Harry Potter กับ บิกินี่ปีศาจ

ข้อมูลเบื้องต้น

อันนี้เคยเขียนมาแล้วในหมวดแฟนฟิค คนเขียนคนเดียวกันนั่นแหละครับ อันเก่าเขียนไม่จบ แต่อันนี้จบแล้วนา เชิญอ่านได้เลยเพื่อนๆ

เนื้อเรื่อง

Harry Potter and a Holy Bikini 
      แฮร์รี่ตื่นขึ้นในห้องของเขาที่บ้านเดอร์สลีย์ เขาหยิบแว่นที่ข้างเตียงมาใส่และทันใดนั้นเขาก็ตกตะลึงกับภาพที่เห็นจนแทบตกที่นอน สาวสวยใส่ชุดบีกินี่นั้งอยู่ปลายเตียงของเขา เธอสวมหมวกแม่มดสีรุ้งและถือไม้กายสิทธิ์โบกร่ายคาถาออกมาเป็นกากเพชร แวววาวร่วงเกลื่อนกลาดลงบนที่นอนของแฮร์รี่ เธอดูไม่สนใจแฮร์รี่ที่กำลังจ้องอย่างตะลึงพึงเพลิด เอาแต่เล่นกากเพชรของเธออย่างสนุกสนาน แฮร์รี่จึงส่งเสียงเล็กๆออกมาจากลำคอเพื่อหวังให้เธอสนใจ แต่ไม่เลย เธอเอาแต่หัวเราะคิกคัก ทันใดนั้นลุงเวอร์นอนก็เปิดประตูเผลาะเข้ามา สาวบีกินี่แตกระเบิดออกเป็นผงลอยปลิวออกไปนอกหน้าต่าง เหลือเพียงบีกินี่ของเธอที่กองอยู่ตรงหน้าของแฮร์รี่ บัดนี้ใบหน้าของลุงเวอร์นอนเป็นสีแดงก่ำ มีเส้นเลือผุดออกตามลำคออ้วนๆ บีกินี่ค่อยลอยขึ้นบนอากาศ และหายตัวไปทันใดนั้นมันก็ไปปรากฏตัวอีกครั้งบนส่วนบนและส่วนล่างของลุงเวอร์นอน เสื้อผ้าที่ลุงใส่อยู่ระเบิดออกเป็นผงเหลือเพียงบีกินี่ที่บีบรัดลุงเวอร์นอนจนลงไปนอนดิ้นกับพื้น ขณะที่แฮร์รี่ตกใจกับบิกินี่ที่บีบรัดลุงเวอร์นอนก็มีเครื่องบินกระดาษลำหนึ่งร่องมาจากหน้าต่างและหล่นลงบนมือของแฮร์รี่ เขาเปิดออกแล้วอ่านข้อความภายใน
       “รีบหนีมาซะแฮร์รี่ ก่อนที่บีกินี่ตัวนั้นจะฆ่าเธอ” เขาจำลายมือนี้ได้ดี เพราะมันคือลายมือของ
เฮอร์ไมโอนี่นั้นเอง เขารีบทำตามข้อความในกระดาษกระโดดออกทางหน้าต่างลงสู่กอต้นใม้ข้างล่าง เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยกำลังโบกมือให้เขามาจากอีกฟากของถนน แม้จะตกใจที่ได้เห็นมัลฟอยแต่เขาก็วิ่งไปอยู่ดี
       “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย”แฮร์รี่ถามและมองมัลฟอยด้วยความแปลกใจ “ทำไมเจ้านี่ถึงมาที่นี่ได้ละ
เฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่หันไปมองมัลฟอยด้วยสายตาที่ดูหมิ่นอีกทีด้วยความอาฆาต “แกมาที่นี่ได้งายว้า”
       “เรากำลังจะบอกอยู่เลยแฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่พูด “เราเป็นแฟนกัน!”
