ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP.2เธอมันน่าสนใจ...[100%]
ตอนนี้ทั้งคู่และสเว๊ปดรีมต่างจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใครก่อนที่คุณและสเว๊ปดรีมจะกระโดดถอยออกมาห่างกันไม่มาก แล้วพวกคุณก็พุ่งโจมตีเข้าหากันอีกครั้ง และแน่นอนว่าดาบของสเว๊ปดรีมก็นำมากันมีดคุณไว้เหมือนเดิม
การต่อสู้นี้ ชั่งเป็นการต่อสู้ที่แลดูดุเดือดมากๆ ทั้งคู่แลดูมีฝีมือที่ค่อนข้างสูสีกัน คุณใช้มีดผลักดันดาบของสเว๊ปดรีมก่อนที่คุณจะถีบเขาออกไปไกลๆ แต่สเว๊ปดรีมก็ใช้ดาบแทงที่พื้นเพื่อไม่ให้ตัวเขากระเด็นไปไกลมากกว่านี้ จนเขาอยู่ห่างจากคุณแค่ 10เมตร คุณมองเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่งก่อนที่คุณจะกำชับมีดให้แน่นขึ้น แล้วกำลังจะพุ่งมาหาเขาอีกครั้ง...
แต่คุณต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงที่ดังก้องในหัวของคุณ...
'แกมันปีศาจ!!'
'แกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่สกปรกและไร้ค่า!!'
'ถ้าไม่มีแกล่ะก็! ชีวิตเราก็คงจะดีกว่านี้!!'
'แกน่ะตายๆไปซะ!! อยู่ไปก็รกโลก!!'
'ไม่เป็นไรนะจ้ะ[ชื่อคุณ]ลูกแม่...แม่จะอยู่กับลูกตลอดไป ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ใช่แม่แท้ๆแต่แม่ก็จะเลี้ยงดูลูกเปรียบเสมือนลูกแท้ๆ..และตลอดไป'
'[ชื่อคุณ]ลูกรัก...แม่ขอโทษนะที่แม่อยู่กับลูกไปตลอดไม่ได้ แต่แม่จะเป็นวิญญาณที่ตามดูแลลูกนะจ้ะ'
'ไม่ๆๆ!! พวกแก!! พวกแกฆ่าคุณทอเรียล!! พวกแก!! พวกแกต้องตาย!!!'
"กรี๊ดดดดดดดดด!!!!"คุณกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อภาพในอดีตของคุณนั้นกลับมาอีกครั้ง ภาพที่พวกมนุษย์และพวกมอนสเตอร์คอยกลั่นแกล้งและทำร้ายคุณสารพัด ภาพที่คุณถูกเพื่อนที่คุณไว้ใจที่สุดหักหลังและใส่ร้ายคุณ และภาพที่คุณเห็นทอเรียล...แม่เลี้ยงของคุณนั้นถูกพวกมันฆ่าตาย...
ทุกๆคนในห้องประชุมที่เห็นคุณกรี๊ดต่างตกใจมากๆที่จู่ๆคุณก็กรีดร้องออกมาแบบนั้น
"[ชื่อ---ลอส!!!!"เฟลแซนส์ที่เกือบจะเรียกชื่อของคุณจริงๆก็รีบเปลี่ยนการเรียก เขารีบวาร์ปไปหาคุณก่อนที่เขาจะเข้ามาสวมกอดคุณเพื่อปลอบขวัญ
"ลอส!! ตั้งสติ! นี่ไม่ใช่ลอสคนเดิมที่ฉันรู้จักเลยนะเฮ้ย!! ลอสที่เข้มแข็งและกล้าหาญของฉันหายไปไหน!? ลอสที่คอยชี้แนะนำทางให้ฉันและสอนให้ฉันรู้จักกับความอ่อนโยนน่ะหายไปไหน!!? ลอสที่เคยปกป้องฉันจากพวกที่พยายามทำร้ายฉันกับน้องชายนั่นหายไปไหน!! ลอส!! สิ่งที่เธอเห็นน่ะมันคือฝันร้าย!!!"
