ถ้าหัวใจเราตรงกัน เพราะฉะนั้น I Love You

ข้อมูลเบื้องต้น

ถ้าหัวใจเราตรงกัน   เพราะฉะนั้น   I   Love   You

ติ๊ก   ต๊อก   ติ๊ก   ต๊อก   วีด.....บึ้ม   !!---!!!OoO!!!---!!   ไม่ต้องตกใจ   เพราะนี่คือเสียง...ติ๊กต๊อกจัง   เพื่อนรักของฉันเองที่คอยปลุกฉันจากที่นอนแต่เช้าเองแหละ   อ้อลืมแนะนำตัว   ฉันมีชื่อว่า   คาวาบาตะ   ซะกุระ   เป็นเด็กมัธยมที่น่ารักที่สุดในโลกเลย   (ยัยนี่หลงตัวเองมากกกก)   ล้อเล่นน่า   ฉันอ่ะนะก็เหมือนเด็กผู้หญิงธรรมดานี่แหละ   บ้าๆ   บอๆ   บ้องๆ   ใช้ชีวิตซ้ำๆซากๆแบบเดิมๆทุกวัน   แต่ฉันไม่เบื่อหลอกนะเพราะฉันน่ะมีคนที่รักฉันเยอะทีเดียวล่ะ   และวันนี้ฉันก็ต้องไปฟังผลสอบมัธยมต้นซะด้วย   อ้าวจะสายแล้วไปดีกว่า   คุณแม่ค้าสวัสดีค่ะหนูไปแล้วนะคะ      คุณแม่ของฉันท่านเสียไปเมื่อ   3   ปีที่แล้วน่ะตอนฉันเข้ามัธยมใหม่ๆ   ด้วยอุบัติเหตุรถชนน่ะ   และตอนนี้ฉันเลยต้องอยู่คนเดียวน่ะ      ส่วนคุณพ่อก็ไม่รู้อยู่ไหน      ตั้งแต่ฉันเกิดมาก็ยังไม่เคยเห็นหน้าคุณพ่อเลย      ฉันจึงต้องอยู่คนเดียวเพราะไม่มีญาติที่ไหน   ส่วนเงินที่ใช้ก็มาจากเงินที่คุณแม่ทำงานเก็บไว้เพื่อฉันน่ะ  ฉันน่ะอยากทำงานพิเศษเหมือนกันแต่ก็ไม่มีใครรับเด็กมัธยมต้นเข้าทำงานหรอกแต่ฉันก็ไม่ย่อท้อนะฉันก็มีรายได้เหมือนกัน   ก็พวกตัดฉลากส่งชิงโชคในรายการต่างๆน่ะ   ถึงนานๆทีจะโชคดีได้รางวัลใหญ่   แต่รางวัลเล็กๆก็ยังใช้ในชีวิตประจำวันของฉันได้   อ้าว!!ถึงโรงเรียนแล้วเหรอเนี่ย   โยรุก็ยืนรอฉันอยู่เลย   โยรุ   ฮิโนซาวา   โยรุ   เธอเป็นเพื่อนรักของฉันเลยล่ะ   เธอน่ะเป็นคุณหนูสุดเรียบร้อย   ฐานะทางบ้านก็ดี   หน้าตาก็ดีระดับดาวโรงเรียน   แถมยังเรียนเก่งเป็นที่สุด   งั้นไปรับผลสอบเลยดีกว่า   และทันทีที่สายตามองกระดาษผลสอบ   โอ้พระเจ้าจอร์ท   กล้วยทอดอร่อยมากกกก   ---O๐O//   ---   ฉันได้   เกรดเฉลี่ย   3.53   ว้าวคนอะไรเก่งชะมัด   แต่พอฉันเดินไปดูของโยรุจัง   โฮ้โห้   4.00   อีกแล้วคับท่าน   โยรุจังได้ติดต่อกันตั้งแต่อนุบาลเลย   (แหม   อิจฉา)   เมื่อรับรู้ความโง่ของตัวเอง   ฉันเลยมุ่งหน้าไปร้านเบเกอรี่   เพื่อหาขนมและก้อ   -->o<--   >O<--   ^o^---   กิน!!   กิน!!   กิน!!   กิน!!   แก้เซง   และวันนี้เป็นวันลด      50%      วันสุดท้าย      ถ้าฉันไม่ได้ไปซื้อคงขาดใจตายเป็นแน่   ฉันเลยรีบมุ่งตรงไป   เมื่อถึงที่หมายฉันเดินเข้าไป   ฮะ   เป็นไปไม่ได้   ---O๐O---   ???   