เขียนตามใจเจ๊เองจ้า(?) ไม่ต้องอ่านนะจ้ะ(?)--

ลำดับตอนที่ #19 : Special 12 : คำขอสุดท้ายของจักรพรรดิแห่งมิสโคซอร์เรียส

Special 12 : คำขอสุดท้ายของจักรพรรดิแห่งมิสโคซอร์เรียส

*คำเตือน*

เนื้อหานี้อาจมีการสปอยด์ในเนื้อเรื่อง The Story of the Creator ของฝั่งเรา ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณและเหาะอากาศ(?)ในการรับชม

       ภายในห้องนอนห้องหนึ่งที่บัดนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศอันเงียบงันและความตึงเครียด หากแต่ทว่ามันกลับเจือปนไปด้วยความเศร้าเสียใจและความทุกข์ บนเตียงสีขาวได้มีร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งในชุดอาภรณ์สีขาวสบายคล้ายกับชุดของคนป่วยก็ไม่ปานบัดนี้ดูทรุดโทรม แต่ทว่ากลับยังคงมีรอยยิ้มที่เบาบาง...

       "ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ..."เสียงทุ้มของบุรุษผู้นั้นเอ่ยขึ้นขณะที่องค์รัชทายาทลำดับที่หนึ่งหรือแอสเรียล...'จอยแอสเรียล' ของโลกนี้ได้ยื่นมากุมมือของผู้มีศักดิ์เป็นอาของเขาและมองผู้เป็นอาด้วยความเป็นห่วงแต่แววตากลับแฝงไปด้วยความเศร้า...

       มันไม่ควรเกิดขึ้นแบบนี้...

       "อา...ใกล้ถึงเวลาของข้าแล้วสินะ"จักรพรรดิเครซิมบัสกล่าวพร้อมกับยิ้มหัวเราะเบาๆราวกับว่าสิ่งที่ตนเป็นนั้นคือเรื่องปกติก่อนจะกวาดสายตามองมายัง 'หลานชาย' ของเขาที่เคยช่วยเลี้ยงดู....และ 'สอน' หลายๆสิ่งหลายอย่างเพื่ออนาคตของหลานชายคนนี้...

       เขารู้ดีว่าการทำแบบนี้กับหลานชายตั้งแต่วัยเยาว์นั้น...มันคือการ 'เปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่' ...

       แต่เขาได้เลือกไว้แล้ว...ว่าใครจะเป็น 'คู่ชีวิต' ให้กับบุตรสาวของเขา...

       "เครซ..."

       "มิต้องเป็นกังวลไปสหายรัก...อิควอชั่นอย่างพวกเรานั้น[ ข้อมูลถูกปกปิด ]หรอก และมันถึงเวลาแล้วที่ข้าควรจักพักผ่อนเสียทีอย่างไรข้าก็ต้องขอบคุณทั้งเจ้า...และพวกเจ้าทุกคนมากที่มอบความทรงจำดีๆให้แก่ข้า...ที่ต้องคอยระแวดระวังผู้คนมากมาย แต่บัดนี้ข้าได้พบมันแล้ว"เครซิมบัสกล่าวด้วยรอยยิ้มที่แลมีความสุขก่อนสายตาของเขาจะจ้องมองไปยังหลานชายคนโตของเขาที่บัดนี้...ได้กลายมาเป็น 'ลูกสะใภ้' ของเขา...และยังเป็น 'คู่หมั้น' ของลูกสาวของเขา...

       มันอาจจะผิด...ที่เขาต้องให้ลูกสาวหมั้นกับคนอื่นเป็นเหมือนการคลุมถุงชน...

       แต่เขารู้...และจำเป็นต้องทำเช่นนี้เพื่อให้ทั้งคู่ได้ 'เรียนรู้' กับมันในอีกรูปแบบนึง...

