ด.ญ. ศพ

เนื้อเรื่อง

ด.ญ.ศพ

                     ซีราพยายามเหลือบตามองเนยโดยไมให้เธอรู้ตัว แต่ที่จริงก็ไม่ได้จำเป็นสักเท่าไรเพราะดูเหมือนเนยจะไม่เคยรู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำว่าใครๆจะสนใจเธอหรือไม่

            ใบหน้าของเนยซีดขาวเหมือนซากศพที่บวมอืด ปากสีคล้ำ เบ้าตาลึกโบ๋ แขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมานั้นบวมๆฉุๆบางใสจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวและน้ำเงิน เวลาเข้าไปใกล้ๆจะได้กลิ่นสาบสางเหมือนซากศพ

                 เพื่อนทุกคนในห้องไม่กล้าคุยกับเนยเลยแม้แต่อาจารย์ ยกเว้นเวลาขานชื่อจะได้ยินเสียงเย็นพร่าๆของเนย
“ มะ...มา...ค่า...” เสียงเหมือนกับ ยายแก่ๆใกล้ตายยังงั้นแหละ ซีรา รู้สึกว่าตัวเองช่างโชคร้ายเสียจริงที่ต้องมานั่งข้างเนยแบบนี้ บางครั้ง เนยก็พยายามที่จะพูดกับซีราเหมือนกัน “นี่...ซะ...ซี...รา...อาจารย์...ให้...ทะ...ทำแบบฝึกหัด ...นะ...หน้าอะไร” ซีราก็จะชี้เลขหน้าในหนังสือเรียนให้เนยดูแล้วรีบชักกลับอย่างรวดเร็ว เหมือนกับกลัวว่า จะมี “บางสิ่งบางอย่าง” จากตัวของเนยกระโดดเข้ากัดคอเธอ 

 Dark_ Sniper

                             “เธอเคยสังเกตมั้ย ว่าตอนกลางวันยัยนี่เคยไปกินข้าวเหมือนคนอื่นบ้างรึเปล่า ฉันไม่เคยเห็นเข้าไปในโรงอาหารเลยนะ” เอมกับ ซีร่านั่งคุยเล่นกันอยู่ในโรงอาหารของโรงเรียน และช่วง 2 - 3 วันมานี้ หัวข้อที่คุยก็เหมือนจะมีอยู่ เรื่องเดียวเท่านั้นคือ...  ‘เขาอาจจะห่อข้าวมากินก็ได้นะ” ซีร่าพยายามหาสาเหตุ  “ไม่หรอกฉันถามเพื่อนในห้องที่ห่อข้าวมากินดูแล้วไม่เคยมีใครเห็นยัยนี่ นั่งกินข้าวเหมือนกัน” เอม กระซิบกับซีร่าเสียงเบา ราวกับว่าจะมีคนมาได้ยิน 

                                แล้ววันหนึ่งท่าทีของเอม ต่อ เนย ก็เปลี่ยนไป “น่ารังเกียจจะตายไปที่ต้องมานั่งเรียนห้องเดียวกับยัยหน้าศพ อย่างยายเนยนี่ รู้สึกเหมือนกับเรียนอยู่ในห้องเก็บศพยังไงยังงั้น เสียบรรยากาศการเรียนหมดเลย” เอมพูดเสียงดังเหมือนกลัวว่าเนยที่นั่งอยู่หลังห้องคนเดียวจะไม่ได้ยิน แต่ก็ดูไม่ค่อยจะเป็นผลซักเท่าไร แต่คนที่กระสับกระส่ายดูเหมือนจะเป็นซีร่าซะมากกว่า  เอมยื่นหน้ามากระซิบกับซีร่าว่า “เธออยากรู้มั้ยล่ะว่า ยัยนี่เป็นคนหรือเป็น ศพ กันแน่”            แน่นอนล่ะ ว่าซีร่าต้องอยากรู้แน่ ความอยากรู้ของซีร่าทำให้เธอยื่นหน้าออกไปกระซิบกันเอมว่า “อยากสิ ทำไมจะไม่อยากล่ะ ว่าแต่ว่าเธอมีแผนเด็ดๆ แล้วใช่มั้ย” เอมยักคิ้ว “ก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก เลิกเรียนแล้วเย็นนี้ไปที่ห้องน้ำเก่าหลังโรงเรียนกันเดี๋ยวก็รู้เองแหละ ทีนี้ล่ะเราจะได้ กำจัดยัยหน้าศพอย่าง ยายเนยไปจากห้องได้ซะที”

