ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : Rout JoinOceanTale : ตัวอย่างที่ 1 [Kuro]
Rout JoinOceanTale
[ Kuro ]
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...ที่ฉันมายืนอยู่จุดนี้...
และเพราะอะไรกันนะ...ฉันถึงได้มาเจอแต่เรื่องพวกนี้...
ตั้งแต่ที่ฉันได้เลือกที่จะฆ่าตัวตายโดยการให้ตัวเองจมนํ้าใต้ในทะเลเพื่อหนีออกจากโลกอันแสนโหดร้ายใบนี้...ฉัน...ก็ได้มาอยู่ในโลกใต้ทะเลลึกที่สุดอันเป็นที่อยู่อาศัยของเหล่ามอนสเตอร์...
และฉัน...ก็ได้รับความช่วยเหลือโดยตระกูลดรีมเมอร์...ตระกูลราชวงศ์ของเหล่ามอนสเตอร์ในทะเลแห่งนี้...พวกเขาบอกว่าพวกเขารู้จักกับท่านพ่อของฉัน แต่ก็นะ...ถึงจะพูดแบบนั้นฉัน...ก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจอะไรทั้งนั้น...ต่อให้มันเป็นความจริงหรือเรื่องโกหกฉันก็ไม่สนใจ...
ช่างน่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถมองเห็นพวกเขาได้ชัด...
แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก...ถึงอย่างไรซะฉันเองก็ไม่สนใจอะไรหรอก... ไม่ตายในเบื้องบนก็ตายในใต้ทะเลนี่แหล่ะ ถึงจะทรมาณมากกับการที่ต้องถูกพิษของสัตว์ทะเลหรือการถูกพวกสัตว์ทะเลบางชนิดกัดกินก็ตาม...
แต่ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย...
ไม่เลย...ไม่เลยสักนิด...
มันตายไปแล้ว...ความรู้สึกของฉัน...มันเริ่ม 'ตายด้าน' ไปแล้ว...ไร้ความสุข...ไร้ความเชื่อใจ...มีเพียงรอยยิ้มที่ฉันมักจะปั้นหน้ามาโดยตลอดเพื่อเป็นสิ่งที่ฉันจะต้องต่อสู้ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันนึกถึงท่านพ่อและท่านแม่ที่มักจะยิ้มให้ฉัน...และท่านพี่...ที่คอยห่วงใยฉันมาเสมอ...
แต่ก็นะ....ถึงฉันจะยิ้ม...แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนแค่ไหนแต่สุดท้ายแล้วมันกลับ 'ไร้ความหมาย' ...
ไม่มีความรู้สึกใดๆอยู่ในรอยยิ้มของฉัน...
เป็นเพียงรอยยิ้มที่ยิ้มตามมารยาท...
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น...พวกเขากลับพยายามที่จะทำให้ฉันเชื่อใจ...
พยายามที่จะแสดงให้ฉันเห็นว่าพวกเขาไม่เหมือนคนเบื้องบน...
ตอนแรกๆฉันก็ไม่ได้ใส่ใจ...ครั้งแรกฉันรู้สึกควรอยู่ห่างจากพวกเขา แต่...เพราะแพะตัวน้อยของฉันอยากจะให้ฉันลองเปิดใจและให้โอกาสได้ลองพูดคุยกับพวกมอนสเตอร์...
มันก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ที่ได้ลองพูดคุยน่ะ และฉัน..ก็เหมือนกลับมายิ้มหัวเราะได้อีกครั้ง...แม้เพียงแค่เล็กน้อยก็ตาม...
พวกเขา...เป็นมอนสเตอร์ที่ดูๆไปแล้วก็มีชีวิตที่แสนโหดร้ายเพราะเนื่องจากพวกเนื้อของเผ่าเงือกนั้นหากได้ลิ้มลองหรือกินเข้าไป...มันจะช่วยให้มีอายุยืนยาวนานถึง 800 ปี หรือมีชีวิตเป็นอมตะไม่ก็เป็นยารักษาโรคชั้นดี...
