เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #7 : Special 3 : สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

Special 3 : สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

       ผ่านไป 5 ปีกับการหายตัวไปของหญิงสาวผู้หนึ่งที่เป็นดั่งนางฟ้าที่ช่วยพวกเขาให้หลุดพ้นจากวงจรชีวิตอุบาทเหล่านั้นจากนังผู้หญิงชั้นตํ่า ก่อนจะหายตัวไปเธอได้ประกาศขอตัดขาดจากชีวิตไม่ข้องเกี่ยวกับเหล่ามอนสเตอร์หรือพวกมนุษย์เหล่านั้นอีกต่อไปหลังจากที่พวกเขาได้เห็นอีกด้านนึงของเธอ...

       เธอไม่รู้...และไม่สนหรอกว่าคนพวกนั้นจะตามหาเธอหรือเปล่า แต่หากเธออยู่ต่อมีแต่จะต้องเจ็บปวดต่อไป...

       แต่ทำแบบนี้รู้ทั้งรู้ว่ายิ่งหนีก็ยิ่งเจ็บ แต่ก็เลือกที่จะทำต่อไป...

       ในบ้านกระท่อมหลังหนึ่งที่อยู่ในป่าห่างจากตัวเมืองของมนุษย์ เป็นบ้านที่ไม่ได้ใหญ่หรือเล็กมาก แต่กลับเป็นบ้านที่สามารถอาศัยอยู่ได้อย่างอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความรัก...

(ตัวอย่างบ้านกระท่อม)

       ภายในบ้านหลังนั้นมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่มีความสูง 152 เซน กับเส้นผมสีดำยาวสลวยถึงข้อเท้า สวมชุดกระโปรงรูปแบบของหญิงสามัญชนแบบเอี้ยม ดวงตาสีดำแฝงความไร้เดียงสาและผิวสีเทาอมชมพูอ่อนน่าทะนุถนอม ดูๆไปแล้วเธออาจจะไม่ได้ต่างอะไรจากเมื่อหลายปีก่อน หากแต่เธอกลับดูงดงามขึ้นแปลกๆ

       "คุณแม่~ขา~"เสียงหวานใสแจ้วของเด็กน้อยผู้ไร้เดียงสาวัยห้าขวบคนหนึ่งเอ่ยขึ้นแล้วโผล่เข้าสวมกอดขาของหญิงสาวผู้มีศักดิ์เป็นแม่เล่นเอาเธอสะดุ้งนิดหน่อยขณะที่กำลังเตรียมของ

       "แองเจล่า มีอะไรรึเปล่าลูก?"ผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวคนเล็ก

       "คุณแม่ขา คุณแม่จาออกไปก้างนอกใช่มั้ยก้ะ ให้แองจี้ไปด้วย~"เด็กน้อยออดอ้อนผู้เป็นมารดาจนหญิงสาวอดที่จะขำด้วยความเอ็นดูนิดๆไม่ได้

       "ได้สิแองเจล่าของแม่ แต่อย่าลืมไปบอกพี่แอนทีรอสของลูกด้วยนะจ้ะว่าเราทั้ง 3 จะเข้าไปในเมืองกัน"หนูน้อยแองเจล่าขานรับอย่างว่าง่ายและดีใจจากนั้นจึงวิ่งตรงดิ่งไปหาผู้เป็นพี่ชายที่อยู่หลังบ้านทันที โดยมีผู้เป็นแม่ยืนยิ้มขำๆกับท่าทางของลูกสาวและเริ่มเตรียมของเช่นเดิม...