       "แอสเรียลหลานรัก....เจ้าโตเป็นหนุ่มและในอนาคตเจ้าจักต้องขึ้นเป็นจักรพรรดิหรือราชาเฉกเช่นเดียวกับบิดาของเจ้า จากนี้ไปก็จงทำหน้าที่ของเจ้าให้ดี..อย่าให้ผู้ใดมากดขี่ข่มเหงรังแกคนที่เจ้ารักเป็นอันขาด จงเป็นตัวเจ้าเองตามที่เจ้าปราถนา...อาขอโทษที่อาให้พวกเจ้ากับบุตรีของข้าหมั้นกันเช่นนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าเต็มใจที่จักหมั้นกับบุตรสาวของข้า แต่เจ้าจงจำไว้...ตอนนี้นางยังเด็กนางยังมิเข้าใจความรัก และความรักนั้นเมื่อนางค่อยๆเติบโตขึ้นก็อาจจักมีการเปลี่ยนแปลง อนาคตขึ้นอยู่กับตัวเจ้าทั้งคู่แล้วล่ะ..."

       "ไม่เป็นไรหรอกครับคุณอา...ผมรู้...และผมจะดูแลเด็กคนนั้นให้ดีที่สุดเหมือนที่คุณอาดูแลผมครับ"จอยแอสเรียลกล่าวและหากไม่สังเกตดีๆริมฝีปากของเขาค่อยๆเม้มเล็กๆ

       ผู้เป็นอาย่อมรู้ดีว่าหลานชาย...หรือลูกสะใภ้ของเขาตอนนี้คงจะเศร้ามากๆกับการจากไปของเขา เพราะทั้งเขาและอีกฝ่ายต่างก็รู้จักและอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ที่จอยแอสเรียลยังอายุเพียงแค่ 15 ปีเท่านั้น ต่างคน...ต่างก็เรียนรู้ประสบหารณ์ในหลายๆอย่าง...และมีความผูกพันธ์มายาวนาน...

       ในภพที่ 15 เขาไม่ได้สอนอะไรมาก...มีเพียงแค่การสอนในแบบที่คนเป็นรัชาทายาทที่กำลังขึ้นเป็นจักรพรรดินั้นควรจะทำ...รวมถึงการมองคน...

       แต่ในภพนี้...ภพที่ 16...เขาได้เริ่มสอนทุกๆอย่าง...และได้เปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเขาไปหลายอย่างมาก เขาเริ่มสอนแบบเอาจริงให้กับหลานชายของเขา สอนทุกๆอย่างแม้แต่การสอนในรูปแบบของ 'มิสทีเรียสซ่า' บางส่วนเขาก็ยังสอนแบบลับๆ...

       "แอสเรียลหลานอา...ก่อนที่ข้าจักจากไปข้ายังมีของขวัญชิ้นนึงที่อยากจักมอบให้เจ้า หลังจากที่ข้าตายไปแล้วเจ้าจักได้รับ 'ความทรงจำ' ในอดีตภพต่างๆที่ผ่านมาในเหตุการณ์เหล่านั้น เจ้าอาจจักมิรู้และมีความสงสัยปนสับสนบ้างเมื่อเจ้าได้พบบุตรของข้า แต่เมื่อเจ้าได้รับมันไปแล้วก็จงจำไว้.... 'อย่าปล่อยให้เหยื่อได้สิ่งที่ปราถนา' เป็นอันขาด จงนำสิ่งที่ข้า 'สอน' เจ้าไปใช้ยามที่เจ้าต้องการแต่อย่าได้นำสิ่งที่ข้าสอนไปทำร้ายผู้ใดเพื่อความสะใจส่วนตัว จงใช้มันเพื่อปกป้องคนที่เจ้ารักจริงๆซะ..."คำพูดของผู้เป็นอานั่นทำให้จอยแอสเรียลสงสัย แต่เขาก็ตอบรับผู้เป็นอาอย่างดี...