ของหมดไม่เหลือเลย   เมื่อฉันเดินสำรวจรอบๆร้านก็พบ   เค้กช็อกโกแล็ค   1   ชิ้น   แต่งหน้าด้วยสตอเบอร์รี่ลูกโตวางเรียงรายอยู่บนหน้าเค้ก   ว้าว   ฉันเกิดมาเพื่อสิ่งนี้   ฉันจึงรีบวิ่งไปหาเค้กชิ้นนั้นเพื่อหวังจะเอามันมาเป็นเจ้าของ   แต่คนสวยมักจะซุ่มซ่ามเสมอ   ฉันเกิดสะดุดอากาศและลื่นล้ม   แต่ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นมาฉันก็สบสายตากับเจ้าชายรูปงาม   (เค้าก็แค่นักเรียนชายมัธยมปลายเองแหละ)   ว้าว   คนอะไร   --*/*--หล่อชะมัด   ปิ๊ง   ปิ๊ง   ปิ๊ง   ปิ๊ง   แล้วเค้าก็เดินจากไป   แต่มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งมากระซิบเบาๆว่า   ขอผมนะ   แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร   เพราะฉันมัวแต่มองผู้ชายคนนั้นเดินจากไป   แต่พอฉันรู้สึกตัวขึ้นมา   ก็เห็นว่าเค้กก่อนโตชิ้นนั้นหายไปแล้ว   หายไปพร้อมกับหัวใจของฉัน   เมื่อไม่มีเค้กแล้ว   ฉันจึงเดินกลับบ้านเหมือนชีวิตสิ้นหวัง   V_V   และฝนก็ได้ตกลงมา   ฉันจึงยืนหลบฝนอยู่ที่ป้ายรถเมล์   ในฉันหนาวมาก   นั่งสั่นอยู่ที่ป้ายรถเมล์   แต่เมื่อฉันมองไปรอบๆก็พบผู้ชายคนนั้นเจ้าชายสุดหล่อที่เจอเมื่อกี้นี่นา   เขานั่งและอยู่คนเดียวซะด้วย   ฉันจึงรวบรวมความกล้าเดินไปหาเค้าและแนะนำตัว      เค้าหันมองฉันแล้วมองด้วยสายตาที่อ่อนโยน   แล้วตอบว่า   "ผมชื่อ   ฮันจิวาระ   คิมูระ   อยู่โรงเรียนเซนโตคูล   ปี   2"   ว้าว   อายุของเราก็เกือบเท่ากันซะด้วย   แต่คิมูระแก่กว่าเพียงฉัน   1   ปีเราคุยกันจนฝนหายตก   ฉันรู้สึกว่าเราสองคนมีอะไรที่คล้ายกันมาก   เราจึงแลกเบอร์โทรศัพท์กัน   หลังจากฝนหายทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน   เมื่อฉันถึงบ้านฉันก็เฝ้ารอว่าคิมูระจะโทรมาเมื่อไร   ฉันนั่งรอโทรศัพท์ของคิมูระทั้งคืนแต่ก็ไม่มีใครโทรมาเลยสักคน   จนฉันเผลอหลับไป   -_-   zZ

                เช้าพรุ่งขึ้นฉันตื่นแต่เช้ามาออกกำลังกายที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน  ว้าว!!โจ๊กกุ้งใส่ไข่ของโปรดของฉันเลย      ฉันจึงรีบไปสั่งแต่คนขายบอกว่ามันหมดมีคนจองไว้แล้ว   โธ่!   ใครมันบ้าเหมาตั้งแต่เช้าเลยเนี่ย   !!!!อย่าให้รู้นะ!   