ไร้ชื่อ

เนื้อเรื่อง

   ท้องฟ้าสีเทา สายฝนโปรยปราย
 
  หนาวจัง..

  ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลาง.. เจ้าของดวงตาสีทองพยายามฝืนเปลือกตาไว้อย่างสุดกำลัง

  นี่เรา.. ไม่ได้กินอะไรมากี่วันแล้วนะ  

  เหนื่อย..
 
  เรามาทำอะไรที่นี่  เราตามหาอะไรอยู่  ทั้งที่..มันไม่มีที่ให้เราอยู่ตั้งแต่แรกแล้วแท้ๆ บนโลกใบนี้น่ะ.. มัน..

  ดวงตาคู่งามปิดลงอย่างแสดงว่าเจ้าตัวฝืนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว พร้อมๆกับสติที่สิ้นสุดลง


   เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่อาจทราบได้ แต่สัมผัสแรกที่รู้สึกช่างนุ่มสบาย อีกทั้งแสนอบอุ่น กลิ่นอะไรบางอย่างอบอวลอยู่รอบกาย
 
   ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนเลย อะไรน่ะ หอมจัง.. เสียงคิดคำนึงดังอยู่ในหัวแต่เจ้าตัวก็ยังไม่ยอมขยับตัว เพราะสมองยังตื่นไม่เต็มที่ หากหูสีส้มขยับไหวเบายามได้ยินเสียงสนทนา

   "เธอไปเจอเขาที่ไหนน่ะ เจมส์" เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นก่อน
  
   "เอ่อ.. แถวหน้าปากซอยฮะ เห็นนอนเปียกอยู่ข้างถังขยะ " ตามด้วยเสียงของเด็กหนุ่ม  
   "ผมคิดว่าเขาคงไม่มีเจ้าของ..." น้ำเสียงเขาลังเลในท่อนท้าย

   "ไม่มีหรอกจ้ะ ป้าว่า สภาพสะบักสะบอมขนาดนี้" 

   "นั่นสิฮะ ผมเลยพามาส่งบ้านป้า"

   "แหม เดี๋ยวนี้บ้านป้ากลายเป็นสถานรับเลี้ยงแมวแล้วงั้นสิ" เสียงคุณป้าเหน็บเล็กๆ

   "โธ่ ป้าฮะ ป้าเลี้ยงแมวไว้เกือบยี่สิบตัวแล้ว อีกไม่นานก็คงใช่แล้วล่ะฮะ" เด็กหนุ่มพูด ตามด้วยเสียงหัวเราะของทั้งสองคน

   ถึงตรงนี้ดวงตาสีทองค่อยๆปรือขึ้น แสงไฟแว้บแรกที่ส่องตาทำให้มันผลุบเปลือกตาลงไปอีกครั้ง ก่อนค่อยๆลืมขึ้นใหม่

   ที่ไหนนะ...

   ดวงตาสีทองกวาดดูโดยรอบ เหมือนว่าที่ที่มันอยู่ตอนนี้จะเป็นกล่องขนาดยักษ์หรืออะไรซักอย่างแบบที่พวกมนุษย์อยู่กัน ไม่รู้หรอกว่าเรียกว่าอะไร แต่ภายในมีของเยอะแยะไปหมด พื้นด้านล่างปกคลุมไปด้วยขนสีน้ำเงินหนา ส่วนตัวมันตอนนี้นอนอยู่ในกล่องเล็กๆที่มีผ้าปูรองไว้อีกชั้น และเบื้องหน้าของมันคือ มนุษย์สองคนที่นั่งจ้องมันอยู่

   ตาสบตา สายตาสบจ้องกัน..

   "ป้าดูสิฮะ เขาตื่นแล้วล่ะ"

   "ดีเลย งั้นเดี๋ยวป้าไปเอานมที่อุ่นไว้มาให้นะ" ผู้หญิงคนทางขวาลุกออกไป

   ห้ะ! มนุษย์!!  

   ทันทีที่สติรำลึกได้เต็มที่ เจ้าเหมียวน้อยก็ลุกขึ้นมาขู่ฟ่ออย่างหวาดกลัว ขนสีส้มลุกชัน

   "ฟ่อ ฟ่อ..!" ไปให้พ้นนะ มนุษย์! จะมาทำอะไรฉันอีก!!!

