นักข่าวหน้าใสหวานใจบอยแบรนด์

บทนำ

ณ สำนักข่าว BB:NEW
 ปัง!!
 "นี่เธอทำงานภาษาอะไรของเธอฮ้าาาาาา!! แคนนอล ฮึ่ย!"เสียงของชายวันกลางคนที่กำลังหัวเสียกับสิ่งที่เขาโยนไปเมื่อกี้นี้ ต่อหน้าสาวสวยหุ่นดีที่มีชื่อว่า 'แคนนอล'ที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตามองดูงานที่ บก. โยนมาตรงหน้า
 "ขะ...ขอโทษค่ะ ทีหน้าทีหลัง ฉันจะไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อีกค่ะ" ฉันรีบก้มหน้าคำนับ บก. ซึ่งเป็นหัวหน้าสุดที่รักของฉัน
 "ขอโทษแล้วเรื่องมันจะจบรึไงห้ะ!เธอรู้มั้ยว่าการเขียนข่าวเสียๆหายๆแบบนี้กับบอยแบรนด์พวกนี้สำนักงานเราจะเป็นยังไง  ตาย ตายแน่ๆฉันโดนแฟนคลับพวกหนุ่มๆนี่เอาไม้จิ้มฟันมาแทงตายแน่ๆเลย! นี่ถ้าเธอไม่รีบแก้ไขให้เรื่องมันดีขึ้นนะฉันเอาเธอตายแน่!!!!!"
 "แล้วฉันต้อง ทะ..ทำไงเหรอค่ะ"ฉันถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ฮึ่ย! ฉันแค่ทำผิดครั้งที่ 129 เองนะ จะโกรธอะไรกันนักกันหนาเนี่ยยยย(ไม่น่าพูด..- -)
 "ฉันเป็นใคร?"
 "อ่าว..ก็เป็นหัวหน้าแคนไงค่ะ"
 "แล้วเธอจะมาถาม ฉันทำขี้เกลืออะไรฮ้าาาา!! ออกไปได้และ ก่อนที่ไฟจะออกจากหูฉันไป๊!!" บก.ไล่ฉันอย่างกับหมูกับหมา ฮึ่ย ไปก็ได้วะ
 "เอ่อ ค่ะๆ"ฉันรีบเก็บงานที่วางอยู่บนโต๊ะ บก. ก่อนที่จะวิ่งออกมาอย่างหัวซุกหัวซุน โอ้ยยยยย!ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องบ้าๆอะไรพวกนี้ด้วยเนี่ย ฮึ่ย ! ฉันบ่องตงนะว่าฉันไม่ได้อยากมาเป็นนักข่าวอะไรนี่เลย ที่ฉันต้องมาทำเนี่ยเพราะบ้านฉันล้มละลาย พ่อฉันโดนโกงไป ร้อยล้าน กับไอ้พวกหน้าหล่อใจหมาอย่างไอ่พวกบอยแบนด์พวกนี้เนี่ยแหละ และรู้อะไรมั้ยเบื้องหน้าน่ะพวกเนี้ยทำเป็นไม่รู้ประสีประสา ทำเป็นพ่อบอยแบนด์ใจพระที่ทำแต่การกุศล ปล่อยนก เลี้ยงหมา รักเด็ก อยากจะบอกอย่างความเป็นนักข่าวตัวเล็กๆคนนึงเลยนะว่า โค ตะ ระ จอมปลอมเลย เบื้องหลังน่ะพวกมันร้ายกว่าที่พวกคุณคิด ฮึ่ย พูดแล้วโมโห กลับไปทำงานต่อดีกว่า
 ฉันรีบเดินดุ่มๆไปที่โต๊ะทำงานของฉัน ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อดูความเคลื่อนไหวของพวกบอยแบนด์ ก่อนที่จะหยิบงานที่ฉันต้องรีบแก้ไขให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ 
 ตรึ๊ง! ตรึ๊ง!
 เสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คของฉันดังขึ้น ฉันจึงเลื่อนเม้าส์ไปกดดุว่าใครมาทัก เอ๊ะ! จากพ่อนี่ แหม่ พึ่งจะสมัครเฟสบุ๊คให้แค่สองวันเล่นเป็นแล้วเหรอค่ะ อิอิ พ่อใครหว่าอินเตอร์จัง
 พ่อ:นี่แกอยู่ไหนเนี่ย!
 ฉัน อ่าว ก็อยู่ที่ทำงานสิค่ะคุณพ่อ
 พ่อ:แกรีบกลับบ้านมาด่วนเลยยย
 ฉัน:ทำไมอ่ะค่ะ พ่อ นี่แคนยังไม่เลิกงานเลยนะ
 พ่อ:ฉันบอกให้กลับก็กลับเหอะ
 ฉัน:ค่ะๆ แคนจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ
 ปิ๊บ!
 ฉันรีบปิดแชทปิดคอมแล้วค่อยๆย่องออกมาจากโต๊ะทำงานด้วยความเบาที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่ทำงานเห็นรวมถึงอีตาบก.สุดโหดของฉันด้วย ฉันย่องมาจนถึงประตู แล้วก็ค่อยเปิดออกอย่าง ช้าๆ ช้าๆ และค่อยๆดันตัวเองออกมาอย่างละเมียดละไมที่สุด เฮ้อ! ในที่สุดฉันก็ออกมาสำเร็จจนได้ ฉันรีบเดินออกบริษัทอย่างเร้วสุดก่อนที่จะเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
 "พี่ค่ะ ไปหมู่บ้าน BB PARK มั้ยค่ะ?"
 "ไปน้อง ขึ้นมาเลย" เสียงพี่โชเฟิอร์แท็กซี่เรียกฉันให้ขึ้นรถอย่างรวดเร็ว
 "ซิ่ง เลยนะพี่หนู้รีบบบบ!"ฉันบอกพี่โชเฟอร์หน้าโหด อย่างรวดเร็วทันทีที่ขึ้นรถ
 "ได้ เกาะแน่นๆนะน้อง"
 บรื้นนนนนนนนนนนนนน! 
 โหยยยยยยยย! รีบเกิ๊นนน ฉันยังไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยเล้ย พี่แกเขาดูรีบกว่าฉันอีก ไม่นานพี่โชเฟอร์ก็พาฉันมาถึงที่หมายฉันรีบควักกระเป๋าตังออกมาจ่ายพี่โชเฟอร์
 "พี่ค่ะเท่าไหร่อ่ะ"
 "ตามมิสเตอร์เลยน้อง" พี่โชเฟอร์บอกฉันก่อนที่ฉันจะหันไปมองมิสเตอร์ที่อยู่ตรงกลางรถ แล้วควักเงินให้พี่โชเฟอร์ก่อนที่จะเปิดประตูรถลงมาอย่างรวดเร็ว 
 "วิน มั้ยน้อง"ขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในหมู่บ้าน พี่วินเสื้อแดง ผมส้ม ก็เดินเข้ามาถามฉัน ทำเอาฉันกล้าๆกลัวที่จะตอบออกไป
 "เอ่อ ไปในหมู่บ้านนี่เองค่ะ"ฉันตอบก่อนที่จะยิ้มหวานให้เขา
 "น้อง ไปรถพี่เหอะ 60 บาทเอง"
