คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4 วิวตอนอาทิตย์ตกดินมันสวยจริงๆนะ
4
กลุ่มคู่เดทจำเป็น หน้ารถไฟเหาะ 15:30 น.
พระเอกและนางเอก(?) ยืนมาหยุดอยู่หน้ารถไฟเหาะ สาวน้อยเงยหน้ามองความสูงของมัน เธอยิ้มอย่างพอใจก่อนจะหันมามองชายที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาทำมีสีหน้าพะอือพะอม ก่อนจะหันมาจ้องหมวยน้อยที่จ้องหน้าเขาไม่วางตา ก่อนจะเอ๋ยขึ้น
“อะไรอีกล่ะ? ยอมขึ้นแล้วนี่” โอคิตะขมวดคิ้วจนยุ่ง สีหน้าไม่พอใจขอเขาทำให้เธออดโมโหตามไปด้วย
“ลื้อขมวดคิ้วอีกแล้วน่อ..” คางุระว่าพลางใช้มือที่ว่างอยู่ชี้ไประหว่างคิ้วของชายหนุ่ม คิ้วของเธอก็เริ่มติดกันแล้วเช่นกัน
“รู้สึกว่าคิ้วของฉันจะเป็นอยู่แล้วนะ โดยเฉพาะอยู่กับเธอเนี่ย ปวดหัวทุกที” เขาว่าพลางปัดมือคางุระออกจากหน้าของตน “แล้วทำไมต้องคุยเรื่องคิ้งด้วยล่ะ?”
“แค่จะบอกว่าเดี๋ยวจะหน้าเหี่ยวน่อ” คางุระจ้องคิ้วเขาไม่วางตา เธอไม่สังเกตตัวเองเลยว่า คิ้วของเธอก็เช่นกัน
“เหอะ ไม่ดูคิ้วตัวเองเลยนะ ยัยหมวยงี่เง่า” โอคิตะว่าพลางจิ้มที่หน้าผากคางุระเบาๆ สายตาส่ความอ่อนโยนมาให้ แม้จะเพียงเสี้ยววินาที ก็ทำให้คางุระรู้สึกประหม่าได้
ก่อนที่คางุระจะก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว เพื่อมุดหัวหนีความเขินอายของตน และสายตาของพ่อพระเอก(?)
“เอ่อ.. ไปซื้อตั๋วได้แล้วน่อ”คางุระว่าพลางเดินไปข้างหน้าโดยลากโอคิตะตามมา
“เออๆ” โอคิตะว่าพลางเดินตามคางุระ
คางุระหยุดกระทันหัน ทำให้ชายหนุ่มข้างๆหยุดไปด้วย “เอ่อ..ปล่อยมือด้วยน่อ”
“อ่า..” โอคิตะว่าพลางผละออกจากมือของคางุระ
คางุระเดินดุ่มๆไปที่ซื้อตั๋ว เธอกำลังซ่อนใบหน้ามุ่ยๆและแดงจัดของตน เธอกำลังสับสน..ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้อาตี๋บ้าจับมือยังไม่รู้สึกอะไรจนถึงตะกี้ เขาเอานิ้วมาจิ้มที่หน้าผากเธอ เธอกำลังสับสนว่าธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะอยู่ๆก็เกิดอาการเขินอายทั้งที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน แม้ใจจะไม่เต้นรุนแรง แต่ก็เป็นสัญญานที่ไม่ค่อยดีนัก
“เฮ้..ลืมเงินเปล่า? ยัยหมวย” โอคิตะที่ถูกปล่อยทิ้งไว้ให้งง เดินเข้ามาพร้อมค่าตั๋วในมือ
“เอ่อ ไปนั่งรอก่อนน่ออาตี๋” คางุรคว้าเงิน แล้วไล่ให้โอคิตะที่กำลังงงๆ ไปนั่งรออย่างรวดเร็ว
