"ฉันถูกราชวงศ์จับให้ลงสนธิสัญญา เป็นทีมของดาวโลกไปเชื่อมสัมพันธไมตรีกับดาวดวงหนึ่ง"
"ประชากรของดาวดวงนั้น คล้ายกับคนนัก พวกเขารู้จักเรียนรู้ภาษาของเรา มีรูปร่างเหมือนเรา แล้วก็...ใจดีมากๆ"
"เพียงแต่ทว่า นั่นคือสิ่งที่พวกเขาต้องการให้เราคิด พวกเขาปิดบังความจริงด้วยปีกบางใส
และผิวหนังเรียบลื่นเป็นมันซึ่งเป็นตัวตนจริงๆของพวกเขา"
"พวกเขาคือแมลงร่างคน ที่ต้องการยกระดับสติปัญญาของเผ่าพันธุ์ตัวเอง โดยการกินมนุษย์"
ครอบครัวของฉันเรียกฉันว่า ยัยตัวประหลาด
เพราะตั้งแต่เด็ก ฉันจะดึงดูดบางสิ่งที่เหล่ามนุษย์ต่างขยะแขยง สิ่งมีชีวิตที่ทั้งมีปีกและไม่มีมัน
สิ่งที่ตัวเล็กกะจ้อยร้อยแต่มีจำนวนมากและมีชีวิตอยู่บนโลกนี้มานานกว่ามนุษย์ทั่วไป ใช่ 'แมลง' ไงล่ะ
ราชวงศ์ขังฉัน กลั่นแกล้ง และทำให้ฉันตกต่ำนัก แม้ในความจริงแล้ว ฉันเองก็เป็น เจ้าหญิง ของดาวเช่นกัน
จนกระทั่งวันนั้น วันที่โลกมนุษย์ค้นพบดาวดวงใหม่ และทางดาวดวงนั้นได้ส่งสารการเจรจา โดยมีข้อแลกเปลี่ยน
คือการส่งทีมตัวแทนของดาวให้ไปเป็นแขกที่ดาวดวงนั้น เป็นเวลา สามเดือน
ฉันถูกผลักรับหน้าที่นี้ทันที แหงล่ะ หากฉันตายไป พวกเขาจะไม่มีทางเสียใจนี่นะ ฉันเตรียมใจมาแล้วล่ะ
แต่ทุกอย่างไม่เหมือนที่ฉันคาดคิด ดาวดวงนั้นดูแลฉันเป็นอย่างดี เขาถนุถนอมฉัน ปฏิบัติกับฉันอย่างที่ไม่มีใครเคยทำให้
สิ่งที่ฉันไม่รู้ คือสาเหตุที่เขาทำแบบนั้น ก็เพราะในท้องของฉัน มีสายเลือดของแมลงที่เขาต้องการและรอวันกำเนิดอยู่
ผิวหนังตรงหลังของเขาค่อยๆปริแตกเผยเป็ยรอยฉีกขาดทางยาวสองแผล
แต่สิ่งที่ออกมาจาากแผลนั้นไม่ใช่เลือด แต่มันคือปีกสีใสที่ใหญ่ยักษ์และกำลังกระพือถี่ๆ
ดวงตาสีดำที่ฉันเคยบอกเขาว่าฉันชอบมันนัก กลายเป็นดวงตาแบบพวกแมลง
และตรงสีข้างของเขาก็ปรากฏขาของแมลง มันแทงทะลุผิวหนัง และกำลังขยับไปมาอย่างกระตือรือร้น
แม้เราจะแต่งงานกัน แม้เขาจะสัญญาว่าจะปกป้องฉันและจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป แต่ความลับนี้ เขาไม่เคยบอกกับฉันเลย
ความลับที่ว่าโลกที่เขาเป็นผู้ปกครอง ไม่ใช่โลกที่มนุษย์จะควรมายุ่งด้วย
"แม้เธอจะเป็นมนุษย์ แต่เธอก็แตกต่าง...พวกเราไม่ฆ่าเธอหรอก พวกเรารักเธอจะตาย"
คุณบอกรักฉัน แม้ภายใต้เท้าของคุณนั้นคือกองศพซึ่งเป็นเพื่อนร่วมสายพันธุ์ของฉัน
- PUMARA EMPIRE ดาวโลกล่มสลาย! เหล่าหนุ่มรูปงาม ณ ดาวดวงนั้น
แท้จริงคือแมลงจำแลงกายที่ยึดครองร่างมนุษย์ค่ะ! -
"เธอต่างจากพวกเขา พวกแมลงรักเธอนัก เพราะเธอแสนอ่อนโยนและมอบโอกาสสูงค่าให้พวกมัน"
"โอกาสที่จะเดินด้วยสองขา มีมือที่จะคว้าเธอเข้ามาหลบอยู่ข้างหลังยามภัยร้ายมาถึง
เราปกป้องเธอได้...หากเพียงเธอยอมรับและอยู่กับพวกเราตลอดไป"
อย่ากลับไปเลยนะ ที่โลกโสมมอันเต็มไปด้วยความต่ำตมแห่งนั้น...
