...ระหว่างทาง...

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องสั้นเรื่องนี้... แต่งขึ้นมาจากใจ กลั่นลงไปด้วยอารมณ์และความรู้สึก...

หวังว่าทุกคนคงจะชอบมันนะคะ



...[ความฝันปีกขาว]...

เนื้อเรื่อง

จุดหมาย...อยู่ข้างหน้า

จุดหมาย...ที่ฉันต้องเดินไปเพื่อไขว่คว้า…

ฉันเป็นเพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง

ที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร...มาจากไหน

ฉันรู้เพียงแค่ว่า...ชีวิตของฉันเกิดมาเพื่อตามหาดอกไม้ดอกหนึ่ง

ดอกไม้แสนสวย...ที่เป็นตัวแทนของความปรารถนาทุกสิ่งของฉัน

...ความสุข...

เกียรติยศ... อำนาจ... ความสำเร็จ...

สามสิ่งที่ฉันใฝ่ฝัน...

สามสิ่ง...ที่จะบันดาลทุกสิ่งที่ฉันต้องการ

แล้วฉัน...จะกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุด...

สุข...เหนือทุกคน

...ทุกอย่างของฉัน...อยู่ที่ดอกไม้ดอกนั้น...

ฉันก้าวไปตามเส้นทาง...

ทางที่ฉันรู้ว่าดอกไม้ดอกนั้น...ยังคงรอฉันอยู่

ก้าวเดินอย่างรีบเร่ง...มุ่งมั่นไปยังเป้าหมายเบื้องหน้า

ฉันก้าว... ก้าว... ก้าว... และก้าว...

ก้าวต่อไปเรื่อยๆ...

โดยมีเพียงน้ำหนึ่งขวด และขนมปังหนึ่งห่อประทังชีวิตเท่านั้น

ตลอดเวลา...

ฉันคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไร...จึงจะไปถึงดอกไม้โดยเร็วที่สุด

หมกมุ่น...อยู่แต่กับสิ่งนั้น...

จนลืมที่จะใส่ใจกับสิ่งต่างๆ รอบกาย

ไม่รู้ด้วยซ้ำ...ว่าตลอดเส้นทางที่ฉันเดินผ่านมานั้น...

ฉันได้ก้าวผ่านอะไรมาบ้าง

...ก็ฉันจะไปสนใจทำไมเล่า

ในเมื่อหนึ่งเดียวของฉัน...คือดอกไม้ดอกนั้น...

ไม่เพียงแต่ธรรมชาติโดยรอบและสัตว์น้อยใหญ่เท่านั้น...

หาก “ระหว่างทาง” ไปสู่ดอกไม้นั้น...ยังมีผู้คนมากมาย

หลายต่อหลายคน... พยายามที่จะมอบรอยยิ้มให้กับฉัน...

หลายต่อหลายคน... พยายามที่จะเอื้อมมือหาฉัน

และเอ่ยชักชวนด้วยความหวัง...

ว่าฉันจะยอมส่งมือกลับ...และเดินไปพร้อมๆ กับพวกเขา

ให้ฉัน...ก้าวไปเป็น “เพื่อน” ของพวกเขา...

แน่นอน... ว่าฉันปฏิเสธ...

เรื่องอะไรเล่าที่ฉันจะต้องมัวรอเดินไปพร้อมกันกับพวกเขาด้วย?

พวกเขามันก็แค่ตัว “ภาระ” สำหรับฉัน...

เพราะฉันมั่นใจ...ฉันจะไปถึงจุดหมายได้เร็วกว่าแน่...ถ้าไม่มีพวกเขา

แล้วเวลาก็ผ่านไป...

ฉันเริ่มหมดแรงที่จะก้าวเดิน

ขาทั้งสองเริ่มล้า... เท้าทั้งสองก็ปวดจนแทบจะไปต่อไม่ไหว

แสงแดดแรงกล้าที่สาดส่องมาจากดวงตะวันเบื้องบนก็ดูราวกับจะแกล้งกัน...

