คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 - Will have only we
“หลับมาแล้วหรอครับคุณชาย” ชายร่างสูงดูน่าเกรงขามถามหล่อหล่อที่เปิดกระตู้ก้าวออกจากรถพร้อมกับชายหน้าจีน
“ก็เห็นแล้วนี่ยังจะมาถามอีก โง่หรือไง”หน้าหล่อตะหวาดใส่ชายร่างสูง
“ผมขอโทษครับผมมันโง่เอง ให้อภัยผมนะครับ”ชายร่างสูงก้มหัวขอโทษเป็นการใหญ่ บ้านนี้นี่มันอะไรกัน เจ้านายก็คือเจ้านายจริงๆ สั่งอะไรลูกน้องทำตามหมด...จากนั้นหล้าหล่อก็พาหน้าจีนเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูล มันดูสมกับคำว่าคฤหาสน์จริงๆ เพราะมีแต่ของเก่าราคาแพงเต็มไปหมดและเป็นตระกูลที่ดูน่าเกรงขามมาก ลูกน้องยืนต้อนรับตั้งแต่หน้าประตูเรียงกันถึงห้องโถงใหญ่เดาได้ว่าอาจจะเป็นห้องรับแขกของที่นี่เป็นว่าได้
“ฮันครับจะทานอะไรดีครับ เดี๋ยวผมจะสั่งให้พ่อครัวทำให้นะ” หน้าถามหน้าจีนอย่างอารมณ์ดี ไม่ว่าอยากจะรับประทานอะไรคฤหาสน์ชเวหลังนี้ก็มีให้เลือกสรรจนพึงพอใจ
“อะไรก็ได้ครับทำมาเถอะครับผมทานได้หมด”หน้าจีนตอบแบบเกรงใจ ก็นี่มันบ้านเขานี่จะให้ตอบเลยได้ยังไงว่าอยากกินอะไรแถมเรายังเป็นแขกที่เพิ่งรู้จักกัน และเจ้าของหลอกพามาอีกต่างหาก
“เอาน่าไม่ต้องเกรงใจอยากทานอะไรบอกเลยครับ”หน้าหล่อพยายามให้คนข้างๆตอบให้ได้ว่าอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษหรือว่าชอบอาหารประเภทไหนหันแน่
“อย่างนั้นผมไม่เรกงใจนะครับ”หน้าจีนตาลุกวาว เข้าแผนแล้วชเวซีวอนหมดตัวแน่ๆ แล้วมันจะไม่มายุ่งกับผมอีกเลย ห้า...ห้า...แผนสูงจริงเรา
“ว่ามาสิผมหาให้ได้หมดแหละ”หน้าหล่อใจจดใจจ่อกับการสั่งอาหารของหน้าจีนที่ร้านอาหารซึ่งคือบ้านของเขาเอง
“ผมขอกุ้งมังกร ไก่งวงอบน้ำผึ้ง หอยเชลล์ นกกระทาอบ เท่านี้พอแล้วละครับ”ให้มันจนกับไปเลย
“ได้เลยครับ”ว่าแล้วซีวอนก็สั่งให้พ่อครัวไปทำอาหารตามที่ฮันกยองบอก คิดว่าแค่นี้จะทำให้ฉันจนหรือไงฮันกยอง ไม่มีทางหรอก ว่าแต่สั่งแต่อาหารแพงๆรสนิยมแบบนี้หรอ หรือว่าที่บ้านเงินไม่พอให้ซื้อของแบบนี้เลยอยากกิน...แต่เอาเถอะ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
บนโต๊ะอาการสุดหรูมีอาหารหน้าตาน่าทานมากมายเรียงกันอยู่กุ้งมังกรตัวใหญ่ที่ตกแต่งสวยงาม ไก่งวงตัวโตที่มีกลิ่นน้ำผึ้งลอยมาแตะปลายจมูกให้วิ่งเข้าหา หอยเซลล์มากมายเรียงตัวกันสวยงามดังกับไข่มุกอันดามัน สุดท้ายนกกระทาอบได้ที่ที่หั่นมาเป็นชิ้นบางๆพอดีคำ อาหารเหล่านี้ทำให้ฮันกยองตกใจเป็นอย่างมากเพราะไม่น่าเชื่อว่าภายในเวลาอันสั้นนั้นซีวอนไปหามาได้อย่างไร
“ทานสิครับฮัน ทานเยอะๆนะครับจะได้อ้วนๆน่ารักๆหน่อย อย่างนี้ผอมไปทำอะไรไม่ค่อยถนัด”นั่นมันส่ออีกแล้ว หื่นจริงๆนะซีวอนนายจะทำอะไรฉันมั้ยเนี้ย แถมยังมาอยู่ในบ้านนายนี่อีก ตามฮันนายตายแน่ๆ แต่ท่องไว้นะอย่ายอมนายเป็นเมะๆ อย่างยอมมัน
“อิ่มแล้วละครับ”ฮันกยองตบหน้าท้องตัวเองเพราะมันอิ่มจริงๆ ไม่ไหวแล้วอร่อยก็อะไร แถมอยากกินตั้งนานและ ไม่ได้กินมาตั้งแต่วันเกิดป๋า หายอยากเลย
“ทานของหวานต่อไหมครับ รับรองความหอมหวานเลยนะ”หน้าหล่อทำหน้าหื่นใส่หน้าจีน นายอยากจะลองไหมฮันความหอมหวานที่นายอาจจะไม่เคยเจอมาก่อน