       "พี่รอสๆ!! คุณแม่จาพาพวกเยาเข้าไปในเมือง! เยาจาได้ไปช่วยคุณแม่ล่ะก้ะ!!"เด็กน้อยวิ่งมาหาพี่ชายที่กำลังซ้อมดาบอยู่ ทั้งๆที่อายุเพียงแค่ห้าขวบเท่ากับแองเจล่าแท้ๆแต่กลับอยากที่จะเรียนฟันดาบเนี่ยสิ จนผู้เป็นแม่มักจะเอือมระอาและคอยเป็นห่วงนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไรลูกชายคนโตของเธอ

       "งั้นหรอ เอาสิ! พี่เองก็อยากจะไปช่วยคุณแม่เหมือนกัน" เมื่อกล่าวเช่นนั้นจบ เด็กชายก็ได้นำดาบไม้ไปเก็บไว้ที่กล่องจากนั้นจึงเดินเข้าไปในบ้านเพื่อๆผพบผู้เป็นแม่ที่เพิ่งจะจัดของเสร็จแล้วเดินออกมาพบลูกๆพอดี หญิงสาวยิ้มให้เด็กๆทั้งสองจากนั้นจึงเอ่ยว่า "มากันแล้วหรอจ้ะเด็กๆ แต่ก่อนอื่นนะแอนทีรอส ลูกควรไปล้างมือก่อนนะจ้ะ ดูสิ ฝักฟันดาบจนเปื้อนเศษไม้แล้วนะลูก เอาไว้เดี๋ยวแม่จะทำความสะอาดดาบให้นะจ้ะ" เธอพูดพร้อมกับยื่นมือมาสัมผัสที่มือของลูกชายคนโตของเธอ

       "เข้าใจแล้วฮับคุณแม่ เดี๋ยวป๋มจะไปย้างมือก่อนนะฮับ"

       "แองจี้ไปด้วยๆ! แองจี้จาไปย้างมือด้วย!"

       เด็กๆทั้งสองต่างพูดแล้วเดินเข้าไปในบ้านเพื่อล้างมือให้สะอาดจะได้ออกไปข้างนอก ยิ่งทำให้ผู้เป็นแม่ที่ได้เห็นภาพนั้นถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความเอ็นดู...

       แอนทีรอสเนี่ย....คล้ายกับผู้เป็น 'พ่อ' จริงๆ...

       เมื่อคิดเช่นนั้นแววตาของหญิงสาวก็ปรากฎความเศร้าไว้ลึกๆ เธอรู้สึกคิดถึงรุ่นน้องของเธอขึ้นมาไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างเมื่อไม่มีเธอ จะมีใครรังแกหรือเปล่า? แล้วนังผู้หญิงแห่งเอเรนอร์นั่นทำอะไรเธอหรือเปล่า? แต่ถึงอย่างไรซะ....หญิงสาวก็แอบคิดว่ายังไงรุ่นน้องเธอก็ต้องปลอดภัย...

       "มาแล้วก้ะคุณแม่ขาาาา"เสียงของลูกตัวน้อยๆทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังศ์แล้วหันกลับมาแย้มยิ้มให้เด็กๆทั้งสองที่เพิ่งจะล้างมือเสร็จแล้วเดินเข้ามาหาเธอ

       "มาแล้วหรอจ้ะเด็กๆ งั้นไปกันเถอะจ้ะ ยังไงพวกลูกก็ช่วยแม่ถือตะกร้าหน่อยนะจ้ะ"

       "ฮับ! / ค่า!"

       หลังจากนั้นสองพี่น้องก็ได้ช่วยผู้เป็นแม่ถือตะกร้าที่เอาไว้ซื้อของแล้วจึงเดินจูงมือกับผู้เป็นแม่ออกจากบ้านกระท่อมเพื่อมุ่งหน้าสู่ตัวเมืองทันที...

       โดยในการเข้าไปในเมืองนั้นค่อนข้างจะไกลนิดๆ แต่เมื่อมาถึงแน่นอนว่าสามแม่ลูกก็ช่วยกันซื้อของ เลือกของสำหรับทำอาหารทั้งสำหรับครอบครัวและสำหรับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งที่หญิงสาวมักจะไปเยี่ยมเยียนและคอยช่วยทางนั้นดูแลเด็กๆเสมอ...

       หลังจากที่เลือกของเสร็จแล้ว ทั้งสามแม่ลูกจึงได้เดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งแน่นอนก็คงอย่างที่รู้ดีว่าเป็นที่ไหน มันค่อนข้างที่จะห่างไกลจากเมืองนิดๆด้วย...

