เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #25 : ห่วงใย

บทที่ 21

       ชายหนุ่มพยาบาลหญิงสาว  ด้วยความห่วงใย หาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาเช็ดตามหน้าและตัวให้หญิงสาวเพื่อให้อุณหภูมิในร่างกายของเธอลดลง  ในการเช็ดตัวจึงจำเป็น
ต้องถอดเสื้อผ้าของหญิงสาว  โดยเขาเอาผ้าห่มมาคลุมร่างเธอก่อน  แล้วค่อยถอดเสื้อผ้าให้  ไม่กล้าลืมตามองเพราะกลัวตนเองจะอดใจไว้ไม่ไหว จนทำมิดีมิร้ายกับเธอ 
ตอนเธอไม่สบาย จนความร้อนในร่างกายของหญิงสาวเริ่มลดลงเรื่อยๆ   ผ่านไปสักครู่ร่างบางนอนสั่น พลิกกระสับกระส่ายไปมาบนเตียง  กอดผ้าห่มแน่น

" หนาว  หนาว แม่จ๋า พ่อจ๋า  หนูหนาวจังเลย" เสียงของรภัสลดา ที่เพ้อเพราะพิษไข้ 

"เล็ก หนาวหรือ เดี๋ยวแดน ใส่เสื้อผ้าและห่มผ้าให้อีกผืนนะ" เขตแดนรีบไปค้นชุดนอนในกระเป๋าเสื้อผ้าที่วางไว้ในตู้เก็บของหญิงสาวทันที แต่เขาไม่รู้ตู้ไหนของใครก็เสี่ยง
หยิบมาพยายามใส่ให้หญิงสาว  แต่หญิงสาวก็จับมือเขากอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อย  เพราะหนาว  จนเขาต้องตัดสินใจห่มผ้าห่มให้อีกผืน แล้วล้มตัวนอนกอดหญิงสาว เธอ
จึงนอนนิ่งเมื่อได้ไออุ่นจากชายหนุ่ม  ผ่านไปไม่นานชายหนุ่มก็เผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว จากความเหนื่อยล้า ผสมกับแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปในงานเลี้ยงช่วงหัวค่ำที่ผ่านมา
 
        ฝ่ายนัยนิตย์ก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้  จะกลับห้อง ก็ติดงานที่ได้รับมอบหมายจากหัวหน้าให้ช่วยติดต่อเอกสารของค่าใช้จ่ายต่างๆ ทั้งการเดินทาง และที่พักกับโรงแรม  เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวขอตัวกลับไปดูเพื่อน  พราวนิภาก็เดินเข้าด้วยท่าท่างเมาๆ นิดๆ  วันนี้เป็นงานเลี้ยงสนุกสนาน ทุกคนจึงสนุกสนานกันเต็มที่

"พี่นิด  ดื่มด้วยกันหน่อยซิค่ะ มาเที่ยวทั้งที" พราวนิภาชวนเสียงหวาน  แต่สายตากับท้าทาย  เธอรู้สึกอิจฉาที่หัวหน้าให้ความสำคัญกับนัยนิตย์  มอบหมายหน้าที่สำคัญให้
ทั้งๆ ที่เธอเสนอตัวทำให้ แต่กลับถูกปฏิเสธ ให้อับอาย  จึงอยากทำให้หญิงสาวเสียหน้าบ้าง  จึงพยายามเข้ามหาเรื่องหญิงสาวที่โต๊ะด้วยอาการมึนเมา

"ไม่ดีกว่า  พี่ขอตัวก่อน  พี่ง่วงนอนแล้ว" นัยนิตย์ปฏิเสธ

"พี่นิด รังเกียจพีชหรือค่ะ ถึงไม่ยอมดื่มกับพีช  " พราวนิภาแกล้งทำท่าน้อยใจ  ให้คนอื่นที่นั่งในโต๊ะสงสาร

"ไม่ได้รังเกียจ  แต่พี่ดื่มเหล้าไม่เป็นจริงๆ" นัยนิตย์พยายามอธิบาย

"แค่พั้นซ์เองนะค่ะ น่าเห็นแก่พีชดื่มหน่อยนะค่ะ  แก้วเดียวเอง" พราวนิภาเซ้าซี้ไม่เลิก
 
"น่านิดดื่มกับน้องพีชหน่อยนะ" พี่ๆ ที่นั่งในโต๊ะ กล่าว   

"ไม่ดีกว่า นิดไม่ดื่มจริงๆ" หญิงสาวเอ่ยเรียบ

"พีชว่าพี่นิด ไม่กล้าดื่ม เพราะกลัวเมา หรือกลัวพีชกันแน่  ไม่เก่งจริงนี่นา" เมื่อได้ยินคำพูดดูถูก พร้อมท้าทายจากรุ่นน้อง  นัยนิตย์ตัดสินใจคว้าแก้วในมือหญิงสาวอีกคนมาดื่ม
เพื่อตัดปัญหา  