โอคิตะพยักหน้าน้อยๆ พร้อมความแปลกใจ ปกติ เขาคงต้องซื้อตั๋วไปแล้วสิ ยัยหมวยนี่ต้องเมาแน่ๆ
หลังจากที่โอคิตะไปนั่งไกลๆแล้ว สีหน้าคางุระก็ค่อยๆสงบลง แต่ในใจดันไม่สงบนี่สิ คิดได้ดังนั้นคางุระจึงหยิบสาหร่ายดองที่เหลือในซองอย่างน้อยนิดมาเคี้ยวกิน จนใจสงบลง และกลับมาหาโอคิตะพร้อมกับตั๋วรถไฟเหาะสองใบในมือ
“ไปกันน่ออาตี๋” คางุระกลับมาหาโอคิตะพร้อมกับความปกติ
“ตะกี้เป็นอะไรรึเปล่า?” โอคิตะถามด้วยสีหน้านิ่งๆ
คางุระส่ายหน้าน้อยๆ เธอพอใจกับโอคิตะสถาพปกติมากกว่าท่าทางอ่อนโยนเป็นไหนๆ
“ไปกันน่อ” เธอว่าพลางเดินนำมายังรถไฟเหาะสุดอลังการแล้วเข้าไปนั่ง ที่นั่งเป็นแบบสองคนติดกันแล้วเป็นแถวๆ ทำให้โอคิตะขึ้นมานั่งข้างๆอย่างช่วยไม่ได้ สีหน้าของเขาปกติแต่กลับมีเหงื่อผุดขึ้นมากมาย
ด้วยความสงสัยคางุระที่หันมาเจอพอดี ก็แสยะยิ้มถาม “ฮะๆ ลื้อกำลังกลัวน่ออาตี๋”
“ถะ ถ้าใช่แล้วจะทำไม ฉันไม่ชอบเครื่องเล่นที่เร็วแล้วก็หมุนไปหมุนมานี่นา” โอคิตะยอมรับ “ถ้างั้นขอออก..”
กึก.. เข็มขัดนิรภัย และไอ้ที่กั้นกันตก ถูกคางุระสวมใส่ไห้อย่างรวดเร็ว พร้อมด้วยรอดยิ้มปีศาจของสาวน้อยตัวเล็กๆ
“ก็ขึ้นมาแล้วนี่น่อ” คางุระยิ้มให้กับใบหน้าตกใจปนเกรงกลัวน้อยๆของโอคิตะ
โอคิตะบ่นกับตัวเอง แล้วเอามือวางไว้ตรงที่วางมือ ก่อนที่คางุระจะนำมือของตนมากุมมือใหญ่ชายใจเสาะกลัวเครื่องเล่นข้างๆ
“ทำไม..” โอคิตะสะดุ้งน้อยๆ พร้อมกับมองหน้าสาวน้อยข้างๆ ที่กำลังยิ้มอย่างจริงใจให้เขาอยู่ ไม่ใช่การแสยะยิ้มแบบที่ชอบทำ
“มีอั้วอยู่นี่ไงน่อ” คางุระหันไปยิ้มให้กับโอคิตะที่ทำหน้าแปลกใจอยู่ ก่อนจะหันไปเห็นคนคุมส่งสัญญานปล่อยตัวพอดี “เอาล่ะ.. รถไฟสายมรณะ เริ่มแล้วน่อ” คางุระหันมายิ้มมีเลศนัยให้ก่อนที่รถไฟเหาะจะค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆ
“อะ..อ้ากกกกกกกกกก!!!” โอคิตะร้องเสียงหลงก่อนจะพลิกมือมาจับกับคางุระแทน สาวน้อยข้างๆยิ้มแป้นก่อนที่รถจะเพิ่มความเร็ว
..แค่นี้ก็พอใจแล้วใช่มั้ยน่อ..อาไรท์เตอร์..
หลังจากนั้น
“เธอสนุกได้ไงฟระยัยหมวย?..แหวะ..”โอคิตะถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะหันไปแหวะ(คงรู้?)ใส่ถุงทึบที่ได้มาจากประตูทางออก
“เอาถุงอั้วมั้ยน่ออาตี๋” คางุระกล่าวพลางยื่นถุงตัวเองให้โอคิตะ “มันก็สนุกดีน่อ ลื้อน่าจะบอกว่าลื้อขึ้นมันแล้วจะเป็นแบบนี้..”