"มันก็แค่ฝันร้าย!! ที่พยายามทำให้เธอนั้นจมอยู่แต่ความทุกข์ทรมาณอีกครั้ง!! เธอต้องสู้กับมันสิ!!!! ลอส!! เธอไม่ได้เป็นคนฆ่าพวกเขาเข้าใจมั้ย!? เธอไม่ได้ฆ่าพวกเขา!!!"
เฟลพูดและพยายามเรียกสติของคุณให้กลับมา เขาไม่ยอมหรอกนะ เขาไม่ยอมที่จะเป็นฝ่ายถูกคุณให้มาช่วยตลอด เขาไม่ยอมที่จะให้คุณนั้นทุกข์คนเดียว ถ้าคุณทุกข์เขาก็ต้องทุกข์ด้วย! และเขาไม่ยอม!! ที่จะเห็นคุณต้องมานึกถึงอดีตอีกต่อไปแล้ว!!
ในเมื่อคุณช่วยเขาทำไมเขาจะช่วยคุณบ้างไม่ได้!!
"เฟล...?"คุณที่ได้สติเมื่อได้ยินเสียงของคนที่คุณสนิทมากที่สุด ก่อนที่คุณจะค่อยๆเงยหน้ามองชายหนุ่มโครงกระดูกที่สูงกว่าคุณหน่อยๆ(?)
"ลอส! เฮ้อ!! ค่อยยังชั่วหน่อย! ฉันนึกว่าเธอจะต้องคลั่งจนเป็นบ้าไปแล้วนะเฟ้ย!!"เขาเอ่ยตามฉบับของเขา คุณสงสัยเล็กน้อย
"เกิดอะไรขึ้น..."คุณเอ่ยถามเขา
"เมื่อกี้นี้เธอน่ะหยิบมีดออกมาแล้วสู้กับไอ้ประธานนักเรียนขี้เก๊กนั่น แต่ระหว่างสู้เธอก็ดันถูกภาพหลอนนั่นเข้าครอบงำเธอน่ะสิ รู้มั้ย! ถ้าฉันมาช่วยเตือนสติเธอไม่ทันขึ้นมาจะทำยังไง! ฉันก็ต้องใจหายน่ะสิเว้ยยัยลอสบ้า!!"เฟลกล่าวด้วยเสียงที่ดูดุร้ายนิดหน่อย แต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วงคุณมากๆ..
แต่คุณ...ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกนั้น...
ถึงคุณจะรู้ว่าเขาเป็นห่วงคุณ แต่คุณ...ไม่มีความรู้สึกของคำว่าแฮปปี้...
"งั้นเหรอ..."คุณมองมีดในมือของคุณก่อนที่คุณจะค่อยๆหันไปมองสเว๊ปดรีมที่ตอนนี้ลดอาวุธลง
"ฉันขอโทษที่เผลอทำร้ายคุณค่ะ..."คุณกล่าวขอโทษเขา
"ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้คิดจะทำร้ายฉัน...แต่เธอแค่จะทดสอบพวกฉันเท่านั้นแหล่ะ..."เขาพูดเหมือนกับว่าจะดูออก คุณแอบตกใจนิดๆที่เขาสามารถรู้ว่าคุณต้องการอะไร แต่คุณเลือกที่จะไม่แสดงสีหน้าออกมา
"ค่ะ..."คุณพูด
"เอาล่ะคุณเฟลแซนส์ กรุณากลับไปนั่งที่เดิมของคุรด้วยครับ"สเวีปดรีมพูดเสียงเรียบ
"ชิ! ก็ได้ไอประธานนักเรียน!"เฟลพูดก่อนที่จะหันมาทางคุณ
"แล้วเจอกันนะลอสสสส ฉันมีเรื่องที่อยากจะคุยกับเธออีกเยอะเลยยยย"พูดจบเฟลก็วารืปกลับไปนั่งที่เดิม แล้วมีแซนส์มาถามว่าเขารู้จักคุณได้ไง แต่เฟลเลือกที่จะทำท่าโหดๆแล้วขู่ราวกับว่าไม่อยากจะบอกยังไงยังงั้น
"เอาล่ะครับ ถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันก็แค่บททดสอบอีกอย่างนึง เมื่อกี้เธอก็แค่จะทดสอบผมนิดหน่อย ถือว่าเธอนั้นก็มีฝีมือมากๆนะครับ"สเว๊ปดรีมพูดเสียงเรียบนิ่งตามนิสัยของเขา
"โคตรเจ๊งเลยมึง!!"