                               “ จะ... จะ...พาฉะ...ฉัน...ปะ...ไปที่นะ...ไหนหระ...หรอ”เสียงแหบพร่าของยัยหน้าศพดังขึ้นเมื่อเอมเข้ามาดึงแขนของ เนย

“โหยยิ่งเวลาอยู่ใกล้ๆ เธอแบบนี้กลิ่นยิ่งรุนแรงกว่าเก่าอีก” เอมพูดพร้อมทั้งทำจมูกย่นอย่างรังเกียจ ยัยหน้าศพอย่างเนยที่ปกติก็เชื่องช้างุ่มง่ามก็ค่อยๆเดินตามแรงฉุดของเนยมาอย่างงงงวย        เย็นวันนั้นฝนตกหนักจนฟ้ามืดสนิท “มันจะไม่เป็นไรแน่นะ เอม” ซีร่ากระซิบถามเอมเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอกน่า เชื่อคะแนนสอบได้เลยว่า ยัยหน้าศพอย่างยัย เนยเนี่ยไม่เคยเดือดร้อนอะไรกับใครๆเขาหรอก” เอมและซีร่าช่วยกันดึงแขนของเนยมาจนถึงอ่างน้ำในห้องน้ำเก่าหลังโรงเรียน “เอาล่ะ ยัยหน้าศพบอกมาซิว่า จริงๆแล้วเธอเป็นคนหรือเป็นศพกันแน่” เสียงของเอมดังลั่นเพราะตะโกนแข่งกับเสียงฝนตก  “ธะ...เธอ...ถาม..อะไร...ฉัน”     “กดเลย”  เอมร้องพร้อมกับกดหัวเนยลงในอ่างน้ำ เนยดิ้นรนต่อสู้เต็มที่แล้วในที่สุดเธอก็ทะลึ่งพรวดขึ้นมา “แกต้องพุดออกมาก่อนว่าแกจะลาออกจากโรงเรียนนี้ และจะออกไปจากที่นี่ พูดสิ” เอมตะคอกใส่เนย  เนยสะบัดตัวอย่างลนลาน “ยะ...อย่านะ...อย่า..ทะ..ทำ...อะไร..ฉะ..ฉันเลย..ฉัน..ไป..ทำ..อะไร...ไห้” แรงสะบัดและแขนที่ลื่นเป็นเมือกมันของเนยทำไห้เอมล้มลงหัวไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง  “โอ๊ย” เอมร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดเมื่อเอามือลูบหัวตรงที่ถูกกระแทกก็พบว่ามีเลือดสีแดงสดไหลทะลักจนชุ่มโชกมือ ความเจ็บปวดและความตกใจได้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ  “แก ยัยหน้าศพ ยัยผี ยัยบ้า ฉันจะฆ่าแก” เอม กรีดร้องพร้อมทั้งกระโดดคว้าผมของเนยและกดลงไปในน้ำอีกครั้ง “เธอมาช่วยฉันกดด้วยสิ” เอมตะโกน ซีร่าตกใจกลัวท่าทางของเอมมาก จนไม่กล้าเข้าไปใกล้ เอมเลยกระโดดนั่งทับเนยทั้งๆที่ส่วนหัวของเนยยังคงอยู่ในน้ำ    เปรี้ยง   เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น หลังคากระเบื้องด้านบนแตกออกกิ่งไม้กิ่งใหญ่กิ่งหนึ่งร่วงทะลุลงมา เอมรีบกระโดดหลบทันชั่วเสี้ยววินาที ก่อนจะเห็นว่ามันร่วงลงมาเสียบเข้าที่ท้ายทอยของเนยที่หัวยังอยู่ในน้ำพอดี “กรี๊ดดดดด”  เอมหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนกทั้งสองแน่นิ่งและจ้องตะลึงไปยังร่างของเนยที่คอยังพาดอยู่กันขอบอ่างและหัวจมอยู่ในน้ำที่ท้ายทอยมีกิ่งไมกิ่งใหญ่เสียบอยู่ คอที่พับลงไปนั้นดูผิดองศาผิดรูปผิดร่าง เลือดจากรอยแผลที่ถูกกิ่งไม้เสียบยังทะลักแดงฉาน และน่าสยดสยองอย่างที่พวกเธอไม่เคยเห็นมาก่อน “กรี๊ด กรี๊ด!!!!!!”  ซีร่าหวีดร้องโหยหวนเพราะคุมสติไม่อยู่   เอมรีบตะครุบปากซีร่า “เงียบนะ จะร้องทำไมกันเล่าเดี๋ยวคนก็แห่กันมาดูหรอก อยากถูกหาว่า เป็นฆาตกร รึไง หา” เธอตะคอกใส่ซีร่าทั้งๆที่ริมฝีปากและตัวยังสั่นด้วยความกลัว เลือดจากรอยแผลแตกที่หัวยังไหลลงมาเป็นสาย “เอม...เอม...เธอฆ่า...เธอฆ่า เนย” ซีร่าพูดตะกุกตะกักจ้องหน้าเอมจนตาแทบเหลือกด้วยความกลัว “อย่าบ้าไปหน่อยเลย”  เอมตะโกนแข่งกับเสียงฝน “นี่มันอุบัติเหตุ ยัยหน้าศพนี่โดนกิ่งไม้ตกลงมาเสียบคอจนตายใครอยากจะฮยู่ไห้เป็นฆาตกรก็อยู่ไปเหอะฉันไม่อยู่ด้วยหรอก” พูดจบ เอมก็วิ่งออกไปจากห้องน้ำ ซีร่าใช้เวลาไม่นานนักก่อนจะวิ่งฝ่าฝนออกมาโดยไม่หันกลับไปมองอีก