       "ผมเข้าใจแล้วครับ...คุณอา"ผู้เป็นอายิ้มเล็กน้อยแล้วจึงเอ่ยต่อ

       "มีอีกสิ่งหนึ่ง...ที่ข้าจักมอบให้พวกเจ้า...สิ่งนี้..คือของขวัญ 'ชิ้นสุดท้าย' ที่ข้าจักมอบให้พวกเจ้า..." เขากล่าว "บุตรีของข้า...คือของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ข้าจักมอบให้พวกเจ้า...รวมถึง 'เด็กสาวสหายคนสนิท' ของบุตรีข้า ในอนาคต...นางจักเป็นผู้ที่สามารถช่วยพวกเจ้าเหล่ามอนสเตอร์แห่งอันเดอร์กราวออกไปจากโลกใต้พิภพแห่งนี้ได้...นางสามารถช่วยดึงเด็กคนนั้นออกมาได้...และนางจักเป็น 'แสงสว่าง' ให้พวกเจ้าได้เป็นอิสระ..." เครซิมบัสกล่าวต่ออีก

       "แต่สิ่งที่ต้องแลกมานั้น...คือการที่ตัวตนของ 'คาเทียลล่า คุโระ มิสทีเรียสซ่า' จักหายไป...เหลือเพียงแค่ตัวตนในอนาคต..นั่นคือ 'คุโระ มิสทีเรียสซ่า' ข้าจำเป็นต้องทำแบบนี้ แอสเรียล...เจ้าอาจจักยังมิเข้าใจแต่เมื่อข้าได้นำความทรงจำมอบให้เจ้าแล้วเจ้าก็จักรู้ทุกอย่างเอง เพราะฉะนั้น...คาเทียลล่า...บุตรีอันเป็นที่รักของข้า...ข้าขอฝากพวกเจ้าดูแล...และปกป้องนางแทนข้าด้วย"จักรพรรดิเครวิมบัสกล่าว ซึ่งเหล่าตระกูลดรีมเมอร์เองก็ตอบรับนั้นอย่างเต็มใจ

       "ผมสัญญา...ว่าผมจะปกป้องเด็กคนนี้เองครับคุณอา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ก็ตาม"

       "ท่านพ่อ"เสียงหวานใสของเด็กน้อยวัยสิบขวบและประตูห้องบรรทมได้ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ยังคงความอ่อนเยาว์เหมือนเด็กน้อยวัยแปดขวบเมื่อตอนนั้นเช่นเดิม ผู้เป็นบิดายิ้มให้บุตรีของเขาพลางค่อยๆกวักมือเรียกเด็กหญิงให้เดินเข้ามา...

       "คาเทียลล่าลูกพ่อ...พ่อขอโทษที่พ่อมิอาจจักอยู่กับเจ้าตลอดไปได้ พ่อมิอาจที่จักไปเที่ยวกับพวกลูกได้อีก จากนี้ก็จงใช้ชีวิตที่เหลืออยู่นี้ให้มีความสุขแทนพ่อที่มิมีโอกาสด้วยล่ะ"ผู้เป็นบิดากล่าวขณะที่ยกมือขึ้นลูบศีรศษะของลูกสาวอย่างรักใคร่ ดวงตากลมใสจ้องไปที่ดวงเนตรสีนิลของเขาอย่างไร้เดียงสาแต่ก็แฝงไปด้วยความสั่นไหว

       "ท่านพ่อ...? ท่านพ่อจาไปไหนหยอคะ?"ผู้เป็นบิดาหัวเราะเบาๆ

       "พ่อมิได้ไปไหน...ทั้งพ่อ แม่และพี่สาวจักอยู่กับเจ้า..ในนี้"นิ้วเรียวได้นำมาจิ้มที่อกของเด็กสาวเบาๆเหมือนเป็นสื่อความนัยจากนั้นจึงค่อยๆนำกลับเข้าหาตัว

       "คาเทียลล่า...อย่าลืมว่าตระกูลมิสทีเรียสซ่าของเราเป็นอย่างไร...และพ่อขอโทษที่กักขังเจ้ามาตลอด...พ่อขอโทษที่มิอาจเป็นพ่อที่ดี 100% ได้ แต่ทั้งหมดนี้...พ่อก็ทำเพื่อตัวเจ้าเสมอ..." บิดากล่าวพร้อมกับมอบรอยยิ้มที่อ่อนโยนให้ "คาเทียลล่า...พ่อรักลูกนะ...และจงจำไว้...[ ข้อมูลถูกปกปิด ]...ลูกทำมันได้แน่นอนขอเพียงเจ้าจงเชื่อมั่น"

       "ท่านพ่อ...."

