The Therapy บำบัดหัวใจ (Chan x Baek)

โรงพยาบาลโซล

“ครับ.. ครับผม ผมทราบครับ ผมจะช่วยตามหาอย่างเต็มที่ครับ ครับ สวัสดีครับ”

ร่างเล็กที่เดินเข้ามายังห้องทำงานส่วนตัวของนายแพทย์ใหญ่ ที่ติดป้ายหน้าห้องไว้ว่า ‘นายแพทย์ อู๋อี้ฟาน’ ได้ยินประโยคจากการคุยธุระอันน่าตึงเครียดที่พึ่งตัดสายไป แล้วก็รีบเดินเข้ามาหาต้นเสียงเมื่อสักครู่ด้วยความห่วงใย ตาเรียวมองไปยังใบหน้าหล่อเหลา แต่กลับดูไม่ค่อยดีนัก เขาเองก็อยากจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

“พี่หมอครับ.. ผมเอากาแฟมาให้” มือเล็กวางถ้วยกาแฟสีขาว โชยควันหอมกรุ่นลงบนโต๊ะทำงานที่วางแฟ้มเอกสารมากมายอย่างเป็นระเบียบ สมกับเป็นโต๊ะของนายแพทย์ที่มีวินัยสูงอย่างอู่ฟาน มือเล็กเลื่อนเก้าอีกเบาๆแล้วหย่อนตัวลงนั่งตรงหน้าคนรัก

“ผมเห็นว่าดึกแล้ว หมดเวรผมพอดีเลยยกมาให้พี่หมอน่ะครับ” ร่างเล็กเลื่อนถ้วยกาแฟเข้าไปหาคนรักอีกครั้ง

นายแพทย์อู๋ฟาน และนายพยาบาลแบคฮยอน เป็นคู่ที่ไม่ได้ปิดบังความสัมพันธ์ของตนกับคนอื่นมากนัก ทุกคนที่โรงพยาบาลเมื่อเห็นทั้งคู่ตัวติดกัน คอยเป็นห่วงเป็นใย เอาใจใส่กันนั้นกลายเป็นเรื่องที่แอบน่าอิจฉา ทั้งหนุ่มสาวพยาบาลและแพทย์ฝึกหัด แม้แบคฮยอนจะเป็นเพียงนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ 3 เท่านั้น แต่ด้วยความเอาใจใส่ และสัญชาตญาณของความเป็นพยาบาล ผู้ที่มีจิตใจอ่อนโยน ทำให้นายแพทย์หนุ่มไฟแรงอย่างอู๋ฟานหลงรักได้ไม่ยาก และตามจีบในที่สุด ดูเหมือนความสัมพันธ์จะยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ จนเรียกกันว่าคบหาดูใจได้แล้ว

“ขอบคุณมากแบคฮยอน” นายแพทย์หนุ่มหยิบถ้วยกาแฟมาดื่ม แล้วยิ้มส่งไปให้ร่างเล็ก แต่ความเครียดก็ยังคงไม่หายไปอยู่ดี

“พี่หมอเครียดอะไรหรือครับ? ทำไมสีหน้าดูไม่ดีเลย สายเมื่อสักครู่หรือเปล่า?”

“อา.. นิดหน่อยน่ะเรื่องเดิมๆ พี่เริ่มจะชินแล้วแต่ด้วยตำแหน่งของพี่ พี่เลยรู้สึกขัดใจ” นายแพทย์วางถ้วยกาแฟลงอีกครั้งแล้วถอนใจเบาๆ

“เรื่องอะไรกันพี่หมอ ผมช่วยอะไรได้หรือเปล่าครับ ?” ปากบางเม้มเข้าหากัน เพื่อชั่งใจจะเอ่ยถามด้วยความห่วงใย ร่างเล็กกุมมืออีกคนไว้หลวมๆเพื่อส่งกำลังใจไปให้

“ขอบคุณนะแบคฮยอน” มือหนาอีกข้างหนึ่งของนายแพทย์หนุ่มก็ยกขึ้นมากุมมือของพวกเขาเข้าด้วยกัน “ถ้าไม่มีเราสักคน พี่คงจะมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากทางตัน” ความอบอุ่นส่งผ่านมาถึงอู๋ฟานจนหัวใจสัมผัสได้

“อย่าพูดแบบนั้นสิครับพี่หมอ ผมอยู่นี่ทั้งคนนะ นายพยาบาล บยอน จะดูแลพี่หมอเอง” เสียงใสที่ส่งมาให้พร้อมกับรอยยิ้มที่พิมพ์ลงในใจของอู๋ฟานมากว่าปีครึ่ง ทำให้หัวใจเต้นไปจังหวะที่ดูมีชีวิต เขาพูดได้เลยว่าขาดแบคฮยอนไปคนนึง คงจะอยู่ต่อไปลำบากในเส้นทางการเป็น นายแพทย์ใหญ่แบบเต็มตัว

