ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Special 1 : Cronus & Robert [Yaoi]
Special 1 : Cronus & Robert [Yaoi]
*คำเตือน*
เนื้อหานี้ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่อง เป็นเพียงแค่การมโนของไรท์ล้วนๆ ด้วยพลังจิตแห่งวายอันแรงกล้า(?) การปรากฎตัวของโครนอสกับโรเบิร์ตใน Chapter 7 ก็ทำเอาอีไรท์คนนี้เผลอมโนไปไกลแล้ว
ปล.สำหรับใครจิ้น Cronus & Marchiena(Reader) จะมาใน Special 2 จ้าาา
ภายในโรงอาหารแห่งหนึ่งที่มีทั้งพวกนักวิจัยและเหล่าทหารกับการ์ดรักษาความปลอดภัยที่มักจะมาร่วมทานอาหารกันในช่วงเวลาพักผ่อน ซึ่งเวลาพักของแต่ละคนจะไม่เหมือนกันอันเนื่องมาจากว่าจะต้องมีคนคอยคุ้มกันพวกคลาสดีและคอยเฝ้าระวังการกักกันรั่วไหลของเอสซีพีด้วย...
ร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งผู้มีเส้นผมสีดำกับผิวคลํ้าที่ตอนนี้กำลังนั่งทานอาหารของเขาเพียงลำพัง เขากำลังครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นของเหตุการณ์เมื่อนานมาแล้ว...
' มนุษย์เยี่ยงเจ้ามันแปลก... '
เสียงที่ดังก้องในหัวของชายหนุ่ม กับคำพูดของเจ้าตัวประหลาดในชุดดำกับเจ้าของดวงเนตรอัญมณีนิลสีดำ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงได้ยอมปล่อยเขาและให้หน่วยเอ็มทีเอฟเข้ามาช่วยเขาเอาไว้แทนที่พวกมันควรจะฆ่าเขาเหมือนกับที่พวกนั้นฆ่าคนเหล่านั้นไป แล้วทำไมกัน...
"เฮ้! โรเบิร์ต"เสียงของเพื่อนต่างทีมของโรเบิร์ตดังขึ้นเรียกให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังศ์ห้วงแห่งความคิดและมองเจ้าของเสียงที่ตอนนี้เดินเข้ามาอยู่ตรงโต๊ะเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ
"โจนาธานเองเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ นายเป็นอะไรรึเปล่าเห็นนั่งเหม่อลอยคนเดียวจนอาหารในจานมันแทบจะเย็นแล้วนะเฮ้ย"โจนาธานผู้เป็นหนึ่งในสมาชิกของหน่วย แม้จะอยู่ต่างทีมกับโรเบิร์ตแต่ทั้งคู่เองก็ต่างฝ่าฟันอุปสรรคและร่วมงานกันในการกักกันเจ้าพวกเอสซีพีมานับต่อหลายครั้งเช่นเดียวกันจึงค่อนข้างสนิทกันนิดหน่อย...
"อา แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะพวก"โรเบิร์ตพูดจากนั้นจึงตักอาหารเข้าปากและเคี้ยวมันเหมือนปกติ โจนาธานอดไม่ได้ที่จะสงสัยท่าทางและกิริยาของเพื่อนที่แปลกไป อะไรที่ทำให้เจ้าโรเบิร์ตผู้แสนเด็ดเดี่ยวผู้นี้ถึงมีเรื่องให้คิดได้
"เรื่องอะไรล่ะ"เขาถาม
"นายยังจำเหตุการณ์เมื่อหลายเดือนก่อนได้มั้ยที่เจ้าพวกวัตถุ SCP-[หมายเลขที่คุณเลือก] ออกอาละวาดหลังจากที่พาตัวมายังศูนย์วิจัย"
"อาจำได้สิ ตอนนั้นเหมือนฉันได้ยินมาว่าเล่นเอาทั้งศูนย์วิจัยในไซต์นั้นแทบจะเอาตัวไม่รอดเลยล่ะ แล้วมีอะไรเหรอ?"