       “โอ้พระเจ้าจอร์จ มันเป็นไปได้ไงฟะ อย่างงี้ต้องประท้วง แต่จะทำไงดียิ่งคิดมันยิ่งกลุ้ม ยิ่งกลุ้มมันยิ่งอยากคิด แต่จะคิดจะกลุ้มไปทำไมเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่ใช่แฟนเราซะหน่อย อืม...สาวที่นั่งอยู่ปลายเตียงทำไมถึงสวยอย่างงี้นะ ไม่ได้ๆ เราต้องรักเดียวใจเดียว โช แชง คนเดียว หรือจะเป็นจินนี่ดี อ้า เราคิดบ้าอะไรวะ ว่าแต่รอนไปไหน”แฮร์รี่คิดในใจแล้วถามว่า “รอนไปไหนเหรอเฮอร์ไมโอนี่”
       “เฮ้พวก”เสียงของเพื่อนสนิทของแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
       “รอน! กว่าจะมานะแก”
       “ก็ดีกว่าไม่มานะ แล้วเจ้ามัลฟอยมานี่ได้ไง”รอนถามแฮร์รี่ด้วยความสงกะสัย (สงสัย)
       “เจ้าเบื๊อกนี่เป็นแฟนเฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่ตอบอย่างพลางชี้หน้าของมัลฟอย
       “…”บัดนี้รอนได้ไร้ซึ่งการตอบโต้ใดๆเพราะเขาได้ยืนนิ่งเป็นท่อนซุงไปแล้ว
       “รอน…” แฮร์รี่เรียกรอนหวังจะให้ตื่นจากจิตใจที่บัดนี้แหลกเป็นชิ้น “เป็นไร ตาค้างแบบนั้น”
       “...อยากอยู่คนเดียว” รอนพ้อก่อนเดินไปแบบไร้วิญญาณ หลังค่อมหน้าก้มมองพื้น
 
        ทั้งสามได้แต่จ้องมองการเดินจากไปของรอน แต่หารู้ไม่ว่าเฮอร์ไมโอนี่แสนม่อสิ้นดีแอบมีใจเล็กๆ ให้รอนเสียแล้ว
       โผละ!
       เสียงเปิดประตูบ้านดังสนั่น ลุงเวอร์นอนในชุดบิกินี่เล็กจิ๋ว น่าเกลียดเหมือนพวกเต้นจ้ำบ๊ะ กระโจนออกมายืนท่าจังก้าตรงหน้าแฮร์รี่ มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่กอดกันตัวสั่น รอนหันมามองทั้งสองอย่างอาฆาต ไม่สนใจลุงเวอร์นอนแม้แต่น้อย
       รอนดึงไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง เล็งที่มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ มือเขาสั่นจนไม่รู้จะยิงใครกันแน่
       ลุงเวอร์นอนขู่ฟ่อจนน้ำลายฟูมปาก ต้องโดนบิกินี่นั้นสะกดจิตแน่ๆ
       เขากระโจนร่างอ้วนท้วมข้ามหัวแฮร์รี่ เข้าหามัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ (ดูเหมือนลูกโป่งที่เหี่ยวและมีขนดก)
       เปรี้ยง!
       ร่างของลุงเวอร์นอนถูกคาถาของรอนซัดกระเด็นตกลงบนพื้นก่อนเด้งเหมือนลูกบอลไปไกลสุดตา
       แฮร์รี่และมัลฟอยมองรองแบบอึ้งๆ ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่มองอย่างปลื้มใจจนน้ำตาคลอ
       “โอไม่ แฮร์รี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจยิงลุงนาย” รอนพูดด้วยสีหน้าเหวอจัด