"เออจริง! เก่งใช้ได้เลยนะเนี่ย!!"
"ผู้หญิงที่เข้มแข็งและสู้เป็นน่ะโคตรหายากเลยนะเนี่ย!!"
"ผู้หญิงที่ไม่ทำตัวอ่อนแอเกินไปจนสร้างภาระให้คนอื่นอ่ะแบบนี้แหล่ะกูชอบ!!"
"น้องสาวได้อยู่ห้องเดียวกับพี่แน่ๆ!!"
เสียงของทุกๆคนในหอประชุมดังขึ้น มันชั่งน่าแปลกใจสำหรับคุณมากๆ เพราะไม่เคยมีใครชื่นชมคุณขนาดนี้มาก่อน...
เพราะในอดีต...มีแต่คนต่อว่า..และรังเกียจคุณทั้งนั้น...
ยกเว้นทอเรียล...แม่เลี้ยงของคุณ...
"เอาล่ะ เรามาเริ่มคัดเลือกห้องกันเถอะครับ จะแบ่งเป็นสามฝั่งคือ..."สเว๊ปดรีมพูดพร้อมกับเริ่มอธิบาย
"ฝั่งแรกคือฝั่งไวท์ไลท์ หรือ ไวท์โซน ชุดประจำห้องนี้จะเป็นสีขาวล้วน และเป็นห้องที่เน้นการเรียนแบบอิสระ
ฝั่งที่สองเกรโรส หรือ เกรโซน ชุดประจำห้องนี้จะค่อนข้างมีสีสันหน่อยเพราะห้องนี้จะเน้นกิจกรรมมากกว่า
และฝั่งที่สามคือดาร์กไซด์ หรือ ดาร์กโซน ชุดประจำห้องนี้คือสีดำ และห้องนี้จะเน้นพวกการต่อสู้ และการฆ่ามากๆ..."
ไวท์โซน คุณรู้มาบ้างว่ามันเป็นยังไง ฝั่งไวท์โซนนั้นแน่นอนว่าเกี่ยวกับพวกพลังธาตุแสงเป็นหลัก และเป็นพวกฝั่งที่แซนส์อยู่ด้วย ส่วนเรื่องเผ่าพันธุ์ที่จะมาเรียนห้องไวท์โซนนั้นส่วนใหญ่จะเป็นพวกเผ่าเงือก ภูติ เอลฟ์ เทพ พ่อมดแม่มด และจะมีพวกมอนสเตอร์ของฝั่งพวกแซนส์อยู่ด้วย ส่วนด้านการเรียนการสอนห้องนี้จะเน้นไปทางการเรียนแบบอิสระและเน้นพวกวิชาการด้วย
ห้องไวท์โซนถ้าเป็นพลังต้องอยู่ในระดับ A-S ถึงจะเข้าได้ และการเรียนก็ต้องได้ระดับ S-A ด้วยเช่นกัน ซึ่งแซนส์และบลูสามารถมาเรียนได้อาจจะเป็นเพราะว่าสองคนนี้สอบได้คะแนนดีมากๆ และการที่จะสอบเข้าห้องนี้คะแนนต้องไม่ตํ่ากว่า 85-90ขึ้นไป แต่ปัญหาคือห้องนี้จะไม่ถูกกับพวกดาร์กโซนซักเท่าไหร่ เรียกได้ว่าเป็นคู่แข่งและคู่อริกันไปเลย
ส่วนเกรโซนจะอยู่ในระดับ B-C ถือว่าอยู่ในระดับปานกลาง ห้องนี้จะเน้นกิจกรรมเป็นส่วนใหญ่ ส่วนคะแนนก็ไม่ตํ่ากว่า 70-84 แต่บางคนนั้นเลือกที่จะแสดงความสามารถเลยได้อยู่ห้องนี้ ซึ่งหากเป็นเผ่าพันธุ์ล่ะก็มักจะเป็นพวกเผ่าแมว กระต่าย จิ้งจอก หมาป่า หรือมอนสเตอร์ที่อยู่ระดับปานกลาง แต่ห้องนี้ก็ไม่ถูกกับพวกดาร์กโซนเหมือนกันน่ะนะ เอาง่ายๆพวกเดียวกับพวกไวท์โซนไปเลยล่ะ
และดาร์กโซน ห้องนี้ถือว่าอยู่ในระดับตํ่ามาก มีแต่พวกเหล่าตัวอันตรายทั้งนั้น ซึ่งอยู่ในระดับ D-E ส่วนคะแนนก็ 50-69 ถือว่าคะแนนน้อยและพอใช้ได้ แต่บางคนได้คะแนนดีมากๆจนสามารถอยู่ห้องไวท์โซนได้ แต่เพราะนิสัยนั่นแหล่ะที่ทั้งอันตรายและเกเร และออกแนวนักเลงมากๆเลยได้อยู่ห้องนี้...