“ไม่ละครับอิ่มแล้ว ผมอยากกลับบ้านแล้วละครับ”หน้าจีนลุกขึ้นบอกกับหน้าหล่อ
“ไม่ให้กลับ คืนนี้นายนอนที่นี่นะ”ซีวอนเอาแต่ใจอีกแล้วแถมยังทำหน้าทำตาอ้อนวอนสุดๆ (ฮันอ้อนวอนหรือว่าอ้อน....กันแน่)
“แต่พรุ่งนี้ผมต้องไปเรียนนะครับ”ฮันกยองตอบตามความจริงแถมยังจะต้องหาเหตุผลที่ดูน่าเชื่อถือที่สุด
“ไม่เป็นไรเราอยู่โรงเรียนเดียวกันไปพร้อมกันก็ได้ ถ้าห่วงเรื่องชุดนักเรียนละก็ผมก็มีให้นะ แล้วนั่งรถไปคันเดียวประหยัดน้ำมันช่วยโลกช่วยชาติ เพราะฉะนั้นคืนนี้นอนบ้านผมนะ อยู่เป็นเพื่อนผมนะครับ ถ้าไม่อย่างนั้นวันนี้ผมให้คุณกลับบ้านแต่คุณจะต้องไปอยู่คอนโดกับผมตลอดไป”มันก็เข้าอย่างเดิมทำไมมันหื่นจังนะ หรือว่าเขาอาจจะเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวที่ต้องไม่มีเพื่อนอยู่ด้วย
“บ้านผมก็มีแล้วทำไมคุณจะต้องให้ผมอยู่กับคุณด้วยละรับ”ฮันกยองทำเสียงเข้มก็เขาไม่ใช่ขอทานนี่บ้านก็มีรถก็มี
“ก็ผมอยากให้คุณอยู่กลับผมนี่”มันอ้อนอีกแล้ว เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจริงๆ
“ผมจะกลับ”ฮันกยองยื่นคำขาด
“งั้นแสดงว่าคุณจะไปอยู่คอนโดกลับผมงั้นก็ได้ ยูชอนไปส่งคุณฮันกยองที แล้วไปขนเสื้อผ้าของฮันกยองไปไว้ที่คอนโดฉันให้หมด”ตายๆ ฮันกยองนายตายแน่ๆไม่มันตื้ออย่างนี้เนี้ย มันจะเอาคืนเราใช่ไหม ฮันกยองนายไม่น่าไปทะเลาะกับนายนั่นเลยจริงๆ
“ได้เลยครับ”ผู้ที่คาดว่าน่าจะเป็นคนที่ซีวอนเรียกชื่อเมื่อกี้รับคำของเจ้านาย คำของเจ้านายศักดิ์สิทธ์ที่สุด
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แสดงแดดยามเช้าเริ่มสาดส่อง เหล่านกน้อยก็ส่งเสียงร้องปลุกด้วยบรรยากาศที่น่าสดชื่น เช้านี้คงจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับเราบ้างฮันกยอง เช้านี้เป็นเช้าที่สดชื่นที่ชุดตั้งแต่ได้ย้ายมาอยู่ที่เกาหลีเพราะเป็นเช้าแรกของเกาหลีที่เขาได้เห็น แถมยังไม่ต้องเจอกับหน้าหล่อนั่นอีก ฮันกยองลืมตาขึ้นเมื่อแสงแดดมากระทบในหน้าที่ขาวเนียนยังกับใบหน้าผู้หญิงเมื่อถูกแสงแดดกระทบมันช่างน่ามองเสียนี่กระไร เมื่อฮันกยองลืมตาขึ้นมาเขาก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำธุระส่วนตัว เวลาผ่านไปไม่นานฮันกยองเดินออกมาจากห้องน้ำกลิ่นสบู่ที่หอมอบอวน กลิ่นยาสระผมที่น่าดอมดมลอยตามหลังของเขามา เวลานี้ถ้าเกิดมีหญิงใดได้เห็นคงพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘เซ็กซี่เหลือเกิน’ ผมที่เปียกชื้นนั้นทำให้เขาดูมีเสน่ห์ หยดน้ำเม็ดเล็กๆที่ติดอยู่บนตัวเขาทำให้มีมิติในการมองมากขึ้น เขาจึงดูเหมือนประติมากรรมเดินได้ที่งดงามที่สุดเท่าที่เคยเห็น ฮันกยองเดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงแล้วเช็ดผมที่เปียกของเขาจนเกือบแห้งแล้วลุกขึ้นไปยังตู้เสื้อผ้าที่บรรจุสิ่งที่จะมาประดับประดาประติมากรรมชิ้นนี้ให้งดงามขึ้น เขาเปิดลิ้นชักล่างหยิบกางเกงชั้นในตัวน้อยๆมาสวมทับฮันนี่น้อยแต่ที่เขาแปลกใจคือทำไมกางเกงเหลือแค่ตัวเดียวแม่บ้านคงยังไม่ได้เอาใส่ตู้ละมั้งคงเป็นตัวเก่าตั้งแต่มาครั้งก่อน แต่ที่ทำให้เขาแปลกใจและตกใจที่สุดนั่นก็คือ...