   "โอ๋ๆ ไม่ต้องกลัวน้า ที่นี่ปลอดภัย" มนุษย์เพศชายพูด ก่อนพยายามเอื้อมมือมาลูบหัวมัน

   กรงเล็บคมกริบตวัดฟึ่บในพริบตา ตามด้วยของเหลวสีแดงหยดลงบนพื้น

   "ฟ่ออ.."

   "โอ้ย!" มนุษย์เพศชายร้อง เขาชักมือกลับทันทีพลางมองสำรวจบาดแผลตัวเอง ในขณะเดียวกันกับที่มนุษย์เพศหญิงเดินมาถึงพอดี
   "ว้าย เจมส์ โดนเข้าให้จนได้ไหมล่ะ เฮ้อ ไปล้างแผลไป๊" เธอบอกก่อนค่อยๆวางชามลงกับพื้นเบื้องหน้าเจ้าแมวที่ยังขู่ไม่เลิก
   "กินนมซะ เจ้าตัวเล็ก ดุจริงนะเรา"

   เจ้าแมวขยับไปใกล้ๆชามที่วางเบื้องหน้า เนื่องจากกลิ่นนมเป็นกลิ่นเดียวกันกับที่มันได้กลิ่นก่อนหน้านี้ กลิ่นหอมหวล น่ากินจริงๆ

   นี่เรียกว่านมสินะ..

   ตั้งแต่เกิดมาเจ้าแมวก็เพิ่งจะเคยกินเป็นครั้งแรก มันเลียแผล็บๆอยู่สองสามที ก่อนจัดการสวาปามซะเกลี้ยงชาม

   อร่อยชะมัด..

   คิดได้แค่นั้นก่อนจะผล็อยหลับไปอีกด้วยความอ่อนเพลีย




   เช้าวันต่อมา

   ดูเหมือนว่าฝนจะหยุดแล้ว เจ้าของดวงตาสีทองกระพริบปริบๆก่อนอ้าปากหาวและบิดขี้เกียจ

   ตกลงที่นี่.. ที่ไหนล่ะเนี่ย..?

   "อรุณสวัสดิ์ เด็กใหม่" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านบน
   เห้ย ใคร?!
   เจ้าแมวหันกลับไปขู่ฟ่อทันทีอย่างตกใจ ในขณะที่เจ้าของเสียงกระโดดลงมาจากโซฟา มันเป็นแมวเปอร์เซียขนสีดำ นัยต์ตาสีทองอร่าม
   "เห้ย ไม่ต้องกลัว มาทักทายเฉยๆ อะแฮ่ม ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะ" แมวดำยิ้มให้  "ฉันชื่อ ลูซิเฟอร์ เป็นหัวหน้าแมวของที่นี่"
  
   เจ้าแมวยังคงมองผู้มาใหม่อย่างไม่ไว้ใจ
   "ที่นี่ที่ไหน" มันถาม

   "บ้านไง"

   "บ้าน?"มันทวนคำ "คืออะไร"

   แมวดำหัวเราะ "ถามจริงดิ?"

   เมื่ออีกฝ่ายทำหน้าไม่ขำไปด้วย แมวดำจึงหันไปเรียกพวกพ้องเข้ามา
   "เอาล่ะ ทุกตัว เข้ามาได้"

   จากนั้นแมวอีกสิบกว่าตัวก็ทยอยเดินเข้ามาในห้อง หลายตัวส่งสายตาทักให้เด็กใหม่ บ้างกระพริบตาช้าๆ บ้างส่งยิ้มให้ แต่เจ้าแมวไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ตอนนี้สภาพของมันราวกับตกอยู่ในวงล้อม พร้อมโดนทึ้งทุกเมื่อ!!!
   "ทุกตัว นี่เด็กใหม่ เด็กใหม่ นี่ทุกตัว เซ็ท อธิบายให้เด็กใหม่ฟังซิว่าที่นี่คือที่ไหน"หัวหน้าแมวหันไปบอกแมวสีสวาทข้างตัว
   "ที่นี่เหรอ?ก็บ้านไง" แมวสีสวาทตอบพลางเอียงคอนิดๆ