 "โหยยย แพงอ่ะพี่ 20 พอเหอะ"ฉันต่อรองพี่วินสุดหล่อ(มั้ง)ก่อนที่พี่เขาจะเดินท่าจิ้งเหลนโดนน้ำร้อนลวก ฉันรีบถอยกรูออกมาโดยพัน ถึงฉันสวย แต่ฉันก็เลือกนะ (เอ่อ พูดผิดอะไรรึเปล่า)
 "เออ ก็ได้ 20ก็20 โธ่เอ้ย หน้าตาก็ดีไม่หน้างกเลย มาๆขึ้นมา"หน๊อยยยยยยย กล้าดียังไงมาว่าฉันงกเนี่ย แกจะไปรู้อะไรเศรฐกิจเดี๋ยวนี้มันไม่คงตัวหรอก ฉันให้ก้ดีและ ชิ ฉันรีบซ้อนมอเตอร์ไซด์พี่เขาไปอย่างไม่เต็มใจ ไม่กี่นาทีพี่แกก็พาฉันมาถึงที่หมาย แต่เอ๊ะ! นี่มันรถใครเต็มหน้าบ้านฉันไปหมดเนี่ย ฉันรีบเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกพ่อ
 "พ่อค่ะ พ่อ พ่ออยู่ที่ไหนอ่ะ"ฉันตะโกนหาพ่อ ก่อนที่จะเห็นเงาของใครคนนึงอยู่ในห้องรับแขก พร้อมกับบอริการ์ด 2-3 คน ยื่นล้อมพ่อของฉันอยู่
 "นี่มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะค่ะพ่อ!!"ฉันรีบเดินเขาไปหาพ่อ แต่กับโดนบอริการ์ดหน้าเหลี่ยมล็อกตัวเอาไว้
 "นี่ ปล่อยฉันนะ ฉันเป็นเจ้าของงบ้านนี้นะพวกแกไม่มีสิทธิ์มาจับฉันไว้อย่างนี้ ปล่อยยยย!"ฉันกรีดร้องโหยหวน
 "ปล่อยยัยนั่นลง"เสียงชายหนุ่มที่ยืนกอดอกแล้วหันหลัง สั่งลูกหน้องของเขาให้ปล่อยฉันลง ทันทีที่พวกมันปล่อยฉันลง ฉันรีบเข้าไปหาพ่อทันที
 "นี่มันเรื่องอะไรกันอ่ะพ่อ แล้วพวกนี้เป็นใครอ่ะ"ฉันถามพ่อซึ่งนั่งก้มกน้าก้มตาอยู่
 "คือพ่อ...ขอโทษนะลูก..พ่อรักษาบ้านนี้ไว้ไม่ได้"
 "แล้วแคนจะไปอยู่ไหนอ่ะค่ะ แล้วพวกนี้เป็นใคร"
 "ฉันก็คือเจ้าหนี้...พ่อเธอไงแม่สาวน้อยย"ชายคนที่ยืนเก๊กหันหลังให้เมื่อสักครู่ หันมาตอบฉันอย่างเย็นชายปนทะเล้นนิดๆ พระเจ้า! หล่ออออเว่อร์อ่ะ ทรงผมยาวละต้นคอ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางได้รูป ดวงตาแวววาวเป็นประกาย เอ่อ สรุปนะ หล่อ จบ
 "ใครถามนาย ?" ถึงฉันจะชมเข้าในใจแต่ว่าถ้าพูดอย่างที่คิดออกไป ขายหน้าเขาแย่อ่ะดิ
 "เธอไม่ได้ถามฉัน..แต่ว่า...ฉันอยากตอบมีไรป่ะ"เขาพูดพร้อมยักคิ้วให้ฉันก่อนที่จะหันไปเก๊กต่อ ฮึ่ย! หล่อมากมั้ง(?) ยืนเกีกอยู่ได้ชิ!