       “นายยิงลุงฉันกระเด็นเลย” แฮร์รี่พูด คุกเข่าลงไปกองกับพื้น แหงนหน้ามองสวรรค์ “เจ้าโง่ แกจะรู้สึกผิดทำซากอะไร ในที่สุดก็กำจัดลุงได้ซะที” ว่าแล้วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั้ง
       รอนมองแบบจับต้นชนปลายไม่ถูก
       “ครั้งแรกนะหัวแดง ที่แกทำให้ฉันประทับใจ” มัลฟอยยกนิ้วโป้งให้รอน
       “รอนเธอเก่งที่สุด อุตส่าห์ช่วยชีวิตฉัน ฉันรักเธอ!” เฮอร์ไมโอนี่พูด (ด้านได้ใจมาก)
       ทุกคนมองเฮอร์ไมโอนี่แบบตะลึงงัน
       “ฉันยกเธอให้นายเลยหัวแดง” มัลฟอยพูดแล้วพลักเฮอร์ไมโอนี่ให้รอน “ฉันเหม็นเบื่อยายนี่เต็มทน”
       “เอ่อ...อะไรนะ ไม่ๆ ไอ้ซีด ฉันไม่ได้ชอบเธอ ฉันชะ ชะ ชอบนาย” รอนผลักเฮอร์ไมโอนี่ไปให้แฮร์รี่
       “ไม่ ฉันไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้” มัลฟอยปฏิเสธ
       “แล้วรสนิยมแบบนายมันเป็นแบบไหนล่ะ” รอนถามด้วยหัวใจที่แหลกสลาย
       “ฉันชอบผมดำ ใส่แว่น นัยน์ตาสีเขียว” มัลฟอยพูดแล้วหันไปมองแฮร์รี่แบบส่งสายตาหวานบอกความในใจ
       “อ้วกจะแตก แกจะบ้าเรอะ” แฮร์รี่พูด “ฉันไม่ชอบแก มัลฟอย  รอนแกก็ด้วย อย่ามามองฉันอย่างนั้น” แฮร์รี่พูดกันท่ารอนที่ส่อสายตาหวานเยิ้มมาให้ “และก็ไม่ใช่เธอด้วย เฮอร์ไมโอนี่”
        ทั้งสามดูเหมือนจะผิดหวังที่แฮร์รี่ไม่มีรสนิยมวิปริตอย่างพวกตน
         “และตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาคิดบ้าๆ เราต้องหาทางจัดการกับเจ้าบิกินี่นั้นให้ได้” ด้วยความมุ่งมั่นเต็มร้อย แฮร์รี่ชักไม้กายสิทธิ์ออกมา “ไปจัดการมัน”
          “เท่ห์จังเลย แฮร์รี่!” รอน มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกัน
          “เหอะๆ แหม ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก โอ้ว” แฮร์รี่ทำเสียหล่อ
          ทันใดนั้นเองลุงเวอร์นอนในชุดบีกินี่ย่องมาข้างหลังแฮร์รี่จ้องเขม็งด้วยสายตาอาฆาต 
          “แฮร์รี่ ฉันว่านายหันไปดูข้างหลังหน่อยดีมั้ยอ่า” มัลฟอยพูดเสียงสั่น โดยมีรอนและเฮอร์ไมโอนี่หลบอยู่ข้างหลัง
          “นายพูดบ้าอะไรของนายฟะ” และในขณะที่แฮร์รี่ไม่รู้ตัวนั่นเอง ลุงเวอร์นอนก็กอดแฮร์รี่(เต็มรัก)จนเกือบขาดอากาศหายใจ
          “อย่ามาทำแฮร์รี่ของฉัน ปล่อยเค้าเดี๋ยวนี้ ไอ้บิกินี่ผีบ้า”
           ทุกคนหันไปดูต้นเสียง โอ้ โช แชง นั่นเอง เธอถือไม้กายสิทธิ์อยู่ในมือและกำลังเล็งไปที่แผ่นหลังของลุงเวอร์นอนในชุดบิกินี้จิ๋ว ลุงเวอร์นอนขู่ฟ่อเหมือนหมาบ้าน้ำลายหกรดหัวของแฮร์รี่
