คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : 17
เมื่ออ์ท้าวเธอฯทรไ้สับรับฟันาราธิาทรระแทถวายวี่อว่าันั้น พระพัร์อพระอ์็ทรเปลี่ยนาสีธรรมามาเป็นสีาวเผือ้วยทรละอายในพระราหฤทัย แลทรพระทัยในสุรเสียอันแหลมสูที่เสียแทส่ทะลุเ้าไปยัโสพระรรนสะเทือนเลือนลั่น้อไปหม!
“พอเสียทีเถิเ้า! ประเี๋ยว ‘เราสอ’ ่อยเ้าไปเราัน่อ้านใน!”
อ์ท้าวเธอฯทรเอื้อมพระหัถ์้าหนึ่ึ้นมาประทานทาบปิพระโอษ์ิ้มลิ้มอนาราธิาไว้ พร้อมทรส่ายพระพัร์ที่ามเินายผู้ใะเปรียบเทียบไ้ไปมา เพื่อทรไล่วามอึอลในพระรร!
“ฤทธิ์มาเยี่ยนี้... หรือ... อยาะไ้ ‘ุมพิพิษ’ นั่น! ่อหน้านัาเรา?”
เมื่อพระรรอพระอ์ทรสามารถลับมาสับใ้านไ้เป็นปิแล้ว ท้าวเธอฯึทรรัสประโยถัมาพร้อมับทร้มพระพัร์ลไปประทานระิบแนบใล้พระรรอนา เป็นเหุให้นาราธิาทระัารเลื่อนไหวพระวราย แลสีพระพัร์อนาราธิา็ทรไ้มีสีแระเรื่อึ้น!
‘ไอู้ให่เ่าัหาลับ!’
นาราธิาทรถลึสายพระเนรอาาอันลมโ้อไปยัพระพัร์อ์สันารา นอ์ท้าวเธอฯทรแย้มมุมพระโอษ์ยิ้ม!
แ่เพลา่อมาสีพระพัร์ออ์ท้าวเธอ็ทรเปลี่ยนไปเป็นสีแ ้วยทรุ่นริ้วในพระรานัาหนุ่ม ที่ทรประทับยืนทอพระเนร ้อมอรมายัพระอ์แลนาราธิาอยู่อย่าทรอยารู้อยาเห็น...
‘พวนามันราเลี้ยมาีเสียริ! อยารู้อยาเห็นเหมือนันมิมีผิ!’
อ์ท้าวเธอฯทรแน่พระทัยเสียยิ่ว่าะแน่ ว่าพระรานัาหนุ่มนั้นทรไ้ยินถ้อยวีอัน ‘รีแท’ เ้าไปโสพระรรับพระราหฤทัยออ์ท้าวเธอฯอย่าแน่นอน... ้วยทรเห็นว่าวรายอพระรานัาหนุ่มทรสะเทือนสั่นสะเทือนโยไหวเบาๆ ้วยอ์นาินหนุ่มนั้นทรำลัลั้นอมยิ้มแลทรลั้นหัวเราะอยู่นั่นเอ!
เมื่ออ์ท้าวเธอฯทรเห็นพระรานัาทรประทับยืนเย ึทร ‘ึพระเนร’ ประทานุมอส่เป็นสัาให้ทรออไป! แ่อ์นาินหนุ่มยัไม่ทรยอมยับายไปทาใ ทำให้อ์พระอัยาทรเิพระอาาร ‘ทรวา’ ึ้นมาในแทบะทันใ!
“นาบินทร์! เร่ออไปาถ้ำแ้ว ่อนที่เ้าะเ็บอีรา!”
อ์ท้าวเธอฯทรเอ่ยพระโอษ์รัสไล่พระรานัาหนุ่ม้วยพระสุรเสียอันทรเือุ่น!
“แ่ว่า... นา...”
อ์นาินหนุ่มทรละล้าละลัทอพระเนรไปยัร่าแน่น้อยในอ้อมพระรอพระอัยาที่ทรส่สายพระเนรมริบเผื่อแผ่ออมายัพระอ์
“เรื่ออนา... าััารเอ!”
เมื่อพระอัยาทรรับสั่ัวาม้วยพระสุรเสียห้วนสั้นันั้น อ์นาินหนุ่มึทรทำไ้แ่เพียทูลรับว่า...