“แหวะๆๆ”
ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสนุก โอคิตะที่หมดอาลัยตายอยากกำลังนั่งแล้วถือถุงของคางุระเพื่อเตรียมจะปล่อยออกมาอีก คางุระที่นั่งอยู่ข้างๆกันก็ลูบหลังของโอคิตะไปพลางสำนึกผิด
“เอ่อ..อาตี๋หมดแล้วใช่มั้ยน่อ?” คางุระถามจ้องโอคิตะ เขาพยักหน้าสีหน้าของเขาทำให้คางุระกำลังรู้สึกแย่เอามาก เธอดันบังคับเขาซะนี่ สภาพนี้ก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว
“ไปเข้าห้องน้ำซะอาตี๋ อั้วหิวอีกแล้วด้วย พอจะมีอะไรให้กินมั้ยน่อ?” คางุระว่าพลางลูบท้องตัวเอง ตาโฟกัลไปที่ร้านขนม ก่อนที่โอคิตะจะหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าในของเสื้อตัวนอก
“อะ..” โอคิตะยื่นมันมาตรงหน้าคางุระที่ทำหน้างงใส่ “ไส้กรอกชินเซ็นฯ เอาป่ะ”
คางุระพยักหน้า ถึงจะผิดหวังแต่เธอก็หยิบมันมาแกะ แล้วค่อยๆกินรอโอคิตะที่ไปห้องน้ำ..
รักเด็กในปกครอง
“เฮ้ย ไอ่หงอก ไม่เห็นมีเลย” ฮิจิคาตะ หันมาหาคุณกินที่กำลังส่องบางอย่างอยู่
“เหอะเอ็งไม่ต้องแล้ว คุณกินเจอแล้ว” คุณกินที่ส่องบางอย่างอยู่หลังพุ่มไม้กล่าวเสียงโคตรเบา
“เฮ้ย.. ไม่บอกว่ะ” ฮิจิคาตะทำหน้าเครียดนั่งยองๆลงข้างๆคุณกิน
อยู่ๆก็มีหมาแก่หนังยาน หน้าตากวนตีx ตัวสีน้ำตาลอ่อนตัวหนึ่ง เดินเข้ามาหาคางุระ เธอจ้องมองมัน มันทำแววตากวนๆใส่ ก่อนที่คางุระจะมองมันสลับกับใส้กรอกชินเซ็นฯ ทำเอาคุณกินกับฮิจิคาตะงงไปด้วย
“ฮ่ะๆ ลื้อถูกใจอั้วจังเลยน่อเจ้าหมาน้อย” คางุระว่าพลางเคี้ยวใส้กรอกเต็มปาก
“น่าถูกใจตรงไหนฟะ! หน้าตากวนส้น แก่หนังยานแล้ว ยังจะมาหมาน้อยอีก!” คุณกินกล่าวเบาเพียงเสียงกระซิบ แต่น้ำเสียงหนักแน่นยิ่ง
“เฮ้ยๆ นี่แกทำงานแทนชินปาจิเรอะ?” ฮิจิคาตะพูดเรียบๆ ทั้งสองจ้องหน้ากันแล้วหุบปาก หันไปมองคางุระต่อ
“อ่ะนี่น่อ.. อั้วอยากกินแต่ดูท่าลื้อคงจาหิวกว่า แบ่งกันครึ่งนึง” คางุระว่าพลางเอาใส้กรอกที่เหลือยื่นให้มัน ก่อนหมาแก่หนังยานจะคาบไปกิน
ท่าทางและการกระทำของเธอทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงมากขึ้น นิสัยของเธอถ้ามองดีๆแล้ว ก็ไม่ได้แย่อะไรแม้แต่น้อย หน้าตาของเธอถึงจะบอกไม่ได้ว่าสวย แต่ก็ไม่ได้หน้าเหียกเท่าแคททารีน มีเพียงความแก่แดดกระมัง ที่ทำให้เธอดูไม่สวยงามไปอย่างนั้น แต่นั่นก็อยู่แค่ภายในสายตาของฮิจิคาตะ ที่ทำให้เธอดูแปลงประกายขึ้น
“ทำอะไรฟระคางุระ? ของกินนะนั่น” คุณกินผู้ขัดต่อศีลธรรมกล่าวเช่นนั้น
“ดีออกไม่ใช่หรอ” ฮิจิคาตะที่พูดพล้อยๆออกมาทำให้คุณกินสงสัย
“เข้าข้างคางุระ?” คำพูดของคุณกินทำให้ฮิจิคาตะสะดุ้ง จริงสิ..เขาไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอ อยู่ๆก็พูดออกมามันดูแปลกๆงั้นสิ?