          “แฮร์รี่คะ ฉันรักคุณนะคะ ถ้าฉันยิงพลาดให้อภัยฉันด้วย เพราะตอนนี้หัวใจฉันมันหวั่นไหวเมื่อพบหน้าคุณจนมือฉันพลอยสั่นไปหมดแล้ว” โชพูด มือที่เล็งไม้กายสิทธิ์สั่นเป็นบ้าเป็นหลัง
          “พูดมากจริงนะ ยัยหมวย จะยิงอะไรก็รีบๆยิงเถอะย่ะ แฮร์รี่จะตายคาอกลุงเวอร์นอนอยู่แล้วนะยะ” เฮอร์ไมโอนี่แว้ดอย่างหมั่นไส้เต็มทน
           “นี่ ฉันกำลังบอกความในใจอยู่นะ ช่วยมีอารมณ์ร่วมหน่อยไม่ได้รึไง แม่คุณ” โชพูด แล้วแฮร์รี่ล่ะ จะซี้อยู่แหล่ว~~~
            “โอ้ แฮร์รี่ อย่าตายนะเพื่อน นี่ไอ้หัวแดงแกช่วยทำอะไรสักอย่างสิ อย่าปล่อยให้แฮร์รี่ตายนะเฟ้ย ขาดเค้าแล้วฉันอยู่ไม่ได้” มัลฟอยร้อนใจอย่างแรง (แล้วทำไมมันไม่ช่วยแฮร์รี่ซะเองเนี่ย)
           “ไม่ ฉันจะไม่ช่วยเค้า ถ้าแฮร์รี่ตายไป นายจะได้หันมามองฉันบ้าง” (ไอ้เพื่อนเลว)
            “นายมันชั่วที่สุด เลว เลวมากกก ฉันเกลียดนาย บ้าๆๆๆๆ” มัลฟอยรัวกำปั้นทุบอกรอน แต่หนุ่มหัวแดงยังตงยืนรับกำปั้นอย่างมาดแมน(รึป่าวหว่า)
            “อย่ามาซึ้งตอนนี้ได้มะ นี่มันนาทีชีวิตนะยะ หล่อนก็รีบๆยิงเข้าสิ ยิงซะๆๆ” เฮอรืไมโอนี่ร้อง
            “ฉันทำไมได้ ทำไม่ได้ ถ้ายิงโดนแฮร์รี่ล่ะ จะทำยังไง อย่างงี้ฉันก็ชวดหนุ่มหล่ออีกคนน่ะสิ โอ้ เซดริกถ้าคุณไม่ตายไปป่านนี้ฉันคงไม่ต้องมาทนลำบาก ชีวิตช่างโหดร้าย มันเป็นความผิดของ ความผิดของ นาย! แฮร์รี่ พอตเตอร์!” เหมือนเธอจะค้นพบสัจธรรมเข้าแล้ว เธอเสกคาถากรีดแทงไปที่ลุงเวอร์นอนและแฮร์รี่อย่างไม่สนแล้วว่าจะโดนใคร แต่กลับโดน...
            “มัลฟอย!”รอนร้องสุดเสียง ขณะที่มัลฟอยล้มลงไปชักแง่กๆๆ
            “หยุดอยู่แค่นั้น ทุกคน” เสียงหล่อดังมาแต่ไกล มันเป็นเสียงของใครกัน!
           “นายคือ นายคือ” รอนพูดอย่างตกตะลึง “ลิ้วล้อของมัลฟอย แครบ กับ กอยนี่นา ทำไมถึงเสียงหล่อขนาดนี้”
           “เพราะพวกเราคือ” ทั้งสองพูด(เสียงหล่อ)พร้อมกัน ก่อนฉีกหน้ากากจนทุกคนต้องตะลึง
           “โอ้ พระเจ้า”ทุกคนอุทาน
           “ใช่แล้ว พวกเราคือ แบรด พิท กับทอม ครูซ ปลอมตัวมา แปลกใจล่ะสิท่า เหอะๆๆๆ” เสียงหล่อจริงๆ “เอาล่ะ ส่งเจ้าบิกินี่ปีศาจมา เจ้าอ้วน” เค้าพูดกับลุงเวอร์นอน
           “หี่ๆๆๆๆ ไม่ทันซะแล้ว เจ้าพวกโง่ เคี๊ยกๆๆๆ  บิกินี่อันนี้หลอมรวมกับเนื้อของเจ้าอ้วนจนดึงไม่ออกแล้ว ก๊ากๆๆๆ” อยู่ๆเสียงของลุงเวอร์นอนก็เปลี่ยนไป
