ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Special 2 : ความในใจของนางฟ้าผู้ต้องสาป
Special 2 : ความในใจของนางฟ้าผู้ต้องสาป
ตั้งแต่ที่ฉันได้มาอยู่ที่โลกจอยเทลนั้น มีเรื่องราวต่างๆมากมายที่เกิดขึ้นกับที่นี่ นี่ก็ภพที่ 16 ของโลกน้องฉันกับภพที่ 51 ของโลกฉันสินะ อะไรๆก็เปลี่ยนไปแถมดูแล้วเวลาก็ผ่านไปเร็วด้วยสิ
แต่ถ้าหากพูดถึงรูทของเกมส์ในโลกจอยเทล...ตอนนี้ฉันอยู่ในรูทที่ 8 หรือก็คือรูทของจอยแอสเรียลที่นังผู้หญิงโสโครกนั่นคิดจะจีบ...
ฉันนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นตัวเมืองอันห่างไกล แน่นอนว่ามันก็คือเมืองของเหล่ามอนสเตอร์ที่แต่เดิมไม่ได้มีอะไรมากหรอก มันจะออกแนวไปทางคล้ายๆพวกหมู่บ้าน แต่ตอนนี้...หลังจากที่ฉันได้ไปพาคนของโลกฉันมาเพื่อเปลี่ยนแปลงอันเดอร์กราวแห่งนี้มันก็เปลี่ยนไปเยอะมาก...มันดูพัฒนาไปไกลกว่าของโลกมนุษย์ในโลกนี้เสียอีกหลายเท่า...
เพราะว่าในอันเดอร์กราวนี้มีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกับโลกปัจจุบันยังไงล่ะ
ฉันเองก็ดีใจนะที่เห็นพวกมอนสเตอร์โลกนี้อยู่ด้วยกั่นอย่างมีความสุข มีทรพยากรมากเพียงพอเพราะความช่วยเหลือจากคนของโลกฉัน รวมถึง...ความช่วยเหลือจากพวกน้องแบล็ค รู้มั้ย...ถ้าไม่มีพวกเขาคอยช่วยเหลือล่ะก็ป่านนี้พวกมอนสเตอร์อาจจะไม่สามารถดำเนินชีวิตอยู่ได้จนถึงเดือนที่ 3 ที่ฉันจะกลับมาหรอกนะ...
ตอนนี้ก็ผ่านมาราวๆ 2 ปีครึ่งแล้ว...ฉัน...ก็ยังคงมองภาพเหล่านั้นและนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านๆมา...
ในภพที่ 15...ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้แบบนี้กัน....
หากฉันคิดสักนิด...และรู้ตัวเร็วกว่านี้พวกเขาคงไม่ต้องมา 'ตาย' จากไปเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา...
แต่ไม่เป็นไรแล้ว...ตอนนี้ฉันได้ทำมันแล้ว...ได้ช่วยเหลือเหล่ามอนสเตอร์ให้มีชีวิตอยู่ได้นานแสนนานจนไม่จำเป็นจะต้องออกไปจากใต้พิภพก็ได้...
แต่คงทำไม่ได้...เพราะฉันจะต้องไปช่วยเหลือพวกมนุษย์ที่บริสุทธิ์อีก...
ฉันไม่อาจทิ้งพวกเขาได้...
ความแค้นของฉันที่มีต่อเหล่ามนุษย์สุดโสมม...กับนังผู้หญิงจากตระกูลเอเรนอร์...การทรยศหักหลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดของเธอในแต่ละรูทนั่นทำให้ฉันยิ่งอยากจะกระชากหน้ากากของเธอออกมา...
แต่ยิ่งทำให้ฉันเกลียดนังผู้หญิงคนนั้นมากขึ้น...เมื่อเธอคนนั้นทรยศหักหลังด้วยการดึงมนุษย์ลงมากำจัดเหล่ามอนสเตอร์ในอันเดอร์กราว..และจับพวกเขามาเป็นทาสที่หากใครขัดขืนต้องตาย...
ไม่ว่ากี่ภพ...กี่ชาติ...ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนังผู้หญิงคนนี้
ต่อให้นังนั่นจะไปเกิดใหม่เป็นคนดีหรือยังไงฉันก็จะตามจองล้างจองผลาญมันไปไม่มีที่สิ้นสุด...
ฉันนี่...มันเหมือนคนเลวจริงๆเลยนะ...