แต่พอฉันพูดไม่ทันขาดคำก็มีถุงโจ๊กยื่นมาตรงหน้าฉัน   เมื่อฉันหันไปมอง   อ้าว   ตาคนนี้ที่แยกเค้าไปเมื่อวานนี่นา   นี่ยังจะมาแย่งโจ๊กไปจากฉันอีก   แต่เค้าส่งถุงโจ๊กให้ฉันนี่นา   ส่งโจ๊กมาให้ฉันเหรอเนี่ย      สงสัยจะมาแยะเย้ยกันแน่   ฉันเลยรีบหยิบถุงโจ๊กแล้วถามว่า   "ให้ฉันหรอ"   เมื่อฉันพูดจบเขาก็เดินหนีไป   ทั้งที่ฉันยังไม่ได้ถามชื่อเลย   ตาคนนี่ยังไงเนี่ย??   แต่ไม่เป็นไรหรอกไว้ค่อยถามที่หลังก็ได้แต่ตอนนี้ต้องรีบกลับบ้านไปกินโจ๊กฟรีซะก่อน   เมื่อถึงบ้านฉันเทโจ๊กใส่จานแล้วกินไปยิ้มไป   และดีใจมากๆเลย   ของฟรีอร่อยจังเลย   --   (^๐^)--เมื่อกินเสร็จฉันจึงตัดสินใจไปสมัครเข้าโรงเรียนเซนโต   เมื่อฉันสมัครเสร็จฉันจึงเดินเล่นสำรวจโรงเรียน   และฉันเดินไปถึงหน้าห้องประธานนักเรียนก็ตกใจมากเพราะรุ่นพี่คิมูระที่ฉันรู้จักเป็นถึงประธานนักเรียนโรงเรียนนี้   OoO-  ฉันจึงตัดสินใจโทรหาคิมูระ   ในตอนนั้นฉันรู้สึกว่าขณะรอคอยให้คิมูระรับโทรศัพท์เนี่ย   มันช่างตื่นเต้นอะไรอย่างนี้   แต่และแล้วก็มีเสียงพูดขึ้นมาว่า   สวัสดีครับ   โอ้โห!!   ในตอนนั้นฉันตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก   และฉันก็ได้คุยกับเค้าจนเกือบ   1   ชั่งโมง   เมื่อวางสายจากเค้าฉันก็ไม่เป็นอันทำอะไรมัวแต่คิดถึงเค้า   อยากคุยกันอีกจังเลย   นับตั้งแต่นั้นมาฉันก็เป็นคนที่ต้องมีโทรศัพท์ติดตัวอยู่ตลอดเวลา   ฉันได้คุยกับคิมูระทุกวัน   ฉันรู้ข้อมูลส่วนตัวของเขาทุกอย่าง   แต่เวลาที่เราคุยกันคิมูระไม่เคยถามประวัติของฉันสักคำเลย   แต่ฉันปลอกใจตัวเองว่าไม่เป็นไรหรอกเพราะแค่เรื่องเขาเค้าก็ยุ่งพอแล้ว   ฉันจึงไม่อยากทำให้คิมูระเค้ากลุ้มใจเพราะฉันอีก   มันคงน่าตลกใช่มั้ยล่ะที่ฉันคิดแบบนี้   แต่ก็เพราะฉันรักคิมูระนี่นาฉันจะทำทุกอย่างให้คนที่ฉันรักมีความสุข

                เมื่อถึงเวลาเปิดเทอม   ว้าว!!   ชุดมัธยมปลาย   ช่างเข้ากับฉันดีจังถ้าคิมูระมาเห็นต้องตะลึงแน่เลย   จริงมั้ยคะคุณแม่   คนสวยไปก่อนนะคะคุณแม่   เมื่อถึงโรงเรียน   โยรุสวยจังเลย   โยรุน่ารักมาก   เมื่อเข้าห้องเรียน   โอ้!!   ไม่จริงโยรุจังอยู่คนละห้องกับฉัน   แล้วฉันจะลอกการบ้านใครเนี่ย   แต่เรียวอิจิ   ฮันจิวาระ   เรียวอิจิ   หรือตาบ้าแย่งเค้ก   ก็อยู่ห้องเดียวกับฉันด้วย   แหม!!   เกียดขี้หน้าชะมัดทำฉันอดกินเค้าเลย   ฉันไม่ให้อภัยนายแน่!!   แต่ถึงฉันเกียดเข้าแค่ไหนแต่ก็ต้องทำใจเพราะเรียวอิจิได้นั่งข้างฉัน   เซงชะมัด   !!!