น่าสนใจ...
"คุณพร้อมรึยังครับ"สเว๊ปดรีมเอ่ยถามคุณ คุณพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ ก่อนที่สเว๊ปดรีมจะดีดนิ้วตัวเองดังเปร๊าะ
*วิ้ง!!*
แสงสีขาว เทา ดำได้ปรากฎขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของคุณ ก่อนที่มันจะมีร่างของสัตว์บางอย่างปรากฎอยู่ตรงหน้าของคุณ...
"ตัวที่อยู่ตรงแสงสีขาวคือฝั่งไวท์โซนสัญลักษณ์คือ ม้ายูนิคอนผสมเพกาคอร์นสีขาวบริสุทธิ์
ส่วนตัวที่ออกมาจากแสงสีเทาคือฝั่งเกรโซน สัญลักษณ์คือ พยัคฆ์ที่มีปีกนก ซึ่งบ่งบอกถึงความน่าเกรงขาม
และสุดท้ายตัวที่ออกมาจากแสงสีดำคือฝั่งดาร์กโซน สัญลักษณ์คือ Black Dragon"
สเว๊ปดรีมอธิบายเกี่ยวกับสิ่งที่คุณเห็นตรงหน้า คุณพยักหน้าเชิงเข้าใจ
"วิธีการคัดเลือกง่ายๆคือ พวกมันจะเดินมาหาเธอ หากสัตว์ตนใดตนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ หมายความว่าเธอจะได้อยู่ห้องนั้น..."สเว๊ปดรีมพูด คุณก็พยักหน้าแทนคำตอบเหมือนเดิมเพราะคุณเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากเท่าไหร่นัก
"งั้นเริ่มได้..."พูดจบ แสงสีทองก็ปรากฎขึ้น คุณเดาว่ามันคงหมายถึงได้เวลาที่พวกสัตว์จะต้องเลือกแล้วว่าคุณจะได้อยู่ห้องไหน....
พวกมันทั้งสามจ้องมองมาทางคุณ...
คุณเองก็จ้องมองพวกมันกลับด้วยสีหน้าและแววตาที่ไร้อารมณ์ความรู้สึกและสายตาที่ดูว่างเปล่า...
แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...
พวกมันทั้งสามเดินเข้ามาหาคุณพร้อมกัน มันสร้างความตกใจให้แก่ทุกๆคนในหอประชุมมากๆ คุณเองก็แอบตกใจหน่อยๆเพราะไม่คิดเลยว่าพวกมันจะมาพร้อมกันขนาดนี้ และไม่มีทางเป็นไปได้ถ้าพวกมันจะมาพร้อมๆกันทั้งสามตนเลย...
หมายความว่ายังไง?
"ดูเหมือนว่า...พวกมันจะเลือกเธอนะ..."สเว๊ปดรีมพูดราวกับรู้อะไรบางอย่าง...
"เธอได้อยู่ห้องพิเศษ"สเว๊ปดรีมพูด ทำเอาทุกๆคนในห้องต่างอ้าปากค้างมากๆ คุณขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย
"หมายความว่ายังไง?"คุณเอ่ยถามเขาอย่างไม่เข้าใจ
"การที่พวกมันเดินเข้ามาหาเธอพร้อมๆกันนั้นมันไม่ใช่ง่ายๆเลยล่ะ หากพวกมันเดินเข้ามาหาเธอพร้อมๆกันหมายความว่าเธอมีคุณสมบัติครบทุกอย่าง..."เขาอธิบาย
"หมายความว่า...เธออยู่ในระดับที่ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าอยู่ในระดับไหน และมันหมายถึงว่า...."
