ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP.4ชมรมรักอิสระ..ที่ไม่ได้ช่วยเห้อะไรเลย... [100%]
"ถึงมันจะเป็นชมรมอิสระ...แต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำ(เห้)อะไรให้ฉันดีขึ้นหรอกค่ะ..."
_____________________________________________________________________
ตอนนี้คุณเดินมาที่ไหนสักแห่ง แต่ที่รู้ๆคือคุณมาที่สวนหลังโรงเรียนแน่นอน คุณจึงหยุดเดินแล้วนั่งลงชมสวนหลังโรงเรียนแห่งนี้...
ที่คุณเลือกที่จะไม่เข้าชมรม..และเลือกที่จะไม่มีชมรมไม่ใช่อะไรหรอก...
เพราะคุณรู้ดีอยู่แก่ใจว่า...
คุณน่ะ...ไม่มีทางที่จะมีความสุขหรอก...
"[ชื่อคุณ]!! ไม่รอกันบ้างเลย~~~~!!"เสียงของเฟลแซนส์ดังขึ้น พร้อมกับร่างของชายหนุ่มที่วิ่งตามคุณมาด้วยท่าทางหอบเหนื่อย ก็ไม่รู้ว่าถ้ามันเหนื่อยทำไมเขาไม่เทเลพอตมาล่ะ?
"ถ้าเหนื่อยทำไมนายถึงไม่เทเลพอตมาล่ะ?"คุณเอ่ยถามด้วยนํ้าเสียงราบเรียบนิ่ง
"ก็ฉันอยากแสดงให้เธอเห็นถึงความพยายามของฉันไง!!"เฟลตอบพร้อมกับเดินเข้ามาหาคุณพร้อมกับนั่งข้างๆคุณ คุณพยักหน้าเชิงเข้าใจ
"แล้วนายมีเรื่องอะไรอยากพูดกับฉันล่ะ..."คุณเอ่ยถามแล้วนึกถึงเรื่องเมื่อวานตอนอยู่ในหอประชุม เรื่องที่เฟลบอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ ซึ่งมันอาจจะเป็นเรื่องสำคัญ...หรือไม่ก็ได้?
พอคุณเอ่ยออกมาแบบนั้น จู่ๆเฟลก็นิ่งชะงักกึก คุณค่อยๆหันมามองไปที่ใบหน้าโครงกระดูกของอีกฝ่าย และคุณสังเกตุเห็น...
นํ้าตาของเฟล?
"ฮือออ! [ชื่อคุณ]!!!"
*ฟึ่บ!!*
"!!!!"แล้วจู่ๆเฟลก็พุ่งเข้ามากอดคุณพร้อมกับหน้าซุกเข้าที่หน้าท้องของคุณพร้อมกับร้องให้ออกมา ทำเอาคุณที่ตั้งตัวไม่ทันถึงกับแสดงสีหน้าและแววตาตกใจเล็กน้อย มีเรื่องอะไรที่ทำให้เฟลนั้นร้องให้น่ะ?
"ฉันขอสารภาพบาปกับเธอ!! ฮึก!"เฟลพูดไปร้องให้ไป คุณมองเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนที่คุณจะค่อยๆนำมือมาลูบหัวของเฟลเบาๆเพื่อปลอบโยน...
คุณไม่มีเศษเสี้ยวความรู้สึกของคำว่าสงสาร...
แต่...ถ้ามันช่วยได้ก็ดี...
"มีเรื่องอะไรล่ะเฟล...เล่ามาให้ฉันฟังได้นะ ฉันจะรับฟังทุกอย่าง.."คุณตอบเฟลกลับไปด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน
"เมื่อ 2ปีก่อนน่ะ ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ และก็ไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นด้วย ฮึกๆ"เฟลเหมือนพยายามจะพูดบางอย่าง คุณเลิกคิ้วสงสัยแต่ก็พยายามหาความหมายของเขา...
"ฉ-ฉัน ฮึก"
"ฉันเผลอฆ่าฟริกส์!! ฮึกๆ ฉันฆ่าเธอ ฮืออออ"
เฟลพูดพร้อมกับระเบิดโฮออกมาด้วยความเศร้า คุณมองเขาด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย ถ้าคุณจำไม่ผิดฟริกส์ที่ว่าก็คือ 'เฟลฟริกส์' เป็นเด็กที่ขี้แย ขี้กลัวและขี้อายมากๆ แต่ดูไม่มีพิษภัยสำหรับใครหลายๆคน...
แต่สำหรับคุณแล้ว..
นั่นมันคือการเสแสร้ง...
