เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #24 : แค่พี่ชาย

 บทที่ 20

            ต่างฝ่ายต่างตกตะลึง กันไปชั่วขณะหนึ่ง  เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกัน  มีริลนี คนเดียวที่ยืนงงมองคนนั้นที คนนี้ที  จนอดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า

 "รู้จักกันด้วยหรือค่ะ"  ริลนี เอ่ยถาม  จึงทำให้ทั้ง 3 คนรู้สึกตัว 

 "เอ่อ ๆ " ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มอึกอัก   รภัสลดาเมื่อเห็นกิริยาอาการที่หญิงสาวแสดงต่อชายหนุ่ม  ก็พอจะเข้าใจถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่  จึงตอบแทนชายหนุ่มเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มมีปัญหาด้วย

 "รู้จักค่ะ  เคยได้มีโอกาสร่วมงานกันค่ะ ก่อนพี่ใหญ่จะย้ายไปทำงานที่อื่น พี่ใหญ่สบายดีไหมค่ะ  ไม่ได้เจอกันตั้งนาน" รภัสลดาตอบ และเอ่ยถามชายหนุ่มอย่างดีใจที่ได้เจอชาย
หนุ่มอีกครั้งหนึ่งอย่างไม่ได้ตั้งใจ

 "ก็สบายดีครับ  เล็ก กับนิด สบายดีไหม ไม่เจอกันตั้งนาน" ชายหนุ่มเอ่ยถาม  เมื่อหายตกใจ  ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับหญิงสาวทั้งสอง เพราะเขาไม่ทันตั้งตัวในการเจอเธอทั้งสอง
คนอีก โดยเฉพาะมีหญิงสาวข้างๆ อยู่ตอนเหมือนในเวลานี้

 "สบายดีค่ะ  แล้วจะไม่แนะนำให้เล็ก กับนิด  รู้จัก สาวสวยข้างๆพี่ใหญ่หน่อยหรือค่ะ" รภัสลดาถาม 

 "ริน นี่ เล็กกับนิด เพื่อนพี่ เคยทำงานด้วยกัน  เล็กกับนิด นี่รินเอ่อ แฟนพี่จ๊ะ " อิทธิพล แนะนำให้หญิงสาวทั้ง 3 คนรู้จักกัน  อย่างกระท่อนกระแท่น อึกอัก  ก้มหน้า  ริลนีมองชายหนุ่มอย่างสงสัยในท่าทางของแฟนหนุ่ม

 "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณริน" รภัสลดากับนัยนิตย์ เอ่ยขึ้นพร้อมกันด้วยรอยยิ้มจริงใจที่ได้รู้จัก

 "ริน ก็ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ  แล้วคุณเล็กกับคุณนิด มาเที่ยวเชียงใหม่หรือค่ะ" รินลนีกล่าวพร้อมรอยยิ้มเหมือนกัน

  "ไม่ได้มาเที่ยวค่ะ  มาประชุม   แต่เริ่มประชุมพรุ่งนี้ ก็เลยมาเดินเล่นที่นี้ก่อนค่ะ  แล้วคุณริน มาเที่ยวหรือค่ะ" นัยนิตย์ตอบแทนเพื่อน
 
 "รินกลับมาเยี่ยมบ้านที่นี้ค่ะ  เลยชวนพี่ใหญ่มาเที่ยวบ้านริน และแนะนำให้คุณพ่อคุณแม่รู้จักด้วยนะค่ะ  ถ้าคุณนิดกับคุณเล็กอยากเที่ยวเชียงใหม่ บอกรินนะค่ะ รินยินดีเป็นไกค์ให้ค่ะ" ริลนีตอบ 

 " ขอบคุณค่ะมากนะค่ะ ที่จะมาเป็นไกค์นำเที่ยวให้นะค่ะ  เอาไว้คราวต่อไปแล้วกันนะค่ะ ครั้งนี้คงไม่สะดวก  ถ้าอย่างนั้น เล็กกับนิด ขอตัวก่อนนะค่ะ ไว้เจอกันคราวหน้านะค่ะ ไปก่อนนะค่ะคุณริน พี่ใหญ่ ขอให้พี่ใหญ่โชคดีนะคะ ถ้ามีข่าวดีเมื่อไหร่ก็อย่าลืมบอกกันบ้างนะค่ะ  ลาก่อนค่ะ" รภัสลดากล่าวลา  และเดินจากไปพร้อมนัยนิตย์   "ครับ"  ชายหนุ่มรับคำ ยืนนิ่งมองตามไป อดรู้สึกเสียดายไม่ได้ที่ต้องสูญเสียหญิงสาวไป   

