2JAE :: You are LOVE

ข้อมูลเบื้องต้น

นายแพทย์จบใหม่อิมแจบอม เผลอตกหลุมรักนักศึกษาแพทย์ชเวยองแจตั้งแต่แรกพบ


เขาจะมีวิธีสานสัมพันธ์รักในครั้งนี้อย่างไร

เนื้อเรื่อง

เช้าของผมก็เหมือนเช้าที่ผ่านมาในทุกๆวัน

แสงแดดยามเช้าส่องลอดเข้ามาตามรอยต่อของแนวผ้าม่าน ร่างหนาในชุดนอนนอนหลับคุดคู้อย่างสบายใจภายใต้ผ้าห่มผืนหนา

กริ๊งงง~ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น มือหนาเอื้อมไปปิดมัน แล้วนอนต่อ

กริ๊งงง~ คราวนี้เป็นเสียงนาฬิกาปิดในมือถือ เขาก็ยังเลื่อนมันปิดอย่างไม่สนใจ

Rrrr~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

'ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย' บ่นงึมงัมอย่างรำคาญแต่ก็กดรับโทรศัพท์

'สวัสดีครับแม่' รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงกะปรี้กะเปร่าเมื่อรู้ว่าบุพการีอันเป็นที่เคารพรักยิ่งเป็นผู้โทรมา

'แจบอม..ลูกตื่นยังเนี่ย เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก'

'ตื่นแล้วครับแม่ เนี่ยจะถึงที่ทำงานแล้ว' ตอบแม่ไปก็รีบลุกพรวดไปหยิบผ้าขนหนูเตรียมอาบน้ำ เหลือบมองนาฬิกาก็เกือบ 7.30 น.แล้ว

'ลูกนี่จริงๆเล้ย จบมามีงานมีการทำแล้ว ก็น่าจะหาใครสักคนได้แล้วนะ คนเป็นแม่จะได้หายห่วงสักที โทรมาปลุกแกทุกวันแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ..' คนเป็นแม่เริ่มบ่นยืดยาว

'โอเคๆครับแม่ เดี๋ยวผมทำงานก่อนนะ' ว่าเสร็จก็รีบชิงตัดสายก่อน คนเป็นแม่จะบ่นยืดยาวไปมากกว่านี้

จะว่าไปผมก็เรียนแพทย์จบมาได้ 2 ปีแล้ว ถึงหน้าตาผมจะไม่เหมาะกับการเป็นหมอก็เถอะ นี่ก็เพิ่งย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลโซลวันแรก วันแรกผมก็สายแล้วหรอเนี่ย จะว่าไปถ้ามีใครสักคนมาดูแลอย่างที่แม่ว่าก็ดีสิ พูดแล้วก็เพลีย

ผมรีบวิ่งเข้าโรงพยาบาลเพื่อไปยังแผนกที่ผมต้องทำงานในวันนี้

'ซวยแล้ว จะโดนด่าไหมเนี่ย' ผมวิ่งอย่างรีบร้อน ตาก็มองนาฬิกาข้อมือไป ไม่ได้มองทางตรงหน้า พอถึงทางเหลียว ก็ดันชนกับใครเข้า

'โอ๊ยยย!'คนที่ผมชนล้มลงไปกองกับพื้น

'เฮ้ยย! ขอโทษครับ' ผมรีบขอโทษทันที แล้วยื่นมือไปข้างหน้าหมายจะช่วยคนตรงหน้าให้ลุกขึ้น

'ไม่เป็นไรครับ' คนตรงหน้าจับมือผมเพื่อพยุงตัวเองลุกขึ้น และนั้น เวลาของผมก็เหมือนหยุดนิ่ง ..ผมเจอคนๆนั้นแล้วครับแม่...

'เอ่อ..หมอๆ เป็นไรรึเปล่าครับ' คนตัวเล็กโบกมือไปมาที่หน้าผม สติผมก็เพิ่งกลับมา

'ม...ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณล่ะ' ผมถามอีกคน สายตาก็สำรวจคนตรงหน้าเป็นหมอเหมือนผมสินะ

'ผมไม่เป็นไรหรอกครับ'

'ตะกี้หมอเหมือนจะรีบนะครับ ถ้าไปรีบไประวังจะสายนะ' และผมก็เพิ่งรู้ตัวอีกเรื่องนึงว่าผมต้องรีบ หน้าของผมคงจะเหวอสินะ เห็นคนตรงหน้ายิ้มออกมาน้อยๆ ทำไมใจผมมันเต้นแรงแบบนี้เนี่ย