แต่สำหรับฉันแล้วแม้จะได้ฟังเรื่องเหล่านั้น..แม้มันจะทำให้ฉันรู้สึกเศร้าและเห็นใจพวกเขาแค่ไหน...
แต่มันยังไม่เท่ากับชีวิตของฉันที่ต้องทนทรมาณมานาน '8ปี' ...
8 ปีกับความทรมาณ...8 ปีกับการถูกพวกเขายํ่ายี...8 ปีกับการที่ต้องมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น...ไร้ความสุข...ไร้แสงสว่าง...ไร้หนทางที่จะก้าวออกจากความมืดมิดที่อยู่ล้อมรอบตัวฉัน..
และมันก็ค่อยดึงฉันกลับไปอีกครั้ง...
"พี่คุโระครับ..."ตัวของฉันที่ตอนนี้นั่งนอนอยู่บนเตียง มือของฉันลูบบริเวณที่ข้อมือที่มันถูกพันด้วยผ้าพันแผล กับเสียงของแพะน้อยที่อยู่ข้างๆฉัน...
นี่เป็นครั้งที่ 7 แล้วที่ฉันพยายามฆ่าตัวตายแต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง...
ต่อให้พยายามจะฆ่าตัวตายมากแค่ไหน...ก็ไม่สำเร็จ...ต่อให้ฉันจะยื่นมือไปจับงูที่อยู่หลังของพี่มัฟเฟ็ตเพื่อให้มันกัดฉันหวังให้พิษเข้าสู่ร่างกายพวกมันก็ทำสิ่งตรงข้ามกับความปราถนาของฉัน...สุดท้ายฉันกลับคล้อยตามพวกมัน..ยอมลูบหัวพวกมัน...แม้ต่อให้ฉันจะพยายามจับมือที่เป็นไฟของเขาไฟนั่นก็ไม่ลุกใส่ ต่อให้ฉันพยายามเข้าไปยังเขตอันตรายปล่อยให้พวกสัตว์ทะเลอันตรายทำร้ายฉันพวกมันกลับพาฉันมายังที่เดิมเพราะคิดว่าฉันหลงทาง...
สุดท้ายไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องทำด้วยตัวเอง...พยายามเอามีดแทงคอตัวเองแต่ก็มีคนมาเห็นเข้า เปิดนํ้าก๊อกเพื่อจมนํ้าตายในนั้นก็ไม่สำเร็จ...
มันเป็นสิ่งที่ดีแล้วงั้นเหรอ? ฉันสมควรจะมีชีวิตต่อไปงั้นเหรอ? หากเป็นแบบนั้น...ฉันจะเจออะไรล่ะ...หรือโชคชะตาต้องการเล่นตลกกับฉันกัน...
"พี่..ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้.."นํ้าเสียงของแพะน้อยแอสเรียลนั้นมันสั่นคลอและเจือไปด้วยความเศร้าราวกับจะร้องให้ มือเล็กกอบกุมมือของฉันไว้แน่นราวกับกลัวว่าฉันจะหายไป
"ถ้าพี่ตายไป...แล้วใครจะมาเล่นกับผม ใคร...จะมากล่อมผมตอนนอน แล้วใครจะเล่านิทานให้ผมฟัง"ตอนแรกๆฉันก็อยากจะเงียบต่อไป แต่พอได้ยินเสียงสะอื้นนั้นมันกลับทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ...
อีกแล้ว...ความรู้สึกนี้อีกแล้ว...
ทำไมฉันถึงแก้มันไม่ได้...
"แพะน้อย...อย่าร้องให้สิ อย่างน้อยพี่ก็ไม่เป็นไรแล้ว..."
"แล้วถ้าเกิดว่าพี่ทำอีกล่ะ? ผมจะเชื่อได้ยังไงว่าพี่จะไม่ทำร้ายตัวเองแบบนี้อีก ถ้าพี่ทำแบบนี้อีกทั้งคุณพ่อและคุณแม่ก็จะเสียใจมากๆและผมก็คงจะไม่มีความสุขเลย ไม่มีความสุขอีกตลอดชีวิตเลย!"เด็กน้อยของฉันที่ตอนนี้ดูเหมือนจะยิ่งร้องให้หนักกว่าเก่าพร้อมกับกุมมือฉันแน่นขึ้น ฉันเงียบ...ฉันพูดอะไรไม่ออก...และฉันเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร...
