[SHORTFICTION YONNGHWA - SEOHYUN]

THE WINTER STORY

กาลครั้งหนึ่ง หญิงสาวเจ้าของร่างสูงเพรียว ใบหน้าหวานจิ้มลิ้ม  พวงแก้มกลมใส  ริมฝีปากอิ่มเต็มสีชาด และผมดำยาวสยายดุจสีน้ำหมึก เดินเอื่อยเฉื่อยอยู่ริมแม่น้ำที่ขึ้นชื่อเรื่องความโรแมนติกแห่งหนึ่งอย่างไม่สะทบสะท้านกับลมหนาวที่พัดมาปะทะผิวกายตลอดเวลา  เธอคือยัยโง่ ‘ซอจูฮยอน’ ที่พึ่งโดนหัวหน้าเฉ่งยับเรื่องโปรเจคใหม่ของบริษัทที่ยังไม่เรียบร้อยในความคิดของหัวหน้า  เธอคือยัยโง่ที่อาจจะกำลังป่วยจนลุกไม่ขึ้นในวันพรุ่งนี้ถ้ายังเดินตากลมเหมือนนางเอกซีรี่ย์น่าโง่แบบนี้อีกซักห้านาที  เธอคือยัยโง่ที่กำลังจมอยู่กับเรื่องเก่าๆ คนเก่าๆ และความรักเก่าๆ ทั้งๆที่รู้ว่าการคิดถึงมันจะทำให้ต้องกลับไปนอนร้องไห้ทั้งคืนเหมือนคนโง่ แต่ก็ยังคงปล่อยให้ก้อนไขมันในหัวคิดถึงมันอย่างโง่เง่า

เอาล่ะ ถ้าคุณรู้สึกว่าคำว่า ‘โง่’ ในย่อหน้าเมื่อครู่มันมากเกินไปแล้วล่ะก็  งั้นเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า

ฉันคือ ‘ซอจูฮยอน’ ยัยผู้หญิงที่ถูกบรรยายให้โง่บรมจนน่าไปเอาหัวมุดชักโครกฆ่าตัวตายในย่อหน้าเมื่อกี้  ถึงวันนี้จะใส่เสื้อสีเหลืองที่รายการโทรทัศน์ของหมอตั๊กฟันธงบอกว่าเป็นสีนำโชคและราศีเกิดจะอยู่ในเกณฑ์มีดวงรวยเละ  แต่คุณก็รู้ความซวยมันไม่เข้าใครออกใคร  ฉันโดนหัวหน้าเฉ่งยับเรื่องโปรเจคบริษัทที่เสร็จไม่ทันใจหัวหน้า  แถมยัยแก่ลงพุงพอกหน้าหนาเตอะเหมือนจะขึ้นโรงเล่นงิ้นตลอดเวลานั่นยังขู่อีกว่าถ้ามีคราวหน้าอีกให้ฉันเตรียมตัวเก็บข้าวของย้ายก้นออกจากบริษัทได้เลย  ถ้าคุณคิดว่าแค่นั้นมันเฮงซวยแล้วล่ะก็

… คุณคิดผิด

ระหว่างที่กำลังยืนรอรถประจำทางเพื่อพาสาระร่างอันยับเยินกลับบ้านโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากลับสั่นไม่หยุดเหมือนถ้าฉันไม่หยิบมันออกมาดูจะต้องมีพ่อใครแถวนี้ตายยังไงยังงั้น พอปลดล็อคแล้วเห็นหน้าจอเท่านั้นแหละคุณ ลมแทบจับ 

เอ๊า แมร่งเอ๊ย ลืมปิดสามจี ฉิบหายล่ะซอจูฮยอน โปรอินเตอร์เน็ตหมดวันนี้พอดีซะด้วยแบบนี้เงินในโทรศัพท์ที่เติมไว้เป็นร้อยเป็นพันก็หมดไปแบบเปล่าๆปลี้ๆเลยน่ะสิ!  แต่ที่น่าหงุดหงิดกว่าสามจีคือแชทไลน์ของฮวังมิยองคนชอบอวดผัวที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอต่างหาก  โปรไฟส์คู่กับหนุ่มหล่อลูกครึ่งที่แม่เจ้าประคุณมาอวดไว้คราวก่อนที่เจอกันว่าเป็นว่าที่พ่อของลูกในอนาคตมันขัดลูกหูลูกตาจนอยากจะกดบล็อคแม่นี่ทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด

            ฟานี่คนอินเลิฟ : อีซอ! วันนี้กูไปเดินฮงแดมา  Read 22:11

ฟานี่คนอินเลิฟ : มึงรู้มั้ยกูเจออะไร!! Read 22:11

ข้อความนั้นถูกเน้นให้ดูน่าตื่นเต้นด้วยสติกเกอร์ไลน์รูปกระต่ายโคนี่ทำหน้าช็อค

                        ฟานี่คนอินเลิฟ : กูเจออดีตของมึงเดินกับคนอื่น! Read 22:12

ข้อความที่ถูกส่งมาในโปรแกรมแชททำให้อากาศรอบตัวเหมือนจะอุณหภูมิลดลงไปอีกหลายองศา  ฉันรู้สึกเหมือนโดนน้ำแข็งสาดหน้ากลางหน้าหนาวยังไงยังงั้น  แขนชา หน้าสั่น ขนาดรถเมล์สายแปดศูนย์ที่รอมาแสนนานมาจอดเทียบท่ายังไม่มีแรงจะก้าวขึ้นไปเลย  มันเจ็บ  เจ็บปวดเหมือนจะตายซะให้ได้  แน่ล่ะ  ยัยมิยองที่นอกจากชอบอวดผัวยังชอบเผือกเรื่องชาวบ้านไม่ได้มารับรู้ความรู้สึกของฉันตอนนี้ด้วยแม่เจ้าประคุณถึงได้ยิ่งตอกย้ำให้ฉันชาหนึบไปทั้งตัวด้วยรูปถ่ายเบลอๆที่เจ้าหล่อนคงแอบถ่ายมาของ ‘เขา’ กับ ‘ใคร’ อีกคน

            ... ภาพของคนในอดีตของฉันกับปัจจุบันและอนาคตของเขา

ฉันยัดโทรศัพท์กลับลงไปในกระเป๋า  กลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอยู่มะรอมมะร่อไว้อย่างสุดความสามารถ  ก่อนขาสองข้างมันจะพาตัวเองออกเดินอย่างไร้จุดหมาย  เข้าใจความรู้สึกของนางเอกMVขึ้นมาทันทีว่าทำไมเวลาโดนผัวทิ้งถึงต้องเดินร้องไห้  รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ตรงนี้ซะแล้ว  ริมแม่น้ำที่กำลังจะจับตัวเป็นน้ำแข็งเพราะอุณหภูมิที่ใกล้ติดลบ

            “ฮัดชิ่ว!”

ฉันจาม น้ำมูกเหนอะๆเปรอะอยู่เต็มจมูก  ก่อนความรู้สึกจะยิ่งดิ่งลงเหวเมื่อตระหนักได้ว่ากาลครั้งหนึ่งเคยโดนใครคนนั้นขอคบที่ริมแม่น้ำเฮงซวยนี่  ในวันที่อากาศหนาวจัดแบบนี้  วันนั้นหิมะแรกของปีโปรยปรายลงมา  บรรยากาศที่แสนโรแมนติกเหมือนภาพฝันทำให้เราเผลอไผลแลกจุมพิตหวานละมุนที่จนเดี๋ยวนี้ก็ยังคงตราตรึงอยู่ในความรู้สึกของฉัน  เขาบอกกับฉันว่าพระเจ้าบนสวรรค์กำลังอวยพรให้ความรักของเรา

            ... พรห่าเหวอะไรล่ะ หลังจากนั้นห้าเดือนรักของเราล่มไม่เป็นท่า  ฉันเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาก่อนเพราะเบื่อกับการทะเลาะซ้ำซากที่ทำให้เราทั้งคู่ประสาทไปตามๆกัน  ตอนนั้นเขาร้องไห้จะเป็นจะตาย  ขอโทษฉันเสียยกใหญ่  บอกว่าอยากกลับมาเป็นเหมือนเดิม  บอกว่าถ้าไม่มีฉันเขาคงอยู่ต่อไปไม่ได้ ไงล่ะ หนึ่งปีต่อมาใครกันที่เริ่มใหม่ได้ก่อน  ใครกันที่ไปเดินจูงมือกระหนุงกระหนิงกับเด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มที่ไหนก็ไม่รู้  อ่อใช่แล้ว  ‘เด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้ม’ ฉันไม่ได้พิมพ์ผิดและสายตาของคุณไม่ได้บกพร่องหรอกท่านผู้อ่านที่เคารพ ใครจะไปเชื่อว่าผู้หญิงที่ถ้าเป็นในนิยายแปลจีนที่พึ่งอ่านจบจะต้องบรรยายว่า หุ่นอรชรอ้อนแอ้นเหมือนกิ่งหลิว  ปากบางดุจดอกเหมยแรกแย้ม  คิ้วโก่งเหมือนคันศร งามจนคนมองเกือบลืมหายใจอย่างซอจูฮยอนคนนี้จะโดนแฟนเก่าเมินแล้วหันไปควงผู้ชายด้วยกัน

            ...สงสัยจะได้เอาหน้ามุดชักโครกตายจริงๆก็คราวนี้ล่ะมั้ง

            “โว๊ย!”

ฉันตะโกนปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดทั้งมวลไปกับอากาศเย็นจัดกับสายลมเอื่อยๆที่แทบทำให้รูขุมขนอุดตันด้วยน้ำแข็ง  ฉันก้มหน้ามองลงไปในแม่น้ำที่กำลังจะจับตัวเป็นน้ำแข็ง เงาสะท้อนที่อยู่บนผิวไหวเป็นระลอกคลื่นคือเงาของฉันเอง  ยัยโง่ที่ต่อให้คนทั้งโลกเดินจากไปเธอก็จะยังยิ้มให้ฉันเสมอ  ฉันพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ลมหายใจร้อนๆเมื่อปะทะเข้ากับอากาศเย็นจัดภายนอกจับตัวกันกลายเป็นไอน้ำคลุ้งอยู่ในอากาศ  นาฬิกาบนข้อมือกำลังบอกฉันว่าตอนนี้เป็นเวลา 23.50 น. จบไปอีกวันสำหรับชีวิตป่วงๆของซอจูฮยอน  เอาล่ะฉันคิดว่าตัวเองควรจะกลับบ้านได้แล้วก่อนที่เลือดจะจับตัวแข็งและยืนช็อกตายอยู่ตรงนี้  และตอนนั้นเอง....

            23:51 PM

            ฉันหมุนตัวกลับเพื่อพบว่าตัวเองจะไปชนกับใครบางคนที่เดินเซ่อซ่ามาหยุดอยู่ด้านหลังตัวเองพอดี  ที่ก็มีตั้งเยอะนะดันมายืนให้ฉนชนซะได้  ในฐานะที่เขาหน้าตาพอไปวัดไปวาได้ฉันจะให้เกียรติเรียกมันว่าพรหมลิขิตก็แล้วกันนะ

            23:52 PM

            กาแฟที่ยังกรุ่นไอร้อนของเขาหกกระจายเพราะแรงกระแทก แล้วก็โป๊ะเชะเลอะเต็มโค้ทสีเหลืองของเขาที่รายการโทรทัศน์เมื่อเช้าบอกว่าเป็นสีนำโชคของฉัน

            23:53 PM

            หน้าหล่อๆของเขาชักดูหงุดหงิดงุ่นง่านขึ้นทุกที  เดี๋ยวนะ ฉันว่าไอ้หนุ่มหน้ามลคนนี้มันดูหน้าคุ้นๆยังไงชอบกล

            23:54 PM

            “เธอรู้มั้ยว่าโค้ทของฉันราคาเท่าไหร่!”

23:55 PM

“เธอจะรับผิดชอบยังไงไม่ทราบ!”

นึกออกแล้ว!

ถ้าคุณกำลังถามหาพระเอกของฟิคชั่นเรื่องนี้อยู่ล่ะก็  ยินดีด้วยคนที่คุณก็รู้ว่าใครเขายืนอยู่ตรงนี้แล้ว...

23:56 PM

“จองยงฮวา! นายคือจองยงฮวาใช่มั้ย!!”

“ห...หา?”

“ฉันเอง ซอจูฮยอนหัวหน้าห้อง ป.6/3 ไง!”

ใครจะไปคิดว่าไอ้อ้วนจองยงฮวาเมื่อเกือบสิบปีที่แล้วจะโตขึ้นมาหล่อเฟี้ยวเปรี้ยวซ่าขนาดนี้

23:57 PM

“จูฮยอน....”

ยงฮวาทำน่านึกอยู่นานกว่าจะพึมพำคำว่า “อ๋อ” ออกมาในที่สุด

23:58 PM

“ยังดูโง่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเธอน่ะ”

23:59 PM

หิมะแรกของปีโปรยปรายลงมา  มันคงโรแมนติกน่าดูถ้าจองยงฮวาที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันไม่ได้กำลังยืนทำหน้าตาอ้อนมืออ้อนเท้าเหลือเกินแบบที่กำลังเป็นอยู่

00:00 AM

จบวันป่วงๆของซอจูฮยอนลงอีกหนึ่งวัน

00:01 AM

“ไหนๆก็ดวงซวยมาเจอเธอแล้ว”

“...”

“ไปหาอะไรดื่มด้วยกันหน่อยมั้ย”

และเรื่องราวของเราได้เริ่มต้นขึ้นหลังจากนั้น...

THE END

SF ชั่ววูบค่ะ เกิดจากลมหนาวและความเดียวดายล้วนๆ 5555