แต่ทั้งสองก็ต้องชะงักเมื่อมีอีกคนเดินเข้ามาหาคางุระที่นั่งเล่นบนม้านั่งกับหมาแก่หนังยาน
“เสร็จแล้วยัยหมวย..ไปเถอะ” โอคิตะที่เพิ่งมาถึงไม่รอช้ารีบสั่งให้หมวยน้อยไปต่ออย่างไว
“เป็นไงบ้างน่อ?” คางุระไม่ฟังเพียงก้มหน้าเล่นกับหมาต่อ
“อ่า..ดีขึ้นเยอะ ดีจริงๆที่คนในกองไม่มาเห็นสภาพนี้” โอคิตะกล่าวเสียงเรียบๆ
“ลื้ออายหรอน่อ?” คางุระหันมาถาม เธอทำหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำเสียงสำนึกผิดยังอยู่
“เหอะ จะพูดขอโทษพูดมาเหอะ” โอคิตะหยอกล้อด้วยท่าทางนิ่งๆ
คางุระเงียบ เธออมยิ้มน้อยๆ แล้วลุกขึ้นพลางยื่นมือมาหาโอคิตะ “ไปเล่นอย่างอื่นกันเถอะน่อ..”
“เอามือมาทำไม?”
“จับมือไงน่อ ลื้อยังบอกว่าให้อั้วจับมือกับลื้อตอนเดินด้วยไงน่อ” คางุระหันมาขมวดคิ้วใส่
“เธอชอบมือฉันหรอ?” โอคิตะยิงคำถามตรงๆ ทำให้คู่สนทนาสะดุ้งเล็กน้อย
คางุระนิ่ง เธอกำลังไม่เข้าใจตัวเธอเองอีกแล้ว ถ้าเธอบอกว่าเธอจับมือกับอาตี๋แล้วรู้สึกอบอุ่นและพึ่งพาได้ มือเขาก็ไม่ได้หยาบจนน่าเกลียด เขาจะต้องขำแน่ๆ เอาอีกแล้วคนอย่างคางุระปกติก็เสื่อมๆไม่ใช่หรอ เธอจะแคร์ทำไมกัน?
“เอ่อ.. อั้วว่าอั้วจับมือกับลื้อก็ไม่เสียหายนี่น่อ” คางุระทำท่าแถๆก่อนจะเก็บมือมาไว้ข้างลำตัว
โอคิตะดึงมือของเธอแล้วประสานมือกัน ก่อนจะพูดบางอย่างพร้อมรอยยิ้ม “ฉันว่าฉันชอบมือเธอล่ะยัยหมวย นุ่มมาก แล้วก็อุ่นมากด้วย”
คำพูดของเขาทำให้คางุระหน้าร้อน ก่อนจะเดินตามแรงลากของชายหนุ่มแล้วอมยิ้มอย่างมีความสุข
..อย่างน้อย..อย่างน้อยอั้วก็ไม่ได้คิดไปเองน่อ..
พอทั้งสองจะเดินห่างออกไป ชายสองคนก็ลุกออกจากต้นไม้
“นึกว่าจะมีอะไรซะอีก” คุณกินว่าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“นั่นมันจับมือเลยนาเฟ้ยย!!!!” ฮิจิคาตะตะโกนใส่หูคุณกินแล้วทำหน้าไม่พอใจ
“สองคนนั้นมันจับมือกันบ่อยๆล่ะมั้ง? ตอนอยู่ที่บ้าน คางุระไม่เห็นจะคิดอะไรเลยนาเหวย หายห่วงๆ” คุณกินหน้าปลาตายว่าพลางเดินตามทั้งสองคนไป โดยมีฮิจิคาตะเดินตามมา
“จับมือกันบ่อย? ไอ่นั่นแหละที่น่าเป็นห่วง!” ฮิจิคาตะโวยวาย
“หุบปากซะไอ่บ้ามายองเลอร์”คุณกินกล่าวเรียบๆ
จะว่าไปทำไมเขาถึงไม่พอใจกัน? เป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเรื่องคุณคอนโด้แก้ผ้าในที่สาธารณะ(นั่นมันธรรมดา)
หน้าชิงช้าสวรรค์ พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
“ไอ่นี่มันใหญ่จังเลยน่อ เห็นทั้งคาบุกิโจวแน่เลยน่อ”คางุระว่าพลางมองท้องฟ้าสีส้มสดใส “ท้องฟ้าก็ส้วยสวยน่อ”
“นั่งมั้ย? ชิงช้าสวรรค์” โอคิตะที่ยืนข้างๆหันมาถามด้วยรอยยิ้ม
“เอาสิน่อ อ่า..ปล่อยมืออั้วด้วยน่อ” คางุระว่าพลางยกมือที่จับกันอยู่ขึ้นมา
“อื้ม” โอคิตะปล่อยมือ “ตาเธอซื้อตั๋วนะ” โอคิตะว่าพลางควักเงินให้
“ขอบใจน่อ” คางุระว่าพลางเดินดุกๆไป
น่าแปลกที่ทั้งสองคนแทบไม่ค่อยปล่อยมือกันเลย วันนี้ยังเล่นเครื่องเล่นได้อย่างมีความสุข ไม่ค่อยทะเลาะกัน แต่จะว่าไปเขากับเธอต่างก็ไม่ค่อยได้เล่นหรอก ส่วนใหญ่ไปพังมากกว่าอ่ะนะ..
