เครดิตหัวใจ

ลำดับตอนที่ #26 : แผนการสำเร็จ

บทที่ 22  
   
          แสงแดดอ่อนยามเช้าตรู่ส่องผ่านม่านในห้อง ให้แสงสว่างไม่มากนัก  รภัสลดากระพริบเปลือกตาเพื่อพยายามลืมตาขึ้น  อาการปวดหัวยังมีอยู่แต่ไม่มากนัก แต่ปวดเมื่อยร่างกายไปหมด  แล้วเมื่อคืนนี้เธอกลับมานอนห้องได้ยังไง คงเป็นนัยนิตย์ที่พาเธอกลับมาเธอจำอะไรไม่ได้เลย   ใครมาร้องไห้นะ เสียงดังจัง  เธอรำคาญจัง  เธออยากนอนต่อยังไม่อยากตื่นเลย  แต่ใครล่ะ  ต้องเป็นยายนิดแน่เลย แล้วทำไมต้องร้องไห้ด้วย  หญิงสาวพลิกตัวไปโอบกอดคนนอนข้างๆ ที่นอนคว่ำหน้าร้องไห้อยู่  เพื่อปลอบโยนให้หยุดร้องไห้ โดยยังไม่ลืมตาดูคนข้างๆ เลย

"นิด เป็นอะไร  ร้องไห้ทำไม โอ๋ ๆ  ใครทำอะไรบอกเล็กซิ เดี๋ยวเล็กจัดการให้ "  รภัสลดาปลอบ  พร้อมทั้งลืมตามองคนที่เธอกอดอยู่  เมื่อแปลกใจว่าทำไม เพื่อนถึงตัวใหญ่จัง   แล้วต้องตกใจช็อค อึ้งไปพักหนึ่ง เมื่อเห็นหน้าคนในอ้อมกอดของตัวเอง  ที่ไม่ใช่เพื่อนร่วมห้อง

"แดน"  รภัสลดา เรียกเสียงดัง  พร้อมกับดึงแขนออกเลิกกอดชายหนุ่ม   เขตแดนมองตามด้วยความเสียดายอ้อมกอดของหญิงสาว

"แดน  มาอยู่นี้ได้ยังไง" หญิงสาวถามกระเถิบหนีชายหนุ่ม  มองชายหนุ่มด้วยแววตาตกใจ สับสน มีคำถามมากมาย แต่พูดไม่ออก และดึงผ้าห่มมาห่มร่างกายอีกชั้นหนึ่ง ที่เห็นว่าตนเองอยู่ที่ชุดที่ไม่ค่อยเรียบร้อย แถมยังไม่ใช่ชุดที่เธอใส่ไปงานเลี้ยงเมื่อคืนด้วย  ส่วนชายหนุ่มอีกคน มีแต่กางเกงบ็อกเซอร์ติดกาย  เมื่อเธอดึงมาผ้าห่มมาหมด

" ฮือ ๆ ๆ  เมื่อคืน เล็กให้แดนมาส่งในห้อง  เพราะป่วย  แล้วเล็กก็.....ก็...ฮือๆๆ แดนไม่อยากพูด เล็กดูเอาเองแล้วกัน" เขตแดนแกล้ง ทำเป็นร้องไห้ เสียงดังเหมือนเสียใจมากมาย   หญิงสาวนั่งอึ้ง งงงัน จำไม่ได้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แม้พยายามนึกแล้วก็ตาม อาการปวดหัวเริ่มมีมากขึ้น
 
"แดน อย่าบอกนะว่า เรา..เออ..มี..มี...อะไรกัน" รภัสลดาถามชายหนุ่มอย่างตะกุกตะกัก ไม่คาดคิดไปเอง และไม่เชื่อกับสิ่งที่ตัวเองเห็น

"ทำไมต้องถามอีก  ก็เห็นๆ กันอยู่" เขตแดนตอบ
 
"ไม่จริงมั้ง" หญิงสาวพูดออกไปแบบไม่แน่ใจ  เธอฝันไปหรือเปล่า ไม่ใช่เรื่องจริง

"เล็ก พูดอย่างนี้ ก็แสดงว่าจะไม่รับผิดชอบแดนใช่ไหม  ได้แล้วทิ้งหรอ  แดนไม่ยอมด้วย  เดี๋ยวแดนจะไม่บอกคนอื่นให้หมดเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน  แดนเสียหายนะ เล็กต้องรับผิดชอบ" เขตแดนบอกหญิงสาวอย่างโกรธและงอนๆ  หันหลังให้ เตรียมจะลงจากเตียง