"ทำไมนายถึงฆ่าเธอล่ะเฟล?"คุณเอ่ยถามเสียงเรียบ
"ต-ตอนนั้น ฮึก ฉ-ฉันกำลังตามหาฟริกส์เพื่อจะพากลับบ้านเพราะเห็นหายไปนานมากๆ ล-แล้วฉันก็เห็น ฮึก เห็นฟริกส์อยู่กับผู้ชายคนอื่น! ฉันเห็นฟริกส์จูบกับผู้ชายคนนั้น ฉันโกรธมาก ฮึก ฉ-ฉันเลย ฮึก เผลอเสกกระดูกฆ่าชายคนนั้น ล-แล้วฉันก็เผลอฆ่าฟริกส์ด้วย! ฮือออ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฮึกฮือออ"
เฟลพูดพร้อมกับกอดตัวคุณแน่นมากขึ้นและร้องให้ คุณเองก็คอยลูบหัวและลูบหลังของเพื่อนสนิทของคุณอยู่ข้างๆ
"ไม่เป็นไรเฟล...ฉันนเข้าใจนายเฟล ไม่เป็นไร"คุณพูดเพื่อปลอบ
"ต-แต่ว่าฉัน---"
"เฟล ฟังฉันนะ นายไม่ต้องคิดอะไรมากในตอนนี้ คนเราทุกๆคนล้วนต้องมีข้อผิดพลาดแล้วเมื่อทำผิดพลาดเราก็ต้องนำข้อผิดพลาดนั่นมาปรับปรุงตนเอง ไม่ใช่แก้ไขโดยการรีเซ็ต เพราะฉะนั้นเมื่อนายรู้ว่าตัวเองผิดพลาดอะไรก็ควรปรับปรุงตัวเองแล้วนำข้อผิดพลาดมาแก้ไขซะ.."
"อดีตเราไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขได้ นอกจากว่าพวกเราต้องต่อสู้กับปัจจุบันต่อไปให้ดีที่สุด แล้วนายก็จะพบกับความสำเร็จ..."
คุณพูดเพื่อให้เฟลเพื่อนที่แสนอารมณ์ร้อน แต่ก็มีความอ่อนไหว(?)เพื่อให้เขาเข้าใจ เฟลที่ได้ยินแบบนั้นก็ระเบิดโฮอีกครั้งก่อนที่จะกอดคุณแน่นมากขึ้น
"ฮืออออ ขอบคุณ ฮึก ขอบคุณที่เข้าใจฉันนะ[ชื่อคุณ] เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉัน แม้เธอจะไม่มีความรู้สึกด้านแฮปปี้ แต่เธอคือแสงสว่างของฉันเลย ฮือออออ!!"เฟลพูดไปร้องให้ไป คุณก็ไม่ได้ทำอะไรเพียงแค่คอยลูบหัวปลอบแล้วปล่อยให้คุณโครงกระดูกเถื่อนจอมขี้แย(?)นี่กอดคุณและร้องให้ไป
"ร้องออกมาเถอะเฟล ร้องออกมาให้หมด ระบายสิ่งที่อยู่ในใจของนายออกมาให้หมด แล้วมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กันนะ..."คุณพูด แน่นอนมันก็ยิ่งทำให้เฟลร้องให้หนักขึ้น คุณก็แอบสงสัยว่าเฟลนั้นอั้นความรู้สึกนานขนาดนี้เชียวหรอ?
แต่หารู้ไม่ว่า...
เขา...
ก็แค่ต้องการคุณ...
คุณปลอบเขาไปเรื่อยๆ พอคุณสังเกตว่าเขาหลับไปแล้ว คุณเองก็หลับบ้าง(?) เพราะว่าคุณในตอนนี้เองก็เหนื่อยกับการปลอบเจ้ากระดูกเถื่อนขี้แยนี่มากๆ...
ดวงตาสีแดงได้ลืมตาตื่นขึ้นมา พลางดวงตาสีแดงนั่นจับจ้องมองมาทางคุณด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขและความเอ็นดูรักใคร่...
นับว่าเป็นภาพที่หายากมากๆที่จะได้เห็นมุมมองของบุคคลที่ป่าเถื่อนนั้นจะมีแววตาแบบนั้น...
"ขอโทษนะ[ชื่อคุณ] ที่ฉันแกล้งร้องให้น่ะ ความจริง..ฉันแค่...คิดถึงเธอน่ะ ไม่นึกเลยว่าผ่านไปนานเธอจะน่ารักแบบนี้..."
"เพราะแบบนี้ไง..."
"ฉันถึงได้ 'หวง' เธอ =)"
_____________________________________________________________________
50%
ต่อจ้าา
_____________________________________________________________________
"นี่ๆยัย[ชื่อคุณ]!!! ตื่นได้แล้วว้อย!!!"
"โอ้ยย ตื่นแล้วๆๆ!"
