คุณอานาทีมักจะไปนั่งอยู่ที่เก้าโยกหน้าบ้าน เขาจะมองไปที่พวกพี่ชายที่วิ่งเล่นกันอยู่นอกรั้วบ้าน
มองอยู่อย่างนั้น บางทีก็จะมองไปที่ท้องฟ้า ดื่มชาร้อนๆไปพลาง เสียงเก้าอี้โยกของคุณอา จะดัง เอี๊ยดอ๊าด ซ้ำๆเป็นจังหวะ
ผมจะอุ้มหนังสือนิทานไปหาคุณอา จับเข้าที่ขาของอานาที อานาที ร้อง "โอ๊ะ" การเคลื่อนไหวของเก้าอี้โยกหยุดลง
ผมอ้อนให้อาอ่านหนังสือนิทานให้ผมฟัง อาบอกว่า อามองไม่ค่อยเห็น แต่อาจะพยายาม
"ไนท์ต้องรักษาสุขภาพดีๆนะ อย่าให้พ่อกับแม่เป็นห่วง ถ้าสุขภาพดี ไนท์ก็จะได้วิ่งเล่นเหมือนพวกพี่เขา"
ผมตบปากรับคำ ผมอยากวิ่งเล่น และถ้าผมได้รับอณุญาตจากพ่อแม่ให้ออกไปเล่นนอกบ้าน ผมจะพาอาออกไปด้วย
ผมรู้ว่าที่จริงอาอยากจะวิ่งเล่น อยากจะมีเพื่อนวัยเดียวกันบ้าง ไม่ใช่มีเพื่อนเป็นเก้าอี้โยก ชาร้อน หรือท้องฟ้ากับเสียงนกแบบนี้
ถึงอานาที จะได้ชื่อว่าอา...และถึงแม้ว่าเขาจะตัวโตกว่าผมนัก ตามองไม่ค่อยจะเห็น หลงๆลืมๆ และขยับตัวเร็วๆไม่ได้
แต่ที่จริง อานาทีอายุมากกว่าผมแค่ห้าปี
เป็นสนธยาที่เปลี่ยนเวลาชีวิต เป็นสนธยาที่ทำให้คิดว่าการตายจากไปอย่างนี้ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว
เป็นคุณที่ทำให้ตระหนัก
และยิ้มรับนิรันดร์ที่ไม่ได้หนาวเหน็บอย่างที่คิด
สนธยานิรันดร์
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น