แต่ทำไงได้....นังนั่นคือคนที่ทำให้รุ่นน้องของฉันต้องพบกับชีวิตตายทั้งเป็นในภพที่ 50 ของฉัน...
ไม่ว่ายังไงนังเจลลี่นั่นจะต้องพบแต่ความฉิบหาย...
"คุณคุโระครับ"เสียงของคนรักฉันเอ่ยขึ้น ฉันหันไปหาเขาพร้อมกับส่งยิ้มให้เขาเหมือนปกติ เขามาเพื่อบอกว่าจะพาฉันไปทานอาหารคํ่า และพวกคุณทอเรียลก็กำลังรอฉันอยู่ ฉันจึงตอบรับเขาและเดินจับมือไปกับเขา....
อย่างไรก็ตาม...ฉันมีความสุขมากๆที่ได้อยู่กับพวกเขา ฉันดีใจมากที่ได้มาเจอกับพวกเขา ครอบครัวใหม่ของฉันที่ฉันเฝ้ารอคอย...และโหยหามันมาตลอด ตอนนี้ฉันจะไม่ทำให้พวกคุณต้องพบแต่จุดจบเดิมๆ ฉันจะไม่ยอมให้นังอัปลักษณ์นั่นมาทำลายชีวิตพวกคุณอีกแล้ว และฉันสัญญา...ว่าฉันจะล้างแค้นให้กับสิ่งที่นังผู้หญิงคนนั้นทำ
แต่...ถึงจะเป็นอย่างนั้น...ฉันก็ยังคงมีสิ่งที่กังวลใจ...
ทำไมกันนะ...ทั้งๆที่ฉันรักพวกเขา...แต่ฉันกลับยังคง 'ไม่ไว้วางใจ' พวกเขา...
ความคิดด้านลบของฉันมันค่อยๆครอบงำจิตใจของฉันไปเรื่อยๆยามที่ตื่นจากฝัน หรือยามที่ฉันเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างที่ตรงกันข้าม...
เพราะอะไรกัน...ทั้งๆที่ฉันรักพวกเขาเสมือนครอบครัว แต่ทำไม...
ทำไมฉันถึงได้ 'เลว' ขนาดนี้...
ฉันควรที่จะเชื่อใจพวกเขารวมถึงคนรักของฉัน...
แต่...ต่อให้พยายามคิดแง่ดีแค่ไหนฉันก็ยังคง 'กลัว' อยู่ดี...
ฉันเชื่อใจพวกเขา 'ไม่ได้' ...
ในบางครั้ง ไม่สิ...ทุกๆครั้งที่ฉันอยู่คนเดียวหรือต่อให้นั่งอยู่เงียบๆมันมักจะมีคำพูดหนึ่งดังเข้ามาในหัวฉันและบอกกับฉันว่า 'ออกห่างจากพวกเขา' ...
ในบางครั้ง...ดาร์คแองเจิ้ลก็มักจะเข้ามาในฝันแล้วบอกฉันเสมอ...
"เจ้าจะมามัวอยู่เฉยๆแบบนี้ต่อไปให้ได้อะไรขึ้นมา"
"เจ้าอย่าลืมสิ...คนที่เจ้าไว้ใจมากที่สุดก็มักจะเป็น 'คนที่ทำร้ายเจ้า' ได้เสมอ"
"และเหล่ามอนสเตอร์โลกจอยเทลรวมถึงคนรักเจ้ามันก็เป็นแค่ 'ตัวหายนะ' ที่จะทำลายความเชื่อใจของเจ้าเหมือนดั่งในฝัน"
"เจ้าควรจะกำจัดนังเจลิก้า...แล้วออกมาจากชีวิตของเจ้าพวกนั้นซะ!"
"มิเช่นนั้นเจ้าจะเสียใจในภายหลัง!!!"
คำพูดของเธอ...มักทำให้ฉันร้องให้เสมอ ฉันรู้...และเข้าใจว่าดาร์คแองเจิ้ลคือจิตด้านลบของฉัน เป็นจิตวิญญาณแห่งความมืดและความชั่วร้ายที่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับฉันจึงเข้าใจซึ่งกันและกัน และฉันคือคนที่สร้างจิตนี้ขึ้นมาเพื่อคลายความเหงา...และหวังว่าจะมีใครสักคนที่สามารถปกป้องฉันได้...