คุณพูดพร้อมกับดันหน้าของเฟลที่ตะโกนข้างๆหูของคุณทันทีก่อนที่คุณจะค่อยๆลืมตาและปรับโฟกัสการมองเห็นนิดหน่อย
"หลับเป็นตายเลยนะยัยหน้าตาย"เฟลพูดเชิงกวนอวัยวะเบื้องล่าง(ทรีน)เล็กน้อย
"เรื่องของฉันน่าเฟล แล้วมีอะไร?"คุณเอ่ยถามเฟลด้วยนํ้าเสียงที่แลดูหงุดหงิดนิดๆปนไม่พอใจเวลาที่มีคนมาขัดเวลานอนของคุณ(?)
"ไปกันเถอะยัยหน้าตาย ตอนนี้ก็พักเที่ยงแล้ว"เฟลบอกคุณ คุณที่ได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆเงยหน้ามองท้องฟ้าเล็กน้อยพบว่าตอนนี้ก็เที่ยงแล้วจริงๆ...
จริงๆคุณมีนาฬิกานะ แต่แค่ขี้เกียจ(?)
"อืม...งั้นไปกันเถอะ"คุณบอก เฟลพยักหน้าก่อนที่เขานั้นจะจูงมือของคุณแล้วลากคุณไปที่โรงอาหารทำเอาคุณนั้นรู้สึกเอือมระอาหน่อยๆกับการถูกลากจูงอย่างกะหมูอย่างกะหมาของเฟล แต่มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะเขาคือ FELL ไงล่ะ เฟลที่มาจากโลกที่แสนโหดร้ายนั่น...
[ณ โรงอาหาร]
เมื่อคุณมาถึงพบว่านี่มันไม่น่าใช่โรงอาหารธรรมดาซะแล้วล่ะ เพราะว่ามันถูกจัดตกแต่งอย่างกะร้านอาหารในภัตตาคารหรูๆมากเลยล่ะ แล้วเฟลก็เดินนำทางคุณเพื่อพาไปหาที่นั่ง...
"มึงๆๆดูนั่นสิ นั่นไง"
"ใส่ชุดนี้แล้วโคตรเข้ากันมากเลยมึง"
"มึงได้ข่าวรึยัง? ผู้หญิงคนนี้ไม่คิดจะเข้าชมรมไหนเลยน่ะมึง"
"จริงดิ? ทำไมวะ"
"แบบนี้ก็แย่ล่ะสิ โธ่หมดกัน อุตส่าห์จะชวนเข้าชมรมสักหน่อย จะได้ร่วมกันชงชาด้วยกัน(?)"
"ถ้างั้นกูจะทำให้น้องลอสเข้าชมรมให้ได้!"
"อย่านะมึง! คนนี้กูจอง!"
เสียงของคนในโณงอาหารดังขึ้น เมื่อคุณเดินผ่านทางไหนก็มักจะมีเสียงของเหล่านักเรียนตัวผู้(?)ที่ซุบซิบนินทาเรื่องของคุณ ตอนนี้คุณดูเหมือนดาราไม่ก็เจ้าหญิงก็ไม่ปาน แต่สำหรับคุณแล้วคุณคิดว่ามันชั่งไร้สาระ...
พวกผู้ชายในโรงเรียนชายล้วนก็แบบนี้แหล่ะ...
"ถึงแล้วล่ะลอส~~~"เมื่อมาถึงเฟลก็หันมาบอกคุณ คุณมองโต๊ะตรงหน้าปรากฎว่าที่นั่งนั้นมันทำมาจากโซฟาที่นุ่มติดกับผนังและมีหมอน กับโต๊ะที่ถูกจัดเรียงกันอย่างดี และฝั่งตรงข้ามเป็นโซฟานั่งเดี่ยว...
คุณอดสงสัยไม่ได้ว่านี่มันโณงอาหารหรือภัตตาคารหรูๆกันแน่ แต่คุณก็ไม่อยากเอ่ยปากหรอก เพราะนี่มันโรงเรียนไฮโซนี่?
"นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะลอส เดี๋ยวฉันจะไปซื้ออะไรมาให้นะ เธออยากสั่งอะไรมั้ย?"เฟลเอ่ยถามคุณ คุณเลิกคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีของเฟลที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่คุณคิดว่าเขาอาจจะพยายามปรับปรุงตัวเองก็ได้...มั้ง?
"งั้นฉันขอสั่งข้าวผัดกุ้งกับเค้กช็อกโกแลต ส่วนเครื่องดื่มขอเป็นนํ้าส้มปั่นละกันเฟล..."คุณพูด คุณรู้ว่าโรงเรียนนี้เวลาจะสั่งอาหารจะต้องทำไง เพราะที่นี่ไฮเทคมากเพราะเนื่องจากว่าเขามีแจกบัตรซึ่งในบัตรนั้นมีวงเงินไม่จำกัด ส่วนใครที่มีฐานะและรวยพอก็อาจจะไม่ต้องใช้บัตรก็ได้...
"ได้เลยลอส~~ รอฉันสักแปบนึงนะ~~~"เฟลพูดจบเขาก็รีบตรงดิ่งไปที่ร้านอาหารเพื่อสั่งของที่คุณสั่ง คุณเงียบก่อนที่คุณจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ซึ่งนี่เป็นหนังสือแนวนวนิยายเรื่องหนึ่ง...