“จะไม่ให้พี่รักได้ไง ก็เรามันเป็นสีสันของพี่ขนาดนี้” มือหนาเอื้อมไปโยกหัวทุยนั้นไปมาจนพอใจ ปากหนาส่งยิ้มไปให้เมื่อรู้สึกผ่อนคลายบ้างแล้วด้วยเวทมนต์ของคนรัก

“พี่หมอก็ ..ว่าแต่ธุระเมื่อกี้มีอะไรที่น่าเครียดกันครับ?” แบคฮยอนยิ้มเขินแล้วตั้งสติอีกครั้ง ก่อนจะถามคำถามเพื่อเปลี่ยนเรื่องชวนให้แก้มแดงแจ๋แบบนี้

ฮื่อ..พี่หมอ -//-

“ก็เรื่องคนไข้เคสนี้” แฟ้มเล่มบางถูกส่งให้กับร่างเล็ก และเจ้าตัวก็รับไปเปิดดูอย่างสนใจ “มันคงไม่น่าแปลกอะไรถ้าอ่านแค่เนื้อหาข้างในนั้น ลองอ่านดูสิ”  ร่างเล็กพยักหน้าหงึกๆก่อนจะเปิดดูแฟ้มประวัติคนไข้ ที่จ่าหน้าแฟ้มว่า

‘ผู้ป่วย ปาร์ค ชานยอล’

ตาสวยเหลือบขึ้นมามองคนรักอีกครั้ง ก่อนจะละสายตาแล้วจดจ้องไปที่ตัวหนังสือมากมายตรงหน้าอย่างตั้งใจ ..ปาร์ค ชานยอล ?

แบคฮยอนอ่านประวัติส่วนตัวของคนไข้จนครบ แล้วก็หยุดอ่านอาการที่ทำให้พี่หมอของเขาต้องเครียดขนาดนี้

 ‘ผู้ป่วย มีอาการของสมองที่ผิดปกติตั้งแต่เกิด ไม่ใช่อาการของเด็กออทิสติก หรือสมองที่ช้ากว่าเด็กในวัยเดียวกัน หากแต่เป็นอาการของเด็กที่มีปฏิสัมพันธ์กับพ่อแม่ หรือคนใกล้ชิดดีมาก คล้ายๆกับโรคออทอสติกเทียม จนในวันที่ต้องแยกห่างออกมาทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางด้วยความปฏิสัมพันธ์ คือ

-เข้ากับผู้อื่นได้ไม่ดี

-ชีวิตประจำวันซ้ำไปมา และย้ำคิดย้ำทำ

-ไม่รู้จักการป้องกันตัว

-มีพฤติกรรมทำร้ายตนเอง

-มักประหลาดใจในสิ่งที่ไม่น่าประหลาดใจ และประหลาดใจในสิ่งที่ไม่น่าประหลาดใจ สำหรับคนปกติ

     ปัจจุบันในกรณีของผู้ป่วย เป็นเคสที่พิเศษขึ้นมา เมื่อผู้ป่วยโตขึ้น มีอายุได้ 15 ปี เขามักจะจดจ่อกับสิ่งที่ตัวเองสนใจ และเมื่อเริ่มโตขึ้นแทบจะไม่มีอาการของคนป่วยเลย แต่เนื่องด้วยร่างการที่ยังไม่สามารถต้านทานจากสภาพแวดล้มภายนอกได้ ผู้ป่วยจึงไม่สามารถเดินทางไปในที่ไกลๆได้ โรคนี้ไม่มีการรักษาที่แน่นอน แต่ต้องใช้การบำบัด และกล่อมเกลาทีละนิดเพื่อจิตใจของผู้ป่วยเอง’

แฟ้มถูกปิดลงด้วยมือเล็กก่อนจะถูกมือเล็กคู่เดิมลูบลงไปแผ่วเบา ..เกิดข้อสงสัยจากใจของแบคฮยอนมากมาย แววตาฉายความคิดออกมาล้นจนคนรักสังเกตได้

“เด็กคนนี้ไม่มีญาติพี่น้องเหลืออยู่เลยสักคน ปัจจุบันมีเพียงพี่เลี้ยงที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็ก ภายในคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค เพียงลำพังเท่านั้น เพื่อนบ้านก็มักจะไม่ยอมรับกับเด็กคนนี้สักเท่าไหร่ ลูกหลานก็ไม่ได้เข้ามาเสวนากับบ้านหลังนี้เลยบวกกับร่างกายที่อ่อนแอ ทำให้เด็กคนนี้มีชีวิตประจำวันเพียงในรั้วบ้านเท่านั้น