           “แย่ล่ะซี เจ้าบิกกินี่นั่น เผยท่าไม้ตายซะแล้ว” แครบที่บัดนี้กลายแบรดซะแล้วพูดด้วยเสียงหล่อ
           “นี่มันเรื่องอะไรกัน เจ้าบิกินี่นั่นมาจากไหน แล้วจุดประสงค์ขของมันคืออะไรกันแน่” โชพูดลดไม้กายสิทธิ์ที่เพิ่งช๊อตมัลฟอยจนเกือบตาย
           “ถามได้ดีมาก สาวน้อยหน้าหวาน เคี๊ยกๆๆๆๆ” ลุงเวอร์นอนพูดตามด้วยเสียงหัวเราะร้ายกาจ “ฉันคือผู้เสพความตายคนโปรดของป๋าโวลเดอมี่ยังไงล่า หุๆ” แล้วเจ้าบิกินี่ก็ใช้บั้นท้ายชนโชดังเปรี๊ยงหายลับไป
           “หมายความว่าไง แกเป็นแค่บิกินี่ไม่ใช่เรอะ เป็นผู้เสพความตายไปได้ยังไง” แฮร์รี่ถาม
           “อย่าขัดสิยะ พ่อหนุ่มน้อยน่ารักแฮร์รี่ ฉันน่ะ ถึงจะดูภายนอกเป็นแค่บิกินี่ชั้นดีมีราคาและทันสมัย แต่จริงๆแล้วอ่ะ ฉันเป็นบิกินี่ศักดิ์สิทธิ์นะจ๊ะ ถูกสร้างขึ้นมาด้วยเวทย์มนต์อันทรงพลังของท่านป๋าโวลเดอร์มี่น้า”
           “อุบาทก์จิตสิ้นดี เจ้าวอร์เดอมอร์นั่นคิดอะไรของมันฟะ” รอนว่าอย่างคลื่นไส้ในความวิปริตผิดมนุษย์ของวอร์เดอร์มอร์ “ต้องใช้พลังสักแค่ไหนเชียวที่จะสร้างไอ้บิกินี่ตุ๊ดแต๋วนี่”
           “เจ้าเด็กปากไม่มีหูรูด ตายซะเถอะ” ว่าแล้วก็ตวัดนิ้วมืออวบอั๋นตบหน้ารอนกระเด็นหายไปในพริบตา
            “ว๊ายยยย รอนนนนน” เฮอร์ไมโอนี่ร้องก่อนปล่อยโฮเป็นบ้าเป็นหลัง
           “น่ารำคาญนักนิ อยากตายอนาถอีกคนเรอะ”
           “ไม่ ไม่น้า แกไอ้บิกินี่ในร่างฮิบโปแก่ ฉันนี่แหละจะฆ่าแกกก” เฮฮร์ไมโอนี่พูดอย่างโกรธแค้น
           “อย่ามาโม้ให้มากนักยัยเด็กน้อย ฉันจะให้เธอได้ตายอย่างอนาถกว่าไอ้หัวแดงนั่นสิบเท่าเลยยย” ว่าแล้วก็กระโดดใช้ร่างอ้วนทับเฮอร์ไมโอนี่จมดินไปเลย
           “หยุดนะเจ้าบิกินี่ผีสิง” กอยที่ตอนนี้เป็นทอม ครูซพูด(เสียงหล่อ)
           “จะทำไมเหรอจ๊ะ พ่อรูปหล่อ”
           [เสียงเพลง mission imposible]
          ทอม ครูซ ชักปืนออกมายิงปืนในท่าเท่ห์แบบ Slow motion แต่เจ้าบิกินี่ก็สามารถเบี่ยงร่างอ้วนใหญ่ของลุงเวอร์นอนหลบกระสุนได้ทุกนัดไปด้วยท่า Slow motion เช่นกัน
         “ฮัชช่า เก่งเหมือนกันนี่นาเจ้ารูปหล่อ เจอนี่หน่อยเป็นไง” เจ้าบิกินี่ชักไม้กายสิทธ์ที่เหน็บอยู่ที่ขอบส่วนล่างของบิกินี่ที่อยู่ตรงนั้นเมื่อไหร่ไม่มีใครเคยสังเกต
         “โม้ โม้สุดๆ แกไปเหน็บอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ” มัลฟอยพูด (ล้างคอรอตายได้เลย)