ผ่านไปไม่นาน
แต่ในระหว่างที่คุณกำลังนั่งรอเพื่อนของคุณนั้น ก็มีพวกผู้ชายมากหน้าหลายตาและหลากหลายเผ่าพันธุ์เข้ามาทักคุณ บางคนก็เป็นลูกครึ่ง...
"น้องลอสอายุเท่าไหร่ครับ~~
"น้องมีแฟนรึยัง~"
"เย็นนี้ว่างมั้ย? เดี๋ยวพี่จะพาไปเที่ยวและเลี้ยงข้าวให้~~~~"
"น้องลอสครับ มีเบอร์หรือไอดีไน์มั้ยครับ"
นั่นแหล่ะ และคำพูดมากมายซึ่งมักจะเป็นมุขจีบนี่แหล่ะ คุณลอบถอนหายใจเบาๆด้วยความรู้สึกเอือมระอาเล็กน้อย นี่จะมาขอจีบกันง่ายๆเลยรึไง? อีกอย่างนะคุณน่ะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดคุยกับใครด้วย จะมาขอบงขอเบอร์ ขอไอดีลงไอดีไลน์อะไร?
*ปิ้ง!*
แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับดวงวิญญาณสีฟ้าของพวกผู้ชายที่มารุมคุณก็ลอยขึ้นแล้วถูกเหวี่ยงออกห่างจากคุณกันทุกคนเลย คุณหันไปก็พบว่าคนที่มาช่วยคุณจากกลุ่มนักเรียนชายนั่นก็คือ เฟล และในมือของเขานั้นถือถาดหนึ่งที่มีข้าวผัดและของหวานที่คุณสั่งด้วย ส่วนบนหัวของเฟลนั้นเป็นฮอทด็อกใส่มัสตาร์ดนั่นเอง เขานั้นดูเหมือนว่าจะโกรธมากๆเลย
"พวกมึงอย่ามายุ่งกับเพื่อนกู!!!"
แล้วเฟลก็เอ่ยด้วยนํ้าเสียงโมโหอย่างมากจนพวกนั้นต่างชะงักและเริ่มหวาดกลัวเพราะไม่เคยเห็นเฟลโกรธมากขนาดนี้มาก่อนเลย ก่อนที่พวกหนุ่มๆต่างเผ่าพนธุ์นั้นจะรีบกระจัดกระจายกลับที่ของตัวเองไป เมื่อเฟลเห็นว่าไม่มีพวกแมลงวันมาตอมคุณแล้วเขาก็เดินเข้าไปหาคุณ
"ลอส เธอก็ควรที่จะไล่พวกมันบ้างสิ"เฟลเอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงที่ดูไม่สบอารมณ์อย่างมาก คุณยักไหล่ให้เขานิดหน่อย
"ถ้าฉันไล่พวกนั้นจะกลับไปหรอ?"คุณตอบสั้นๆได้ใจความ เฟลมีสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนที่เขาจะนั่งลงพร้อมกับจัดเรียงอาหารมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าของคุณซึ่งจัดเรียงอย่างสวยงาม...
"รีบๆกินซะ เราจะได้ออกไปจากโรงอาหารเฮงซวยนี่สักที"เฟลพูดจบเขาก็หยิบฮอทด็อกที่อยู่บนหัวของเขาลงมาแล้วกัดฮอทด็อกไปคำนึง คุณพยักหน้าก่อนที่คุณจะเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า จนกระทั่ง...
"ไงไอมัสตาร์ด~~"
"มึงมาทำไมวะไอกระดูกขี้เกียจ!!!"
เฟลถึงกับตะโกนใส่ชายหนุ่มที่เข้ามาทักนั่นก็คือแซนส์ และเขามาพร้อมกับโครงกระดูกตัวน้อยสีฟ้าอ่อนดูโชตะ?
"ใจเย็นๆน่าไอมัสตาร์ด~~ เดี๋ยวนี้เป็นประจำเดือนหรอเพื่อน~---"
"กูเป็นผู้ชายว้อย!!!"
