Dangerous Appeal สาปร้าย...รักอันตราย

คำเตือน

• นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชายรักชาย เพราะฉะนั้น 'คิดต่างเชิญทางอื่น  คิดเรื่องหื่นๆเชิญอ่านอย่างสบายอารมณ์' 
• ตัวละครและสถานที่เป็นสิ่่งสมมติขึ้นไม่ได้มีอยู่จริงแต่อย่างใด
• อิมเมจตัวละครเป็นเพียงสิ่งที่ช่วยในจิตนาการของผู้อ่านเท่านั้น  ไม่ได้เกี่ยวข้องกับบุคคลในภาพแต่ประการใด
• ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านเพราะมีฉากรุนแรงและไม่เหมาะสมอยู่บ้าง

" ไปไกลๆดิ๊ ไอ้เด็กปีนเกลียว!"  ผมเอ็ดใส่คนที่ไม่น่าจะเรียกว่าเด็กได้เลย ในเมื่อคนตรงหน้าเลยคำว่าเด็กไปมากโข  ทั้งขนาดตัวก็ใหญ่กว่าผมอีกเสียด้วยซ้ำ  และแทนที่มันจะสำนึกบ้างไรบ้างมันกลับคว้าหมับเข้าที่แขนผมก่อนจะเอาหัวของมันมาถูแขนผมอย่างออดอ้อนที่ดูๆไปแล้วเหมือนหมาไม่มีผิด  และแทนที่ผมจะมองว่ามันน่ารักน่าเอ็นดูผมกลับรู้สึกอยากจะถีบมันให้ตกนั่งห้างเป็นที่สุด

" ภูก็ลงมาหาผมสิ  ผมจะได้ไม่ต้องปีนขึ้นไปหาภูไง"

เจ้าตัวว่าแล้วเอนหัวลงเตรียมจะหนุนตักของผมและมันก็กระแทกเข้ากับพื้นนั่งร้านเข้าอย่างจังเมื่อผมลุกพรวดหนีก่อนที่จะต้องทำหน้าที่เป็นหมอนให้คนข้างๆ แล้วส่งยิ้มแยกเขี้ยวให้'เหนือน่านฟ้า'

หึ! ช่างมันดิ  เอาเลือดมึนๆเกรียนๆออกเสียบ้างเผื่อจะได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นหน่อย (=_=)

"สมน้ำหน้าว่ะ..มึงอยู่บนนั่งห้างแล้วอย่าลงไปข้างล่าง  เข้าใจตามนี้นะ  เพราะกูไม่อยากมาเก็บศพมึงตอนเช้า"

ผมบอกคนที่ยังคลำหัวตัวเองปอยๆอย่างสำออยสุดฤทธิ์  และเหนือน่านฟ้าก็เงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างไม่ชอบใจทันที ...แล้วคิดว่าผมสนไหมล่ะ? เฮอะ!!

"ถ้าภูทิ้งผม  เจอหน้าเมื่อไหร่ผมปล้ำ!! ไม่ได้ขู่นะ เขาเรียกว่าแจ้งล่วงหน้า"

" !!? "

เจ้าตัวที่รู้ดีว่ายังไงก็คงไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากผมได้ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ทำให้ผมต้องชะงักขาที่กำลังจะก้าวลงจากนั่งห้างแล้วมองคนพูดขู่ที่ทำตาแป๋วขัดกับประโยคที่พูดเสียคนละโยชน์เขม็ง

" (*^*) "

########################################################################

Owen Theme