               เมื่อนึกถึงอดีตเขารู้ตัวอยู่เสมอว่าหญิงสาวไม่เคยรักเขาเลย  ที่คบกันก็อยู่ในฐานะเพื่อนและพี่ชายเท่านั้น   แต่เขาก็คิดว่าจะสามารถเอาชนะใจเธอให้ได้  จนเมื่อเขาย้ายมาทำงานไกล ระยะทาง เวลา  รวมทั้ง มีริลนีเข้ามาในชีวิต  ทำให้เขาหลงลืมรภัสลดาไปชั่วขณะหนึ่ง  เมื่อนึกขึ้นได้ก็สายเกินแก้เสียแล้ว  เขามีใครอีกคนที่ต้องรับผิดชอบเสียแล้วจึงไม่กล้าโทรไปหาเพื่อบอกความจริงกับหญิงสาว ว่าเขามีคนอื่น แต่เพราะเขากลัวว่าจะเสียเธอไป แม้จะรู้ตลอดเวลาว่าเขาเป็นได้แค่พี่ชายก็ตาม  จนมาเจอกันในวันนี้  และรู้ตัวว่าเขาคงต้องเสียเธอไปแน่นอนหลังจากวันนี้ เขาคงต้องตัดใจให้ขาดเสียที  ชายหนุ่มคิด   ก่อนจะรู้สึกตัวจากแรงเขย่าของหญิงสาวข้างตัว

 "พี่ใหญ่ ๆๆ" ริลนีเรียก พร้อมเขย่าแขน

 "ครับ  รินว่าอะไรนะ พูดอีกทีซิ พี่ไม่ทันได้ยิน"  อิทธิพลตอบ  เมื่อรู้สึกตัว

  "พี่ใหญ่  เป็นอะไรไปค่ะ  รินเรียกตั้งหลายครั้ง ไม่ได้ยิน ไปกินสุกี้ กันดีกว่าค่ะ รินหิวแล้ว" ริลนีด้วยน้ำเสียงน้อยใจ  ที่ชายหนุ่มไม่สนใจเธอ  มัวแต่เหม่อมอง
ตามหญิงสาวทั้งสองคนไป

 "ไปซิจ๊ะ พี่ตามใจรินอยู่แล้ว นำหน้าไปเลยจ๊ะ" ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวจึงเดินนำไปก่อน  คนนี้ซิคนที่รักเขา   รักคนที่เขารักเราดีกว่า ชายหนุ่มคิดก่อนก้าวเดิน
ตามไปจนทัน และกุมมือเดินไปด้วยกัน

 "เดี๋ยว หยุดก่อน เล็ก แกไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง  ที่เจอพี่ใหญ่กับผู้หญิงอื่น" นัยนิตย์ ดึงมือเพื่อนไว้เพื่อถาม อย่างข้องใจ

 "รู้สึกอะไร  อ๋อ  รู้สึกดีใจไง  ที่พี่ใหญ่มีคนที่รักเขาจริงๆ " รภัสลดาตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้ม

 "แกไม่ได้รักพี่ใหญ่เหรอ  เห็นคบกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันดี ก่อนที่เขาจะย้ายไปทำงานที่อื่น " นัยนิตย์ถาม

 "รัก แต่รักแบบเพื่อน แบบพี่ชาย  ที่ไปไหนมาไหนด้วยก็เพราะเขาเป็นคนดี ให้เกียรติฉัน  อีกอย่างหนึ่งฉันเคยคุยกับพี่ใหญ่มาครั้งหนึ่งแล้วว่าฉันรู้สึกยังไงกับเขา เมื่อเขามีคนอื่น  ฉันก็ดีใจด้วย  แค่นั้นเอง  มีอะไรจะถามอีกไหม  ฉันหิวข้าว มัวถามอยู่ได้" รภัสลดาบ่น

 "แกไม่เสียใจแน่นะ  ฉันเป็นห่วงแกนะโว้ย  มีอะไรก็บอกฉันได้  ฉันจะคอยอยู่ข้างแกเสมอ" นัยนิตย์บอกเพื่อนรักด้วยความจริงใจ

 "ฉันไม่เสียใจแน่นอน ฉันขอบใจแกนะที่เป็นห่วง  ไปกลับกันได้แล้ว หิวข้าว"  รภัสลดาตอบนัยนิตย์อย่างซึ้งในความห่วงใยของเพื่อน

 "ตกลง  เพราะก็ฉันหิวข้าวเหมือนกัน" นัยนิตย์ ตอบ  แล้วเดินกอดคอกลับโรงแรมไปด้วยกันอย่างมีความสุข

 วันรุ่งขึ้นมีประชุม พร้อมทั้งกิจกรรมมากมาย สร้างความสุขและสนุกสนานให้กับทุกคนที่เข้าร่วมในครั้งนี้  ส่งผลให้ทั้งสองสาวนอนหมดแรง เมื่อกลับมาถึงห้องพักในตอนเย็น เพื่อเตรียมแต่งตัวลงไปกินเลี้ยงในตอนเย็น

 "นิด  ลุกไปอาบน้ำซิ  เล็กอาบเสร็จแล้ว  นอนเหม็นเหงื่ออยู่ได้" รภัสลดาเดินมาเรียกเพื่อนที่นอนหลับตาอยู่บนเตียง

 "อือ  นิดขี้เกียจจังเลย ไม่อยากไปงานเลี้ยง  เหนื่อยอยากนอนจัง" นัยนิตย์ ตอบเพื่อน