                                     “ซีร่า..ธะ ....เธอว่า..จะมีใครไปเจอ..เอ่อ...”เอมกระซิบ ตาของเธอแดงก่ำ เพราะร้องไห้ไม่หยุดทั้งคืน เช้านี้เพื่อนๆต่างหัวเราะพูดคุย หยอกล้อกันสนุกสนาน บ้างก็คุยเรื่อง ละคร บ้างก็คุยเรื่องการ์ตูน แต่เอมกับซีร่าไม่มีกะจิตกะใจจะคุยกับใครเลย “เบาๆสิเอมอยากไห้คนอื่นเขารู้หรอว่า...” ซีร่าพูดเสียงแหบพร่า เมื่อคืนซีร่านอนร้องไห้ทั้งคืน และตอนนี้ก็เริ่มสะอื้นขึ้นมาอีก “ยัยเนยก็แค่เด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ใช่ผี ไม่ใช่ซอมบี้ พวกเราไม่น่าทำแบบนั้นเลย”  ไม่นานนักก็ถึงเวลาเข้าเรียนเพื่อนๆทุกคนรีบนั่งประจำที่ เอมและซีร่าพยายามจัดทีท่าของตัวเองไห้เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากที่สุดขณะที่ครูประจำชั้นเดินเข้ามา