 "นี่นายต้องการอะไร แล้วพ่อฉันไปติดหนี้นายตั้งแต่เมื่อไหร่"ฉันลุกขึ้นยืนก่อนที่จะถามเข้าด้วยท่าทางเอาเรื่อง เอ่อ ในใจก็กลัวเหมือนกันแหละแต่ทำไงได้ กลัวเสียหน้านี่
 "ฉันไม่ได้ต้องการอะไรหรอก ก้แค่บ้านพ่อเธอแล้วก็..."นายนั่นพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันใกล้แล้วค่อยๆก้มมาพูดอยู่ข้างๆหูของฉัน
 "ตัวเธอไง"
 "กรี๊ดดด! ไอ่บ้า ไอ่โรคจิต หน้าตาดีซะเปล่าทำไมแกถึงได้เป็นคนที่ลามกจกกระเปรตอย่างนี้เนี้ยยย !!"ฉันผลักเขาก่อนที่จะกรี๊ดใส่หน้าเขา หยี้ อีตาบ้า ก็บอกแล้วไงถึงฉันสวยแต่ฉันก็เลือกนะ 
 "นี่...จะกรี๊ดเพื่ออะไรมิทราบยัยเตี้ย!!"โหยจี๊ด เลย คำนี้จี๊ดเลย ไม่มีใครกล้าว่าฉันว่าเตี้ยเลยนะ นายเป็นใครถึงมาว่าฉันเนี่ย ตายซะเถอะ ฉันกำหมัดก่อนที่จะพุ่งเข้าไปหาเขา แต่กับไม่เป็นอย่างที่คิด เขาหันกลับมากำหมัดของฉันแล้วก็หักข้อมือฉันแล้วเอาไขว้หลังเอาไว้ก่อนที่จะเอามือีกข้างล็อกคอของฉันเอาไว้
 "โอ้ย! ปล่อยฉันนะ ไอ่บ้า ไอ่โรคจิต "แันได้แต่ต่อว่าเขาแต่ฉันกับทำอะไรไม่ได้เลยแม่แต่นิดเดียว
 "จิ๊ดริด นีโม่ เอาสัญญามาให้ยัยนี่ดูเป็นบุญตาหน่อยสิ"สองบอริการ์ดที่มีนามว่า จิ๊ดริด กะ นีโม่ โอ้โห้ ใครเค้าเข้าฝันพ่อแม่พวกแกให้ตั้งชื่อนี้เนี้ย คิคุไปป่ะ ไม่กี่นาทีสองคนนั้นก็นำใบกระดาษสีขาวออกมาโชว์จางก้าต่อหน้าของฉัน
   'ใบสัญญาการยึดบ้านพร้อมลูกสาวของ นาย กรชัย อินทะวิริยะรังสี ได้เซนการรับรองตกลงเงื่อนไขที่ได้สัญญาไว้กับนาย พีรพล เอกประสงค์สิทธิ์ ว่าได้ยอมตกลงยกทุกอย่า่งให้กับนาย พีรพล เอกประสงค์สิทธิ์ แทนการใช้หนี้ 1 ร้อยล้านบาท....'
  ฉันอ่านแผ่นที่อยู่ตรงหน้าของฉันก่อนจะหลบสายตาพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาอยา่งไม่รู้ตัว ฉันหันไปมองหน้าพ่อทั้งน้ำตา ทำไมพ่อถึงทำอะไรไม่ปรึกษาฉันสักคำ นี่ฉันยังเป็นลูกของเขาอยู่รึเปล่า
 "ชัดแล้วใช่มั้ย"นายหน้าหล่อพูดข้างหูฉันก่อนที่จะผลักฉันลงกับพื้น ฉันล้มตัวลงอย่างแรงตอนนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้วนอกจากเสียใจฉันมองหน้าพ่อก่อนที่จะมองไปรอบๆบ้านของฉัน  ภาพในวัยเด็กก็ค่อยๆลอยมาอยู่ในสมองของฉันเต็มไปหมด วันที่ครอบครัวฉันมีความสุข เป็นครอบครัวที่น่ารัก แต่ว่าตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ฉันเสียแม่ฉันไปคนนึงแล้ว ฉันก็คิดอยู่เสมอว่าฉันยังมีพ่อที่คิดว่าเขารักฉันมาโดยตลอด แต่วันนี้มันกับตรปัตไปหมด ฉันไม่เหลือใครเลย ไม่เหลือแล้วจริงๆ