 "เล็กก็ไม่อยากไปเหมือนกัน รู้สึกเหมือนปวดหัว ไม่ค่อยสบายยังไงไม่รู้ " รภัสลดาพูด

 "เป็นอะไรมากหรือเปล่าเล็ก  ไหนตัวร้อนไหม" นัยนิตย์ลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อน แล้วใช้หลังมือวัดความร้อนที่หน้าผาก

 "เล็กตัวร้อนจริงๆ ด้วย  สงสัยจะโดนแดดมากไปหน่อย  งั้นเดี๋ยวเราลงไปกินข้าว อย่าลืมเอายาติดไปกินด้วยนะ  จะได้ไม่เป็นมาก" นัยนิตย์บอก

 "เล็กว่าจะอยู่ร่วมงานเลี้ยงสักพักหนึ่ง  แล้วก็จะกลับขึ้นมานอน" รภัสลดาบอก

 "ได้  เดี๋ยวนิดกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเล็กเอง  งั้นนิดไปอาบน้ำก่อนนะ เราจะได้ลงไปกินข้าวเย็นกัน" นัยนิตย์พูด ก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

              เมื่อทั้งสองสาวมาถึงงานเลี้ยง  ก็พบทักทายพูดคุยกับเพื่อนๆที่อยู่สาขาอื่นที่นานเจอกัน  จนลืมความตั้งใจเดิม   งานเลี้ยงผ่านไป 3 ชั่วโมง อาการป่วยของรภัสลดาก็เพิ่มขึ้นเพราะอากาศในห้องจัดเลี้ยงเย็นมาก  และเธอก็ลืมทานยาที่นำมา เมื่อนึกขึ้นได้จึงรีบทาน  แต่ก็เหมือนอาการจะไม่ดีขึ้นเลย  จึงเดินเข้าไปบอกนัยนิตย์ที่กำลังคุยติดพันอยู่กับเพื่อนสาขาอื่น อย่างสนุก

 "นิด  เล็กไม่ไหวแล้ว ไปนอนก่อนนะ" รภัสลดา บอกเพื่อนด้วยท่าทางแย่มาก  เธอรู้สึกปวดหัวแทบจะร้องไห้  และหนาวจนสั่นแล้ว อยากจะนอนอย่างเดียว เผื่ออาการไม่สบายจะได้ดีขึ้น

 "เป็นอะไรมากหรือเปล่า ไปหาหมอไหม" นัยนิตย์ถามเพื่อนอย่างเป็นห่วง

 "นอนก็หายแล้ว ไม่ต้องไปหาหมอหรอก " รภัสลดากล่าวปลอบเพื่อน เพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นห่วงเธอเกินไป

 "รอนิดแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวนิดไปด้วย  นิดเอาผลการดำเนินงานของสาขาเราไปให้ผู้จัดการก่อน  สมุห์บัญชีฝากไว้" นัยนิตย์บอก ก่อนจะมองหาคนที่ต้องกานเจอ

 "ไม่ต้องก็ได้นิด  นิดอยู่นี้เถอะ  เผื่อผู้จัดการจะมีอะไรให้ช่วย  เล็กไปคนเดียวได้ใกล้ๆแค่นี้เอง"  รภัสลดาบอก

 "แต่ "      "ไม่มีแต่ เล็กไปได้ไม่ต้องห่วง ไปนะ" หญิงสาวบอกเพื่อน ก่อนเดินกลับห้องไป  ระหว่างทางรภัสลดารู้สึกปวดหัวมากขึ้นเรื่อย จนตาพร่ามัว  รวมทั้งอาการหนาวสั่น ก็เพิ่มขึ้นอีกด้วย  หญิงสาวแข็งใจเดินมาถึงห้องพักจนได้  หยิบกุญแจห้องพักมาไขประตูห้องยังไม่ทันทำอย่างที่ตั้งใจ  เธอก็รู้สึกปวดหัวมากจนหน้ามืดหมดสติไป ก่อนร่างของหญิงสาวจะล้มลงกระแทกพื้น มีอ้อมแขนแข็งแรงคู่หนึ่งรับไว้ได้ทันพอดี  พร้อมเสียงเรียกชื่อหญิงสาวด้วยความตกใจ  ที่อยู่ๆ เธอก็ล้มลงหมดสติไป  เขาได้รับรู้ถึงความร้อนที่อ้อมแขนเมื่อสัมผัสกับร่างกายหญิงสาวที่มีอุณหภูมิสูงมาก  จนน่าเป็นห่วง  เธอไม่สบายหรือนี่

 "เล็ก  เล็ก คุณเป็นอะไร  ตื่นซิ ๆ  อย่าเป็นอะไรนะ เล็ก"  เขตแดนเรียกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงร้อนรน  แล้วตัดสินใจอุ้มหญิงสาวขึ้นมาในอ้อมแขน  แล้วไขกุญแจเปิดประตู พร้อมปิดประตูด้วยเท้า  เอากุญแจเสียบที่ช่องเปิดไฟแล้วรีบพาหญิงสาวไปนอนที่เตียงนอนทันที  พร้อมลงมือปฐมพยาบาลด้วยความห่วงใยมากมายในใจ  ภาวนาในใจขอให้เธออย่าเป็นอะไรมากเลย