ย้อนเวลาไปเป็นสุดยอดคุณพ่อในสมัยอยุธยา

ท่ามกลางค่ำคืนอันมืดมิดในคืนที่ฝนตก แสงสว่างจากโทรทัศน์ที่เปิดอยู่กระทบชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงหน้ามัน แต่เขาไม่ได้สนใจราการตรงหน้า 

เขาเพียงนั่งดูรูปภาพด้วยสายตาที่ว่างเปล่าเป็นเวลากว่า 4 เดือนแล้วที่ เนวิน ชายวัยกลางคนได้รับข้าวร้าย เพียงฟ้า หญิงสาววัย 18 ปีของเขาจบชีวิตลง 

วันนั้นเป็นวันที่เขาเลิกงานเร็วเป็นพิเศษเพื่อแวะไปรับเค้กที่สั่งไว้มาฉลองงานวันเกิดของเธอ มีสายเรียกเข้าจากเบอร์ลูกสาว เขารับสายอย่างยินดีหลังจากที่แทบจะไม่มีเวลาคุยกันตลอดช่วงเดือนที่ผ่านมา

"คุณพ่อของคุณเพียงฟ้าใช่ไหมครับ" แทนที่จะได้ยินเสียงลูกสาวที่ควรจะได้ยินมาตลอดหลายปี กลับเป็นเสียงที่ไม่คุ้นหูของชายแปลกหน้า ความวิตกกังวลเหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับอก

"ใช่ครับ เกิดเรื่องอะไรกับลูกสาวของผมหรือเปล่า"

"คุณพ่อทำใจดีๆนะครับ---" 

หลังสายสนทนานั้นจบ เนวินจำไม่ได้ว่าเขาทำอะไรต่อ รู้สึกตัวอีกทีก็เห็นเพียงผ้าคลุมสีขาววางปิดร่างของเพียงฟ้าไว้ เรี่ยวแรงในชีวิตของเขาเหือดหายไปหมด มันเหมือนมีอะไรสักอย่างมาคว้านเอาอกเขาออกไป 

ชายวัยกลางคนวางรูปในมือลง พลางหยิบแก้วบรรจุของเหลวสีอำพันขึ้นมาดื่ม ของเหลวที่ควรจะมีรสสัมผัสที่ร้อนแรงไหลลงคอไปเหมือนเขาดื่มน้ำเปล่า 

การกลั่นแกล้งในโรงเรียน สาเหตุที่ทำให้เพียงฟ้าตัดสินใจจบชีวิตลงในวันเกิดของเธอเอง เธอเคยเป็นเด็กฉลาดที่มอบความสดใสให้บ้านหลังนี้

 เมื่อก่อนมันเต็มไปด้วยสีสัน ของครอบครัว เนวิน เพียงฟ้า และ ลินลดา แม่ของเธอ การกลับบ้านมามีลูกสาวคอยต้อนรับหลังจากทำงานเหนื่อยๆ และมีภรรยายิ้มให้ เขาเคยคิดว่านี่แหล่ะดีที่สุดแล้ว อยากให้เป็นแบบนี้ตลอดไป แต่กระนั้น เวลาก็ช่างโหดร้ายเสียเหลือเกิน 

ในวันที่เพียงฟ้าอายุ 4 ปี แม่ของเธอได้จากโลกใบนี้ไปเพราะโรคร้ายจากเด็กสาวที่เคยสดใสเธอค่อยๆหม่นหมองลง เธอเป็นเด็กที่ฉลาดจนเขาใจคำว่าตายคืออะไร 

เสียงหัวเราะในบ้านค่อยๆน้อยลง จนมันไม่มีอีกต่อไปเพียงฟ้ากลายเป็นเด็กเก็บตัว ส่วนเนวินเลือกที่จะทำงานโดนใช้ข้ออ้างกับตัวเอง ว่าทั้งหมดเพื่อลูกสาว

เขาสังเกตเห็นมีรอยฟกช้ำบริเวณข้อมือเธอตั้งแต่ช่วงมัธยมต้น แต่ก็ไม่ได้สนใจ บางครั้งเธอมาขอคำปรึกษาแต่เขาก็บอกปัดไปเพราะงานนั้นเยอะ สายตาของเธอมองเขาด้วยความเศร้าหมองและต้องการความช่วยเหลือมาตลอด

 จนกระทั้งก่อนเธอจากไป มันเปลี่ยนเป็นสายตาที่ว่างเปล่า เนวินไม่ได้ใส่ใจมันเลย เขาคิดเพียงแต่ว่าถ้าทุกอย่างลงตัวแล้วเขาจะมีเวลาให้เธอได้มากขึ้น.....แต่ทุกอย่างก็สายไปแล้ว 

เพียงฟ้าจบชีวิตโดยการกระโดดตึก ในห้องนอนเธอมีจดหมายเขียนไว้เพียงคำว่า 

"พ่อคะหนูขอโทษ....แต่หนูทนไม่ไหวแล้วจริงๆ" 

เขาเอ่ยข้อความในจดหมายก่อนจะเอื้อมมือไปใต้โต๊ะหยิบปืนพกกระบอกนึงขึ้นมา ของต่างหน้าอีก หนึ่งชิ้นของภรรยาเขา สภาพของมันยังดูดีเสมอเหมือนวันที่เขาซื้อให้เธอ 

เขายกเหล้าในแก้วจนหมดแล้ววางมันลง ค่อยๆหลับตามลงและคิดถึงภาพที่ทุกคนยังอยู่พร้อมหน้า 

'พ่อขอโทษนะ พ่อกำลังจะไปหาพวกเธอแล้ว..........'

'ปัง!!!!!

เกิดแสงสว่างวาบก่อนทุกอย่างจะดับลง 

สวัสดีครับ ผลงานเรื่องนี้ จริงๆแล้วผมไม่มั่นใจเลยว่าจะทำออกมาดีไหม มันเป็นเรื่องที่วนเวียนในหัวมานานเป็นปีแล้ว ผมเลยตัดสินใจตกตะกอนมันออกมาดู หวังว่าผู้อ่านจะชอบนะครับ