ตอนที่ฉันอายุได้เก้าขวบ แม่พาฉันกลับเข้าตระกูลแคโรว ซึ่งเป็นตระกูลใหญ่และมีตำแหน่งถึงขั้นเป็นมหาเศรษฐีระดับประเทศ
ฉันคิดว่าตัวเองโชคดีอยู่ไม่น้อย ทว่าบางที ก็สัมผัสได้ถึงเรื่องประหลาดในบ้านเรา
บางที พี่ๆก็จะพูดกันเรื่องแรงค์ รวมไปถึง เวลาที่คำสาปจะพาตัวพวกเขาไป
ที่น่าแปลกที่สุด คงจะเป็นยามที่ฤดูหนาวมาเยือน ในคืนที่บ้านทุกบ้านเฉลิมฉลอง จัดไฟให้สวย จุดเตาผิงเพื่อเพิ่มความอบอุ่นในคืนหนาว
คนตระกูลแคโรว กลับรวมตัวกันเพื่อจัดงานศพ เผาพี่น้องที่สิ้นชีพจนเป็นเถ้ากระดูก ความเงียบปกคลุม พร้อมบรรยากาศอันหนักอึ้ง
คำๆหนึ่งก้องอยู่ในหัวของฉัน คือคำอวยพรที่คนบ้านเราจะมอบให้แก่กันและกันทุกเช้า
"ขอให้มีลมหายใจในตอนที่กระดิ่งดัง"
Carol of the Dead Bell
- คนตระกูลแคโรวล้วนเคยหนีตายกันมาทั้งนั้นล่ะ -
"ในมิตินั้น มีหลากสิ่ง ที่หากคว้ากลับมาได้ ก็จะทำให้เราสามารถก้าวข้ามศักยภาพของมนุษย์"
"ลุงจอร์จที่มีพลังช้างสาร พี่การ์ปกับพี่ลิเดียที่เคลื่อนไหวได้เร็วปานลมพัด หรือแม้แต่อ่านใจคนได้"
"ทุกอย่าง อยู่ในขอบเขตของคำสาปนั้น" "คำสาปเหรอ...นั่นมันของขวัญชัดๆ" แมคเหยียดยิ้ม
"พวกเขาเป็นหนึ่งในร้อย ไลล่า...คำสาปนั้นเป็นของขวัญได้ และเช่นกัน ก็เป็นระเบิดเวลาที่ฆ่าเราให้ตายได้"
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น