   "เอาชัดกว่านั้น เซ็ท" แมวดำบอก

   "อืมม ก็.." เซ็ทนิ่วหน้า พยายามหาคำ "เป็นทั้งที่นอน ที่วิ่งเล่น ที่กิน โอ้ยย บ้านก็คือบ้านนั่นล่ะ มันไม่ชัดตรงไหนล่ะฮะ!?"
   แมวหลายตัวหัวเราะ
   "เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองแหละ เด็กใหม่ อยู่ไปเรื่อยๆ" แมวสามสีบอกขำๆ
   อยู่ไปเรื่อยๆ?!
    ดวงตาสีทองเบิกกว้างอย่างตระหนก
    "เดี๋ยวนะ พวกเธอคงเข้าใจอะไรผิดแล้ว ฉันไม่คิดจะติดแหง็กอยู่ที่นี่แน่ มีใครบอกได้ไหมว่าทางออกอยู่ตรงไหน ฉันจะไปแล้ว!" เจ้าแมวโพล่งออกมา

    เกิดเสียงแสดงความประหลาดใจดังไปรอบวง
    "เธอออกไปไม่ได้หรอก ถ้าอากาธ่าไม่ให้เธอไป" ลูซิเฟอร์บอก
    "อากาธ่าเป็นใคร!?"
    "คนที่ดูแลเรา เธอใจดีมากนะ มนุษย์ที่เอานมให้นายกินไง ถ้านายจำได้" เซ็ทตอบ เอียงคออีกครั้ง
    "ฉันจะออกไปให้ได้!" เจ้าแมวร้องอย่างหงุดหงิด
    "เธอจะไปไหนหรือ?" แมวสามสีถามอีก
    "ฉัน.." เจ้าแมวอ้ำอึ้ง
    บนโลกนี้ สำหรับมันแล้ว ไม่มีทั้งที่ที่จะไปและที่ที่จะอยู่...
    "..ไม่รู้"
  
    "อ้าว ถ้างั้นทำไมไม่อยู่ที่นี่ด้วยกันล่ะ?" แมวสีขาวมณีถาม ดวงตาสองสีของมันมองมาอย่างสงสัย
    "ไม่! ฉันไม่ยอมโดนมนุษย์จับขังอยู่ที่นี่แน่ พวกนายโดนล้างสมองกันรึไง ถึงยอมอยู่มาได้ถึงทุกวันนี้!?"
    "อย่ามาว่าอากาธ่านะ" แมวสีขาวมณีสวนขึ้นมาอย่างฉุนๆ "เธอช่วยนายมาแท้ๆ"
    
    "ฉันไม่ได้ขอให้ใครช่วย" เจ้าแมวสวนกลับ 
    เกิดเสียงพึมพำอย่างไม่พอใจดังไปทั่วห้อง ลูซิเฟอร์เริ่มรู้สึกหนักใจ
    "นายนี่มัน.."
    "เอาล่ะๆ ทุกตัว"ลูซิเฟอร์เรียกขัดตาทัพ 
    น่าแปลกที่ทุกตัวยอมทำตามแต่โดยดี ทั้งห้องเงียบกริบอย่างพร้อมเพรียง
    "รู้จักเด็กใหม่แล้วนะ เขาคงจะยังต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่าจะหาทางออกไปได้ ขอให้ทุกตัวช่วยดูแลเขาด้วยละกัน ส่วนนาย เด็กใหม่ นายควรจะรู้ไว้ก่อนว่าที่นี่มีกฎห้ามทะเลาะวิวาท" ดวงตาสีทองอร่ามปลายสายตาเย็นเยียบมาให้ "เรามีบทลงโทษนะ ฉันขอเตือน"
    "งั้นก็อย่าให้ใครมายุ่งกับฉันสิ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว" เจ้าแมวสวนออกไปอย่างไม่ทันคิดว่าใครกันแน่ที่จะเป็นฝ่ายเจ็บตัว
   
    "ได้สิ ถ้านายต้องการอย่างนั้น" ลูซิเฟอร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็น พอๆกับสายตา "ว่าแต่..นายยชื่ออะไร"
    "ฉัน.."
    ชื่ออะไร?
    "ฉันไม่มีชื่อหรอก!"