       ใช้เวลาเพียงไม่นาน...เพราะคุณเธอเทเลพอร์ตมา จึงได้มาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้วกล่าวทักทายผู้ดูแลสถานที่แห่งหนึ่ง รวมถึงเหล่าเด็กๆต่างก็ออกมาต้อนรับหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเบิกบานและสดใส และลูกสาวของเธอก็ไปทักทายเหล่าเพื่อนๆอย่างดีใจ ส่วนลูกชายหรอ...ก็ทักทายกับเพื่อนของเขายังไงล่ะ หลังจากนั้นจึงได้นำวัตถุดิบไปไว้ในครัวเพื่อที่จะได้ให้เด็กๆที่นี่ได้ทานอะไรกันในช่วงเที่ยงนี้

       "แองเจล่า แอนทีรอส ลูกๆอยากช่วยพวกแม่ทำอาหารมั้ยจ้ะ?"

       "อยากค่ะ! / ฮับ!"

       เมื่อได้คำตอบแบบนั้น ทั้งสามแม่ลูกและแม่ครัวต่างก็ร่วมช่วยกันทำอาหาร และก็มีเด็กบางส่วนที่ขอเข้ามาช่วยทำครัวด้วยเช่นกัน นั่นจึงทำให้ภาพเหล่านั้นมันดูเต็มไปด้วยความสุขและความอบอุ่นมากมายที่แผ่เข้ามา...

       ดีจังเลยนะ...ที่ครอบครัวนี้มีความสุขดีน่ะ...

       หลังจากที่ทำอาหารเสร็จ แม่ครัวก็ได้บอกเหล่าพวกเด็กๆทั้งหลายให้ไปล้างมือและมาทานอาหารกลางวันด้วยกัน ซึ่งเหล่าเด็กๆก็ขานรับอย่างว่าง่ายและต่างก็ไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย...และเริ่มลงมือทานอาหารด้วยกัน ในการทานอาหารนั้นก็มีทั้งเสียงพูดคุยและการหยอกล้อนิดหน่อยตามประสาของพวกเด็กๆ อาจมีบ้างที่พวกเด็กๆนั้นจะทะเลาะกัน แต่ก็ได้หญิงสาวคอยช่วยห้ามเอาไว้เสมอ...

       "แล้วมาอีกนะคะคุณน้า!!"

       "แล้วก็กลับมาเล่นด้วยกันอีกนะแองจี้!!"

       "อื้ม!! แล้วเจอกันนะก้ะ~!"

       หลังจากที่เสร็จธุระแล้ว จึงถึงเวลาที่ทั้งสามแม่ลูกจะต้องกลับบ้าน โดยมีเหล่าเด็กน้อยทั้งหลายในสถานที่นั้นมาส่งถึงหน้าบ้านพร้อมกับโบกมือลาเช่นเดียวกับทั้งสามคนเองก็โบกมือลาด้วยรอยยิ้มที่สดใสและจึงกลับบ้านกันไป เพราะตอนนี้ก็ใกล้จะเย็นแล้ว...

       *ปึก!!*

       "อะ! ข-ขอโทษค่ะ / ข-ขอโทษครับ"

       "!!!!!!!!!!!!"

       ในระหว่างที่กำลังเดินทางกลับนั้น หญิงสาวก็ได้เผลอเดินไปชนเข้ากับไหล่ของใครบางคนจึงรีบขอโทษขอโพยเช่นเดียวกับผู้ชายตรงหน้าที่โค้งขอโทษเช่นเดียวกัน แต่ทว่า...เสียงนั้นกลับดูคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดจึงเงยหน้าขึ้นมองก็ทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างมาก...

       บุรุษที่เป็นมอนสเตอร์แพะสีขาวกับเขาแพะอันเป็นเอกลักษณ์และชุดที่เขาใส่ดูไม่ต่างจากตอนที่เธอเคยพบเจอเขาครั้งแรก...

       "ค-คุณ!?"

       "คุณคุโระ...นั่นคุณสินะครับ ในที่สุดผมก็เจอคุณแล้ว"