“แม่บ้าน...ชุดนักเรียนและเสื้อผ้าผมหายไปไหนหมด ไม่เหลือเลยตรงนี้ก็ไม่มี...นี่ก็ไม่มี...ในกระเป๋าก็ไม่มี มันหายไปไหนแม่บ้าน แม่บ้านมานี่เร็วๆสิ จะให้ผมไปเรียนยังไงเมื่อไม่มีเสื้อผ้า แม่บ้านนนนน...”ฮันกยองตระโกนโหวกเหวกโว้ยวายลั่นคฤหาสน์ฮัน จะไม่ให้โวยวายได้ยังไงก็ในเมื่อเขาเปิดตู้เสื้อผ้ามา เสื้อผ้าที่เคยมีอยู่ในตู้ต่างหายไปหมด ดูในตู้อีกตู้ก็ไม่มี ในกระเป๋าเดินทางก็ไม่มีมันหายไปไหนหมด แม่บ้านเอาไปสักหรอไม่น่าจะใช่ก็ในเมื่อวันนี้เขาต้องไปโรงเรียนแม่บ้านก็ต้องเตรียมให้เขาสิ แต่นี่ไม่มีเลย ไม่มีแม้แต่ล่องลอยว่าเคยมีเสื้อผ้าอยู่ในตู้
“ค่ะคุณหนู เกิดอะไรขึ้นค่ะ”แม่บ้านวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องของหน้าจีนเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับคุณหนูสุดที่รักของเขา
“เสื้อผ้า...เสื้อผ้าของผม...มันหายไปไหนหมด”ฮันกยองตกใจจนทำอะไรไม่ถูก วันแรกเขาก็จะต้องโดเรียนแล้วหรอ ไม่นะ....
“ดิฉันว่าดิฉันเอาเก็บไว้ให้แล้วนะคะ มันหายไปไหนหมดล่ะ พ่อบ้านใหญ่ค่ะเชิญมาที่ห้องคุณหนูฮันสักนิดได้ไหมค่ะ”แม่บ้านว่าพลางเดินไปยังตู้ที่บรรจุเสื้อผ้าเอาไว้ แต่กลับไม่อยู่เลยตระโกนเสียงหัวหน้าคนใช้มา
“มีอะไรแม่บ้าน”ชายร่างอวบใหญ่วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“คือเสื้อผ้าของคุณหนูหายไปหมดเลยค่ะทำยังไงดีค่ะ”แม่บ้านบอกสถานการณ์ปัจจุบันให้หัวหน้าคนใช้ฟังว่าขณะนี้ได้เกิดเหตุมีขโมยมาขโมยเสื้อผ้าของคุณหนูไป
“เออ...คืออย่างนี้นะครับคุณหนู ยูชอนได้มาบอกกับผมว่าคุณหนูจะย้ายเข้าไปอยู่ในคอนโดของคุณชเวซีวอนมาขอเอาเสื้อผ้าไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ ผมก็นึกว่าจะเหลือไว้ใส่ใส่ในวันนี้สักชุดแต่กลับไม่เหลือเลยเดี๋ยวผมจะโทรไปตามยูชอนให้เอาเสื้อผ้าคุณหนูมาให้นะครับ”หัวหน้าคนให้บอกต้นเหตุของคดีนี้ให้เจ้านายฟัง แล้วฮันกยองล่ะจะเป็นยังไง
“อะไรนะครับชินดง เขาเอาเสื้อผ้าผมไป”มันเกิดอะไรขึ้น...มันเอาจริงหรอ...มันจะให้เราไปอยู่กับมันจริงๆหรอ
“ครับคุณหนูของคุณหนูทุกชิ้นก็นำไปไว้ที่คอนโดจนหมดแล้วครับ เขาขนไปเมื่อคืนครับ คงเป็นตอนที่คุณหนูหลับอยู”
อะไรกันชินดงก็เป็นกับเขาไปด้วยไม่ได้นะ ผมไม่ยอมหรอก มาบังคับข่มขู่กันแบบนี้ได้ยังไง มีอำนาจแล้วจะมาข่มขู่ผู้อื่นได้หรอกมันผิดกฎหมายนะ ว่าเช้านี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วนะ กลับมีเรื่องบ้าๆนี่อีกอะกันกันชีวิตของฮัน
------------------------------------------------
-----------------------------------
ความคิดเห็น