"คนอย่างพี่ไม่เคยกลัวใคร"  หญิงสาวตอบกลับพร้อมขอตัวกลับห้องพักเพื่อไปดูแลรภัสลดาทันที   ในระหว่างทางที่หญิงสาวเดินไปก็เจอคนรู้จักคนโน้นคนนี้ทักทายตลอด
เป็นเวลานาน   จนอาการในการแพ้แอลกอฮอล์ที่ตัวเองเป็นแต่ไม่ยอมบอกใคร เริ่มแสดงออกมา  หญิงสาวมึน เวียนหัว และปวดหัวมาก  ตาเริ่มลาย"ไอ้นิด แกนะแก ก็รู้ว่าตัวเองแพ้ ก็ยังจะไปกินอีก  แต่คนอย่างนัยนิตย์ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้  โอ๊ย ปวดหัวจังเลย อดทนไว้  จะถึงห้องแล้ว" หญิงสาวเดินไปบ่นไปตลอดทาง  แต่พอถึงทางโค้งก็ชนโครม กับของแข็งๆ อย่างหนึ่ง  จนล้มลงไปกับพื้น หัวกระแทกกับขอบกระถางต้นไม้ที่วางใกล้ๆ  บวกกับอาการเดิมจึงหลับไป   ชายหนุ่มที่ชนกันรีบวางโทรศัพท์ที่คุยอยู่ และเข้าไปช่วยทันที หลังจากได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น

"ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า" ฉัตรดนัยรีบขอโทษหญิงสาวที่ชนกับเขาทันที  

"นึกว่าใคร ยายตัวแสบนี่เอง  คุณ คุณตื่นซิ  เป็นอะไรหรือเปล่า" ชายหนุ่มมองสำรวจหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่ อย่างเป็นห่วงเป็นใย กลัวหญิงสาวจะเป็นอะไรมาก แต่เมื่อพลิกร่างบางซ้ายพลิกขวาก็ไม่เห็นบาดแผลอะไร  จึงเขย่าร่างบางเพื่อให้เธอตื่น ใช้ฝ่ามือตบเบาๆที่แก้ม เพื่อปลุก แต่ก็ไม่เป็นผล

"ซวยแล้วจะทำอย่างไงดีเนี่ย  ง่วงนอนจะตาย ยังจะเกิดเรื่องอีก เซ็งจริงๆ " ชายหนุ่มพึมพำ ก่อนจะตัดสินใจอุ้มร่างบางกลับไปห้องพักของตนเอง

        เมื่อถึงห้องพักชายหนุ่มวางร่างบางไว้บนเตียงเมื่อสำรวจหาบาดแผลอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่พบอะไร  นอกจากหน้าผากที่ปูดโนขึ้นมาที่เดียวเท่านั้น  ชายหนุ่มพยายามปลุกหญิงสาวอีกครั้ง ด้วยการหาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าให้เผื่อจะฟื้นขึ้นมา แต่ก็ยังไม่สำเร็จ  จนเขาถอดใจ  จึงลุกไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเข้านอนโดยเขาใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวด้วยความเคยชิน  เและเขาง่วงเต็มที่  2 คืนแล้วที่เขาอดนอนเพราะไปเที่ยวและเมากับเพื่อนมาเนื่องจากเพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งแต่งงานจึงต้องไปเที่ยวฉลองสละโสดซะหน่อย   แถมต้องช่วยเพื่อนขับรถเพราะเพื่อนเมาและดือรั้นจะมาส่งเขาที่นี้ให้ได้อีก  เขาไม่ไหวแล้ว ขอนอนก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันยายตัวแสบคงไม่ตายหรือเป็นอะไรไปง่ายๆ หรอก  ชายหนุ่มคิดในใจ  ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆ หญิงสาวบนเตียง แล้วหลับไปทันที
 