“กลับมาแล้วน่อ” คางุระเดินมาดึงชายเสื้อโอคิตะที่กำลังชื่นชมความอลังการของเครื่องเล่น เขาจึงเดินนำเธอขึ้นชิงช้าไป
หลังจากที่คุณลุงปิดประตูกระเช้าที่ทำด้วยเหล็กและกระจกอย่างดีแล้ว คางุระก็เริ่มพูดในตอนที่ชิงช้าเริ่มหมุน
“อ่า.. อั้วตื่นเต้นจังเลยน่อ..”
“นั่นสินะ” โอคิตะกล่าวเบาๆก่อนจะมองเห็นบางอย่างในกระเช้าติดกับของเขา..
คุณกินกับฮิจิคาตะนั่งอยู่ข้างในแล้วจ้องแขม็งมาที่เขากับคางุระ!
“โว้วๆ อาตี๋ๆ ดูน่อ คาบุกิโจวสีส้มล่ะน่อ” คางุระยิ้มอย่างมีความสุข
ก่อนที่โอคิตะจะหันมามองคนตรงข้ามของตัวเองแล้วดวงตาต้องมนต์ ผิวของคางุระที่เป็นสีซีด บัดนี้กลับเข้ากับสีส้มสดใสได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มที่เปื้อนบนหน้านั้นทำให้โลกสดใส ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลนั้นสะท้อนแสง แล้วจ้องมองเขาอย่างกับจะดูดกลืนเขาเข้าไป โอคิตะจ้องคางุระตาไม่กระพริบ เนื่องจากกลัวว่าภาพนี้จะหายไป
“อืม..สวย”
“อยากให้โซโยะจังมาเห็นจังน่อ.. อาตี๋ชมอั้วหรอน่อ?” คางุระหรี่ตาอย่างจับผิด จ้องดวงตาสีแดงของโอคิตะที่มีเธอสะท้อนอยู่ ก่อนจะหุบยิ้มลงอย่างช่วยไม่ได้(โซโยะจังคือน้องสาวโชกุน)
“ห้ะ!..วิว..วิวน่ะ วิวสวยดี” โอคิตะหลบดวงตาคู่สวยที่จับผิดเขาอยู่ ก่อนจะแถไปเรื่อย
“หรอน่อ” คางุระมองไปยังวิวด้านข้างแล้วอมยิ้ม “ถ้ามีเวลานี้ วันนี้ไปตลอดก็ดีสิน่อ” รอยยิ้มยังอยู่ แต่ดวงตากลับเศร้าศร้อย
“พูดอย่างกับเธอจะหายไปไหน” โอคิตะยักไหล่
“ถ้าตัวอั้วเปลี่ยนไป ไม่ใช่คางุระแห่งร้านรับจ้างสารพัด แต่เป็นคางุระแห่งเผ่ายาโตะล่ะน่อ.. จะมีใครพาอั้วกลับมาได้อีกรึเปล่า?” คางุระกล่าวนิ่งๆ ก่อนที่น้ำตาจะเอ่อล้นที่ขอบตา ใบหน้าเศร้าๆนั้นก้มลงนิ่ง รอยยิ้มหายไปสิ้น เปลี่ยนเป็นเม้มปากแน่นๆ ดวงตาสดใสเหมือนจะตกลงสู่ความสิ้นหวังสีดำ น้ำตาของเธอเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม โอคิตะได้เพียงจ้องภาพนั้น แต่มันกลับทำให้เขาเข้าใจบางอย่างมากขึ้น.. เขายังรู้จักเธอไม่มากพอ..
