ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของลูกฉัน

บทนำ

                เสียงเพลงที่ดังก้องอยู่ภายในห้องที่มองไปทางไหนก็มีแต่นักท่องราตรีที่บางคนอยู่ในสภาพไม่น่ามองเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าคนเหล่านั้นจะไม่ได้สนใจในสภาพของตนเองมากนัก เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายทำให้หลายคนทำอะไรๆ ได้อย่างที่ตนเองไม่เคยทำมาก่อน เช่นเดียวกับเธอ เกวิตา ธีระวัฒนศักดิ์ หญิงสาววัย 32 ปี ที่ยังโสดสนิท จนคนรอบข้างล้วนแต่อยากจะเห็นหน้าชายผู้ที่จะมาเป็นแฟนเธอกันทั้งนั้น แต่หญิงสาวผู้ที่มีความสวยแปลกผู้นี้เธอกลับหาได้ใส่ใจกับคำพูดและความต้องการของคนรอบข้างสักนิด เพราะในความคิดของเธอแล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะต้องมีแฟนหรือมีสามี และผู้หญิงทุกคนก็ไม่จำเป็นต้องมีสามี เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นคงวุ่นวายอลหม่าน เพราะจากสถิติประชากรชายกับหญิงเมื่อเทียบกันแล้วประชากรหญิง 8 คนต่อประชากรชาย 1คน แค่คิดภาพตามเธอก็ปวดหัวแล้วดังนั้นเธอขอผ่านดีกว่า แต่การถูกตั้งคำถามบ่อยๆ เรื่องการมีครอบครัวมันก็ทำให้เธอเริ่มความคิดอยากจะมีขึ้นมาบ้าง ครอบครัวที่มีเธอกับลูก ใช่! เธอพูดไม่ผิด เพราะตอนนี้เธอต้องการมีลูกจริงๆ ลูกที่หน้าตาน่ารัก ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตามขอแค่เป็นลูกของเธอเธอก็รักทั้งนั้นแหละ แต่ลูกจะมาก่อนพ่อได้ยังไงล่ะ นั่นแหละคือเรื่องที่หญิงสาวต้องหาทางออก จะให้เธอรับบริจาคสเปิร์มน่ะหรอ ไม่มีทาง! อย่างน้อยเธอก็ขอเห็นหน้าคาดตาคนที่จะมาเป็นพ่อของลูกเธอหน่อยเถอะว่าจะหน้าตาเป็นยังไง สูงหรือต่ำ ดำหรือขาว มีเพื่อนคนหนึ่งบอกกับเธอว่า ‘ถ้าแกอยากได้พ่อพันธุ์ดีๆ มันต้องฝรั่งว่ะ!’  เพราะคำพูดของเพื่อนแท้ๆ ที่ทำให้เธอต้องมาที่นี่ในวันนี้

                จุดที่เกวิตานั่งเป็นมุมที่ลึกที่สุดและเป็นมุมที่สามารถมองเห็นรอบๆ ได้ชัดที่สุด เครื่องดื่มสีสันสดใสแต่ฤทธิ์ไม่ได้สดใสเหมือนสีสันที่อยู่ในมือของเธอนั้นเป็นแก้วที่ 2 แล้วตั้งแต่หญิงสาวก้าวเข้ามาในผับแห่งนี้ แม้ว่าจะไม่ใช่คนที่ดื่มเครื่องดื่มประเภทนี้เก่งนัก แต่ก็ใช่ว่าเธอจะคออ่อนซะเมื่อไหร่ล่ะ ว่าแล้วก็จัดการประดกน้ำสีสดใสที่ยังไม่พร่องเลยเพราะคนถือมัวแต่มองหาเป้าหมายลงคอทีเดียวหมด จากนั้นก็ยกแก้วเปล่าที่อยู่ในมือให้พนักงานหนุ่มพร้อมดีดนิ้วชี้ขึ้นเป็นสัญลักษณ์ว่าขอเพิ่มอีกหนึ่งแก้ว  ระหว่างที่รอเครื่องดื่มที่สั่งเพิ่มไปเกวิตาก็ยังคงดำเนินการหาเป้าหมายที่จะมาเป็นพ่อพันธุ์ต่อไป ผับที่หญิงสาวเลือกนั้นเป็นผับที่อยู่ในใจกลางกรุงเทพฯที่เธอคัดสรรมาเป็นอย่างดีแล้วว่าสถานที่แห่งนี้แหละที่เป็นที่ชื่นชอบของนักท่องราตรีชาวต่างชาติ และก็เป็นอย่างที่เธอศึกษามาจริงๆ เพราะถ้าไม่รวมเธอกับพนักงานแล้วในผับแห่งนี้ที่เธอมองดูแล้วน่าจะเป็นคนไทยก็มีไม่ถึงสิบคนเลย