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องของฉันและปล่อยให้นํ้าตามันไหลลงมาอีกครั้ง...ครั้งแล้ว...ครั้งเล่า...ที่เจอความฝัน...และความคิดแบบนี้...และฉันรู้ดีว่าค่าความชอบของฉันและความเชื่อใจของฉันที่มีต่อพวกเขามันค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ...
ฉันรู้ว่าฉันมันเลวและเห็นแก่ตัวมากแค่ไหนที่ยังคงอยู่ช่วยพวกเขา ฉันยังคงพยายามช่วยให้เหล่ามอนสเตอร์และคนที่ฉันรักหลุดพ้นจากพันธนาการและวงจรชีวิตอุบาทจากฝีมือของนังมนุษย์อัปลักษณ์แห่งเอเรนอร์นั่น และสุดท้าย...ฉันก็เลือกที่จะรีเซ็ตมันกลับไปยังจุดเริ่มต้นในแต่ละรูททุกครั้งที่ฉันสามารถกำจัดยัยสวะนั่นได้ เพื่อการล้างแค้น...เพื่อแก้แค้นให้กับครอบครัวของฉันและแก้แค้นให้กับเหล่าคนโลกจอยเทล..กับสิ่งที่นังเจลลี่ทำ...
ฉันมักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอ...ว่าทำไมพวกเขาถึงเชื่อใจฉัน...
ทำไมพวกเขาถึงรักคนอย่างฉัน...
ทำไมพวกเขาถึงอยากอยู่เคียงข้างฉัน...
หัวใจของฉันมันเต็มไปด้วยสีขาว...มันเป็นสีที่บ่งบอกถึงความว่างเปล่าแต่กลับมีรอยร้าวสีดำกับแดงเหมือนกับหัวใจที่กำลังแตกสลาย...และถูกพันธนาการด้วยโซ่นับหลายร้อนเส้น...
จนถึงตอนนี้...ฉันก็ยังไม่เข้าใจ...ว่าทำไม 'เขา' ถึง 'รัก' ฉัน...ทำไม...เขาถึง 'เลือก' ฉัน...
ฉันจะไว้ใจพวกเขาได้อย่างไร...ในเมื่อโลกใบนี้มันช่าง 'น่ากลัว' ...
และไม่แน่ว่า...พวกเขาอาจจะ 'หักหลังความเชื่อใจ' ของฉันซะเอง...
อา...ฉันนี่ชักจะมากเกินไปแล้ว...ที่ไปตัดสินพวกเขาทั้งๆที่ฉันไม่มีสิทธิ์ตัดสินแบบนั้น...
ไม่เป็นไร...
ฉันรู้ว่าฉันมันเลว...
ฉันรู้ว่าฉันมันไร้หัวใจ...
ฉันรู้ว่าฉันมันขี้ขลาด...
ฉันรู้ว่าฉันมันน่ารังเกียจที่ไม่สามารถยอมรับกับความจริงได้...
ไม่เป็นไร...หลังจากที่จบรูทใดสักรูทนึงแล้ว...ฉันจะไปจากชีวิตพวกเขาเอง...
ฉันมันผู้หญิงชั่ว...ตํ่าช้า...เลวทราม...ที่ไม่เชื่อใจพวกเขา แทนที่ฉันจะหยุดมันแต่กลับยังคงทำมันต่อไปเรื่อยๆจนกว่าความแค้นของฉันจะหายไป...
ฉันไม่คู่ควรที่จะเป็น 'คนรักที่ดี' ของเขา...
ไม่เป็นไร...ฉันไม่ได้ไปไหน ฉันยังอยู่ที่โลกจอยเทล แต่ฉันเลือกที่จะไปที่ไกลๆเพื่อไม่ให้พวกคุณหาฉันพบเจอ..
ขอโทษที่ฉันทำแบบนี้...ขอโทษที่ทิ้งพวกคุณ...
และขอโทษ....ที่ฉันมันดื้อรั้นไม่ยอมฟังอะไรจากพวกคุณ เพราะถึงต่อให้ฉันฟังยังไงฉันก็ 'ไม่เชื่อ' อยู่ดี...
ขอโทษ...และขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง...
แต่ฉัน 'เกลียดตัวเอง' ที่เป็นแบบนี้...เกลียดเกินไป...
โปรดอย่าเอามือของพวกคุณมาสัมผัส 'สิ่งสกปรกอย่างฉัน' เด็ดขาด...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น