'งั้นผมไปก่อนนะครับ' ก้มหัวให้คนตรงหน้าน้อยๆ ก่อนจะวิ่งไปยังแผนก เห้ย..ผมลืมถามชื่อ เซงครับ แต่ยังไงเราก็อยู่โรงพยาบาลเดียวกัน คุณหมอหน้าตี๋ หนีผมไปไหนไม่รอดหรอกครับ

เมื่อผมไปยังแผนกก็ต้องโดนหัวหน้าว่าเละเลยครับ แต่เรื่องดีที่สุดของผมคือการได้พบเขาคนนั้น

ผมนั่งพักอยู่ในห้อง พยาบาลก็เดินผ่านไปผ่านมา แอบลอบมองผมบ้าง

'คุณพยาบาลคิมครับ ผมเอาชาร์ตผู้ป่วยมาคืนครับ' เสียงนี้มันคุ้นๆนะครับ ผมหันไปทางต้นเสียงทันที นั่นไงคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด ผมหันไปเจอเขา เขาก็เห็นผมพอดี เขาส่งยิ้มให้ผม และผม ตู้มม ระเบิดตัวเองตาย กว่าจะตั้งสติได้ เขาก็หายไปแล้ว โอ้ยยย ทำไมผมเป็นแบบนี้เนี่ย

'เอ่อ...พยาบาลคิมครับ หมอคนเมื่อกี้เขาเป็นใครหรอ'

'อ่อ...หมอเอ็กเทิร์นน่ะค่ะ มาฝึกโรงพยาบาลเรา เห็นว่าพรุ่งนี้ก็จะมาฝึกที่แผนกเรา'

ทำไมผมรู้สึกมีความสุขจัง พรุ่งนี้ผมจะได้เจอเขาแล้ว

วันต่อมา ผมรีบมาโรงพยาบาลแต่เช้า นั่นไง..ผมเจอเขาแล้ว

'อ้าว..สวัสดีครับ มาฝึกแผนกนี้หรอครับ'ผมยิ้มให้เขา

'ครับ มาฝึกที่นี่ 2 อาทิตย์ ผมขะพยายามให้เต็มที่และจะไม่เป็นตัวถ่วงเลยครับ' เขาโค้งให้ผม

'เอ่อ..ผมแพทย์อิม แจบอมครับ นักศึกษาชเวเรามาพยายามด้วยกันนะ'ผมแอบลอบมองป้ายชื่อเขาล่ะ ...ชเว ยองแจ...

พักกลางวัน ผมรีบลงมาซื้อขนมเค้กเพื่อซื้อไปให้ยองแจ ผมเห็นว่าเขายุ่งๆอยู่เลยจะซื้อไปให้

'ยองแจ...หมอซื้อเค้กมาฝาก เห็นว่าเรายุ่งๆอยู่ หมอกลัวเราจะหิวน่ะ' ผมยื่นเค้กวานิลลาหน้าตาน่ากินไปให้เขา

'แหม่...หมออิมคะ ซื้อมาให้แค่นั่นหรอคะ คนอื่นเขาซื้อมาให้นี่กินได้ทั้งวอร์ดเลยนะคะ' เสียงแซวของขรรดาพยาบาลดังขึ้น ผมมองไปด้านหลังของยองแจ เอ่อ...ผมควรจะเอาเค้กคืนมาไหมนะ

'ขอบคุณนะครับ ผมจะทานให้อร่อยเลยครับ' ผมยิ้มเจื่อนๆให้ยองแจแล้วรีบเดินออกมา

...ผมไม่มีทางยอมแพ้หรอก...

วันต่อมา

ผมเดินมาที่แผนก และสิ่งที่ผมเห็นคือ ยองแจกำลังยืนคุยกับหมออีกด้วยท่าทางสนิทสนม หยอกล้อกัน เห้ย!! ไอ้หมอนั่น เอามือออกจากหัวยองแจของผมนะ มันกำลังลูบหัวยองแจครับ ทำไมไม่ปัดออกล่ะยองแจ ทำไมผมรู้สึกเจ็บที่ใจนะ ผมทรุดลงไปกองกับพื้น รักแรกของผมต้องไม่เป็นแบบนี้สิ

'หมอมานั่งทำไรตรงนี้คะ' พยาบาลที่เดินผ่านมาทักขึ้น ผมจึงรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นทันที

'เปล่าครับๆ' ผมรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที

'กางเกงเลอะค่ะหมอ' หมอรีบเอามือปัดและรีบออกจากตรงนั้นทันทีด้วยความอาย

พักกลางวัน

ผมก็ยังซื้อเค้กมาฝากเขาเหมือนเดิม แม้ว่าเขาจะได้ของที่คนอื่นเอามาให้กองเป็นภูเขาก็ตาม