“พระเ้า้า!”
ทั้ที่ในพระทัยพระรานัาอ์โปร... ที่ทรไม่แน่พระทัยแล้วว่าในเพลานี้พระอัยาะทรโปรอยู่หรือไม่ อนทื่ทระเริ่มเส็ลับออมานั้นะอยาทูลถามพระอัยาออไปว่า...
‘แล้วที่หลานะไ้เ็บ... ถ้าไม่ออไปนั้น เหุะเป็นไป้วยนาที่อยู่ในอ้อมพระร หรือ พระอ์เอเล่า? พระเ้า้า!’
แ่นาินหนุ่ม็้อทรัพระทัยเส็ย่าพระบาทถอยออมาาถ้ำแ้ว โยที่ทรไม่ล้าะทูลถามพระอัยาั่ที่ทริไว้ในพระทัย
‘เห็นทีเรา้อหัเรียไว้แล้ว... ทูลระหม่อมยายๆๆ!’
อ์นาบิทร์นาินหนุ่มทร้มพระพัร์ทำพระโอษ์มุบมิบท่อ ‘ำทูลเรีย’ นารุรา ที่เป็นพระอริันมา่อนนถึปัุบันนี้ในพระทัยไปลอหนทาเส็ลับ ้วยทรแน่พระทัยว่าในไม่ี่เพลานี้ะ้อทรเรียออมาาโอษ์อย่าัเนแน่นอน!
“ึ!” ู่ๆอ์นาินหนุ่ม็ทระัฝีพระบาทหยุล
“ทรรัสบอให้เราออมา... แล้วพระอ์เอเล่า? ะทรัารนาเยี่ยไร... นามิใ่ว่าำลัเรี้ยวราอยู่อหรือ?” อ์นาินหนุ่มทรนึห่วพระอัยาึ้นมาอยู่บ้าเล็น้อย
“แ่ไม่แน่ว่าหลัาวันนี้ไป... เราอาไ้อนุาหรือนิษาน้อยๆมาื่นมเล่น็เป็นไ้! หึหึหึ!”
อ์นาินหนุ่มทรเส็ำเนิน้าวย่าพระบาทออไป่ออย่าทรพระอารม์ียิ่... พร้อมทั้ทรท่อ ‘ำทูลเรีย’ ใหม่ สำหรับนาราธิาพารุไปลอเส้นทาเส็ลับ!
“ึ!”
แ่อ์นาบินทร์นาินหนุ่ม็้อทรหยุาร้าวพระบาทอีรา เมื่อทรนึึ้นไ้มาว่า... ถ้าพระอัยาทรมีพระโอรสาหรือพระธิาริ ็้อทรนับว่าเป็นพระมาุลาหรือพระมาุาถึะถู!
“เฮ้อ! สสัยเป็นเพราะเราใในสุรเสีย ‘ทูลระหม่อมยาย’ เป็นแน่แท้! ึทำให้เราเลอะเลือนถึั้นนับลำับพระาิมิถู!”
ถึอ์นาบินทร์หนุ่มะทรเรียพระอัยาว่า ‘ทูลระหม่อมา’ แ่็ทริเสมอมาว่าพระอ์ทรเป็นเหมือนพระโอรสอ์หนึ่อพระอัยา ้วยว่าอ์ท้าวเธอฯทรประทานวามรัโยทร ‘ไ่’ เอ แลประทานารเลี้ยูอุ้มูอ์นาินหนุ่มมาโยลอ! ึทริว่าพระโอรสหรือพระธิาที่ะทรประสูิามมาึเป็นเหมือนพระอนุาหรือพระนิษาเสียมาว่าในวามรู้สึอพระอ์...
“เห็นทีะ้อท่อเพิ่มมาใหม่อีำ... ทูลระหม่อมยายๆๆๆ เส็น้าๆๆ... ทูลระหม่อมน้า เส็ยาย... เฮ้ย! ผิแล้ว... ้อพูว่า ทูลระหม่อมยายๆๆ เส็น้าๆๆ...”
และแล้วอ์นาินหนุ่ม็ทรเริ่ม้าวพระบาทเส็่อ โยทรท่อำ ‘บััิศัพท์’ อพระอ์ ำใหม่ไปลอทา!