    จากนั้นมาแมวทุกตัวก็เรียกมันว่า'เด็กใหม่'

    ไม่ว่ามันจะเดินไปไหนก็มีเสียงซุบซิบนินทาไปทั่ว

     "เด็กใหม่แร๊งงส์!"
     "ใช่ๆ ก้าวร้าวชะมัดเลย"
     "ไม่รู้จักบุญคุณ"
     "อยากอยู่ตัวเดียวก็ตามบายเหอะ"

     เจ้าแมววิ่งออกมาข้างนอกอย่างไม่สบอารมณ์ พยายามหาทางออกไป แต่ข้างนอกนั้นถูกล้อมไปด้วยกรงเหล็กหน้าตาประหลาดอีกชั้น สูงเกินกว่าจะปีนออกไป และรูก็เล็กเกินกว่าจะมุดออกไปได้
     มันพยายามปีนขึ้นไปหลายครั้ง แต่ก็ร่วงลงมาก่อนทุกครั้งไป
     ท้ายที่สุดมันก็นั่งคอตกอยู่ข้างรั้ว
     ต้องออกไปให้ได้ ต้องออกไปให้ได้!
     ความคิดนี้วนเวียนซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าอยู่ในหัวของมัน จนไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครเดินเข้ามาใกล้
 
     "นี่"
  
     เจ้าแมวสะดุ้ง หันขวับไปส่งสายตาไม่เป็นมิตร
     เซ็ท นั่นเอง..

     "อย่ามายุ่งกับฉัน!" มันขู่

     เซ็ทเอียงคอไปทางซ้ายนิดนึง
     "ทำไมนายถึงอยากออกไปทั้งๆที่ไม่มีที่จะไปล่ะ" เซ็ทถาม

     ... คำตอบมีเพียงความเงียบ เมื่อคนถูกถามไม่มีคำตอบ

     "หรือนายตามหาอะไรอยู่?"

     "จะอยากรู้ไปทำไม" สวนกลับ แต่กลับต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีซะเอง เมื่ออีกฝ่ายยังจ้อง
     "อืมม รู้ไหม นายเป็นคนแรกที่ถามคำถามที่ฉันตอบไม่ได้ ทั้งๆที่รู้จักคำตอบดี" เซ็ทเอียงคอไปทางขวา "บางทีนายอาจจะอยากเล่าเรื่องของนายให้ฟังบ้าง?"

     เรื่องของฉัน..งั้นเหรอ?  

     ดวงตาสีทองสลดลง

     อดีตสีเทา..

     ตั้งแต่เจ้าแมวจำความได้ มันก็อยู่ในกล่องแล้ว อยู่กับพี่น้องอีกสี่ตัว ทั้งหิวโซและเหน็บหนาว มันไม่รู้หรอกว่าไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้จักกระทั่งแม่ผู้ให้กำเนิด
     วันหนึ่ง มีเด็กมนุษย์สองคนเปิดกล่องออกและหยิบพี่น้องมันออกไป มันยังจำได้ถึงเสียงร้องที่ตื่นตกใจ เสียงร้องขอให้ช่วย..
     แต่ตนเองในตอนนั้นไร้ซึ่งกำลัง ได้แต่มองพี่น้องโดนจับไปรังแก ภาพสุดท้ายคือร่างที่แน่นิ่งสองร่างที่ข้างกล่อง พวกมนุษย์เล่นจนพอใจแล้วก็จากไป..
  
     ต่อมา..มีแมวตัวใหญ่ หน้าตาน่ากลัว ผิวหนังสกปรกและเป็นแผล มาคาบพี่น้องอีกตัวของมันไป เสียงร้องดังขึ้นอีกครั้ง และก็เป็นอีกครั้งที่มันช่วยไม่ได้
     จากนั้นมันกับพี่น้องตัวสุดท้ายที่เหลือรอดก็กระเสือกกระสนมีชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก โดนมนุษย์ไล่ตี ปาข้าวของใส่ อดมื้อกินมื้อ
     ไม่มีทั้งที่ให้อยู่และที่ให้ไป

      เร่ร่อน..

      แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่ลำพัง

      จนเมื่อวันก่อน
      พี่น้องตัวสุดท้ายของมันถูกรถเหยียบตายต่อหน้าต่อตา มนุษย์เดินลงมาจากรถ
สบถเสียงดังว่า "โธ่เว้ย แมวบ้า เปื้อนรถหมด" มนุษย์ตรวจสอบความเสียหายที่เกิดขึ้น โดยไม่แม้แต่จะชายตามองร่างที่แหลกอยู่ข้างล่าง แล้วก็ขับรถจากไป
      เจ้าแมวร้องให้คนช่วย ร้องอยู่นาน นานเท่าไหร่ไม่รู้ จนฟ้ากลายเป็นสีเทา จนสายฝนโปรยปราย มันก็ยังคงไม่จากไปไหน มันสะกิดเรียกร่างไร้วิญญาณเบื้องหน้าที่ไร้การตอบสนอง 
      สิ่งที่รู้สึกอยู่นี้คืออะไร..

      ไม่นะ..อย่าปล่อยให้ฉันอยู่ตัวคนเดียว

      เมื่อฝนซา หากท้องฟ้ายังคงฉาบด้วยสีเทา มีมนุษย์ใส่เสื้อสีแสบตามาเก็บร่างของพี่น้องมันไป มันร้องอีกครั้ง
      ช่วยเขาด้วย..

      แต่มนุษย์กลับเมิน

      ไม่มีใครเหลือแล้ว..
 
       ไม่มีที่ให้อยู่..

       ไม่มีที่ให้ไป..

       แล้วทำไมเรายังอยู่ อยู่ต่อไปเพื่ออะไร

       มันเงยหน้าขอฟ้า.. เมื่อฝนตกครั้งหน้า ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่มันยังลืมตา.. ขอร้องล่ะ
   
      
      "ไงล่ะ ตกลงเรื่องของนายเป็นยังไง?"เสียงเซ็ทดังขึ้นปลุกเด็กใหม่จากภวังค์ ดวงตาสีทองกลับมาแข็งกร้าวอีกครั้ง
      จะไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น!!!

      "ทำไมฉันต้องบอกนาย"

      และก่อนที่บทสนทนาจะดำเนินไปได้ยาวกว่านั้น เสียงนุ่มนวลของอากาธ่าก็ดังขึ้นข้างหลังแมวทั้งสอง
      "แหมๆๆ หาตั้งนาน คุยกันอยู่นี่เอง ขอตัวเพื่อนใหม่แป้บนะจ๊ะ เซ็ท เจ้าตัวเนี้ยะยังไม่ได้อาบน้ำเลยดูสิ สกปรกมอมแมมเชียว.." อากาธ่าเอ่ยพร้อมลูบหัวเซ็ท ที่ครางรับเบาๆ จากนั้นก็ใส่ถุงมืออย่างหนาอุ้มเจ้าแมวขึ้นมา
      วืดดด
      "เห้ อะไรน่ะ เธอจะทำอะไร!!" เจ้าแมวขู่ฟ่อ ดิ้นพล่านสุดแรง กรงเล็บที่ข่วนไปมาไม่ได้สะทกสะท้านมนุษย์ผู้หญิงคนนี้แม้แต่น้อย
      "เธอจะพานายไปอาบน้ำน่ะเพื่อน" เซ็ทยิ้มขำ

      "อะไร! อาบน้ำอะไร"
      
       ฉันอาบเองอยู่ทุกวัน!!
      
