อนาคตที่มองไม่เห็น

การที่เราเดกินในเส้นทางมืดมิดไร้แสงสว่างที่จะบอกทาง   ไม่รู้ว่าจะเดินไปในทางในดี  วันนี้คิดถึงอดีตไม่น่าจะเลวมากมายถึงขนาดนั้นเลย  เหลือ0.01ก็จะเอนเข้าวิศวะได้แล้ว  แต่ผิดหวังมากเหลือเกิน  ท้อแท้ในเส้นทางที่เลือกเดิน  ไร้หนทางที่จะไปต่อ   กลัว  หนาว  จะทำยังไงดี  เมื่อจุดหมายที่หวังไว้มันไม่มีแล้ว  จะทำยังไงดี  ขอโทดทุกคนที่ฝากความหวังไว้  ผมผิดเองที่ทำผิดไป  ไม่น่าที่จะหลงทางเลย  ทั้งๆที่ทุกคนก็เตือนไว้แล้ว  แต่ทำไมมันยังทำอีก   ไม่มีแล้วความฝัน  ไม่มีแล้วความปรารถนาที่จะมุ่งหวังไปต่อข้างหน้า  ขอโทดสำหรับทุกคน ผมขอโทด  จากวันนี้จะไม่มีความฝันในสองมือนี้อีกแล้ว  ผมขอโทดนะทุกๆคน