คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 18
“เ้าูให่เ่า! ปล่อยเรานะๆๆ!”
นาราธิาทริ้นแลทรรีพระสุรเสียร้อัลั่นสนั่นมาลอทาเส็ลับเ้าไป้านในห้อบรรทมออ์ท้าวเธอฯ
“...”
แ่อ์ท้าวเธอฯ็ทรทำพระรรทวนลม โยทรทำเียบไม่รู้ไม่ี้เยั่รูปปั้นปิมารรมำแลอันแ็แร่าม แลทรอุ้มโอบระับร่าอนาราธิาอ์าม้าวพระบาทผ่านเ้ามาลอทาเ่นเียวัน!
“ะไม่ปล่อยเ่นนั้นรึ? ไ้!” นาราธิาทรถอนุน
“ั่ม!”
“โอ๊ย!”
อ์ท้าวเธอฯทรสะุ้พระอ์แลทรร้อ้วยพระสุรเสียอันัลั่นสะเทือนไปทั้ถ้ำแ้ว เมื่อนาราธิาแ้วัสาลทรอ้าพระโอษ์ออแล้วทรัไปยับริเว้นพระพาหาอพระอ์อย่าเร็วแร เป็นเหุทำให้ทรทรเ็บแลมีบาแผลนพระโลหิไหลออมา!
“หยุนะ... นาัวเล็!” อ์ท้าวเธอฯทรรับสั่ออมา้วยพระสุรเสียร้อนรนแลปนเ็บปว
“ไอ่อ่อย!” (ไม่ปล่อย) นาราธิาทรหาไ้ฟัำออ์ท้าวเธอฯไม่ หนำ้ำยัทรัแรเ้าไปอี
“ะปล่อยหรือไม่?” รานี้อ์ท้าวเธอฯทรรัสถาม้วยพระสุรเสียอันเย็นเยียบ!
“อื้อ!” นาทรื้อแพ่ โยทร้อพระเนรแลึ้นไปสบับแววพระเนรอันร้อนแรเ็มไป้วยโทสะแล้วในะนี้ออ์ท้าวเธอฯ
“ี! เราเือนเ้าแล้วนะ... ะมาว่าเราภายหลัมิไ้!” อ์ท้าวเธอฯทรสาวพระบาทเ้าไปใล้ับพระบรรถร์ในทันที!
“ุ๊บ!”
“โอ๊ย! เ็บ!”
อ์สันาราธีรสุวัน์ทรโยนร่านาราธิาอ์ามลไปบนพระแท่นบรรถร์อย่าแร้วยทรริ้วที่นาราธิาทรัพระอ์นทรถึั้นมีพระโลหิไหลออมา... แ่ยัไม่ทันที่นาราธิาะทรั้พระวรายไ้ทันนั้น อ์ท้าวเธอฯ็ทรโถมพระวรายามิลมาทับร่าพระวรายบอบบาแห่นาราธิาอย่าับพลันทันใ!
“อุ๊! ะทำอะไรเรา? เ้าูให่เ่า!”
นาราธิาทรวาออมา้วยสุรเสียแหลมม้วยทรริ้วที่ทรถูโยนลมาบนแท่นพระบรรถร์อย่าแร และทรถูพันธนาาร้วยพระวรายหนาให่ที่โถมถั่ลมาออ์ท้าวเธอฯ ทำให้นาราธิาทรหายพระทัยั้อ้วยทรถูทับ้วยน้ำหนัที่หนัยิ่อพระายาแห่บุรุษเพศ!
“เ็ื้อ... เ็ไม่ี... ็้อถูทำโทษ!”
อ์ท้าวเธอฯทร้มพระพัร์ลมารัสระิบแนบ้าพระรรนาราธิาพารุอ์าม้วยพระสุรเสียุแลห้วน
“สิยัีอยู่หรือไม่? เราหาใ่ ‘เ็’ แล้วไม่!”
นาราธิาทรืนพระวรายที่ะทริ้นหนี แ่ลายลับว่าเป็นารทรเบียพระถันเ้าไปสัมผัสใล้ิับพระอุราอันเปล่าเปลือยออ์สันารามาึ้นว่าเ่าแทบเป็นเนื้อเียวัน!
‘็รู้ีว่าไม่ใ่เ็... รู้อย่าเ็มๆแน่นอุราเลยล่ะ... แลสินั้น็แทบะไม่ีัเ้าว่าเ้าไปทุทีแล้ว... นาัวเล็เอ๋ย...’
อ์ท้าวเธอฯทรราอยู่ในพระทัยอย่าทรทรมานในวามรู้สึอพระอ์ที่้อทรอลั้น ‘บาสิ่บาอย่า’ ที่ำลัะเิึ้นเพราะสัาิาแห่ารำรเผ่าพันธุ์อสิ่มีีวิทุำพว แลวามพึพอพระทัยที่มี่อร่าวรายอนาราธิาพารุนานี้!
อ์ท้าวเธอฯทรั่พระทัยอยู่ั่วรู่ ้วยทรไม่อยาะผิศีล้อาเมฯ ที่ทรเฝ้าบำเพ็พระบะรัษาพระศีลมาร่วมว่าหมื่นปีอพระอ์ับนาราธิา ที่ทรถูให้ประทับอยู่ใ้พระวรายอพระอ์ที่นาทรำลัทริ้นหนีารพันธนาาร้วยพระวรายสูให่อพระอ์อยู่ โยที่นาทรแสพระริยาโรธเรี้ยวแลรัเียพระอ์อย่ารุนแร
“เ้าูให่เ่า! าเ่าลาม!”
