให้เราได้เยอะแล้วค่ะ ขอบคุณจริงๆ

B
E
R
L
I
N
?