"นายคิดว่าการที่วัตถุพวกนั้นเลือกไว้ชีวิต...ทั้งๆที่พวกมันก็ฆ่าทุกๆคนไม่เว้นใครทั้งสิ้นเหมือนทุกครั้ง...นายคิดว่ามันมีสาเหตุเกิดจากอะไรรึเปล่า?
"นายหมายความว่ายังไง"
"ช่างเถอะ ไม่มีอะไร"
"เอ้า! สรุปเรื่องราวมันเป็นมายังไงกันล่ะเนี่ย ตั้งแต่เหตุการณ์นั้นนายก็ไม่เล่าอะไรให้พวกฉันฟังเลย มีอะไรก็บอกมาตรงๆสิเพื่อน"
"มันไม่มีอะไรหรอก กินเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันขอตัวก่อน"
"โรเบิร์ต เฮ้!! โรเบิร์ต!!"
โดยไม่ฟังเสียงของเพื่อนร่วมงาน ร่างของโรเบิร์ตก็เดินออกจากโต๊ะอาหารเพื่อนำจานอาหารไปเก็บไว้ที่ซิงค์ล้างให้เป็นหน้าที่ของภารโรงไม่ก็พวกแม่บ้านจัดการแล้วหลังจากนั้นเขาจึงเดินออกมาจากโรงอาหารทันที...
แต่ว่า....ช่วงนี้เขารู้สึกแปลกๆ...
เหมือนมีคนกำลังแอบเฝ้ามองดูเขาอยู่...
แม้ต่อให้โรเบิร์ตมองหาตัวต้นตอแค่ไหนก็ไม่อาจเห็นมันได้ และไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลยด้วยซํ้า บางครั้งเขาเองก็รู้สึกว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่บางครั้งเขาก็รู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองจริงๆ และในบางครั้งมันก็ไม่มีใครแอบมองเขาเลย...
เขาคงทำงานหนักมากไป...
ในคืนหนึ่ง ภายในห้องพักของชายหนุ่มผิวคลํ้าหลังจากที่เสร็จงานจากการตรวจตราความเรียบร้อย เนื่องจากว่าการตรวจตราและเฝ้าระวังความปลอดภัยนั้นจะผลัดเวรกันเปลี่ยนเวรทุกๆ 10 นาทีและจะสลับกันไปมาเหมือนทหารทั่วๆไป ส่วนตัวเขานั้นได้ขอตัวไปอาบนํ้าชะระล้างกายเพื่อผ่อนคลายสักหน่อย...
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนํ้าแล้วจัดการถอดเสื้อทหารออกเหลือเพียงแค่เสื้อกล้ามสีขาวที่เขาสวมใส่กับกางเกงบล็อกเซอร์ ว่าแต่...เหมือนเขาจะลืมเอาผ้าขนหนูเข้ามาในห้องด้วยแฮะ
*ฟึ่บ*
แต่แล้วก็มีมือหนึ่งยื่นผ้าขนหนูสีขาวมาให้ชายหนุ่ม เป็นผ้าขนหนูสีขาวที่มีลวดลายตรงปลายผ้าที่ค่อนข้างสวยงามแบบเรียบๆ โรเบิร์ตกล่าวขอบคุณแล้วรับมาแต่ก็หยุดชะงักกึกเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาอยู่ในห้องนี้คนเดียวก็รีบหันควับมองไปยังที่มาของคนที่ยื่นผ้ามาให้ทันที!
แต่เขากลับพบเพียงแค่ความว่างเปล่า...
"นี่มันบ้าอะไรกันวะ"โรเบิร์ตสบถออกมาด้วยความสับสนและเริ่มตื่นตระหนกเบาๆ ถ้าเป็นคนปกติแม้จะมีคนยื่นให้แบบนี้ทั้งๆที่คนเหล่านั้นก็อยู่คนเดียวก็อาจจะแตกตื่นในช่วงแรกๆหรือตกใจบ้าง แต่พอนานๆเข้าก็จะคิดว่ามันคงตาฝาดหรือคิดไปเอง แต่สำหรับคนที่ผ่านเรื่องความเป็นความตายกับการพบเจอเหล่าสิ่งมีชีวิตอันลี้ลับเหนือธรรมชาติมานานหลายปีแล้วมันไม่ใช่เรื่องปกติ
เขาหวังว่ามันคงจะเป็นแค่การเล่นตลก...
และหวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่เขา 'คิด'
"ให้ตายสิ ฉันคงประสาทแดKแล้วล่ะ รีบๆอาบแล้วก็รีบพักจะดีกว่า"เมื่อพูดเสร็จ เขาก็เดินเข้าไปในห้องอาบนํ้าพร้อมกับผ้าขนหนูและปิดประตูห้องทันทีเพื่อกันคนเข้ามา...
เวลาผ่านไปราวๆสิบนาที ร่างของโรเบิร์ตก็เดินออกมาจากห้องนํ้าโดยนุ่งผ้าขนหนูที่พันรอบเอวปกปิดส่วนล่างเอาไว้ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดสำหรับใส่นอนในคืนนี้ ยังดีที่ทางหัวหน้าให้เขาได้พักผ่อนยาวๆเพราะเขาทำงานเหนื่อยๆมาหลายวันทั้งวันติดกันแล้วด้วย สงสัยกลัวว่าเขาจะเป็นหุ่นยนต์มั้ง(?)
ชายหนุ่มเลือกเป็นเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงบอลสีขาวที่ดูๆแล้วไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่ แต่ก็ใส่นอนได้สบายๆ เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จจึงเดินไปที่เตียงและนอนฟุบลงไปอย่างเหนื่อยล้า เขาหวังว่าในคืนนี้จะไม่มีอะไรแปลกๆมารบกวนนั่นคือสิ่งที่เขาคิด มือหนาค่อยๆยื่นไปกดปิดสวิทซ์ไฟแล้วข่มตาหลับเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด....
.........
.......
....
..
ยามราตรีที่เงียบสงัด ภายในห้องที่เต็มไปด้วยความมืดหากแต่ทว่ามีบางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ภายในความมืดมิด ร่างของบุรุษปริศนาในชุดดำนั้นมายืนอยู่ตรงข้างๆเตียงของชายหนุ่มเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ แม้มันจะมืด...หากแต่ทว่าดวงเนตรอัญมณีสีนิลที่ดูเปล่งประกายยามกลางคืนมันช่างดูงดงามถ้าหากผู้ใดได้พบเห็น...ดวงตาของมันจับจ้องมายังร่างของคนที่นอนอยู่...
"อืม~"
โรเบิร์ตครวญครางในลำคอเบาๆคล้ายคนละเมอ แต่เขากลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมานอนข้างๆเขา ทีแรกเขาก็กะว่าจะหลับต่อและบอกกับตัวเองว่าคงคิดไปเอง แต่พอคิดดูดีๆแล้วเขารู้สึกแปลกๆมากจนเริ่มสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ 'ผิดปกติ' เปลือกตาของชายหนุ่มค่อยๆเปิดออกแล้วพยายามปรับโฟกัสดูว่ามีอะไรอยู่ในห้องของเขาก็พบว่าเหมือนมีเงาดำๆบางอย่างนอนอยู่บนเตียงทางด้านซ้ายมือ
โรเบิร์ตตกใจจนรีบยื่นมือไปเปิดไฟด้านขวาจนมันสว่างก็พบเข้ากับร่างของบุรุษในชุดดำที่นอนกุมมือที่หน้าท้องข้างๆเขาอย่างกับคนนอนคิดอะไรอยู่นั่นเอง!