          “หนวกหูที่สุดเลยอ่ะ ไปไกลๆเลยไอ้คุณชายลูกลูเซียส” แล้วเจ้าบิกินี่ก็ตวัดขาอวบอั๋นเตะมัลฟอยกระเด็นไปทางเดียวกับโชและรอน แล้วลั่นไม้กายสิทธ์เป็นลูกกระสุนใส่ทอม ครูซ
           แต่สุดหล่อมาดเท่ห์ก็ไม่เกรงกลัวแต่อย่างใด สามารถหลบกระสุนด้วยท่าแม็ททริค
           “ฮ่าๆ เป็นไง อึ้งเลยใช่ม้า เจ้าบิกินี่”
           “ฉันยังมีไม้ตายอยู่ย่ะ” ว่าแล้วก็ขัดขาทอม ครูซล้มตัวฟาดพื้นสลบเหมือดไปเลย เสียฟอร์มอย่างแรง
           “เหลือแค่แกแล้วเจ้าแบรด พิท มีอะไรมาเล่นกับฉันจ๊ะ”
           “มาสู้กันเจ้าบิกินี่ปีศาจ” แบรด พิท พูดเสียงหล่อ “จากนี่ไป เรียกฉันว่า...มิสเตอร์ สมิท...นักค่ารับจ้างมือฉมัง”
            แล้วเค้าก็ชักปืนออกมาอย่างรวดเร็วจนเจ้าบิกินี่ไม่ทันตั้งตัวและยิงเข้าที่นมสองข้างของลุงเวอร์นอน เจ้าบิกินี่จึงสิ้นท่าอย่างสิ้นเชิง
          “แล้วแกจะต้องชดใช้...” สิ้นคำเจ้าบิกินี่ก็ระเบิดเหมือนปีศาจของพวกช็อคเกอร์ในเรื่องไอ้มดแดงเหลือไว้แต่ร่างเปลือยเปล่าของลุงเวอร์นอน
           “อ๊ะ แบรด พิท โอ้ว และที่นอนอยู่นั่นมัน ทอม ครูซนี่หว่า เฮ้ย แล้วนี่ฉันโป๊อย่างนี้ได้ไง” แล้วลุงเวอร์นอนก็วิ่งเข้าบ้านไปโดยที่ไม่มีบาดแผลที่นมทั้งสองข้าง(เพราะกระสุนโดนแต่บิกินี่อีท่าไหนไม่รู้)
           “เอ่อ ที่จริงคุณเป็นแบรด พิทมาตลอดเลยหรอ” แฮร์รี่ถาม
           “ใช่แล้ว ฉันเป็นหน่อยสืบราชการลับของฮอร์ลิวู๊ดเพื่อมาตามหาบิกินี่ที่หายไปของแองเจลิน่า โจลี่ เมียสุดที่รักของฉันเอง” แบรด พิทตอบ
           “แต่เจ้าลอร์ดวิปริตนั่นเกิดอาเพสฉกบิกินี่ของน้องแองไปตอนที่เดินเล่นอยู่ที่ชายหาดป่าตองตอนไปเที่ยวพังงา” ทอม ครูซที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาพูดเสริม “แต่แล้วนายก็ทำให้มันระเบิดไปซะแล้ว อุตส่าห์ตามหาตั้งนาน”
          “ฉันป่าวทำให้มันระเบิด มันน่ะระเบิดไปเองตะหากเล่า”
          “เฮ้ แฮร์รี่”
         และขณะที่ทั้งสามกำลังคุยกันอยู่หน้าบ้านกลางถนนนั่นเอง โช รอน และมัลฟอยก็กลับมาอย่างไม่มีบาดแผล เฮอร์ไมโอนี่ที่ถูกทับจนเกือบแบนก็ลุกขึ้นมาไร้ร่องรอยการถูกทำร้ายอย่างน่าสงสัยและแปลกใจในเวลาเดียวกัน
           สองวันต่อมาทุกคนก็กลับไปเรียนที่ Hogwarts โดยปกติสุข
          แบรด พิท กลับบ้านไปพร้อมบิกินี่ที่ตัวใหม่ทันสมัยล่าสุดไปให้แองจี้แทนตัวเท่าที่ระเบิดไป
          ส่วนทอม ครูซที่ช้ำใจเพราะพลาดท่าเสียทีให้กับบิกินี่นั้นก็ไปฝึกวิทยายุทธของเจได ที่วัดเส้าหลิน...ก็สิ้นสุดด้วยประการฉะนี้

- จบซะที -