                                      ครูแอนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย มองกวาดไปทั่ว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “นักเรียนทุกคนคะ ครูมีข่าวร้ายมาแจ้งให้ทราบ”  เอมกับซีร่าจับมือกันแน่น ตัวสั่นเทา จะมีเรื่องอะไรถ้าไม่ไช่เรื่องนั้น คงมีใครไปพบศพของยัยนั่นเมื่อเช้ารึไม่ก็เมื่อวาน เอมกับซีร่ากำลังกลัวในเรื่องเดียวกันว่าเมื่อวานมีใครเห็นพวกเธอออกไปด้วยกัน          ครูแอนกระแอมแล้วพูดต่อ “ เพื่อนเราคนหนึ่งได้จากเราไปแล้วมันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่น่าเกิดขึ้นเลยครูเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อ “ใครว่าอุบัติเหตุพวกเราต่างหากที่...” ซีร่าพูดพึมพำเบาๆ เอมรีบสะกิดเธอและส่ายหน้าไม่ไห้พูดต่อ    “เอมเพื่อนของเราถูกรถชนเสียชีวิตเมื่อวานนี้ คนขับรถบอก ว่าเธอวิ่งตัดหน้ารถเขา แล้วฝนก็ตกหนักถนนลื่นเขาก็เลยเบรกไม่อยู่ ศพตกลงไปในคลองข้างทาง พวกชาวบ้านช่วยกันงมหาอยู่ทั้งคืนกว่าจะเจอศพ ตอนนี้ศพของเพื่อนเราอยู่ที่โรงพยาบาล” ครูแอนพูดต่อเสียงเศร้าๆ เสียงนักเรียนทั้งห้องดังฮือฮาขึ้น แต่มีอยู่ร่างหนึ่งที่นั่งนิ่งเหมือนหิน

                                      “ จะ จะ เป็นไปได้ยังไง ก็...ก็...” ซีร่าตัวสั่น มือเย็นเฉียบ หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา เธอหันไปมองหน้าเอมที่นั่งอยู่ข้างๆทันทีแต่ก็ต้องใจหายวาบ เก้าอี้ที่เอมนั่งกลับกลายเป็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่าไม่มีสมุดไม่มีแม้แต่กระเป๋าของเอมอย่างที่ควรจะมี ซีร่ารู้สึกว่าโลกหมุนวิ้วๆอยู่ใต้ฝ่าเท้าเหมือนจะเป็นลม ทันใดนั้นเองห้องเรียนทั้งห้องก็เงียบสนิทเมื่อใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา “ขะ...ขอ..อนุญา...อนุญาติเข้าห้องค่ะ” เสียงแหบพร่าของเนยที่ทุกคนคุ้นเคยนี่เอง “เข้ามาได้จ๊ะเนย” ครูแอนพูดอย่างเมตตาและพยักหน้าไห้เข้ามาในห้องได้  ร่างสุดสยองนั้นค่อยๆเดินเข้ามาไนห้องคอของเธอเอียงผิดรูปผิดร่างไปนิดหน่อยแต่เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะรู้และพยายามกลบเกลื่อนโดยใช้ผ้าพันคอพันไว้แต่มันก็ยังสังเกตเห็นได้โดยไม่ยากนักเนยตรงเข้าไปยังที่นั่งของเธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้นก็ยิ้มไห้ซีร่าทีกำลังกลัวจนตัวแข็งตาเบิกโพลง เธอไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเสียงที่แหบพร่าของเนยนั้นพูดว่าอะไร “มะ เมื่อ วาน สนุกมากเลย เย็นนี้ ระ เราไปเล่นกัน อะ อีนะ” เนยพูดแล้วยิ้มกว้างขึ้นอีกจนริมฝีปากฉีกปริขึ้นไปอีกจนเป็นแผลกว้างจนเห็นเส้นเลือดเต้นตุบๆอยู่แต่กลับไม่มีเลือดไหลออกมาสักหยดเดียว