“อั้วขอโทษที่พูดอะไรแปลกๆน่อ ครบรอบนึงแล้วน่อ ไปกันเถอะ” คางุระปาดน้ำตา ก่อนจะสาธยายยาวๆออกมาแล้วกำลังจะลุกออกจากกระเช้า เดินไปยังคุณลุงที่เปิดประตูกระเช้ารอแล้ว
“เดี๋ยวก่อนยัยหมวย..ขอวนอีกรอบนึงนะครับ” โอคิตะดึงแขนคางุระไว้ หันไปคุยกับลุงเปิดประตูกระเช้า แล้วยัดกระเป๋าตังค์ใส่มือลุงคนนั้น ลุงทำท่างงๆแล้วปิดประตูกระเช้าลง “อย่าให้คนกระเช้าต่อจากเราตามมานะครับ” โอคิตะตะโกนไล่หลัง แล้วดึงคางุระนั่งลง
“ทำไมล่ะน่อ.. หมดรอบละ..”
“ฉันจะพาเธอกลับมาเอง..” โอคิตะก้มหน้าพูดตัดบทคางุระ
“ลื้อจะทำยังไงน่อ? อาตี๋..ลื้อทำมันไม่ได้!” คางุระตะคอกใส่ชายตรงหน้าเธอ สีหน้าของเธอกำลังกังวลอย่างมาก
“ฉันจะทำมันได้..” โอคิตะกล่าวเบาๆ ถ้าฟังดีๆคงไม่ได้ยิน
“ทำไม่ได้!!!”เสียงของสาวน้อยสั่นคลอนและหนักแน่น น้ำตาที่ปาดไปแล้วกลับมาอีกครั้ง
“มีใครที่เคยทำได้แล้วบ้างรึยัง..? อย่ามาตัดสินแบบนั้น..” โอคิตะก้มหน้าลงเงียบ น้ำเสียงนิ่งๆของเขาฟังดูเย็นชา แต่กลับแฝงไว้ด้วยความห่วงใย
“ชินปาจิ..”
“ฉันก็จะทำมันได้” โอคิตะกล่าวเรียบๆ เขารู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรที่ได้ยินชื่อไอ่แว่นหน้าจืดนั่นจากปากของคางุระ ดูเหมือนเธอจะไว้ใจชินปาจิมากบรม แน่นอนล่ะ เขาแทบไม่รู้อะไรในชีวิตเธอเลย..
“ลื้อไม่รู้อะไร อย่ามาตัดสินเองเหมือนกันน่อ!” คางุระเสียงแข็ง เธอเด้งตัวยืนบนกระเช้า ทำให้มันสั่น
ท้องฟ้าสีส้มเริ่มดำทะมืนจากเวลาที่เริ่มดึกขึ้น ทุกอย่างดูน่ากลัว คาบุกิโจวที่จะส่องแสงสว่างในเวลากลางคืนนั้น..อยู่ๆทุกอย่างก็ดับ กระเช้าก็หยุดเคลื่อนที่ตามไปด้วย โอคิตะเหลือบไปมองบนพื้นดินด้านล่างกระเช้า พบว่าคุณกินกับฮิจิคาตะโหวกเหวกโวยวายอยู่ด้านล่าง เขามองไปยังสาวน้อยตรงข้าม ดวงตาสีฟ้าที่สว่างไสวตลอดเวลากลับมืดมิด ไม่สะท้อนสิ่งใด พบเพียงความว่างเปล่ากับน้ำตาแห่งความหวาดกลัว
โอคิตะดึงเธอมากอดไว้หลวมๆมองไปยังท้องฟ้าที่มองเห็นแสงสว่างเพียงน้อยนิดคางุระไม่แม้แต่ดิ้น เธอปล่อยตัวของเธอไปตามแรงดึงของชายที่กอดเธอไว้ เงยหน้าสบตากับดวงตาสีแดงขุ่นที่เหม่อลอย โอคิตะมองเธอด้วยหางตา ใช้มือกดหัวของคางุระให้ซบกับอกกว้างๆอย่างแผ่วเบา อีกมือูบหลังของเธออย่างปลอบประโลม
