กลิ่นจำปา

"แม่หญิงจำปา" สตรีรูปงาม ลูกสาวพ่อค้าฝิ่่นและเจ้าของโรงฝิ่นที่ใหญ่และร่ำรวยที่สุดในพระนคร ในช่วงปลายรัชกาลที่ ๑  

*ใบหน้านางผ่องผาด  ปานกลีบปทุม

   ยามเยื้องย่างเล่า  ดุจหงส์

   วาจาไพเราะ  ดังเสียงระฆังแก้ว

   ดวงใจรัก  มั่นคง

"ขุนเพียง" ทหารหนุ่มผู้มั่นคงในรักแรกพบ บุตรชายของ พระยายมราชอินทราเทพบดีบริรักษ์โลกากร กับ คุณหญิงละออง ภรรยาเอก โดยนางที่ครองหัวใจทหารหนุ่มผู้นี้คือ "พี่จำปา" แม่หญิงที่มีอายุมากกว่าเขาถึง ๗ ปี และนางยังเป็นบุตรสาวของพ่อค้าฝิ่นที่เป็นอริกับบิดาของเขา 

*เพียงแรกสบตา จำปากลิ่น

  ให้ถวิลครวญหา ไม่วาย

  แม้นต้องปืนป่าย หนามหนา

  เพื่อครองคู่จำปา  จะไป

"อ้ายอีสองคนข้างล่าง มึงจงหยุดอยู่ตรงนั้น" เสียงทรงอำนาจแผดดัง "หากมึงสองคนคิดจักขัดคำกูด้วยการอยู่กินกันเป็นผัวเมียให้กูได้อับอาย กูก็ขอให้คำพูดกูจงเป็นดังคำสาปติดตัวมึงทั้งคู่" พื้นกระดานไม้สักดังลั่นด้วยไม้เท้าที่กระแทกลงอย่างแรงฺ " ขอให้มึงทั้งสองจงพลัดพรากจากถิ่นเกิด ญาติโกก็อย่าได้พบได้พึ่งพิงหรืออาศัยใบบุญเขา เว้นเสียแต่ว่าสายเลือดของพวกมึงจะเป็นอภิชาติบุตรบรรลุอรหันต์ จึงสามารถพามึงทั้งคู่คืนแผ่นดินเกิดได้นั่นแล" 

หญิงสาวยืนนิ่ง น้ำตาคลอแต่ไม่ไหลอาบแก้มด้วยกลั้นเอาไว้ได้ แต่หากบุรุษร่างกำยำที่ยืนอยู่ข้างๆกลับร้องไห้โฮใหญ่อย่างไม่อายต่อสายตาบ่าวไพร่ที่จับจ้องมาที่คนทั้งสองเป็นตาเดียว