"เธอ...ได้ระดับ 'ตำนาน'..."
พอสเว๊ปดรีมพูดแบบนั้น มันทำให้คุณนั้นแสดงสีหน้าตกใจออกมาเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด คุณไม่รู้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณอยู่ในระดับนี้..
แต่คุณไม่ดีใจหรอกหากอยู่ในระดับนี้...
อาจจะเป็นเพราะว่า...คุณไม่มีความรู้สึก...ถึงคำว่า 'ความดีใจ'...
มันก็เหมือนกับว่า....
คุณถูกสาปไม่ให้มีความรู้สึกด้านแฮปปี้...
"นี่คือชุดสำหรับห้องพิเศษ หากมีคำถามอะไรเกี่ยวกับห้องพิเศษนี้ถามได้ เดี๋ยวฉันจะนำทางเธอไปที่ห้องพิเศษเอง..."สเว๊ปดรีมพูดพร้อมกับยื่นชุดมาให้คุณ ก่อนที่เขาจะจับมือของคุณแล้วพาวาร์ปหายไป...
"เฟล ฉันถามจริง เธอคนนั้นเป็นใครกันแน่?"แซนส์เอ่ยถามเพื่อนสนิทของเขาด้วยความอยากรู้
"เ_ือกครับคุณเพื่อน!!"เฟลก็มักจะตอบกลับมาอย่างงี้เสมอ
"ใจเย็นๆน่านะ"บลูเองก็พยายามห้ามทั้งสองคน
"แต่ถ้านายไม่พูดก็ไม่เป็นไรหรอกนะเพื่อน~~~ แต่...."
"แต่อะไรของแก---"
"ฉันขอผู้หญิงคนนี้นะ =)"
"GUไม่ให้ว้อย!!!!!"
[ฝั่งคุณ]
ตอนนี้คุณได้มาอยู่ที่ไหนซักแห่ง ซึ่งน่าจะอยู่นอกหอประชุม เขาเดินนำคุณเพื่อพาคุณไปที่ห้องพิเศษ ซึ่งคุณก็เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย(?)
และเมื่อมาถึงห้องพิเศษ ซึ่งมันเขียนว่า....
'ห้องகட்டுக்கதை'
มันอ่านว่า Kaṭṭukkatai...
ที่แปลว่า 'ตำนาน'
_____________________________________________________________________
40%
ต่อ
_____________________________________________________________________
คงสงสัยสินะว่ามันคือภาษาอะไร? มันเป็นภาษาทมิฬน่ะ
"เอาล่ะ ฉันจะอธิบายเกี่ยวกับห้องนี้นะ"สเว๊ปดรีมพูดพร้อมกับหันมามองทางคุณด้วยสีหย้าเรียบนิ่งแลดูเย็นชา
"ห้องนี้มีชื่อว่าห้องகட்டுக்கதை มันเป็นภาษาทมิฬ ซึ่งเธออ่านมันออกอยู่แล้วล่ะนะ"สเว๊ปดรีมพูด คุณตกใจนิดๆแต่ก็พยายามตั้งสติแล้วพยักหน้าแทนคำตอบกลับไป
"ห้องKaṭṭukkatai คนที่เรียนห้องนี้มักจะเป็นพวกมีนิสัยชอบอยู่เป็นจุดศูนย์กลางมากกว่าที่จะไปอยู่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง และมักจะชอบอยู่แบบสันติโดยที่ไม่มีศัตรูมากกว่า ส่วนด้านการเรียนเธอสามารถไปเรียนห้องไหนก้ได้ไม่ว่าจะห้องไวท์โซน ห้องเกรโซน หรือห้องดาร์กโซน นี่คือชื่อห้องนะ"สเว๊ปดรีมพูดจบก็ยื่นใบบางอย่างมาให้คุณ คุณรับมันมาก่อนที่จะอ่านมัน...