“ถ้าฉันบอกว่าทำได้ก็ทำได้ คำว่าไม่รู้อะไรเลยมันน่าเจ็บใจนะ เข้าใจมั้ยยัยหมวย..?” โอคิตะกล่าวเสียงแผ่วเบา เด็กสาวที่ร้องให้เงียบๆในอ้อมกอดของเขา เพียงพยักหน้าเบาๆ ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าเครื่องแบบของเขาเปียกจนชื้นแล้วจึงคลายมือออก คางุระค่อยๆลุกขึ้นตามเสต็ป ก่อนที่คาบุกิโจวจะสว่างอีกครั้ง ไฟกลับมาแล้ว ชิงช้าเริ่มหมุนต่อ ทั้งสองคนมองไปยังเมืองที่สดใสในยามพระอาทิตย์ตก
“ขอบคุณน่ออาตี๋..” คางุระหันมาพูด ด้วยรอยยิ้มสดใส ท่าทางที่มีชีวิตชีวา และคราบน้ำตาที่ถูกปาดออกด้วยแขนทั้งสอง
“นี่.. ถ้าฉันบอกว่าฉันชอบเธอ เธอจะว่ายังไง?” โอคิตะจ้องมองใบหน้าสดใสของคางุระด้วยรอยยิ้ม..ที่จริงใจ
“อาตี๋ ละลื้อแกล้งอั้วได้เหมือนจริงมาเลยน่อ” คางุระฝืนยิ้มน้อยๆ
โอคิตะยิ้มเจ้าเล่ย์ ดึงแขนและกดคางุระให้นั่งลงบนตักของตน กอดสาวน้อยที่หน้าเริ่มขึ้นสีชมพูน้อยๆจากด้านหลัง “แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ได้แกล้งล่ะ?”
ใบหน้าเจ้าเล่ย์แบบหวานๆของชายหนุ่มที่นั่งเป็นเก้าอี้ให้กับสาวน้อยที่ทำท่าลืมหูลืมตาผุดขึ้น สาวน้อยได้เพียงก้มหน้าแดงก่ำของตนกับแขนแข็งแกร่ง
“อ้ากกกกก ไอ่โซโกะ!!!!!!!” เสียงบางอย่างดังขึ้น
“หยุดนะไอ่มายองเนสลิซึม!!!” อีกเสียงตามมาก่อนจะ..
เพล้ง..!! ตู้มมมม..!!
“เฮ้ย..ประตูกระเช้ามัน..” โอคิตะตะโกนแล้วปล่อยตัวสาวน้อยไป..
“ไอ่โซโกะ..”
“คางุร้า..เป็นไรมั้ย? ไอ่มายองเลอร์มันพังประตูกระเช้าล่ะ..”
“อ้าว คุณฮิจิคาตะ ยังไม่ตายหรอครับ..”
“อามายองเลอร์ลื้อทำอะไรน่อ?”
“กลับบ้านเถอะคางุระ..”
“อ่า..ไปเถอะอากินจัง แล้วเจอกันน่ออาตี๋”
“แล้วเจอกัน”
และแล้วความวุ่ยวายก็จบลง..
“สรุปตูผิดหรอฟร้า!!!!..” จบลงด้วยเสียงหลอนๆของฮิจิคาตะ
รึเปล่า..?!
“เอ่อ อากินจัง ขอเวลาแปปน่อ” คางุระกล่าวกับคุณกิน
“อ่าเอาสิ คุณกินไปก่อนล่ะกัน” คุณกินว่าพลางเดินนำออกไป
คางุระจึงวิ่งไปคว้ามือโอคิตะ “อาตี๋ ขอเวลาแปปน่อ”
“หือ?”
“ระ เรื่องตะกี้ลื้อล้อเล่นใช่มั้ยน่อ?” คางุระถาม
“นั่นสินะ” โอคิตะว่า ท่าทางของเขาไม่ค่อยพอใจ ก่อจะหันหลังเดินไป
“ดีแล้วละน่อ.. ล้อเล่น..” คางุระกล่าวเสียงน้อยใจเล็กน้อย
..อั้วคิดไปเองจริงๆด้วยน่อ..
แก้ผิดไปนิดหน่อย รีดที่อ่านอย่างงว่าตอนต่อๆไปหายไปไหน
ซักครู่เด็ยวไรต์จะทะยอยลงให้
ความคิดเห็น