'พี่ซื้อเค้กมาฝากครับ' ผมยื่นเค้กให้เขาและนั่งลงตรงข้าม

'ขอบคุณครับ' เขายิ้มให้ผม

'เอ่อ...เมื่อเช้าพี่หมอเห็นยองแจคุยกับใครหรอ'ผมถามเขาและเสมองไปทางอื่น พยายามไม่ให้เขาจับได้ว่าผมอยากรู้มากแค่ไหน

'อ่อ...เพื่อนน่ะครับ พอดีเขาแวะมาทักทาย ได้ฝึกกันคนละแผนกน่ะครับ' ทำไมใจของผมมันพองโตขึ้นแบบนี้นะ

ผมนอนพลิกไปมาบนเตียง ทำยังไงก็นอนไม่หลับ ในหัวนึกถึงแต่ยองแจ ทำไมเขามีอิทธิพลต่อหัวใจผมแบบนี้นะ ว่าแล้วก็รู้สึกหิวขึ้นมา ผมกดลิฟท์ลงไปชั้นล่างเพื่อไปซื้อของกินที่ซูเปอร์มาเก็ต และลิฟท์ก็มาหยุดที่ชั้น 4 อ่อ ผมอยู่ชั้น 7 ครับ และคนที่เข้ามาในลิฟท์ก็ทำให้ผมแทบหยุดหายใจ

'อ้าว...พี่หมอบังเอิญจัง' ยองแจนั่นเองครับ

'นั่นสิบังเอิญมากๆด้วย ว่าแต่ยองแจจะไปไหนหรอ' ผมพยายามเก็บอาการตื่นเต้นของตัวเองไว้

'ผมกำลังจะลงไปซูเปอร์น่ะครับ พอดีนอนไม่ค่อยหลับ'

'พี่ก็จะไปพอดีเลย' ที่น้องนอนไม่หลับเพราะคิดถึงพี่เหมือนที่พี่คิดถึงน้องไหมนะ...

ผมและยองแจจึงลงไปซูเปอร์มาเก็ตด้วยกัน ผมรู้สึกมีความสุขมากๆๆๆๆ แต่ความสุขในค่ำคืนนี้ก็ต้องจบลงเมื่อลิฟท์มาหยุดที่ชั้น 4

'เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ฝันดีนะพี่หมอ'ยองแจโบกมือลาผม ผมยิ้มและโบกมือลาน้อง พี่จะฝันดีกว่านี้ถ้ามีน้องมานอนข้างๆพี่

วันต่อมา เวลาพักกลางวันผมก็ยังซื้อเค้กมาฝากน้อง

'พี่หมอครับคือวันนี้ทางแผนกเขาชวนกันไปกินอาการเย็นที่ร้านตรงข้ามโรงพยาบาลน่ะครับ พี่หมอจะไปไหมครับ'

'ไปสิๆ' ผมไม่พลาดอยู่แล้วล่ะงานนี้

ร้านอาหาร

เป็นโชคดีของผมที่ผมแย่งที่นั่งข้างยองแจจากหมอคนอื่นๆมาได้ งานนี้ใครดีใครได้เว้ยยย

แต่ผมก็นั่งขยุกขยิกไปมา จนยองแจที่นั่งข้างๆหันมาถามด้วยความสงสัย

'พี่หมอหาอะไรหรอครับ'

'คือพี่หาโทรศัพท์ไม่เจอน่ะครับ ยองแจช่วยโทรเข้าเครื่องพี่ทีได้ไหมครับ'ผมทำหน้าเครียดเพราะหาไม่เจอ

'ได้สิครับ เบอร์อะไรครับ'ยองแจล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเตรียมกดเบอร์

'088-xxxxxxx'

Rrrr~

'โอ๊ะ! เจอละครับ' เสียงโทรศัพท์ดังมาจากใต้เก้าอี้ที่เรานั่ง

'งั้นพี่ขอเมมเบอร์ยองแจไว้เลยนะครับ' ถึงใครจะบอกว่าเป็นมุกจีบโบราณๆก็เถอะ แต่มันก็ได้ผลจริงไหมครับ ผมกริ่มให้กับตัวเองในใจ

เมื่อทานอาหารเสร็จผมก็ม่ส่งยองแจที่ชั้น 4 เมื่อยองแจกเาวออกไปจากลิฟท์ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขากดรับมัน

'ขอบคุณที่ชวนพี่ไปวันนี้นะครับ ฝันดีนะครับยองแจ' ผมเองแหละครับที่โทรไป เขาหันมายิ้มให้ผม ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดตัวลง

และทุกๆวัน ผมก็โทรไปหายองแจ พักกลางวันผมก็ซื้อเค้กไปให้เขา จนเราสนิทกันมากขึ้น ถึงแม้ว่ายองแจจะย้ายไปฝึกแผนกอื่นแล้วก็เถอะ เป็นเรื่องที่ผมเศร้าใจมาก เป็นห่วงกลัวว่าจะมีหมอคนอื่นๆมาตามจีบ

วันเสาร์

Rrrr~

'ครับ แจบอมฮยอง' ผมบอกแล้วไงครับว่าเราสนิทกันมากจึ้น

'เย็นนี้ว่างไหม พี่จะชวนออกไปหาไรกินกัน'

'ว่างครับ'

'โอเค เจอกัน 6 โมงเย็นชั้นล่างนะ'

ผมพาเขามาร้านอาหารที่ผมชอบ เราสั่งอาหารกัน 2-3 อย่าง ผมชวนน้องมาวันนี้ไม่ได้กะว่าจะชวนมากินข้าวเฉยๆนะครับ

'แจบอมฮยองเป็นไรครับ ผมเห็นทำหน้าเครียดๆ' ยองแจถามด้วยความเป็นห่วง ผมมองตาเขาก็รับรู้ถึงความเป็นห่วงที่เขาส่งมา แค่นี้ผมก็หลงน้องจะแย่แล้ว

'ยองแจ' ผมเรียกชื่อเขา และเลื่อนมือไปกุมมือเขาไว้ เหมือนว่าสิ่งที่ผมบอกไปจะทำให้เขาหนีหายไปไหน ผมมองหน้าน้องก็เห็นหน้าน้องมีสีแดงระเรื่อ ถ้าผมไม่คิดไปเอง น้องคงกำลังเขินผมอยู่สินะ

'ครับ แจบอมฮยอง'

'ตั้งแต่พี่เจอยองแจครั้งแรก พี่ก็รู้เลยว่าพี่เจอคนๆนั้นแล้ว คนที่พี่พร้อมจะดูแลไปทั้งชีวิต คนที่พร้อมจะก้าวเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าทางข้างหน้าจะดีหรือร้าย' นี่ผมจะสารภาพรักนะครับ ยังไม่ขอแต่งงาน แต่ถ้านัองจะแต่งผมก็โอเค แต่คงต้องรอน้องเรียนจบก่อน

'พี่อยากให้เราลองมาคบกันดู หรือที่พี่ขอมันอาจจะมากไป เราก็ลองมาคุยกันเรื่อยๆแบบนี้ และพี่อยากจะบอกยองแจว่า ผมชอบ ไม่สิ..พี่รักยองแจนะครับ' คนจรงหน้าผมตอนนี้หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลยครับ

'ง...งั้นเราก็คุยกันไปเรื่อยๆได้ไหมครับ รอผมเรียนจบก่อนแล้วเราค่อยว่ากัน' ยองแจพูดและก้มหน้างุดๆด้วยความเขิน

'ยองแจครับ' ผมหยิบเค้กออกมาจากถุง ก่อนเลื่อนไปให้คนตรงหน้า

'งั้น ต่อไปยองแจช่วยกินแต่เค้กของพี่คนเดียวเท่านั้นได้ไหมครับ'

'ถึงไม่บอก ก็กินแต่ของฮยองมาคนเดียวตั้งน่นแล้วล่ะครับ' ยองแจพูดแล้วเสมองไปทางอื่น เพื่อกลบความเขินที่มี แต่ผมก็เห็นอยู่ดีว่าเขาเขิน ก็มันแดงลามมาที่หูซะขนาดนั้นนิ ก็ก็ไม่รู้ใครเขินกว่ากันนะครับ เท่าที่มองในกระจกร้านหน้าผมก็แดงไม่แพ้กัน

แม่ครับ...ผมเจอคนๆนั้นแล้วล่ะครับ แต่ผมไม่รอให้เขามาดูแลผมหรอกนะครับ ผมจะดูแลเขาเอง


------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แต่งไม่เก่งแต่อยากลองแต่ง ><
ติชมกันได้น้าาา
ฟิคป่วงและกาก เพราะใช้ภาษาสำนวนไม่เก่งง่า ไม่ค่อยมีหัวทางด้านนี้
แต่อยากสนองนี้ดตัวเองในการแต่งคู่นี้