“น่าสงสารจังครับพี่หมอ.. ดูจากประวัติแล้ว อายุยังน้อยอยู่เลย” เสียงถอนใจจากคนตัวเล็ก ทำให้นายแพทย์หนุ่มยกยิ้มน้อยๆ แล้วหยิบแฟ้มในมือของคนรักมาเก็บไว้ที่เดิม

“ที่พี่เครียดเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องอาการของคนไข้นะครับแบคฮยอน แต่เป็นเพราะ.. คนที่ดูแลเด็กคนนี้ต่าง ที่ทำให้พี่กังวลใจน่ะ” แบคฮยอนขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อได้ยินประโยคนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะอาการแล้วจะกังวลทำไมกัน?

“..คนที่ดูแลคนไข้รายนี้ มักจะหายสาบสูญไปครับ แม้แต่คนใกล้ชิดในละแวกเดียวกันก็ยังมีบางคนที่หายตัวไป และไม่มีใครได้พบอีกเลยถึงตอนนี้ แล้วที่พี่เครียดก็คือ พยาบาลที่พี่ส่งตัวไปดูแลคนล่าสุดได้หายตัวไป และไม่มีใครติดต่อเขาได้เลย..”

“..หายตัวไป?”

“ขอโทษค่ะ หมอฟานคะ มีญาติผู้ป่วยมาขอพบค่ะ เชิญสักครู่นะคะ” เสียงพยาบาลสาวดังเข้าแทรกบทสนทนา จนแบคฮยอนต้องหันไปมองด้วยความขัดใจเล็กน้อย ร่างเล็กแอบจิ้ปากเบาๆเมื่อคนรักรีบเดินออกไปทันทีที่ได้รับสารเมื่อครู่

“ทราบแล้วครับ แบคฮยอนครับเดี๋ยวไว้ตอนเย็นเจอกันนะ พี่ต้องไปก่อน อย่าคิดมากล่ะเรื่องนี้น่ะ ไม่มีอะไรเกี่ยวกับเราหรอก” ส่งยิ้มให้คนรักก่อนจะหยิบเสื้อกราวน์สีขาวสะอาดมาสวมแล้วเดินออกจากห้องทำงานไป ทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งขมวดคิ้วอยู่ที่เดิมเพียงลำพัง

“ปาร์ค ชานยอล.. ปาร์ค ชานยอล” ปากเล็กเอ่ยชื่อของคนที่พึ่งได้รู้จักไปซ้ำๆ ..ทำไมกันนะ ถึงได้รู้สึกอยากจะรู้จักให้มากกว่านี้.. ปาร์ค ชานยอล

“เฮ่อ.. คิดมากทำไมนะ อย่างที่พี่หมอบอกก็ถูกแล้วนี่ ว่ามะ..”

ปากบางหยุดประโยคที่จะเอ่ยออกมาทันที เมื่อดวงตาเรียวสะดุดกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่ร่วงลงจากโต๊ะสู่พื้นด้วยมือของตนเอง เขาแทบไม่ได้สังเกตเลยด้วยซ้ำว่ามีไอ้เจ้าแผ่นนี้อยู่บนโต๊ะทำงานของคนรัก มือเล็กค่อยๆหยิบกระดาษสีขาวขึ้นมาจ้องแล้วก็พบกับรอยปากกาหมึกสีดำสลักประโยคไว้ว่า

‘ปาร์ค ชานยอล 18 ปี’

มือบางพลิกกระดาษแผ่นนั้นดูอีกด้านซึ่งเจ้าตัวก็มั่นใจว่ากระดาษแผ่นนี้คือรูปถ่ายอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับเด็กคนนี้

“..ปาร์ค ชานยอล”

ปากบางขยับแล้วออกเสียงแผ่วเบา ..นี่สินะเด็กที่ชื่อชานยอล ปาร์ค ชานยอล เด็กที่ไม่มีคนดูแลได้ และไม่มีใครสามารถดูแลเขาได้.. เด็กคนนี้น่าสงสาร เด็กคนนี้ช่างน่าเอ็นดู

“ฉันไม่คิดว่าจะเกินความสามารถของฉันในการจะดูแลเธอนะ ปาร์ค ชานยอล.. บางทีพี่หมออาจจะมองข้ามความสามารถในความอดทนของฉันเกินไปก็ได้” แบคฮยอนพูดขึ้นกับตัวเองแล้วใช้มืออีกข้างลูบลงไปบนรูปภาพนั้นบางเบา.. ฉันจะช่วยดูแลเด็กคนนี้ได้ ใช่ไหมนะ ?

- To be continued –