"ก-แก---"
*ฟึ่บ!! แกร๊ก!!*
โดยที่ไม่ทันให้โรเบิร์ตได้พูดอะไร มือหนาของบุรุษผู้นั้นได้พุ่งเข้ามาปิดปากเขาพร้อมใช้มืออีกข้างกดที่ไหล่ดันให้เขานอนลงบนเตียงจนร่างของมันก็ขึ้นอยู่เหนือตัวเขา พลันไฟในห้องก็ดับลงเหลือเพียงความมืดกับเงาสีดำที่อยู่บนร่างของเขา
"อื้อ! อื้อ!"โรเบิร์ตพยายามที่จะดิ้น แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของบุรุษชุดดำผู้เป็นถึงผู้นำกลุ่มได้ มันมีพละกำลังมหาศาลมากซึ่งเขาพอจะรู้ข้อนี้ดี แต่ไม่คิดเลยว่าพอเวลาแบบนี้มันกลับมีพละกำลังที่แกร่งมาก! ไม่ว่าเขาจะพยายามดิ้นแรงแค่ไหนแต่สุดท้ายมันก็ไร้ผล ในที่สุดชายหนุ่มผิวคลํ้าก็ยอมหยุดนิ่งเพราะความเหนื่อย...
เมื่อเห็นว่าเขาหยุดดิ้นแล้ว มือหนาก็ค่อยๆผละออกจากริมฝีปากหนานั้น แต่ตัวของโครนอสนอนทับร่างของโรเบิร์ตราวกับเหมือนกันไม่ให้หนี ยิ่งทำให้ชายหนุ่มตกใจและเริ่มมีความสับสนกระวนกระวายนิดหน่อย
"ก-แกทำบ้าอะไรของแก!!?"โรเบิร์ตพูด แต่ก็ได้เพียงความเงียบเป็นคำตอบ พอเขามองดูดีๆแล้วเหมือนว่าบุรุษชุดดำคนนี้คลับคล้ายกับนอนทับตัวเขาแล้วเงยหน้ามองสบตาเขาอย่างไรอย่างงั้นแน่ะ นี่มันบ้าอะไรฟระเนี่ย!? โรเบิร์ตทั้งสงสัยและเริ่มรู้สึกว่ามันแปลกๆจนเขาอยากจะผลักร่างของมันออกไป แต่ก็ทำไม่ได้เพราะผลลัพธ์ก็อีดอกเดิมแหล่ะ
"แกออกมาจากห้องกักกันได้ยังไง!? แล้วแกเข้ามาในห้องฉันตอนไหน!?"โรเบิร์ตเอ่ยถามขึ้น แต่โครนอสกลับยังคงเงียบ นิ้วเรียวของบุรุษผู้นั้นยกขึ้นพลางนำมาลากเป็นเหมือนตัวอักษรบางอย่างที่บริเวณอกของชายหนุ่ม โรเบิร์ตเมื่อเห็นปฏิกิริยาแบบนั้นก็เล่นเอาเขาสะดุ้ง แต่ก็พยายามคล้อยตามว่ามันจะพูดอะไร...
' นานแล้ว '
นั่นคือคำตอบของบุรุษเจ้าของดวงเนตรอัญมณีสีนิล นี่มันตามเขามาตั้งนานแล้วงั้นหรอ!?
"ห๊ะ!? ก-แกหมายถึง--ร-หรือว่าที่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนตามมาก็คือแกใช่มั้ย!?"โรเบิร์ตพูด แต่บุรุษผู้นั้นกลับพยักหน้า ไอ้บ้านี่มันเป็นสโต๊กเกอร์เขาตอนไหนฟระ!!?
"แกต้องการอะไร"ในที่สุดเขาก็เอ่ยถามออกมา เพราะการมาของมันนั้นคงต้องมีอะไรแน่ๆ หรือมาเพื่อฆ่าเขา? มาเพื่อชำระเรื่องที่เกิดขึ้นในเหตุการณ์เมื่อนานมาแล้วงั้นเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็....
"หาใช่อย่างที่เจ้าคิด..."
นํ้าเสียงทุ้มมีเสน่ห์อันน่าพิศวงของอีกฝ่ายพูดขึ้น ซึ่งนั่นทำให้คิ้วของชายหนุ่มขมวดเข้าหากันอย่างฉงนปนสงสัยและไม่เข้าใจ โรเบิร์ตถามออกไปว่าเขามาทำอะไร แต่คำตอบที่ได้รับนั้น....
"............"