                พักกลางวันทุกคนไปทานข้าวกลางวันกันหมด   ส่วนฉันก็นั่งรอโยรุจังเพื่อจะไปทานข้าวด้วยกัน   แต่เรียวอิจิคุงก็ยังไม่ไปทานข้าวเหมือนกับฉันเค้ารออะไรกันน้า   โยรุก็เดินเข้ามาแต่ทำไมถึงมากับคิมูระด้วยฉันเลยถามให้รู้เรื่อง   ทั้งสองคนบอกว่าเจอกันระหว่างทางและทุกคนก็ไปทานข้าวกัน   เมื่อทานข้าวเสร็จ   คิมูระพาฉันไปคุยที่อื่น   เค้าขอร้องฉันไม่ให้บอกใครเรื่องระหว่างเรา   เรื่องที่เรารู้จักกัน   ฉันก็ไม่อยากตกลงนักหรอกแต่ก็ต้องทำใจเพราะคิมูระเป็นถึงประธานนักเรียนถ้าเรื่องนี้รู้เข้ามันจะไม่ดี   ฉันจึงตกลง   ขณะเดินกลับห้องเรียน   ว้าว   ทาโกยากิน่ากินจัง   อย่างนี้ต้องซื้อ   เมื่อฉันซื้อทาโกยากิเสร็จฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าเรียวอิจิก็ยังไม่ได้ทานข้าว   งั้นซื้อทาโกยากิไปฝากดีกว่า   เมื่อถึงห้องเรียนฉันส่งทาโกยากิที่สุดแสนอร่อยให้แก่เรียวอิจิ   แต่คนสวยซุ่มซ่าม   แทนที่เรียวอิจิ   จะได้กินทาโกยากิทางปากกับกินทางศีรษะซะงั้น   "ขอโทษนะ   ขอโทษ"   เรียวอิจิเงียบ   วันนั้นทั้งวันเรียวอิจิไม่คุยกับฉันเลยสักคำ   ฉันสึกนึกผิดจึงแอบตามไปขณะเรียวอิจิกลับบ้าน   แต่นายนั่นรู้ได้ไงว่าฉันตามอยู่น้า   "ว้า   เรียวอิจิโกรธอีกแล้วเรา"   สงสัยนายคนนี้จะเข้าขั้นเป็นกระเทย   -๐-!!

            ขณะทีฉันกำลังเดินกลับบ้าน   มีลุงหน้าตาดี   ท่าทางเป็นคนฉลาดเดินเข้ามาหาฉัน   ใครกันน้าคุณลุงคนนี้   เมื่อคุณลุงเดินเข้ามาหาฉัน   ฉันจึงยิ้มอย่างเป็นมิตร   คุณลุงคนนั้นชื่อว่า   ฮันจิวาระ   ฟุจิตะ   ฮะ   ฮันจิวาระ   อีกแล้วหรอก   ใครอีกเนี่ย??   ก็นามสกุลของคิมูระและเรียวอิจินี่ก็เหมือนกัน   แล้วคุณลุงนี่อีก   โอ้ยฉันงงไปหมดแล้ว   คุณลุงยิ้มและพาฉันไปนั่งคุยที่ร้านเบเกอรี่   คุณลุงใจดีมากท่านให้ฉันสั่งขนมได้ตามใจชอบ   อย่างไม่ต้องเกรงใจ   ฉันจึงสั่งขนมเค้กมาหลายอย่าง   ฉันนั่งกิน   กิน   กิน   อย่างอร่อย   เมื่อกินเสร็จฉันถามคุณลุงว่าทำไมถึงต้องซื้อขนมเลี้ยงฉันอย่างนี้ด้วย   แต่คุณลุงพูดเป็นปริศนาว่า   คุณหนูครับ   เมื่อถึงเวลาสมควร   หนูก็จะรู้เอง   ว้า!!   ผู้ใหญ่สมัยนี้ชอบพูดอะไรแปลกๆ   แต่ตอนนี้คงยังไม่ถึงเวลาเพราะนี่คือเวลากิน   เมื่อฉันกินเค้กจนหมดคุณลุงพาฉันไปซื้อเสื้อผ้าแต่มันเย็นแล้วฉันจึงปฏิเสธ   คุณลุงจึงขับรถไปส่งฉันกลับบ้าน