      "หึหึ โชคดีเพื่อน"



       จากนั้นก็เป็นรายการอาละวาดในห้องน้ำ โดยมีแมวหลายตัวเป็นผู้ชม ส่งเสียงเชียร์กันยกใหญ่
       "เอาเลยๆ อากาธ่า"

       "จับกดเลยๆ อากาธ่า"

       "วู้วว ฮ่าๆๆ เป็นไงบ้างเด็กใหม่"

       เจ้าแมวโดนจับยัดลงอ่างฟองฟูอย่างไร้ทางสู้ ทั้งสำลัก ทั้งหนาว

        "ทีนี้ล่ะแก สะอาดวิ้งง ฮิๆๆๆ"

       เมื่ออาบน้ำเสร็จอากาธ่าก็เช็ดตัวพร้อมกับเอาไดร์มาเป่าจนขนสีส้มแห้งสนิท และฟูๆพองๆขึ้นนิดๆ

       "หุหุหุ ฮ่าๆๆๆ" ลูซิเฟอร์ยืนมองสภาพเด็กใหม่แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้
       ที่จริงทุกตัวนั่นแหล่ะ
       "ฮ่าๆๆๆ อิอิอิ"

       "ขำอะไร!" หันไปตวาด พร้อมส่งสายตาเหวี่ยงไปให้ แต่นั่นกลับทำให้ทุกตัวขำยิ่งขึ้นอีก
          
       ข้อดีข้อเดียวสำหรับเรื่องนี้คือ ทุกตัวคิดว่าเจ้าแมวถูกอากาธ่าลงโทษแล้ว และมีบางตัวคุยกับมันดีขึ้น แต่เจ้าตัวก็ยังเหมือนเดิม

       "ไงจ๊ะ พ่อรูปหล่อ ถอดเงาะแล้วดูดีขึ้นน้าา" แมวสามสีเดินเข้ามาทัก
       "เงาะบ้านป้าเธอสิเอามาใส่ได้!"


       "เด็กใหม่ เพิ่งเคยอาบน้ำครั้งแรกเหรอ? เอานะๆเดี๋ยวก็ชิน ฮิๆๆๆ" แมวขาวมณีเดินมาเหน็บอย่างจงใจ ก่อนเจ้าตัวจะถูกยกไปอาบน้ำเป็นรายต่อไป
       "แว้กกก"

       "สมน้ำหน้า ไอ้เกรียน!"


      เมื่อกลางคืนมาเยือน ทุกคนก็เตรียมเข้าสู่ห้วงนิทรา
      จะมีก็แต่บางตัวที่ไม่ยอมนอน แต่กระโดดมานั่งบนต้นไม้
      สูงอีก.. สูงอีก..
      ต้องออกไปให้ได้!

      มันน่าจะคิดทางนี้ได้ตั้งนานแล้ว
      นี่ล่ะทำเลเหมาะเลย ต้องออกไปได้แน่!

      "จะไปจริงๆเหรอ"

      เจ้าแมวหัวขวับ 

      "นายอีกแล้ว"

      "ทำไมต้องไปทั้งที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน?" เซ็ทถามด้วยน้ำเสียงสงบ

      "ที่นี่.." เจ้าแมวลังเล "ไม่ใช่ที่ของฉัน"

      "แล้วที่ไหนถึงใช่ ในเมื่อนายไม่มีที่ให้ไป"

      ดวงตาสีทองสบกันนิ่ง

      "ไม่มีหรอก.. แต่ฉัน.."

      "ไม่ไว้ใจเรา?"

      "ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น! พวกนายอยู่กันมาอย่างสุขสบายทั้งชีวิต!! จะไปเข้าใจอะไรกัน!!" ตวาดออกไปด้วยอารมณ์ แต่กลับรู้สึกเสียใจซะเอง เมื่ออีกฝ่ายยังนิ่ง ไม่ได้มีท่าทีโกรธเคือง
      
       แววตาแบบนั้นมันอะไร
       ไม่เคยเห็นมาก่อน..แต่มัน กลับ..รู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจ

       "ถ้านายจะไปฉันคงห้ามไม่ได้.." เซ็ทพูดช้าๆ "แต่ขอให้รู้ไว้ ที่นี่เป็นบ้านนายเสมอ เมื่อนายคิดจะกลับมา.."

       บ้าน..เหรอ?

      ตกลงว่าบ้าน คืออะไรกันแน่?

      ไม่คิดต่อความ เจ้าแมวหันหลังกลับเตรียมกระโดดออกไป สู่ความมืดเบื้องหน้า..

      แกร๊กก แกร๊ก

      !?

      จะด้วยเพราะกิ่งไม้เปราะเพราะโดนแดดฝนมานาน หรืออีกทั้งเพราะมีแมวสองตัวขึ้นไปนั่งหรืออะไรก็แล้วแต่ มันหักโครมลงมาอย่างไม่มีใครทันตั้งตัว

      ครืนน!!!

