ตะวันมิมีสิ้นแสง

ใช้ชีวิตอย่างนกในกรงมาตลอด ใครสั่งให้ไปซ้ายก็ซ้าย ขวาก็ขวา 

แม้แต่คู่ชีวิตก็ไม่มีสิทธิ์เลือก ฉันแต่งเข้าตระกูลเฉิน ตระกูลแม่ทัพของประเทศตั้งแต่ที่ร่างกายสามารถมีลูกได้

เฉินกั๋วถังอายุห่างกับฉันเป็นสิบปี เขาเคยบอกกับฉันว่าเขาอยากแต่งได้ภรรยา ไม่ใช่ได้ลูกให้มาเลี้ยงเพิ่มอีกคน

กั๋วถังสอนอะไรฉันมากมาย ทำให้ผู้คนเคารพฉันเพราะตัวตนไม่ใช่เพราะชื่อตระกูลที่ห้อยท้าย มอบอิสระในการให้ฉันเล่าเรียนสิ่งที่ต้องการ

ฉันคิดว่าเริ่มจะรักเขาบ้างแล้ว ทว่า...ทุกสิ่งที่วาดหวังไว้ ก็ถูกผันแปร

ยามเสียงเตือนดังก้องไปทั่วทุกหย่อมหญ้าและบ้านเรือน ฉันเงยหน้าขึ้น จ้องมองท้องฟ้ายามเย็นสีแดงฉาน ที่เครืองยนตร์ไอพ่นได้ลากผ่าน

พร้อมระเบิดของประเทศศัตรูที่ร่วงหล่นลงมาสู่พสุธา มันทำลายหลายชีวิต เช่นเดียวกับชีวิตของฉัน  ในฐานะฮูหยินตระกูลเฉิน

ตะวันมิมีสิ้นแสง

"เธอตอนนั้น สูงสง่าและฉายแสง ไม่ต่างไปจากตะวัน" 

"และในสายตาของผม ตะวันดวงนี้ ไม่มีสิ่งใดที่สามารถดับแสงของมันได้" 

ฉันหวนนึกถึงคำพูดของสามีที่จากไปแล้ว จ้องมองตัวเองที่ใส่ชุดซอมซ่อ มือและเท้าแตก แบกลูกเล็กไว้บนหลัง 

เหม่อมองพระอาทิตย์ตกดินได้อยู่ครู่เดียวก็กระพริบตา สองมือเร่งทำงาน แลกกับเงินต่อชีวิต