       นัยนิตย์เริ่มรู้สึกตัวตื่น ปวดหัวและอึดอัดเหมือนมีอะไรหนักๆ ทับอยู่ จึงพยายามพลักออก  แล้วพลิกนอนตะแคง อย่างนี้ค่อยนอนสบายหน่อย  อยากนอนต่อ ยังไม่อยากตื่นเลย  ผ่านไปสักพักก็มีวงแขนมาดึงเธอไปกอดอีก  เธอก็เอามือไปจับเอาออก แต่เอ๊ะแขนของไอ้เล็กทำไมใหญ่และแข็งจัง  เพราะคิดว่าเป็นเพื่อนสาว  หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาดู เพราะตอนนี้ตื่นเกือบเต็มทีแล้ว  เมื่อเห็นแขน ที่พาดอยู่ที่เอวของตัวเอง " ไม่ใช่แขนไอ้เล็กนี้ แล้วเป็นแขนใคร " ก็ค่อยมองไล่ขึ้นมองหน้า แล้วก็ร้องกรี๊ด ลุกขึ้น พร้อมนำหมอนของตัวเอง  ทุบไม่บนตัวชายหนุ่มที่หลับอยู่     ฉัตรดนัยสะดุ้งตื่น เพราะเสียงร้อง  และรีบยกมือปัดป้องหมอนที่ทุบมาบนตัวเขา  "โอ๊ย ๆ อะไรเนี่ย"     หญิงสาวฟาดหมอนใส่ชายหนุ่มไม่ยั้งด้วยความโมโห 

       ชายหนุ่มแย่งหมอนได้ก็ขว้างทิ้ง  หญิงสาวพุ่งตัวเข้าทำร้ายชายหนุ่มต่อ ด้วยมือตนเอง ทุบ ตี หยิก ข่วน ชายหนุ่มโมโห จึงจับหญิงสาวกดล็อคไว้กับที่นอน  โดยมือทั้งสอง
ข้างของเธอถูกเขาจับไว้บนหัวนอนด้วยมือข้างเดียว  ร่างบางโดนทับด้วยร่างหนาทั้งตัว เพื่อสกัดกั้นการถูกทำร้าย  หน้าตา เนื้อตัวของเขาเป็นรอยเล็บข่วนแดงเต็มไปหมด
แสบมากด้วย  มองตัวต้นเหตุอย่างโกรธจัด

 "คุณเป็นบ้าอะไรหึ  ถึงต้องทำร้ายผม" ชายหนุ่มถามหญิงสาวใต้ร่างเขา  ที่ดิ้นไปมาให้หลุดจากการจับกุม  หัวหูยุ่งเหยิง  อย่างโมโห

 "ไม่ได้บ้า  แต่แกทำฉันก่อน ไอ้คนเลว ไม่เป็นลูกผู้ชาย หน้าตัวเมีย  ไอ้โรคจิต ไอ้คนทุเรศ  รังแกผู้หญิง  ไอ้..." หญิงสาวด่ายาวเหยียด จนชายหนุ่มฟังไม่ทัน และ
ทนฟังไม่ได้  จึงต้องปิดปากบางด้วยริมฝีปากของเขา ให้หยุดด่าเขาเสียทีด้วยความโกรธ  นัยนิตย์ชะงักนิดหนึ่งที่ถูกชายหนุ่มจูบ  แต่เมื่อตั้งสติได้ก็พยายามเบือนหน้าหนี
ดิ้นรนให้หลุด  จนชายหนุ่มต้องใช้มือที่ว่างอีกข้างมาจับคางไว้ไม่ให้หนี  แต่ยังมีอาการดิ้นรนอยู่ ชายหนุ่มจึงจูบหญิงสาวอย่างดูดดื่มยาวนาน จนหญิงสาวหายใจไม่ออก จึงถอนริมฝีปากออกให้หายใจอย่างเสียดาย

 "แก ไอ้บ้า  ไอ้ชั่ว  ไอ้..อื๊อ" เสียงด่าของหญิงสาวหายเข้าไปในลำคอ  เมื่อริมฝีปากร้อนแนบลงมาอีกครั้ง  คราวนี้ชายหนุ่มนานกว่าเดิมอีก  พยายามสอดลิ้นร้อนๆ เข้าไปในปากของหญิงสาว เพื่อเกี่ยวลิ้นเล็กๆ ของหญิงสาวด้วย  ทำให้สติของหญิงสาวเริ่มลางเลือน  เผลอตัวจูบตอบชายหนุ่มไปโดยไม่รู้ตัวหยุดดิ้น   ชายหนุ่มดีใจที่หญิงสาวจูบตอบและโอนอ่อนตามอารมณ์พิศวาสที่เกิดขึ้น  จึงถอนริมฝีปากเพื่อหายใจและจูบต่ออีกครั้งอย่างอดใจไม่อยู่   ก่อนจะถอนริมฝีปากออก  มองหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้หยุดดิ้นแล้ว นอนตาหวานเยิ้มหน้าแดง ปากแดงบวมเจ่อเพราะโดนเขาจูบหลายครั้ง  สีแดงยังระบายไปทั่วตัว ด้วยความโกรธ และอาย ปนกัน

