ผมจ้องมองตัวเองในกระจก เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาดีผิวใสกิ๊งจ้องตอบกลับมา
ผมจับหน้าของตัวเองด้วยความตกใจ กระพริบตาสีฟ้าแล้วเอานิ้วมือขยำไปตามเส้นผมสีทองของตนทันที
ปากผมสั่น แล้วตะโกนลั่นห้อง
"โอ้มายก๊อด! เจี๊ยบกลายเป็นฝรั่งแล้วจ้า!"
เจอเรอมี่เป็นผู้ชายที่พอมีกล้าม สูงร้อยเจ็ดสิบไม่ขาดไม่เกิน ตาสีฟ้า และมีผมสีทองเจิดจ้า
เขาคิดว่าตัวเองนั้นแสนหล่อเหลาและสุดเท่ ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เจอเรอมี่เหวี่ยงหมัดลูกเจี๊ยบมหาประลัย
ทิ้งบอมบ์ลูกเจี๊ยบ หรือกระโดดแบบจะบินก็ไม่บินเสียที
ที่เขาไม่รู้คือเพื่อนๆและเหล่าวายร้ายต่างตบหน้าผากกันเป็นแถบ
"นายพาไอ้เจี๊ยบนั่นมาทำไม" วายร้ายกล่าว "ขอโทษด้วย อย่าไปสนใจหมอนั่นเลย มาสู้กันเถอะ"
- How to be the real hero -
"เจอเรอมี่ไม่ใช่ฮีโร่ที่แข็งแกร่งดุดันอย่างคริมสันเฟรม ไม่ได้โดดเด่นอย่างทวิงเกิลสปารค์
แล้วก็ไม่ได้ดูน่าเชื่อถืออย่าง สโตน"
"แต่สิ่งที่เขามีคือความมองโลกในแง่ดีและไม่ยอมแพ้ของเขา
บางทีก็ต้องยอมรับ ว่าโลกของเราสมควรจะมีคนแบบเขาอยู่บ้าง
คนที่แม้คนอื่นจะมองว่าความพยายามของเขามันเสียเปล่า แต่เขาก็ไม่ยอมหยุด ยังยิ้มแฉ่งให้สถานการณ์แย่ๆและกล้าจะชนกับมัน
เป็นคนบ้าๆที่สุดท้ายก็เพราะความบ้าแบบนี้นี่ล่ะ ที่แปรเปลี่ยนผลลัพธ์ที่ไม่ว่าใครก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้"
"ไม่มีใครไม่เคยร้องไห้หรือรู้สึกท้อแท้หรอกนะ แต่มันสำคัญที่ว่า ตอนที่เราล้มลงไปแล้วน่ะ เราคิดจะทำอะไรต่อต่างหาก"
ผมยิ้มแฉ่ง "ผมจะลุกขึ้นล่ะ อาจจะลุกขึ้นแล้วก็ตะโกนว่า สู้โว้ย จัดเต็มไปเลยเจี๊ยบอีเนอจี้ เลยก็ได้"
"นายมันบ้า! ไม่รู้หรือไงว่าคนอื่นมองว่านายมันปัญญาอ่อนน่ะ" ผมหัวเราะ
"ถ้าผมแคร์สายตาของคนอื่น ผมคงจะต้องทิ้งฝันของตัวเองที่อยากเป็นฮีโร่ล่ะ
ไม่มีฮีโร่ที่ไหน เขาจะยอมแพ้ให้กับคำสบประมาทหรอก มีแต่จะลบล้างคำสบประมาท ทำให้พวกเขาเห็น ว่าเราทำได้"
"ผมอยากเป็นฮีโร่แบบนั้นล่ะ ฮีโร่ที่ยืนยันสิ่งที่ผมเชื่อ ว่าใครๆก็สามารถสร้างสิ่งที่เรียกว่าปาฏิหารย์ได้"
เป็นปาฏิหารย์ที่มีส่วนผสมของคำว่า พยายาม หยาดเหงื่อ ท้อแท้ ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า และไม่ยอมแพ้
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น