      สัมผัสต่อมาคือความเจ็บ ของเหลวๆอุ่นๆรินไหล

      "เซ็ท.." ดวงตาสีทองเบิกกว้างเมื่อเห็นแมวสีสวาทนอนสลบเลือดอาบอยู่ไม่ไกล

     ไม่นะ ไม่ อีกแล้วเหรอ!  

      ลืมเจ็บ..

     เท้าทั้งสี่ทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว 

     ต้องไปเรียกอากาธ่า!!

     ร่างสีส้มเล็กๆวิ่งพรวดเข้าบ้านไปทางช่องประตูแมว แต่ขาที่บาดเจ็บทำให้มันสะดุดขอบประตูล้มลง
     "อึ้ก.." ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วตัว แต่มันก็ยังฝืนลุกขึ้น ลากสังขารตัวเองขึ้นบันไดทีละขั้นด้วยความยากลำบาก

     อีกนิดเดียวน่า..

     แต่ละก้าวยาวนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ 

     อย่าเป็นอะไรนะ เซ็ท..
   
     เพราะเราแท้ๆ..

     "อากาธ่า อากาธ่า.. อากาธ่า ช่วยเซ็ทด้วย" เจ้าแมวร้องขอความช่วยเหลืออยู่หน้าห้องหญิงวัยกลางคน มันร้องดังที่สุดในชีวิต สุดแรงที่มี..

     เวลาผ่านไปเนิ่นนาน
     "เมี้ยววว เมี้ยวววว เมี้ยววววววว!!!"

    ในที่สุดอากาธ่าก็ออกมาเปิดประตูด้วยสีหน้าตกใจกับสภาพของมัน

    "คุณพระช่วย เกิดอะไรขึ้นน่ะ เจ้าเหมียว" เธอเอื้อมมือออกมา จะอุ้มมัน แต่เจ้าแมวเบี่ยงตัวหลบ พร้อมร้องไม่หยุด พยายามพาตัวเองไปที่บันได

    "เมี้ยววว เมี้ยวว.."
    ช่วยเซ็ทด้วย ช่วยเขาที!

    "เมี้ยวววว"
    เร็วเข้า ทางนี้ครับๆ

    "เมี้ยวว"
    ได้โปรด..

    เสียงร้องเริ่มเบาลงด้วยความเหนื่อยล้า อากาธ่าเข้ามาอุ้มเจ้าแมวขึ้นจนได้ มันยังคงดิ้น

    ไม่ใช่ผม ผมไม่เป็นไร ช่วย..เซ็ท

     ดวงตาสีทองปิดลงอีกครั้งอย่างมิอาจฝืน ภาพสุดท้ายที่เห็นคือแมวนับสิบวิ่งกันให้ควัก ภาพบันได ต้นไม้ รถยนต์ 

      เซ็ท..

     สุดท้ายเราก็ช่วยใครไม่ได้อีกเหมือนเคย..

     ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่หลับตาได้ไหม

     มันเจ็บนะ การมีชีวิตอยู่เนี่ย.. มันเจ็บ 

     
     ไม่มีทั้งที่ที่ให้อยู่ ไม่มีที่ที่ให้ไป

     ไม่มีแม้กระทั่ง 

      ชื่อ..


      แสงสีขาวบาดตา
      เจ็บ..
 
      เจ็บไปทั้งตัว เป็นความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้

      "ไง"

      เสียงคุ้นๆนะ

      "ตื่นแล้วเหรอ?"

      "เซ็ท!!!" ร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นแมวสีสวาทนอนอยู่ในกรงข้างกัน ในสภาพผ้าพันแผล
เต็มตัว
      เราเองก็ไม่ต่าง..

      นี่ฉัน..

      "ยังไม่ตายเหรอเนี่ย"

      เซ็ทนิ่วหน้า "ไอ้เด็กใหม่ ตื่นมาก็ทักกันอย่างนี้เลยเร๊อะ"

      "ไม่ใช่นะ ฉันหมายถึง.. แล้วนี่เรารอดมาได้ยังไงล่ะเนี่ย?"