ใช่...นั่นคือความเงียบ สรุป...พวกเมิงเป็นใบ้หรือว่าเป็นคนพูดน้อยกันใช่มั้ยวะ?
"เออๆ ถ้าแกไม่ได้มาเพื่อฆ่าฉันหรือยังไง แกจะทำอะไรก็ทำไป แต่อย่ามารบกวนเวลานอนของฉัน และช่วยออกไปจากตัวฉันด้วย มันน่าขยะแขยง"โรเบิร์ตพูดแล้วผลักดันอีกฝ่ายเบาๆเหมือนเป็นสัญญาณบอกให้มันลุกออกไป แต่บุรุษผู้นั้นกลับไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย และไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปง่ายๆยิ่งทำให้โรเบิร์ตรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย
"แก---"
*ฟึ่บ!*
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้พูดอะไร สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆร่างสูงได้ถาโถมเข้าใกล้ใบหน้าของเขา และถูกปิดเสียงโดยริมฝีปากของบุรุษตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว เปลือกตาของชายหนุ่มเบิกกว้างและตกใจอย่างแรงกล้า(?)เมื่ออยู่ๆเจ้าวัตถุเอสซีพีตรงหน้ากระทำในสิ่งที่เขาไม่คาดฝัน ตราบจนริมฝีปากนั้นก็ได้ถูกถอนออก
"มนุษย์เยี่ยงเจ้ามันประหลาด...และน่ารำคาญ.."
สิ้นคำพูด ร่างของโครนอสก็ได้อันตรธานหายไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงความว่างเปล่า...กับร่างของเขาที่หยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง
"ไอ้...บ้าเอ้ย!!! แกทำบ้าอะไรของแกวะไอ้วัตถุวิปริต!!"โรเบิร์ตร้องโวยออกมา ทั้งโกรธทั้งอับอายและรู้สึกเขินแปลกๆ โชคยังดีที่ไฟนั้นปิดลงไม่เช่นนั้นคงได้เห็นใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงอย่างชัดเจนแน่นอน ให้ตายสิ!! กรูไม่ใช่เกย์นะว้อย!!! แล้วทำไมฉันจะต้องมาใจเต้นแปลกๆด้วยวะ!!!?
คืนนั้นโรเบิร์ตแทบจะนอนไม่หลับ เพราะเขาคิดถึงเหตุการณ์ในตอนนั้นจนเขาแทบจะมุดเข้าผ้าห่มหนีไป ในเช้าวันต่อมาเมื่อโรเบิร์ตได้กลับมาทำงานอีกครั้งเขาก็พยายามทำตัวปกติ พอถูกเพื่อนร่วมทีมถามว่าหลับสบายดีมั้ย ก็เล่นเอาผู้เป็นหัวหน้าทีมถึงกับหน้าแดงแล้วหันหน้าหนีพร้อมบอกว่าสบาย!!แล้วรีบเดินหนีออกไปสร้างความแปลกใจและสงสัยให้คนพวกนั้นไม่น้อย....
ในอีกด้านหนึ่ง ร่างของบุรุษในชุดดำที่อยู่ในห้องกักกันโดยมีร่างของคุณที่ยังคงเล่นกับพวกของเล่นและตุ๊กตาที่ได้มาจากเหล่านักวิจัยบางคนที่ให้เป็นของขวัญสำหรับการร่วมงานที่ดีของเธอ ในขณะที่เหล่าพี่เลี้ยงรวมไปถึงโครนอสก็ยังคงอำพรางตัวเหมือนเช่นทุกครา...
มือหนาได้ถูกยกขึ้น ปลายนิ้วชี้สัมผัสกับริมฝีปากของตนโดยที่แววตานั้นไม่อาจคาดเดาได้แล้วกวาดตามองไปยังพื้นอีกด้านนึง...
การที่มนุษย์นำริมฝีปากสัมผัสกันและกันนั้น...มันคืออะไร...
เขาไม่เข้าใจความรู้สึก...และไม่เข้าใจว่าสิ่งนี้คืออะไร...
มนุษย์มันช่างประหลาด...และเข้าใจยากเสียจริงๆ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น