                เช้าพรุ่งขึ้นฉันรีบตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน   แต่ระหว่างทางเดิน   โอ้ยช่วยด้วย!!!!   นี่ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนเป็นเสียงฉันเอง   ร้องทำไมอ่ะหรอ   อยู่ดีๆก็มีรถเบนซ์หรูมาพาฉันขึ้นรถ   ฉันจะตายมั้ยเนี่ย!!!   แต่พอถึงสี่แยกไฟแดง   ฮะ!!คนรอยได้   คุณลุงคนนั้น   คุณลุงช่วยด้วยค่ะ!!   แต่ฉันร้องของฉันอยู่ดีๆก็มีคนๆนึงมาพาฉันออกไป   ฮะ!!   ฉันฝันไปรึเปล่าเนี่ย!!!   เมื่อผู้ชายคนนั้นเปิดหน้า   "อ้าว!   เรียวอิจิ   มาได้ไง"   เรียวอิจิเป็นคนช่วยฉันเอาจากเหตุการณ์แปลกๆครั้งนี้   ฉันเดินอย่างงๆไปโรงเรียนพร้อมเรียวอิจิ   แต่น่าแปลกก็เรียวอิจิเดินตามฉันทั้งวันเลย   เค้ากำลังทำอะไรกันน้า??   คิดไปก็งงไป   ?_?   --??   เมื่อเลิกเรียนฉันจึงนัดเรียวอิจิมาเพื่อถามให้รู้เรื่องว่าทำไมถึงต้องเดินตามฉันไปได้ทุกวัน   ฉันนั่งรอเรียวอิจิอยู่นานแต่ก็ไม่มาสักที   ฉันจึงตะโกนดังๆว่า   ช่วยด้วย!!!   และก็สำเร็จเรียวอิจิอ่ะวิ่งหน้าตาตื่นมาเลย     ^_^   //   ฉันจึงสอบสวนเรียวอิจิให้รู้ความจริง   แต่ทำไมนายเนี่ยปากแข็งชะมัด   ฉันจึงไมได้คำตอบอะไร   แต่เรียวอิจิพูดแค่ว่า   เมื่อถึงเวลาก็จะรู้เอง   แล้วเมื่อไรล่ะ???   ฉันไปนั่งกินสเต็กเนื้อแก้เครียดอยู่คนเดียว   ฮะ!   กระเป๋าสตาค์หาย!!!   ทำไงดีล่ะ   กินของเขาไปหมดแล้วด้วย   มันต้องหล่นที่รถคันนั้นแน่เลย   ฉันจึงเดินไปสารภาพผิดกับทางร้าน   แต่คิมูระนี่นา   มาทำอะไรที่นี่   ฉันจึงเดินเข้าไปขอยืมเงินคิมูระ   คิมูระแค่บอกว่า   โต๊ะนี้ไม่ต้องคิดเงิน   พวกพนักงานก็เชื่อแล้ว   ว้าวเท่จัง!!!   และคิมูระพาฉันไปข้างในร้าน   คิมูระบอกให้ฉันนั่งรอใครคนนึงก่อน   โอ้ย   ปริศนาอีกแล้ว   แต่แค่รอคงไม่มีอะไรหรอก   รอสักพักก็มีลุงคนนึงเดินเค้ามา   ลุงคนนั้นมีชื่อว่า   ฮันจิวาระ   เรียวคิโตะ   นี่อะไรกัน   ฮันจิวาบาตะอีกแล้ว   และคุณลุงคนนั้นได้พาฉันไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล   แล้วพาไปส่งบ้าน   ฉันรู้สึกงงมากจึงไปบ้านของเรียวอิจิ   เพื่อไปหาคุณลุงคนนั้นตามทางที่ฉันเคยตามเรียวอิจิไป   เมื่อฉันถึงบ้านเห็นประตูเปิดฉันจึงแอบเข้าไป   ในบ้านดูสะอาดมาก   ฉันเดินสำรวจชั้นล่างไม่พบใครอยู่   ฉันจึงแอบขึ้นไปข้างบน   ฮะ   มีลิฟท์ลงด้วย   ฉันด้วยความอย่างรู้จึงเดินเข้าไปดู   และลิฟท์นั้นก็ไปหยุดที่ห้องใต้ดิน   ไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนี้มีห้องใต้ดินด้วย   ห้องนั้นมีเทคโนโลยีมากมาย   มีคอมพิวเตอร์นับ   10   เครื่อง   มันเอาไว้ใช้ทำอะไรกันน้า   ??   