       "จากนี้ก็ขอให้เจ้ามีความสุขนะคาเทียลล่า...พ่อรักลูก...และจักรักตลอดไป..."คำพูดสุดท้ายได้จบลง มือหนาที่กุมมือบุตรีคนเล็กนั้นค่อยๆคลายลง เปลือกตาคู่งามค่อยๆปิดตัวลง..พร้อมกับลมหายใจที่ดับลง...

       "ท่านพ่อต๋า...ท่านพ่อเป็นอาไย? ท่านพ่อต๋า? ท่านพ่อ!"เด็กหญิงตัวน้อยเมื่อได้เห็นบิดาที่ไร้การเคลื่อนไหว..และไร้การตอบสนองก็เกิดอาการตื่นตระหนกและเริ่มพยายามที่จะเรียกชื่อบิดาของตน...

       แต่ไม่ว่าจะเรียกชื่อบิดาตนแค่ไหนเขาก็ไม่ตื่น เด็กน้อยเริ่มร้องให้นํ้าตาคลอเบ้ายังคงพยายามเอ่ยเรียกชื่อบิดาของตนพร้อมทั้งใช้มือเล็กๆดันผู้เป็นบิดาเหมือนพยายามปลุก มือหนาทั้งสองได้เข้ามาโอบกอดร่างเล็กที่แสนบอบบางของเด็กน้อยคล้ายปลอบขณะที่เด็กน้อยยังคงร้องให้สะอึกสะอื้นเรียกบิดาของตน แต่จอยแอสเรียลเองก็ไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้...สิ่งที่เขาทำนั่นคือการกอดและคอยอยู่เคียงข้างเด็กคนนี้...พยายามที่จะไม่ให้เด็กคนนี้บอบชํ้าไปมากกว่า

       แต่จอยทอเรียลเองก็ไม่ต่างกัน เธอร้องให้ปิดหน้าตัวเองขณะที่มีสามีคอยจับไหล่และปลอบภรรยาของเขา ขณะที่ชาร์ลก็หลบหน้าเหมือนพยายามปิดซ่อนอารมณ์ความรู้สึกเหล่านั้นไม่ให้ผู้ใดเห็น...

       ' องค์จักรพรรดิ เครซิมบัส ไวซอร์ส มิสทีเรียสซ่า ได้สวรรคตแล้ว '

       ประชากรมอนสเตอร์เมื่อได้ทราบต่างก็ร่วมกันไว้อาลัยและมีความโศกเศร้าไม่ต่างกัน เพราะมีมอนสเตอร์บางตนเองก็เคยมีสายสัมพันธ์และความผูกพันธ์ต่อจักรพรรดิผู้สร้างแห่งชนเผ่าอิควอชั่นผู้นี้มานานเช่นกัน แต่ก็ไม่อาจที่จะฝืนความจริงได้...

       แต่ใครจะรู้...

       ว่านั่นมันคือจุดเริ่มต้น...

       ตัวตนของ 'คาเทียลล่า' ได้ค่อยๆหายไป...

       เหลือเพียงตัวตนของ 'คุโระ มิสทีเรียสซ่า' ปีศาจราชสีห์แห่งมิสโคซอร์เรียส

       แต่เอ๊ะ....คุณลืมใครไปหรือเปล่า...

       ใช่....

       'จอยแอสเรียล' องค์รัชทายาทลำดับที่ 1 แห่งอันเดอร์กราว...

       อะไรคือสิ่งที่องค์จักรพรรดิเครซิมบัสสอนกันล่ะ?

SNAP