FANTASTIC ปฐมบท แห่งความมหัศจรรย์

     บทนำ

          "แว้ๆ...อุก...แงงงงงง" เสียงร้องบ่งบอกการมีอยู่ของชีวิตดังออกมาจากกระท่อมโทรมๆ หลังหนึ่ง...บุรุษนัยน์ตาสีเงินแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบปรี่เข้าไปหาหญิงสาวที่เหน็ดเหนื่อยจากการคลอดในกระท่อม

          ผู้เป็นภรรยานั่งอยู่บนเตียง โอบกอดลูกน้อยไว้ด้วยความหวงแหน แต่ภายในนัยน์ตาทั้งสองข้างนั้น กลับเต็มไปด้วยความหม่นหมอง

          "อา...เกิดมาแล้วสินะ บุตรของข้า เจ้าช่างน่ารักเสียจริง..." ผู้มีบรรดาศักดิ์เป็นบิดานั้นเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ "หญิงหรือชายล่ะเนี่ย..."

          "ฮะๆ โชคดีนะคะพี่ไคคิ...ด็กชายน่ะ..." มือของหญิงสาวค่อยๆนำผ้ามาปิดตัวของบุตร เพื่อไม่ให้สามีเขาต้องเป็นทุกข์ เธอจึงจำต้องพูดปดออกไป...

          เด็กน้อยหน้าตาน่ารัก แก้มพวงใสๆนั้นขยับเมื่อตอนร้องไห้ มือทั้งสองปัดป่ายไปมาในอากาศเหมือนกับพยายามคว้าอะไรบางอย่างไว้ในมือ...

          "เฮ้อ...โล่งอกเสียที...หากเกิดมาเป็นหญิงล่ะก็ ข้าคงไม่มีกะจิตกะใจไปออกรบเป็นแน่..."

           "ท่านอัศวิน!!"เด็กชายร่างเล็กผมสีน้ำเงินรัตติกาลแซมสีเลือดยาวประบ่า วงหน้ากลมแก้ม นั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ ขาเล็กๆนั้นสาวเท้าอย่างว่องไวมาหาบิดาของเด็กน้อยที่เพิ่งกำเนิด

          "มีอะไรหรือ...กีอาร์ม"บุรุษนัยน์ตาสีเงิน ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอัศวินนั้นเอ่ยปากถาม

          "ท่าน...ท่านฟอร์เทียคลอดแล้วหรือขอรับ..."เด็กน้อยนามกีอาร์มเอ่ยปากถาม หลังจากกอบโกยเอาอากาศเข้าไปในปอดได้สักพักหนึ่ง

          "อืม..."

          "แล้ว...หญิง หรือ ชาย ครับ..."

          "ชายน่ะ!" เขาตอบ พร้อมกับฉีกยิ้มอย่างดีใจ

          "เขาน่ารักมากเลยรู้ไหม! แก้มยุ้ยๆสองข้างขยับตอนร้องไห้ด้วยล่ะ! ตัวก็ข๊าวขาว เส้นผมดูละเอียดม๊ากมาก...ลูกใครก็ไม่รู้ น่าร๊าก น่ารัก"...ข้าว่า...ท่านเห่อลูกแล้วล่ะ...

          "ฮะๆ ยินดีด้วยครับ..."

          "นี่..." ไคคิหันหน้ามาสบตากับเขาตรงๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า... "ถ้ายังไง...หากข้าเป็นอะไรไป...ฝากดูแลน้องด้วยนะ" เขาพูดออกมาอย่างช้าๆ

          

          "ไม่นะ...อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ...พี่ต้องกลับมานะ..." ฟอร์เทียพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แล้วจับชายแขนเสื้อของเขาเอาไว้...

          "พี่อย่าทำให้เด็กคนนี้กลายเป็นลูกไม่มีพ่อนะ...ฮึก" ฟอร์เทียร้องไห้ เธอรับไม่ได้หรอก หาจะต้องเสียไคคิที่เป็นที่พึ่งทางจิตใจเพียงหนึ่งเดียวไป

          "ฟอร์เทีย...อย่าร้องน่ะ..."

          "ข้าจะเป็นคนดูแลเธอเองครับ!" กีอาร์มโพล่งขึ้นมาทำลายบรรยากาศอันน่าเศร้าไปเสียหมด "ไม่ว่าท่านจะกลับมาหรือไม่ ข้าจะช่วยท่านฟอร์เทีย ดูแลน้องเอง"

          "ฮะๆ ข้าว่าแล้วว่าข้าเชื่อใจเจ้าได้ งั้น...ตั้งแต่นี้ไป ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ก็รียกข้าเป็นพ่อ เรียกฟอร์เทีย เป็นแม่แล้วกันนะ" ไคคิกับฟอร์เทีย ระบายยิ้มอบอุ่นออกมาพร้อมกัน ถึงแม้อากาศภายนอกจะเหน็บหนาว แต่ในกระท่อมเล็กๆที่ไม่น่าจะสามารถกันลมเย็นที่ปะทะเข้ามาทุกครั้งได้นั้น กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่น ความปิติยินดี และความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กัน...