ไวท์โซนมีชื่อภาษาทมิฬว่า வெள்ளை வலயம்(Veḷḷai valayam)
เกรโซนมีชื่อภาษาทมิฬว่า கிரே Zone ஐ(Kirē Zone ai)
และดาร์กโซนมีชื่อภาษาทมิฬว่า டார்க் மண்டலம்(Ṭārk maṇṭalam)
เป็นภาษาทมิฬทั้งหมดเลย...แต่คุณก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่...คุณคิดแค่ว่าคุณจะจำห้องทั้งหมดได้มั้ยเนี่ย เพราะชื่อมันยาวจริงๆ
"ขอบคุณ..."คุณกล่าวขอบคุณด้วยนํ้าเสียงราบเรียบนิ่ง ถึงคุณจะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่คุณก็เลือกที่จะเงียบและไม่ถามอะไร...
"พอเสร็จแล้วเธอก็สามารถพักผ่อนที่นี่ได้ และก็เรื่องหอพักน่ะอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องเธอนะ และพรุ่งนี้เธอก็เตรียมตัวสำหรับการเลือกชมรมและเริ่มกิจกรรมของโรงเรียนนะ..."สเว๊ปดรีมพูด
"กิจกรรม..อะไร??"คุณถาม
"เดี๋ยวเธอก็รู้เองล่ะ..."สเว๊ปดรีมตอบเสียงเรียบ คุณพยักหน้าแทนคำตอบ คุณตอนนี้รู้สึกเหนื่อยมากๆในตอนนี้
*ฟึ่บ*
"??"มือของชายหนุ่มร่างสูงนั้นค่อยๆยื่นมาก่อนที่มันจะนำมาแปะที่แก้มของคุณแล้วค่อยๆลูบแก้มของคุณอย่างแผ่วเบา คุณมองด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร?
"คุณทำอะไร?"คุณเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย คุณไม่เข้าใจการกระทำของเขาเลยสักนิด ทำไมเขาต้องเอามือมาแตะแก้มคุณแล้วลูบด้วย?--
"เธอคงผ่านเรื่องราวอันเลวร้ายมานานมากเลยสินะ..."จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมา คุณเองก็แอบสะดุ้งนิดๆ แต่ก็ยังคงทำตัวปกติเหมือนเดิม คุณสงสัยนิดหน่อยว่าทำไมเขาถึงรู้ว่าคุณเคยผ่านเรื่องเลวร้าย แต่คุณ...ไม่อยากจะถามเพราะอะไรน่ะหรอ?
ถึงถาม...คุณอาจจะไม่ได้รับคำตอบนิ?
"....."คุณเงียบ แต่เมื่อคุณสบเข้ากับดวงตาคู่งามของชายหนุ่มแล้วมันทำให้คุณรู้สึกแปลกๆ...
ดวงตาที่แสนเย็นชาของเขานั้น...แลดูมีเสน่ห์มาก...
ชายหนุ่มโครงกระดูกเงียบและเขาเองก็สบตากับคุณด้วยเช่นกัน แม้เขาจะเป็นร่างโครงกระดูก แต่กลับหล่อเหลามากๆ ใบหน้าหล่อของเขานั้นค่อยๆโน้มมาใกล้ๆคุณก่อนที่เขาจะ...
*จุ๊บ*
"!?"คุณสะดุ้งเล็กน้อยกับการกระทำของเขา เขานั้นโน้มใบหน้าแล้วนำริมฝีปากของเขามาจุมพิตที่หน้าผากของคุณอย่างแผ่วเบา แต่...มันกลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน...
ความอ่อนโยนงั้นหรอ?
"ต่อจากนี้...เธอจะไม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป..."พอเขาพูดจบ เมื่อคุณกระพริบตาครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มตรงหน้าก็หายไปจากตรงหน้าของคุณ ทำให้คุณรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ผู้ชายมอนสเตอร์คนนี้...
ชั่งเป็นคนที่แปลกจริงๆ..
คุณเลือกที่จะสะบัดความคิดนั้นออกไปก่อนที่คุณจะเดินเข้าไปในห้องพักของคุณที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่อไปอาบนํ้าชำระร่างกายเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้ที่จะมีกิจกรรม...