เฟลด่าแซนส์กลับไปด้วยสีหน้าที่เรียกได้ว่าโคตรโมโหเลยล่ะ และดูเหมือนแซนส์จะสนุกกับการได้ปั่นหัวคน(?) คุณถอนหายใจเบาๆแล้วทานอาหารต่อไปอย่างเงียบๆเพราะไม่อยากจะยุ่งเรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่---
"มิวแฮ่แฮ่! สวัสดีนะมนุษย์! ฉัน สเว๊ปแซนส์ มาจากอันเดอร์สเว๊ป เรียกฉันว่า บลูเบอร์รี่ หรือ บลูแซนส์ ก็ได้นะ! มิวแฮ่แฮ่!!"เสียงเล็กน่ารักของเด็กชายโครงกระดูกตัวน้อยแสนโชตะค่อน(?)ดังขึ้นพร้อมกับมาอยู่ตรงหน้าของคุณแล้วเอาหน้ามาใกล้ๆหน้าของคุณ คุณมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่พยักหน้าแทนคำตอบ
"นี่ๆๆ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ!!"บลูน้อยเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้น พอคุณได้ยินแบบนั้นคุณก็นิ่งไปสักพักก่อนที่คุณจะตั้งสติแล้วกินข้าวผัดเข้าไป
"....."คุณเลือกที่จะเงียบไม่ตอบอะไร ก่อนที่คุณจะเลือกเบี่บงเบนคำถามนั้นทันที เพราะคุณก็ไม่อยากตอบอะไร...
ถือว่านี่คือคำตอบละกัน...
"เธอควรที่จะมีเพื่อนสักคนบ้างนะ..."
เสียงทุ้มปนเย็นชาแต่กลับดูมีเสน่ห์ราวกับเสียงของเทพบุตรที่ลงมาจากสวรรค์ก็ไม่ปาน คุณลืมตาขึ้นแล้วก็พบกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าที่ห่างกันไม่มากกับฝั่งคุณ ชายหนุ่มผู้เป็นมอนสเตอร์โครงกระดูกเจ้าของนัยต์ตาสีส้มทองกับดวงตาสีทองดั่งทองคำ สวมแจ็กเก็ตสีส้มทองและมีลวดลายเหมือนเปลวเพลิงสีเหลืองทองกับขนสัตว์...
"นั่นมันเรื่องของดิฉันค่ะ คุณประธาน..."
คุณตอบกลับไปด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งสุดๆก่อนที่คุณจะตักข้าวในจานขึ้นมากินอีกครั้งแลดูมีมารยาทงามมากๆ สเว๊ปดรีมที่เห็นท่าทางของคุณนั้นก็ลอบถอนหายใจเบาๆก่อนที่เขาจะเอ่ยว่า
"ไม่ได้..."เขาพูดเสียงเรียบเช่นกัน
"เธอควรที่จะหาเพื่อนสักคนบ้างนะมิสมาโรเวก้า เธอจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตลอดไปไม่ได้หรอกนะ..."
"มีเพื่อนแล้วมันจะช่วยอะไรให้ดีขึ้นล่ะคะ? ฉันมีแค่เฟลที่เป็นเพื่อนแค่นี้ก็พอแล้ว มีเพื่อนเยอะๆก็ไม่รู้ว่าคนๆนั้น...จะหักหลังเราตอนไหน..."คุณตอบกลับไปแลดูไม่แยแสและไม่ใยดี เมื่อข้าวผัดของคุณหมด คุณก็หยิบจานเค้กขึ้นมาแล้วใช้ช้อนตักเค้กพอดีคำขึ้นมาทานต่อ
"ไม่ได้หรอก..."สเว๊ปดรีมส่ายหน้าเบาๆ
"เพื่อนน่ะ ไม่ควรจะมีแค่คนเดียว ฉันเชื่อว่าจะต้องมีใครสักคนที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอจริงๆ..."พอสเว๊ปดรีมพูดแบบนั้น คุณก็ชะงักเล็กน้อยแต่คุณก็ดึงสติกลับมาได้แล้วทานเค้กต่อ
"อะไรคือสิ่งที่ทำให้คุณคิดแบบนั้น..."คุณตั้งคำถามขึ้นมา ใช่...คุณเป็นคนที่ชอบตั้งคำถามมากๆ...
โดยเฉพาะ...คนที่แลดูเหมือนจะมีสมอง(?)และมีเหตุผลอย่างคนตรงหน้า...
"เพราะว่าทุกสิ่ง...ล้วนถูกสร้างขึ้นมาให้คนเราได้เรียนรู้ความแตกต่าง.."
"คนเรานั้นทุกๆคนล้วนต้องมีทั้งข้อดีและข้อเสียอยู่ในตัวกันทุกๆคน คนที่เกิดมาเพอร์เฟ็คและเก่งตั้งแต่เกิดนั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก..."
"นั่นมันก็ส่วนหนึ่งค่ะ..."คุณพูดแล้วจานเค้กก็หมดแล้วคุณก็หยิบแก้วนํ้าส้มปั่นขึ้นมาดื่ม...
"ใช่..."
"แต่สิ่งที่ฉันอยากจะบอกก็คือ..."
"เพราะว่าฉันเองก็...เคยเป็นแบบเธอมาก่อน..."
"....."
คุณเงียบทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่คุณก็ยังคงพยายามดึงสติกลับมา...
"เพื่อนแท้ที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะตายก็ตายด้วยกันนั้นหายากจนดูเหมือนว่ามันจะไม่มีจริงอยู่บนโลกก็จริง..."