ถ้อยวีที่ทรไ้สับยิน่อว่านั้น เป็นเหุทำให้วามิแลพระอารม์บาอย่าแทรสอเพิ่มสูเ้ามาแทนพระสิสัมปัะ อ์ท้าวเธอฯึทร้มพระพัร์ลไปประทานแนบพระโอษ์ระเรื่อยเอื่อยไปามพระปรา์อนาราธิา แล้วทรรัสระิบ้วยสุรเสียที่าเป็นห้วๆ้วยทรเริ่มที่ะหายพระทัยั้อับนาราธิาในทันที
“ที่พูออมานั้น... รู้ีแล้วหรือว่า ‘ารลามริๆ’ นั้น เป็นเยี่ยไรัน?”
“ะ... เ้า หมายวามว่าเยี่ยไร?”
นาราธิาทรเริ่มเอะพระทัยในพระสุรเสียที่เปลี่ยนไปเป็นแหบพร่าออ์ท้าวเธอฯที่ทรแนบพระพัร์อยู่้าพระปรา์นวลเนียนน่าสัมผัสอนา นาึทรเบี่ยพระพัร์ออแล้วเยพระพัร์ึ้นเพื่อทรถามในสิ่ที่ั่้าทรอยารู้ในพระทัย
“หึหึ... เมื่อเ้ายัไม่รู้ เรา็ะเมา... เลยให้เ้าไ้รู้!”
พร้อมันนั้นอ์สันาราาธีรสุวัน์ที่พระวรายสั่นเทาพระทรระับหัห้ามพระทัยมิให้ระทำารอันใรุนแรรวเร็วเินไป้วยเรนาราธิาะทรพระทัย ็ทรไ้ระพระโอษ์ละเลียบโล้มเล้ารุรานอย่าแผ่วเบาไปทรละเลียาม้าพระพัร์อนาราธิา ั้แ่พระมับอนาลมาเรื่อยๆถึพระนาสิ... วนไปถึพระปรา์... แล้วประทานพระโอษ์อพระอ์วนลับมายัมุมโอษ์ิ้มลิ้มอนาเพื่อประทานุมพิอันอ่อนโยนวนสะท้านสะเทินทรวลไป
“อื้อ!?”
นาราธิาทรหันพระพัร์ะหนีแ่็ทริัับพระหัถ์ออ์สันาาที่ทร่อยๆยึ้นมาับบริเวล่าอารรไรนาไว้เพื่อันมิให้นาทรหนีุมพิอพระอ์ไ้
เวลา่อยๆเลื่อนผ่านไปอย่าเื่อ้าแลทรมานในวามรู้สึอนาราธิา...
“ยะ.. อย่านะ! เ้าูให่เ่า!”
นาราธิาทรร้อห้าม้วยพระสุรเสียสั่น เมื่ออ์สันาาทรปล่อยพระโอษ์ามที่เริ่มะเห่อแแลอวบอิ่มึ้นเพราะารุมพิไปทรระพระโอษ์ที่อพระศออนาแทน
“เส็พี่... เรียเส็พี่สิ... มิใ่เ้าูให่เ่าอย่าที่เ้าเยเอ่ยมา!”
อ์สันาาทรระพระโอษ์อพระอ์ลไปเรื่อยๆนเือบะถึเนินพระถันที่โผล่พ้นออมาาอบผ้าสไบผืนามที่บัเียวนี้เริ่มะเป็นสิ่ีวาเะะพระเนรออ์ท้าวเธอฯ เพียั่วเสี้ยวเพลาหนึ่ที่แทรเ้ามาในมโนภาพนั้น อ์ท้าวเธอฯ็ทรมีพระำริที่ทรอยาะไ้มีวโราสโปรประทานารผูผ้าสไบให้นาใหม่อีหลายๆรา เพื่อที่ทระไ้มีวามเี่ยวาให้ียิ่ึ้นไปอี!
“ยี้! ไม่มีวัน! เ้าูให่เ่า! เ้าู ‘แ่’ ลาม!”
'ึ!'
ั่เสียศรปัพระหทัยำออ์ท้าวเธอฯ โยเพาะำที่นาทร่อานว่า ‘ทรแ่’ ... ยิ่นาราธิาทรโ้อบลับมาึ้นเพียใ ็ยิ่ทำให้พระอารม์และพระสิออ์ท้าวเธอฯนั้นทรใล้ะหมล...
“มีแน่! และ้อเป็นวันนี้้วย!”
อ์ท้าวเธอทรเยพระพัร์ึ้นมาใ้พระเนรอันร้อนแรั่เปลวไฟไปประทานสบับสายพระเนรอันหวาหวั่นพรั่นพระทัยอนาราธิาพารุที่ทรเริ่มมีพระอาารพระวรายสั่นเทาึ้นมาในะนี้
“เลอะเลือน! เ้าูให่เ่า!” นาราธิายัทรโ้เถียลับอย่าไม่ทรลละ
“ที่เป็นไปเยี่ยนี้็เพราะเ้าอย่าไรเล่า! นาัวเล็!”
อ์ท้าวเธอฯทรรัสออมา้วยพระสุรเสียอันเย็นา พร้อมันนั้นทั้ที่ทร้อพระเนรับนาราธิาอยู่โยที่ทรไม่ระพริบพระเนร้วยสีพระพัร์อันึเียเรียบึ อ์ท้าวเธอฯ็ทรไ้ระทำารบาอย่าอย่าทรระับพระอารม์ไม่อยู่ึ้น!
“แว๊!”
“รี๊!”
ความคิดเห็น