ทา้านภายในถ้ำึ่เพลานี้มีแ่นาแ้วัสาลราธิาพารุแลอ์สันาราธีรสุวัน์นั้น...
“อื้อ! อ่อย! เอ้าอูเอ่า!” (ปล่อย เ้าูเ่า)
เมื่อนาทรเห็น ‘เ้าูให่ัวหลาน’ เส็ออไปแล้ว นาราธิาึทรแผลพระฤทธิ์เ่อ โยทริ้นแลระทืบพระบาทเร่าๆในทันที
“อย่าเ้า! อย่าิ้นให้มานั!”
อ์ท้าวเธอฯทรรัสบอนาราธิา้วยพระอุราที่สั่นแวนไปมาอยู่ร่ำๆ เมื่อนาราธิาทรระทืบพระบาทเสียนวรายสั่นลอน ระทั่ผ้าสไบาออนาที่ทรผูให้อย่าทรยาลำบา้วยทรไม่เยนั้นะหลุลออมาอีรอบ!
“อื้อ!”
นาราธิาทรหาสับรับฟัไม่! ้วยทรริ้วโรธในอ์สันาราาเป็นอย่ามา นาึทริ้น่อและแรึ้น
“ว้าย!”
นาราธิาทรหวีร้ออุทานอย่าพระทัย เมื่ออ์สันาาทรัสินพระทัยปล่อยพระหัถ์ออาพระโอษ์อนา พร้อมับทรย่อพระวรายอันสูให่แ็แร่อพระอ์เอล เพื่อทรอุ้มแล้อนร่าอนาราธิาอ์ามึ้นแทน!
“ะทำอะไร? เ้าูให่เ่า!” นาราธิาทรร้อออมาอย่าทรพระทัยแลทรริ้ว
“็ะเ้าไปเราัน่อ้านในอย่าไรเล่า... อยู่ที่นี่เสียมันะัออไปรบวนผู้อื่นไ้...”
อ์ท้าวเธอฯทรรัสอบ้วยสีพระพัร์เรียบเยแ่แววพระเนรนั้นเ้นพราวระยับ รานี้ทรรัสบอนาโยอ้าทรอ้าเหุผลที่ไม่น่าะเื่อถือไ้เลย ้วยถ้ำแ้วแห่นี้นั้นั้ห่าออมาาพระราวัและพื้นที่ที่มีผู้อื่นอาศัยอยู่ แ่เพราะเป็นนาราธิาพารุผู้ทรไม่เยออไปาถ้ำแ้วอ์ท้าวเธอฯึทรอ้าเหุผลนี้ไ้อย่าทรสบาย!
“ไม่ไป! ไม่เ้าๆๆ!” นาราธิาทรรีร้อลั่น
“ไม่ไ้นะเ้า... เราบอไว้ั้แ่แรแล้วว่า ‘เราสอ’ ะเ้าไปเราัน่อที่้านใน... เราไม่อยาลายเป็นสันาราผิำพู!”
อ์สันาราาทรรัสอ้าถึพระำรัส่อนหน้านั้นอย่าทรพระพัร์เย!
นาราธิาแ้วัสาลทระัารเลื่อนไหวพระวรายแล้วทรเยพระพัร์ึ้นมาสบับพระเนรที่มีแววเ้นระริไหวๆอยู่ในวเนรสีเียวเ้ม
“เราไม่ไ้รับำอเ้า! ปล่อยนะ!” นาราธิาทริ้น่อโยนาหาเื่อฟัำออ์ท้าวเธอฯไม่
“อ่อ... เ่นนั้นหรือ? ไม่รับ็ไม่ไ้รับ...”
ถึะทรพยัพระพัร์และำรัสออมาเ่นนั้น็ริ แ่อ์ท้าวเธอฯ็ยัทรระับพระพาหาที่อุ้มนาราธิาอย่าแนบแน่น แล้วทรสาวพระบาทพาร่าอนาแลพระอ์เ้าไปภายในถ้ำแ้ว โยหาทรใส่พระทัยในำ่อว่าและาริ้นรนอนาราธิาแ่อย่าใไม่!
ความคิดเห็น