จักรวรรดิภูมรา จักกวาดล้างพวกมนุษย์เย่อหยิ่งที่คิดว่าสายพันธุ์ของมันดีที่สุด
กดให้ต่ำ เอาให้คำว่า ค่าความเป็นมนุษย์ ไม่หลงเหลืออยู่ในจิต
ฉันกำลังจะตาย เป็นการตายอย่างโดดเดี่ยวและเจ็บปวด
ขอนไม้นั้นแทงทะลุอกของฉัน และทุกส่วนของร่างกายก็ปวดร้าวเสียจนไม่อาจขยับเขยื้อน
ฉันคิดวนเวียนซ้ำไปมาว่า นี่น่ะเหรอชะตากรรมที่แท้จริงของฉัน พวกมนุษย์มองเห็นฉันเป็นยัยตัวประหลาด
และพวกแมลงในดาวดวงนี้ก็มองฉันเป็นเพียงแม่พันธุ์เอาไว้ผลิตลูกหลาน
น้ำตาของฉันไหลออกมาให้กับชีวิตอันโหดร้ายของตัวเอง จนกระทั่งเสียงมากมายฮือหึ่งไปทั่วพร้อมกับดวงตานับร้อยนับพันคู่
'เราจะไม่ให้ท่านตาย ควีนแห่งเราไม่สมควรจะจบชีวิตลงแบบนี้' ปากของแมลงนับไม่ถ้วนค่อยๆกัดกินผิวหนังและเนื้อสดของฉัน
'ขอสังเวยด้วยชีวิตนับพัน ขอหลอมรวมเพื่อจิตวิญญาณของควีนแห่งเรา
ต่อจากนี้ เราจะไม่ปล่อยให้สิ่งใดทำร้ายท่านได้อีก'
ไม่ว่าจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ หรือ จากเผ่าพันธุ์แมลงจำแลง
คุยกับนักเขียน
เขียนแก้เครียดค่ะ ยังไม่อัพนะคะ แต่ยังไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจและการติดตามค่ะ ไม่ลบเรื่องนี้แน่นอน
คิดว่าเป็นพลอตที่สุดโต่งดี อยากเขียนเหมือนกันแฮะ แต่คิวเต็มแล้วล่ะค่ะ ฮา
ต้องบอกก่อนเลยค่ะว่าได้แรงบันดาลใจจากการอ่านนิยายเรื่องหนึ่งในแอปธัญวลัยเรื่อง คุณแมลงที่รัก ของ คุณโซ่ตรวน
แต่ก็ไม่ได้ลอกนะคะ คือได้แรงบันดาลใจในเรื่องการเอาพวกแมลงมาเกี่ยวข้องกับตัวละครค่ะ
เรารู้สึกว่าเรื่องนี้มีความคล้ายอลิซจังตรงที่เป็นเผ่าพันธุ์ที่เราสร้างขึ้นมาเอง ถ้าถามว่าแล้วต่างกันตรงไหน
ก็ต่างกันตรงสิ่งที่นางเอกเจอ ความสัมพันธ์ของตัวละคร และความดาร์คค่ะ เราคิดว่าเรื่องนี้ดาร์คกว่าเรื่องอลิซมากอยู่
ดาร์คในที่นี้คือทั้งด้านความจิตของตัวละครและพลอต ทางฝั่งเรื่องอลิซแม้จินจะเป็นสัตว์ที่โหดร้าย
แต่เขาก็ยังไม่มีความจิต ความกดขี่สายพันธุ์อื่นแบบเห็นชัดและมีความสุขกับมันเท่าเรื่องนี้ค่ะ ประมาณว่าเรื่องนั้นไรต์ไม่ได้ตีแผ่นักดีกว่า
และแน่นอนว่าเป็นฮาเร็ม เพราะฉะนั้นนางเอกจบกับหนุ่มหลายคนค่ะ และนางจะมีลูกด้วยกันตั้งแต่ยังไม่ถึงตอนจบของเรื่องนะคะ
ไรต์บอกเอาไว้ก่อนสำหรับคนที่รับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ ฮา
ความคิดเห็น