"แต่เพื่อนที่อยู่เคียงข้างเรา..เชื่อใจเรา..คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน...ก็ถือว่า..นี่..คือเพื่อนที่แท้จริงแล้วล่ะ..."
พอสเว๊กดรีมพูดจบ คุณก็เงียบไป คุณวางแก้วนํ้าส้มลงบนโต๊ะก่อนที่คุณจะปรบมือที่ไม่ดังไม่เบานักแบบพอประมาณ
"ถูกต้องค่ะคุณประธานนักเรียน...เพื่อนตายนั้นหายากมากๆ..แต่เพื่อนที่อยู่เคียงข้างเรา คอยช่วยเหลือและให้คำปรึกษานั้นก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดี..."
"แต่ถึงยังไง..ดิฉันก็ไม่คิดอยากจะมีเพื่อนหรอกค่ะ มีแล้วได้อะไรขึ้นมา? มันจะช่วยทำให้ฉันมีความสุขได้หรอคะ?"คุณเอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงเรียบนิ่งมากๆจนคาดเดาอารมณ์ยาก
"ได้สิ..."จู่ๆสเว๊ปดรีมก็พูดขึ้นมาแบบนั้น เพียงแค่คุณกระพริบตาเขาก็มายืนอยู่ใกล้ๆคุณและอยู่ตรงหน้าของคุณพอดี
"เพราะว่าฉัน...จะทำให้กำแพงที่อยู่ข้างในใจของเธอนั้น..พังทลาย..."สเวีปดรีมพูดพร้อมกับนำมือนั่นมาเชยคางของคุณเบาๆแล้วสบตากับคุณ แววตาของเขาแม้จะนิ่งดูเย็นชาแต่มันแฝงไปด้วยความมุ่งมั่น ต่างจากคุณที่แววตาของคุณนั้นมันทั้งนิ่งและไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆหากแต่ลองมองเข้าไปลึกๆในดวงตาของคุณล่ะก็...จะรู้ว่าแววตาของคุณนั้นกำลังแอบอึ้งเล็กน้อย...
"นี่! ขี้โกงนี่นา! ฉันเองก็อยากจะสนิทกับลอสจังเหมือนกันนะ! มิวแฮ่แฮ่!!"บลูแซนส์พูดขึ้นพร้อมกับพุ่งตัวเข้ามากอดเอวของคุณ ด้วยความที่บลูแซนส์ตัวเล็กนั่นเอง คุณค่อยๆก้มมองเด็กชายตัวน้อยๆที่เข้ามากอดคุณ คุณเห็นว่าบลูแซนส์อมลมทำแก้มพองๆใส่สเว๊ปดรีมด้วย
"ไม่ใช่แค่นายคนเดียวนะเด็กน้อย ฉันเอง...ก็อยากจะสนิทกับเธอเหมือนกันนะ~"แซนส์พูดด้วยท่าทางชิลๆสบายๆตามสไตล์ของเขา
"แต่กูไม่ให้คนอย่างมึงมาสนิทกับลอสหรอกว้อย!!!"เฟลหันมาแยกเขี้ยวตาถลึงใส่แซนส์ทันที ถ้าเป็นบลูแซนส์ก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าเป็นไอหมอนี่!! เขาไม่มีทางไว้ใจหรอกว้อย!! มันคิดอะไรกับของๆเขาแน่ๆ!!
"หึ!!"คุณเค้นหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนที่คุณเองก็จะใช้นิ้วเรียวสวยของคุณมาเชยคางของชายหนุ่มที่ตัวสูงกว่าคุณขึ้น
"งั้นฉันจะรอดู...ว่าพวกคุณจะทนไปได้ซักกี่นํ้ากัน..."
แววตาของคุณนั้นในตอนนี้แสดงถึงความท้าทายแต่ก็ปนความเย็นชาไปด้วยเช่นกันก่อนที่คุณจะผละออกแล้วดื่มนํ้าส้มจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้นจากโซฟา
"จะไปไหนต่อหรอลอสสส"เฟลหันมาพูดกับคุณด้วยนํ้าเสียงแลดูมีความอยากรู้ นี่เขาจะตามคุณไปทุกที่หรอ?
"เดินเล่นแก้เบื่อ..."
"แต่ก่อนที่เธอจะไป..."
*ฟึ่บ!!*
"เธอจะต้องหาชมรมก่อน..."จู่ๆปีกนกสีขาวอมทองอร่ามแลดูบริสุทธิ์นั้นก็มาบังคุณไม่ให้หนีไปไหน ซึ่งจะเป็นปีกของใครไปไม่ได้นอกจากไอประธานนักเรียนอย่างสเว๊ปดรีมนั่นเอง
"....ก็ได้.."ครั้งนี้คุณยอมตกลงที่จะหาชมรม แต่ก็อยากรู้จริงๆว่ามันจะทำให้คุณสนุกมั้ย?