 "ถ้าคุณด่าผมอีกคำ  ผมปล้ำคุณจริงๆ แน่" ชายหนุ่มบอกเมื่อ เห็นหญิงสาวจะด่าเขาอีก   นัยนิตย์ได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม จึงหยุดชะงัก  อ้าปากค้าง เงียบเสียงไม่กล้าด่าชายหนุ่มออกมาอีก  แต่ก็มองเขาตาเขียว แวววาว อยากจะฆ่าให้ตาย พร้อมดิ้นรนสะบัดให้หลุดอีก แต่ไม่หลุด

 "ปล่อย  บอกให้ปล่อย"  หญิงสาวดิ้นรนอย่างหนัก

 "ไม่ปล่อย  ต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อน" ชายหนุ่มบอก ยังไม่ยอมคลายอ้อมกอด

 "ไม่คุย  ปล่อยซิ  บอกให้ปล่อย  ทับอยู่ได้ หายใจไม่ออก" หญิงสาวดิ้นสะบัดไปมา  ชายหนุ่มได้ยินจึงคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอมปล่อย  หญิงสาวดิ้นจนเหนื่อย หมดแรงที่จะต่อสู้กับชายหนุ่ม  จึงต้องยอมนอนนิ่งๆ

 "ต้องคุย คุณกำลังเข้าใจผิด ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย  เสื้อผ้าคุณยังอยู่ครบเลย  คุณจำได้ไหม เมื่อคืนหลังจากเดินชนกัน คุณก็หมดสติไป ผมไม่รู้จะทำอย่างไร จึงต้องอุ้มคุณมานอนพักที่ห้องผม  แล้วผมก็หลับไป  ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นนอกจากเมื่อกี้นี้  โวยวายไปได้" ชายหนุ่มอธิบายเรื่องทั้งหมดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สบตาหญิงสาวเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ใจให้เห็น  แต่ตาเริ่มวาว เมื่อพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านเมื่อครู่นี้   หญิงสาวหน้าแดงขึ้นอีกครั้งด้วยความอาย เมื่อชายหนุ่มพูดถึงเรื่องน่าอายนั้นอีก  แล้วนอนนิ่งคิดตามคำพูดที่ชายหนุ่มพูด  ผ่านไปสักพัก จึงเชื่อเขาว่า พูดจริง

 "คุณไม่ได้ทำอะไรฉันจริงๆ ใช่ไหม  คุณไม่โกหกแน่นะ" หญิงสาวถามอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ  ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยัน  แล้วก็ยิ้มชอบใจที่เห็นน่าแดงอีก  เขาชอบมาก เวลาที่เห็นหญิงสาวหน้าแดง เพราะหญิงสาวน่ารักมากในตอนนี้ จนต้องห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรเธออีก  

 "งั้นคุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว  ฉันจะกลับห้อง  ฉันหายใจไม่ออก ลุกขึ้น" หญิงสาวสั่งชายหนุ่มให้ปล่อย  ชายหนุ่มจำต้องปล่อยหญิงสาวออกจากอ้อมแขน  ลุกขึ้นากเตียง เพราะกลัวตัวเองจะอดใจไม่ได้ ปล้ำหญิงสาวขึ้นมา  เป็นเรื่อง   นัยนิตย์รีบลุกขึ้นจากเตียง  และขยับถอยห่างชายหนุ่มทันที   ก่อนจะกำหมัดแน่น แล้วหันกลับมาชกหน้าหล่อๆ ครึ่งปากครึ่งจมูกของชายหนุ่มหนึ่งที  โดยที่ชายหนุ่มไม่ทันระวังตัว  "นี่แน่ะ ไอ้คนฉวยโอกาส"  ก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องไปทันที   ฉัตรดนัยกุมปากล้มก้นกระแทกพื้นอย่างไม่เป็นท่า

"ยายตัวแสบ  เผลอไม่ได้เชียว อูยเจ็บ" ชายหนุ่มบ่นพึมพำ มองตามร่างบางที่ปิดประตูดังปัง  หนึไปด้วยหัวใจที่เป็นสุขที่สุด  ถ้าเขานอนตื่นตอนเช้า แล้วเจอยายตัวแสบนอนอยู่ด้วยอย่างนี้ทุกวัน ก็คงจะดีมากเลย ชายหนุ่มคิดในใจ
 

ปล. ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ งานยุ่งมากค่ะ  อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะค่ะ  เข้าอ่าน และติชม นิยายที่เขียนกันก่อนนะค่ะ  คอมเม้นท์มาได้เต็มที่เลยค่ะ  ขอแรงใจด่วน