เพราะมันช่างจัดจ้า...ร้อนระอุจนทำให้นัยน์ตาที่อ่อนล้าของฉันเริ่มพร่าเลือน...

 อาหารและน้ำที่พกมาก็เหลือเพียงเศษเสี้ยว...แทบจะหมดลงทุกที

แต่ฉันก็ยังพยายามที่จะต่อก้าวไป

แม้ฉันจะรู้สึก...ว่าตัวฉันเอง...คงก้าวไปอีกได้ไม่ไกลแล้วก็ตาม...

...และจุดหมายที่ฉันฝันไว้...ก็คงไม่มีวันไปถึง

ในที่สุด... ด้วยความพ่ายแพ้แก่ทุกสิ่งทุกอย่าง...

...ร่างของฉันก็ทรุดฮวบลง...

...ใบหน้าแนบผืนดิน...

และวูบสุดท้ายของความรู้สึก...

เป็นครั้งแรกที่ฉันมองเห็นเส้นทางที่ฉันเดินผ่านมา...

ฉันมองเห็นทุ่งดอกไม้...ที่ซึ่งดอกทานตะวันบานล้อแสงอาทิตย์

เห็นทะเล...ที่เกลียวคลื่นล้อหาดทรายอย่างเริงร่า

เห็นขุนเขา...ที่ตั้งตระหง่านอย่างสวยงามตัดขอบฟ้า

เห็นสายลม...ที่โชยแผ่วต้องกระทบผิวกาย...

เห็นนกสองตัว...ที่โผบินอย่างเสรีจนน่าอิจฉา

เห็นรอยยิ้ม...และเสียงหัวเราะ...

ของกลุ่มคนที่ฉันปฏิเสธไมตรีไปอย่างไม่ไยดี...

...ผ่านสิ่งสวยงามทั้งหมดนั่น...โดยที่ไม่เคยแม้แต่จะสังเกตเห็นมันเลยสักนิด...

หยาดน้ำหยดหนึ่งไหลลงมาจากนัยน์ตาอย่างเงียบงัน...

ทั้งๆ ที่ฉันคิดว่าตัวเองทำถูกแล้ว...

แต่ตลอดเวลา...ฉันมองอะไรพลาดไปหรือเปล่านะ..?

การที่ฉันเร่งรีบไขว่คว้าหาดอกไม้...จนลืมใส่ใจสิ่งรอบตัว

ลืมใส่ใจความงามของสิ่งรอบข้าง...

ลืมแม้กระทั่งความรู้สึกของคนที่หวังดีกับฉัน...

ฉันทำถูกแล้วจริงหรอ..?

ดอกไม้...เป็นเพียงภาพฝันอันสวยงาม

ที่ถ้าเมื่อฉันไขว่คว้ามันได้...ชีวิตของฉันจะสมบูรณ์ทุกสิ่ง

แต่สุดแล้ว...มันก็เป็นแค่เพียงความฝันเท่านั้น

เพราะ “ระหว่างทาง” ที่ฉันกำลังเดินไปนั้นต่างหาก...

...ที่เป็นความจริง...

จะดีกว่ามั้ย...ถ้าฉันจะยอมก้าวช้าลงอีกสักนิด...

ถึงจุดหมายช้าลงอีกสักหน่อย...

แต่ได้เก็บเกี่ยวความงดงาม “ระหว่างทาง”

เก็บเกี่ยวรอยยิ้ม...เสียงหัวเราะ...เอาไว้ให้เต็มที่

แล้วก้าวไปพร้อมๆ กับคนอื่น

แม้มันอาจจะไม่ได้เหนื่อยน้อยกว่า...

ลำบากน้อยกว่า...

แต่มันก็คงจะโดดเดี่ยวน้อยกว่าแน่นอน...

...แต่มันจะสายไปไหมนะ...ที่ฉันจะแก้ตัวใหม่อีกครั้ง...