"งั้นไปกันเถอะ..."พูดจบสเว๊ปดรีมก็จับข้อมือของคุณ แต่แล้วเฟลก็เข้ามาแทรกระหว่างคุณกับสเว๊ปดรีมทันที
"อย่ามาจับมือเพื่อนฉันนะว้อยไอฝันดีเจ้าเล่ห์!!!"เฟลพูดด้วยอารมณ์ที่แลดูเหมือนจะเดือดนิดหน่อย..มั้งนะ สเว๊ปดรีมก็มองเฟลด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ก็ไม่ได้สนใจคำพูดของเฟลที่เหมือนจะโมโหเท่าไหร่
"งั้นก็รีบไปกันเถอะ..."สเว๊ปดรีมพูด
"ค่ะ..."คุณตอบรับกลับไป ก่อนที่สเว๊ปดรีมจะเดินนำคุณ คุณก็เดินตามสเว๊ปดรีมไป โดยมีเฟลที่ยืนทำหน้าไม่พอใจอย่างแรง และแซนส์ที่แลดูเหมือนดวงตาของเขาจะดำโบ๋ไปแล้ว ส่วนบลูแซนส์ก็เดินตามมาแบบเด็กน้อยน่ารัก(?)
"เริ่มจากชมรมแรก..."สเว๊ปดรีมพูด เมื่อพวกคุณเดินมาถึงคุณมองป้ายชื่อชมรมที่เขียนเป็นภาษาแบบคนปกติที่เขาอ่านกันได้นั่นแหล่ะ(?) ซึ่งมันคือ..
'ชมรมคนรักอิสระ'
คุณเลิกคิ้วสงสัยเล็กน้อย ชมรมคนรักอิสระ? ให้ทำอะไรก็ได้งั้นหรอ? แต่แล้วสเว๊ปดรีมก็พาพวกคุณเข้าไปในชมรมทันที...
"สวัสดีครับ---เอ้า! แซนส์ นี่นายพาเด็กใหม่มาด้วยหรอเนี่ย?"คนที่น่าจะเป็นประธานชมรมกล่าวขึ้น แถมยังเป็นเผ่าพันธุ์นกด้วย...
ก็มันมีปีกอ่ะ--
"ฮะๆ พอดีว่าพามนุษย์มาทดลองเข้าชมรมน่ะ"แซนส์พูดด้วยท่าทางสบายๆ
"ชมรมนี้จะเป็นชมรมอิสระ จะมีการสอนในด้านงานอิสระเช่น วาดรูป ทำอาหาร และอื่นๆอีกมากมาย ก็เหมือนกับงานอดิเรกนั่นแหล่ะ"สเวีปดรีมอธิบายให้คุณ คุณพยักหน้าเข้าใจ
"คนนี้ชื่อ กาเลน เจราร์โด เผ่าพันธุ์นก และเป็นประธานชมรมคนรักอิสระ ฉันจะให้มิสเจราร์โดสอนเธอเกี่ยวกับชมรมนี้นะ..."สเว๊ปดรีมพูด
_____________________________________________________________________
80%
ต่อ
_____________________________________________________________________
คุณที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำเพียงแค่พยักหน้าส่งไปเท่านั้นแหล่ะ แล้วคนที่ชื่อกาเลนได้พาคุณมานั่งบนโต๊ะเรียนโต๊ะหนึ่ง พร้อมบอกให้คุณนั่งลง คุณก็นั่งลงตามที่เขาบอกเพื่อดูว่าเขาจะสอนอะไร...
"เอาล่ะเริ่มจากรายละเอียดของชมรมนี้ก่อนนะคุณผู้หญิง ชมรมนี้คุณน่าจะรู้ว่ามันคือชมรมคนรักอิสระ ชมรมนี้เราจะมีการเรียนการสอนแบบอิสระ โดยเราจะคอยให้คนในชมรมนั้นเสนอไอเดียออกมาว่าอยากจะทำอะไร เช่น ชงชา ทำอาหาร นอน(?) อ่านหนังสืออะไรก็ได้ และอีกมากมาย และเราจะคอยจดสิ่งที่คนในสมาชิกเสนอมา"กาเลนอธิบายให้คุณฟัง
"ถ้าสมมุติว่าฉันขอเสนอ 'วิธีการฆ่ายังไงให้คนนั้นรับรู้ถึงความเจ็บปวด' จะได้มั้ยคะ..."คุณเอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงราบเรียบนิ่ง ทำเอากาเลน แซนส์ บลูถึงกับเหงือตก ส่วนเฟลก็ยืนฮัมเพลงแบบชืลๆ ส่วนสเว๊ปดรีมก็ยังคงกอดอกและมองด้วยสีหน้านิ่งเหมือนดังเดิม(?)