แล้วคิดว่ากิจกรรมนั้น...
มันจะช่วยให้คุณนั้น...
มีความสุขได้หรอ?
เมื่อคุณเข้าไปในห้องพักก็พบว่าห้องพักนี้ถูกจัดตกแต่งอย่างดีมากๆ เพราะมันถูกจัดด้วยสไตล์ห้องที่แลดูเหมือนเจ้าหญิงก็ไม่ปาน
คุณเลือกที่จะไม่สนใจแล้วรีบเข้าไปในห้องนํ้าเพื่ออาบนํ้า คุณถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ทุกๆอย่างก่อนที่คุณจะเข้าไป และพบว่า...
ห้องนํ้าก็ถูกจัดซะหรูแลดู...โรแมนติก?
เพราะว่าห้องนํ้านี้มันมีจุดชมวิวซะด้วย สงสัยเวลาอาบนํ้าคุณคงต้องปิดม่านก่อนอาบนํ้าล่ะมั้ง เมื่อคุณคิดได้ดังนั้นคุณจึงเดินไปปิดม่านทันทีเผื่อจะมีพวกถํ้ามองมาแอบดูคุณอาบนํ้าเพราะว่าในโรงเรียนนี้มีแต่พวกผู้ชายไงล่ะ และคุณก็เป็นนักเรียนหญิงคนเดียวในโรงเรียนชายล้วนแห่งนี้ ต้องมีพวกผู้ชายหลายคนที่อยากเห็นรูปร่างคุณแน่ๆ เพราะอะไรน่าจะรู้นะ...
ไม่รอช้าคุณก็ถอดชุดสปา(?)สีขาวออกจนหมดก่อนที่คุณจะลงไปแช่ในอ่างอาบนํ้าที่ถูกจัดเตรียมมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้(?) พอคุณลงไปแช่แล้วมันทำให้คุณรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง คุณรู้สึกว่าการได้แช่นํ้าแบบนี้มันก็พอช่วยให้คุณหายจากอาการเหนื่อยล้าได้บ้าง ก่อนที่คุณจะนอนพิงขอบอ่างแล้วหลับตา...
"[ชื่อคุณ]ลูกรัก ได้เวลากินพายแล้วนะจ้ะ"
"ค่ะ..."
เสียงของทอเรียลผู้เป็นแม่เลี้ยงของคุณเอ่ยขึ้นพร้อมกับวางพายบัสเตอร์สก็อตไว้บนโต๊ะนํ้าชาที่ถูกจัดเตรียมอย่างดี คุณนั่งลงที่เก้าอี้ที่ทอเรียลเป็นคนช่วยเลื่อนให้ แล้วทอเรียลก็ตัดพายใส่จานพร้อมนำมาวางให้คุณ
"ทานให้เยอะๆเลยนะจ้ะ ยังมีอีกเยอะเลย ^^"ทอเรียลพูดกับคุณด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนและอบอุ่นเหมือนทุกที แต่คุณก็ไม่รับรู้ถึงมันเลย คุณพยักหน้าก่อนที่คุณจะตักพายขึ้นมากิน...
"คุณทอเรียลคะ..."คุณเอ่ยเรียกทอเรียลที่กำลังนั่งกินพายด้วย
"มีอะไรหรอจ้ะเด็กน้อย?"ทอเรียลเอ่ยขึ้น
"คุณไม่รังเกียจหนูหรอคะ..."คุณเอ่ยถามขึ้น
"....."
"คุณไม่รังเกียจ...ที่หนูนั้นเป็นแบบนี้หรอคะ...?"คุณเองก็ยังคงถามทอเรียลต่อไปด้วยนํ้าเสียงและสีหน้าอันราบเรียบนิ่ง ทอเรียลเผยรอยยิ้มอ่อนๆก่อนที่จะเลื่อนมือมาลูบหัวของคุณอย่างแผ่วเบาและเอ็นดู
"ไม่หรอกจ่ะ[ชื่อคุณ]ลูกรัก แม่ไม่เคยคิดว่าหนูจะเป็นเด็กที่แปลกแบบนั้น แม่เข้าใจหนู แม่เข้าใจทุกอย่าง..."