      "อืมม อากาธ่า เล่าให้หมอฟังว่า นายไปปลุกเธอหน้าห้อง จนแมวตื่นทั้งบ้าน พอลงมาเห็นกิ่งไม้หน้าบ้านหักเลยเข้าไปดู แล้วก็เจอฉันอยู่ในซาก เลยรีบพาเรามาหาหมอนี่ล่ะ ดีนะรอด วู้วว" เซ็ทตอบ ยิ้มน้อยๆ

      "อ่อ งั้นหรอกเหรอ"ดวงตาสีทองสลดลงอีก "ฉันขอโทษนะเซ็ท เพราะฉันแท้ๆ นายถึงไปอยู่ตรงนั้น.."
      "ไม่ใช่หรอกน่า นายอย่าโทษตัวเองอย่างนั้น" เซ็ทว่าเสียงดุ "ห้ามคิดแบบนั้นเชียวนะ ต้นไม้มันผุอยู่แล้ว อีกอย่างช่วงนี้ฝนตกบ่อยตะหาก แล้วถ้าไม่ใช่เพราะนายไปเรียกอากาธ่า ป่านนี้ฉันซี้ไปแล้ว"

      "แต่ แต่ว่า.."

      "ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นล่ะ"

      ...

      "นี่ แต่ยังไงฉันก็ขอบคุณนะ ที่ช่วย" เซ็ทบอกพลางเสมองทางอื่น "หน้าอายจริงๆเลยสิ เกิดเป็นแมวแต่ดันตกต้นไม้ซะได้" พูดติดจะขำเพื่อให้อีกฝ่ายคลายเครียด

      "ฮ่าๆๆ นั่นสิ"

     ...


     "นายยังคิดจะไปอยู่มั้ย"

     "ฉัน.."

     จะกลับไปได้เหรอ ทั้งที่ทำเซ็ทเจ็บแบบนี้..

      ไม่ทันได้ตอบ เสียงอากาธ่าก็ลอยมา

      "อ้าว ตื่นกันแล้วเหรอจ๊ะเด็กๆ เป็นยังไงกันบ้าง" เธอก้มหน้ามาดูพวกเราในกรง เซ็ทส่งเสียงร้องตอบกลับไป "เพื่อนๆที่บ้านเป็นห่วงกันใหญ่เลยนะรู้มั้ย เดี๋ยวหายกลับบ้านไปเมื่อไหร่ต้องมีฉลอง" อากาธ่ายิ้มร่า
      "อ้อ แล้วก็เรื่องชื่อของเธอนะ เจ้าตัวน้อย" เธอหันมาทางเจ้าแมว "เพื่อนๆช่วยกันเลือกเป็นมติเอกฉันท์ให้เธอแล้วนะ"

      เลือกให้?

      เจ้าแมวหันไปหาเซ็ท "เวลามีสมาชิกใหม่ อากาธ่าจะมาถามเราให้เลือกชื่อที่พวกเราร้องเสียงดังที่สุดน่ะ"

      ชื่อ..

      "ชื่อของเธอก็คือ... แท่น แทน แท๊นน "

      ตึก

      ตึก

      ตึก..

      "ลีโอ"

      ห้ะ!? อะไรนะ

      "ต่อไปนี้เธอคือ ลีโอ นะจ๊ะ หนุ่มน้อย รีบหายไวไวกันล่ะ จะได้รีบกลับบ้าน"

      "ไง ลีโอ" เซ็ทยิ้ม

      "เอ่อ ก็ เพราะดี" ลีโอตอบเขินๆ รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

      เรามีชื่อ.. มีคนบอกให้กลับบ้าน

      "ตกลงจะกลับบ้านด้วยกันมั้ย?" เซ็ทถามยิ้มๆ

      "..อยู่ต่ออีกซักพักก็คงได้" ลีโอตอบ และยิ้มขึ้นเป็นครั้งแรก

    
     
      ที่ที่ให้อยู่ ที่ที่ให้ไป..

      ที่ที่มีคนตั้งชื่อให้

      ที่ที่มีคนรอคอยอยู่

      ที่นั่นคือบ้าน.. สินะ