"ค-คือว่าแบบนั้นคงต้องเป็นชมรมนักฆ่าครับ"กาเลนเอ่ย
"ฉันแค่พูดเล่น ทำไมต้องเหงื่อตกด้วยล่ะคะคุณกาเลน"คุณเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับนำมือมาประสานเข้าหากันแล้วมองกาเลนด้วยแววตาที่คาดเดายากมาก
"ค-ครับ"
"เป็นชมรมที่น่าสนใจดีนะคะคุณกาเลน แต่น่าเสียดายจังเลยนะคะ..."คุณพูดพร้อมกับหลับตแล้วพูดว่า...
"แต่...มันก็ไม่ได้ช่วย(เห้)อะไรให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหรอกค่ะ"
คุณพูดจบ คุณก็ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องชมรมคนรักอิสระไป ส่วนกาเลนที่โดนตอกกลับมาแบบนั้นก็ถึงกับนิ่งอึ้ง พร้อมอ้าปากค้างหน่อยๆ
"ดูเหมือนว่าลอสจะไม่ค่อยอยากเข้าชมรมจริงๆนั่นแหล่ะนะ~ ลอส~~ รอันด้วย~~~"เฟลพูดด้วยท่าทางเย้ยหยันใส่กาเลน ไอนกขี้หลีนั่นก่อนที่เขาจะพุ่งตัวตามคุณไปทันที
"ขอโทาแทนคุณมิสมาโรเวก้าด้วยนะครับคุณมิสเจราร์โด..."สเว๊ปดรีมเอ่ยขอโทษเสียงเรียบนิ่ง
"ไม่เป็นไรครับ~~ เธอก็ดู 'น่าสนใจ' ดีนั่นแหล่ะครับ---"
"ถ้าสนใจน่ะได้ แต่อย่าคิดทำอะไรลอสนะเฮ้ย"
เสียงของแซนส์ดังขึ้น พร้อมกับดวงตาข้างซ้ายที่เป็นสีฟ้าเตรียมพร้อมที่จะสู้และพร้อมที่จะฆ่าคนตรงหน้า
"ข-เข้าใจแล้วเพื่อน"กาเลนถึงกับยกมือขึ้นนิดๆเพื่อบอกว่ายอมแพ้ ถ้าสู้กับพวกแซนส์ล่ะก็เขาต้องตายแน่ๆ(?)
[ฝั่งคุณ]
"ลอส~ ไม่รอกันเลย~~~"เฟลพูดพร้อมกับพุ่งมากอดคุณจากด้านหลัง คุณสะดุ้งหน่อยๆก่อนจะค่อยๆหันหน้ามามองคนด้านหลังที่อยู่ๆพุ่งมากอดคุณ
"เรื่องของฉัน..."คุณพูดแบบไม่แยแส แล้วมองเฟลแบบหน้าตาย
"ใจร้ายยยย"เฟลพูดพลางทำแก้มพองๆเล็กน้อยพร้อมหน้าซุกแผ่นหลังของคุณ คุณลอบถอนหายใจเบาๆ จนกระทั่ง...
"ลอสจังงงงง"เสียงของบลูแซนส์ดังขึ้น ก่อนที่บลูแซนส์จะเด้งตัวพุ่งมากอดขาของคุณ คุณตกใจหน่อยๆแล้วก้มมองเด็กชายตัวเล็กๆ
"ลอสจังจู่ๆก็เดินออกมาแบบนี้มันอันตรายนะ! แต่ไม่ต้องห่วง! บลูผู้ยิ่งใหญ่คนนี้จะปกป้องลอสจังจากพวกวายร้ายนั่นเอง!! มิวแฮ่แฮ่!!"บลูแซนส์พูดด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมดวงตามีประกายรูปดาว คุณมองท่าทางของบลูแซนส์ก็รู้สึกแปลกๆ...
ความรู้สึกนี้...มันคืออะไร?
เอ็นดู? หรือว่า...อยากหัวเราะ?
คุณรู้สึกสันสนหน่อยๆ...
เพราะอะไรกัน?
"ดูเหมือนว่าเธอจะเริ่มรับรู้ถึงความรู้สึกแล้วสินะลอส..."เสียงของสเว๊ปดรีมเอ่ยขึ้น คุณค่อยๆหันไปมองชายหนุ่มที่ตัวสูงกว่าคุณมากๆด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความไม่เข้าใจอย่างเห็นได้ชัด แม้เพียงเล็กน้อย
"ฉันว่า...เธอควรจะรู้ด้วยตัวเองดีกว่านะ..ลอส"สเว๊ปดรีมพูดจบ เขาก็เข้ามาจับมือของคุณแล้วพาคุณไปอีกชมรมหนึ่ง ตามมาด้วยเสียงของเฟลที่ดูเหมือนจะอารมณ์เสียมากกว่าเดิม
"ไอเทวดาเจ้าเล่ห์!! บังอาจมาจับมือลอส!!!"
"เอาล่ะ...ต่อไปก็..."
"ชมรมดนตรีและการเต้น"
_____________________________________________________________________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น