"ถึงแม่ว่าหนูจะไม่มีความรู้สึกด้านแฮปปี้เหมือนเด็กคนอื่นๆ...หรือต่อให้หนูนัั้นเป็นเด็กแบบไหน...แม่ก็ยังรัก...และเข้าใจหนูเสมอนะจ้ะ[ชื่อคุณ]"
"คุณทอเรียล!!"คุณตะโกนขึ้นเมื่อเห็นว่าทอเรียลนั้นกำลังต่อต้านพวกมนุษย์และมอนสเตอร์บางตัวที่พยายามจะบุกรุกเข้ามา
"หนีไป[ชื่อคุณ]!!! ไม่ต้องห่วงแม่!!"ทอเรียลหันมาพูดกับคุณ แต่แล้ว..
*ฉึก!!*
แต่แล้วก็มีหอกแหลมๆเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามาแทงที่อกของทอเรียลเข้าอย่างจัง ทอเรียลที่โดนหอกนั่นแทงก็มีเลือดออกจากปากหน่อยๆ คุณเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดมากๆเมื่อเห็นทอเรียลโดนแบบนั้น...
"คุณทอเรียล!!!"คุณรีบวิ่งเข้าไปหาทอเรียลแล้วรับตัวทอเรียลไว้ ทอเรียลค่อยๆหันมามองคุณแล้วพยายามขยับปากพูดว่า...
"แม่ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ..[ชื่อคุณ]ของแม่...จงจำไว้...ความโกรธ...ความทุกข์...และความสิ้นหวังที่อยู่ในตัวลูกสามารถฆ่าล้างทุกสิ่งทุกอย่างได้ และจงจำไว้นะ[ชื่อคุณ]ของแม่...ถึงแม้ว่าแม่จะตายไปแล้วแต่แม่ก็จะเป็นวิญญาณที่ติดตามลูกไปทุกที่..แม่จะคอยอยู่เคียงข้างลูกเสมอ...และตลอดไป...จนกว่า...จะถึงวันนั้น"พอพูดจบ ทอเรียลก็เผยรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและอ่อนโยนและ..จริงใจให้คุณเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่...
*ฟิ้ววว*
ร่างของทอเรียลก็สลายกลายเป็นฝุ่นผงแล้วลอยตามสายลมไป คุณที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายมากๆ...
ทั้งความทุกข์..
ความทรมาณ...
ความโศกเศร้า...
ความเสียใจ...
ความสิ้นหวัง...
ที่บัดนี้หลอมรวมกันมากมายก่อนที่มันจะกลายเป็น 'ความโกรธแค้น'...
คนที่คอยอยู่เคียงข้างเพียงคนเดียว...
คนที่เข้าใจในตัวคุณมากที่สุดเพียงคนเดียว...
คนที่ไม่เคยทิ้งคุณ...
กลับต้องมาตาย...อย่างไร้ความผิด..
"เพราะพวกแก...เพราะพวกแก! เพราะพวกแก!! พวกแกทุกคน!! พวกแกฆ่าคุณทอเรียล!! พวกแกมันพวกจิตใจโสมม!! พวกแกมันมีแต่ความโลภ!! พวกแกมันคนโง่!! พวกแกมันสมควรตาย!!! ตายทุกๆคน!!!"
"เฮือก!!!"คุณสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝัน ดวงตาของคุณในตอนนี้เบิกกว้างด้วยความตกใจและความหวาดหวั่นเล็กน้อย...
ความฝัน..นั้นอีกแล้ว..
อดีตที่คุณนั้นอยากจะลืม...แต่ก็ลืมไม่ได้...
ใช่...
คุณเป็นคนฆ่าพวกเขา...
เพราะความโกรธแค้นในตัวคุณ..และความทุกข์ทรมาณ...
ที่ไม่มีวันสิ้นสุด...
"ฉันไม่มีวันที่จะมีความสุขได้หรอก..."คุณพูดออกมาพลางกดสบู่แล้วเริ่มอาบนํ้าชำระร่างกาย...
"ตราบใด 'คำสาป' นั่นยังไม่หายไป..."
_____________________________________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น