และระหว่างที่ฉันเดินสำรวจรอบห้อง   และแล้วคุณลุงฟุจิตะก็เข้าห้องมาพอดี   ฉันตกใจมาก   และฉันได้เล่าว่าฉันไปพบคุณลุงเรียวคิโตะมา   เมื่อคุณลุงได้ยินก็ตกใจมาก   คุณลุงจึงตัดสินใจเลาเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง   แต่เดิมคุณแม่และคุณพ่อของฉันรักกันมาก   แต่ถูกคุณปู่ของฉันขัดขวางเพราะคุณแม่ของฉันมีฐานะยากจน   และเมื่อประมาณ   16   ปีที่แล้วคุณแม่ของฉันได้ตั้งท้องฉัน   และได้บอกความจริงกับคุณปู่   คุณปู่จึงให้เงินมาจำนวนนึงแล้วให้แม่ของฉันไปจากคุณพ่อให้ไกลที่สุด คุณแม่ของฉันตกลงเพราะไม่อยากตัดอนาคตคุณพ่อ และถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปฉันคงไม่มีความสุขแน่ท่านจึงพาฉันหนีไป   เมื่อคุณแม่ย้ายอยู่ทางชานเมื่อคุณปู่ก็หวังจะรอบฆ่าฉันและคุณแม่ตลอดมา   และในวันที่คุณแม่ต้องจากฉันไปนั่นแหละเป็นวันที่คุณแม่ปกป้องฉันจากความตาย   แต่ตอนนี้คุณปู่สำนึกผิดแล้ว   และกำลังเตรียมชดใช้กับความผิดที่ได้กระทำ   เมื่อฉันได้ยินดังนั้นก็ร้องไห้ออกมา   คุณลุงกอดฉันแล้วพูดว่า   "ลูกรักของพ่อ"   ฮะ!!O๐O!!   ไม่จริง   ลูกหรอ คุณลุงคือคุณพ่อของฉัน  คุณลุงใจร้ายที่สุด   แล้วฉันก็วิ่งหนีไปด้วยความเสียใจมาก   เมื่อวิ่งไปสักพักฉันก็หยุดวิ่งและนั่งพักเพื่อตั้งสติ   "ไม่จริง   คุณไม่ใช่คุณพ่อของฉัน   ทำไม   ทำไมถึงต้องทิ้งคุณแม่ด้วย"   ฉันนั่งร้องไห้อยู่สักพักเรียวอิจิก็เดินเข้ามาแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้   ฉันนั่งซบไหล่ของเรียวอิจิ   เรียวอิจิพยายามพูดปลอบใจฉัน   และฉันก็มีสติกลับคืนมา   ฉันเดินเข้าไปกอดคุณพ่อที่จากกันไปแสนนาน   แล้วก็พาคุณพ่อไปไหว้หลุมศพของคุณแม่   และก็พาฉันกลับบ้านเพื่อเก็บข้าวของย้ายไปอยู่ในที่ที่ฉันควรจะอยู่นั่นก็คือบ้านของคุณปู่ของฉัน   เรียวอิจิอาสาจะอยู่เป็นเพื่อนฉันในระหว่างคืนนี้   ฉันกลัวมากและไม่กล้าพบหน้าคุณปู่   และเรียวอิจิบอกว่าจะปกป้องฉันเอง   ฉันไม่ต้องกลัว   แค่คำพูดไม่กี่คำของเรียวอิจิมันก็ทำให้ฉันมีความกล้ามากขึ้น   ฉันจึงถามที่มาของคุณลุงเรียวอิโตะว่าเป็นใคร   เรียวอิจิบอกว่านั่นก็คือพ่อของเค้าเอง   และเป็นลุงของฉัน   แต่ฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเรียวอิจิทำไมต้องทำเพื่อฉันและครอบครัวของฉัน   เค้าเป็นใครกันนะ??   ฉันพยายามถามเรียวอิจิหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบสักที

                เช้าวันต่อมา   ว้า   ฉันต้องไปบ้านคุณปู่จริงๆเหรอเนี่ย   น่ากลัวจัง   คุณปู่จะเป็นคนยังไงน้า   เมื่อฉันไปถึงบ้านของคุณปู่   ว้าว!!   บ้านหรือปราสาทกันนี่   มองไปก็นึกอิจฉาเพราะคุณปู่ใจร้ายปล่อยให้คุณแม่กับฉันใช้ชีวิตกันตามลำพังมา   16   ปี   เมื่อฉันได้เดินเข้าไปในบ้าน   นั่นคุณลุงเรียวอิโตะนี่นา   แล้วคิมูระด้วย   ทั้งสองคนมาอยู่นี่ได้ไงกัน   เมื่อเรียวอิจิพาฉันเดินไปหน้าห้องคุณปู่   ฉันตื่นเต้นมากเมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปกลับพบว่า   คุณปู่นอนป่วยอยู่บนเตียง   ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆคุณปู่   คุณปู่ยิ้มแล้วลูบหัวฉันเบาๆ   และความโกรธของฉันก็หายไปทันที   คุณปู่ให้คุณน้าคานะคุณแม่ของคิมูระและเรียวอิจิไปดูห้องที่เตรียมไว้ให้ฉัน   แต่ดูเหมือนเรียวอิจิจะไม่ค่อยเคารพคุณแม่ของตัวเองสักเท่าไร่   ตาคนนี้เค้าเป็นอะไรของเค้าน้า   เมื่อฉันเข้าไปในห้องของฉัน   ว้าว!!   ห้องนอนหรือเนี่ย   ขนาดบ้านของฉันทั้งหลังยังใหญ่ไม่เท่านี้เลย   ห้องนอนที่คุณปู่เตรียมไว้ให้ฉันให้มากและสวยมาก   ในตู้เสื้อผ้ามีชุดเยอะแยะมากมายเหมือนกับฉันเป็นเจ้าหญิงเลย   เราฝันไปรึป่าวเนี่ย!!   "โอ้ย!!   นี่เรียวอิจิมาตีฉันทำไม"   ฉันถามเรียวอิจิเพราะอยู่ดีๆมาจากไหนก็ไม่รู้มาตีฉันเนี่ย   "ก็เธอจะได้ตื่นจากฝันซะทีไง"   เรียวอิจิตอบ   และคิมูระก็เปิดประตูมาพอดี   "ถูกใจมั้ยครับเจ้าหญิง"   พี่คิมูระพูดและยิ้มให้ฉัน   ในตอนนั้นฉันอายมากได้แต่พยักหน้า   ในคืนนั้นก็มีงานเลี้ยงเล็กๆภายในบ้านเพื่อต้อนรับฉัน   ฉันดีใจมากเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนทำเพื่อฉันอย่างนี้   ในงานเลี้ยงคิมูระก็มาคอยดูแล   มาคุณด้วย   หาของกินมาให้ฉันและเราก็เต้นรำด้วยกัน   ฉันรู้สึกว่ายิ่งได้อยู่ใกล้ๆคิมูระมากเท่าใด   ฉันน่ะก็ยิ่งหลงรักเค้ามากขึ้นเท่านั้น      --*/*   --   ^0^   --   และเมื่อฉันมองแววตาที่แสนมีเสน่ห์ฉันก็เหมือนถูกมนต์สะกดให้หลงใหลไม่มีเบื่อ   สวรรค์ของฉันจริงๆ  

                เช้าพรุ่งขึ้นคุณพ่อมาหาฉันท่านมาลาฉัน   ฉันไม่ยอมและจะไม่ให้คุณพ่อไปไหนทั้งนั้น   คุณพ่อต้องอยู่บ้านหลังนี้กับฉัน   และฉันยังบอกอีกว่าถ้าคุณพ่อไปไหนฉันจะไม่อยู่ที่นี่   คุณพ่อจึงต้องตกลงจะอยู่กับฉัน   เมื่อฉันเดินจากคุณพ่อไปคิมูระก็เดินเข้ามาแล้วก็ชวนฉันไปเที่ยว   ฉันจึงรีบไปแต่งตัวและเราสองคนก็นั่งรถของที่บ้านไป   ฉันดีใจมากเพราะปกติฉันจะไปไหนก็ขึ้นรถไฟใต้ดินที่สถานีตลอด   แต่ครั้งนี้มีรถส่วนตัวแถมยังมีคนขับรถอีกดีจังเลย   คิมูระให้คนขับรถพาฉันไปดูหนัง   คิมูระสงสัยจะชอบดูหนังเอามากๆส่วนฉันน่ะไม่ค่อยชอบเพราะอากาศในนั้นหนาวมากแต่ในเมื่อคิมูระชอบฉันก็จะชอบด้วย   วันนั้นเราดูหนังกันถึง   4   เรื่อง   ขณะดูหนังคิมูระจับมือฉันตลอดเวลา   ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพราะนี่คือครั้งแรกที่มีผู้ชายมาจับมือฉันนานๆอย่างนี้  <