"พี่ขอโทษ..."
"สัญญากับผม อึก ว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้อีก สัญญากับผม..ว่าพี่จะไม่ทิ้งผมไป ด-ได้มั้ยครับ?"
"..............."
"ได้สิ...พี่สัญญา..."
........
ทำแบบนี้...ดีแล้วหรอ...
การที่ฉันไปสัญญาอะไรกับเด็กน้อยแบบนั้น...มันดีแล้วงั้นเหรอ? ทั้งๆที่อนาคตก็ไม่รู้เลยว่าฉันจะสามารถอยู่กับเด็กคนนี้ตลอดไปได้รึเปล่า...
แอสเรียลน่ะ...คือว่าที่องค์รัชทายาท...เป็นเจ้าชายแห่งโลกใต้ทะเลและเขาจะต้องขึ้นเป็นจักรพรรดิในอนาคตรวมถึงเขายังต้องพบกับเนื้อคู่ของเขาอีกด้วย ยังไงซะ...ฉันก็ไม่ต้องการให้เขามาคอยเกาะติดหรือคอยเป็นห่วงฉันตลอดเวลาหรอก...
ฉันเป็นแค่ผู้หญิงตาบอดคนนึง...ผู้หญิงตาบอดที่ไม่ควรให้ใครมาใส่ใจ...ไม่ควรที่จะเชื่อใจใครง่ายๆ...
จนในที่สุด...พวกเขาก็ได้คิดค้นยาชนิดหนึ่งขึ้นมาสำหรับฉัน ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีที่มันสามารถช่วยให้ฉันสามารถใช้ชีวิตประจำวันแบบคนปกติได้แต่กลับต้องมีคนคอยประคองหรือพยุงฉันเพราะมันมีทั้งข้อดีและข้อเสียของมัน มันมีความซับซ้อนและใช่...ถึงเจ้านี่จะช่วยให้ฉันทำอะไรหรือทำอาหารก็ได้ ใช้ของก็ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่สามารถทำได้นั่นก็คือการเคลื่อนไหวและการเดินนั่นเอง...
มันเป็นโอกาสดีที่ฉันจะได้หนีออกมาจากที่วังศ์ตระกูลดรีมเมอร์ และฉันจำเป็นจะต้องสร้างความเชื่อใจว่าฉันจะไม่ฆ่าตัวตายอีก...
ฉันมองน้องชายของฉันเป็นครั้งสุดท้าย ไม่สิ...ฉันที่ได้ยินคำถามของน้องเลี้ยงของฉันฉันก็เลือกไม่ตอบ...แต่ก็เลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อไม่ให้ใจอ่อนกับเด็กน้อยคนนี้เด็ดขาด ใช่...ฉันแพ้นํ้าตาของเด็ก..แต่ฉันก็พยายามใจแข็งให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่จะไม่ให้ความหวังกับเด็กน้อยคนนี้อีกเด็ดขาด...
แต่ก็ไม่พ้น...ที่ฉันได้ยินเสียงสะอื้นของเด็กคนนั้นแต่นั่นก็ทำให้ฉันต้องรีบแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและรีบเดินออกมา...พร้อมกับนํ้าตาที่ไหลรินออกมาจากขอบตาของฉัน...
พี่ขอโทษ...แพะน้อยของฉัน...
พี่ผิดสัญญากับเธอ...
แต่ได้โปรด...อย่าตามหาพี่...
ไม่ต้องตามพี่มา...
ไม่ต้องมาสนใจคนอย่างพี่...
อย่าสนใจว่าพี่จะอยู่หรือตาย...
เธอคือว่าที่องค์รัชทายาท...และเธอจะขึ้นเป็นจักรพรรดิในอนาคต...
ดังนั้นขอร้อง...ไม่ต้องสนใจพี่...ไปทำหน้าที่ของเธอซะ...อย่ามาให้พี่ต้องรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น