"อย่าไปบอกใครนะ  เล็กไม่ได้ไม่รับผิดชอบ  แต่เล็กงงไปหมดแล้ว  ขอเวลาให้เล็กคิด และตั้งตัวหน่อยซิ  แดนอย่าไปบอกใครนะ เรื่องนี้ให้เรารู้กันสองคนนะ นะ"  รภัสลดา บอกอย่างร้อนรน  กลัวชายหนุ่มเอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปบอกคนอื่นๆ อีก 

"ไม่บอกก็ได้  แดนจะให้เวลาเล็กคิดก่อน  ว่าจะทำยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้น  แต่เล็กอย่าคิดนะว่าได้แดนแล้ว ก็จะทิ้ง เหมือนดอกไม้ริมทาง  แดนไม่ยอมแน่ บอกไว้เลย"ชายหนุ่ม บอกหญิงสาว  ด้วยเสียงที่หนักแน่น ก่อนจะลุกขึ้นลงจากเตียง เก็บเสื้อผ้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำ   

         รภัสลดาหันหลังให้ทันทีที่เห็นชายหนุ่มลุกขึ้น แก้มแดงด้วยความอายที่เห็นร่างเกือบเปลือยของผู้ชาย   และนั่งคิดอย่างไม่แน่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น  ถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ  เขามาอยู่ในห้องเธอได้ยังไง  แล้วเธอมีอะไรกับเขาจริงๆ หรือเปล่า  อย่างที่ชายหนุ่มบอก แล้วที่จะทำยังไงต่อไป มีหรือไม่ก็จะไม่ได้ ไม่แน่ใจ  แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ   โดยไม่มีชุดชั้นในเลย  โอ้ย ปวดหัว อยากจะบ้าตาย   ต้องเป็นเธอซิ ที่เสียใจ ที่เสียความบริสุทธิ์ไป  ไม่ใช่อีกตาบ้านั้น ที่ทวงให้เธอรับผิดชอบเขา  แล้วจะทำยังไงดี ถ้าเรื่องนี้ มีคนอื่นรู้  เธอจะทำยังไงดี   แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย  หญิงสาวคิดวกวนสับสนกลับไปกลับมา   

          ส่วนชายหนุ่มที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ แอบไปยืนยิ้มและหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์กับกระจก  กับแผนการที่คิดขึ้น เพื่อผูกมัดหญิงสาวที่ตนเองรัก  เมื่อเช้านี้เขารู้สึกตัวตื่นก่อนหญิงสาว  แล้วจัดฉากให้หญิงสาวเข้าใจผิดกับเรื่องเมื่อคืน  ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย  ชายหนุ่มหายเข้าไปในห้องน้ำพักหนึ่งแล้วกลับออกมา  ก็ยังเห็นหญิงสาวนั่งนิ่งบนเตียง  เหมือนตกอยู่ในภวังความคิด  โดยไม่รับรู้ที่เขาเข้ามายืนข้างๆ
 
"เล็ก  แดนกลับไปห้องก่อนนะ แล้วเจอกันที่ห้องอาหารนะค่ะ" เขตแดน พูดกับหญิงสาว  พร้อมกับชะโงกหน้าไปหอมแก้วนวลทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว  เมื่อหญิงสาวไม่ทันตั้งตัว

"อุ๊ย...บ้า ...คนฉวยโอกาส"  รภัสลดา ร้องอย่างตกใจ และต่อว่าชายหนุ่มตามหลังไป เมื่อรู้สึกตัวว่าโดนชายหนุ่มหอมแก้ม  หน้าแดงด้วยความอายปนโมโห  เขตแดนหัวเราะหันกับยักคิ้วให้อย่างล้อเลียน   แล้วเปิดประตูห้องออกไป    เมื่อรภัสลดาอยู่คนเดียวในห้องคนเดียวก็กลับมาคิดเรื่องเดิมอีกครั้ง  แถบจะหายป่วยไปเลย  เมื่อเจอเรื่องที่เกิดขึ้น       เฝ้าถามตัวเองว่าจะทำยังไงต่อไปกับเรื่องนี้ดี

มา อัพ ให้แล้วนะคะ  ช่วงที่ผ่านมางานยุ่ง มากเลยค่ะ  ขอโทษผู้อ่านทุกคนที่ติดตามด้วยนะค่ะ   อย่าทิ้งกันไปก่อนนะค่ะ