                “ไม่เห็นมีใครเข้าตาเลย” เกวิตาบ่นกับตัวเองเบาๆ                          

                “รับอะไรเพิ่มรึเปล่าครับ” บริกรหนุ่มสอบถามเพิ่มเติม เนื่องจากเห็นว่าหญิงสาวเจ้าของเครื่องดื่มที่เขาพึ่งจะวางแก้วลงทำปากคล้ายกับพูดอะไรบางอย่างแต่เนื่องจากเสียงเพลงที่ค่อนข้างดังทำให้เขาได้ยินไม่ชัด

                “เอ่อ.. ไม่มีอะไรค่ะ” เกวิตายิ้มบางๆ พร้อมกับตอบกลับไป

                “นั่งมา 2 ชั่วโมงแล้วนะ ไม่เห็นมีใครน่าสนใจเลย ถ้าอีกชั่วโมงยังไม่โผล่มาล่ะก็ ฉันจะถือว่าพ่อของลูกฉันไม่ได้อยู่ที่นี่!” หญิงสาวบ่นอย่างไม่สบอารมณ์

                พอพูดจบก็เอนหลังพิงกับโซฟาหนังสีแดงสดทิ้งศีรษะไปข้างหลังตามแนวลาดของพนักพิงเพื่อคลายความเมื่อยล้าที่ต้องนั่งชะเง้อคอคอยมองหาเป้าหมายตั้งแต่มาถึงที่นี่เธอยังไม่เจอใครที่เข้าตาเลยสักคน

                “มาสักทีสิ” หญิงสาวพูดพร้อมกับผงกศีรษะขึ้นมา

                แม่เจ้าโว้ยยยย! เกวิตาอุทานในใจ รอยขาดของกางเกงยีนส์สีซีดตรงต้นขาแกร่งตามแบบสมัยนิยมที่แม้จะมองไม่เห็นเนื้อผิวใต้ผ้านั้นแต่กลับทำให้หญิงสาวรู้สึกใจเต้นอย่างประหลาด หญิงสาวไล่สายตาขึ้นไปอีกแค่นิดเดียวก็ยิ่งทำให้หัวใจเธอเต้นรัวหนักเข้าไปอีกกับขาแกร่งที่แยกออกจากกันในท่านั่งที่สบาย ทำไมหนอ อยู่ในที่สลัวๆ ออกจะมืดแท้ๆ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กำลังหลับใหลอยู่ในนั้น  ไม่ๆๆ เธอต้องไม่มอง หญิงสาวรีบปิดเปลือกตาลงอย่างรวดเร็ว แต่ถ้าไม่มองแล้วเธอจะเช็คของได้ยังไงล่ะ ไม่ได้! ซื้อของยังต้องเลือกเลย นี่เธอกำลังหาพ่อของลูกนะ มันก็ต้องเช็คสิ เปลือกตาที่ปิดสนิทก่อนหน้านี้ค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ ทีละข้างราวกับกลัวว่าถ้าเธอลืมตาขึ้นมามองทีเดียวเธออาจจะต้องช็อคตายได้ เมื่อดวงตากลมโตทั้งสองข้างเปิดเต็มที่ ใช่!  มันตุง! หญิงสาวเผลอเลียริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าตัวเองจมอยู่กับส่วนนั้นนานแค่ไหน เพราะระฆังที่มาช่วยเคาะเตือนให้เธอได้สติกลับมาก็คือนักท่องราตรีที่เดินตัดหน้าเธอไปนั่นเอง เกวิตาส่ายหน้ารัวเพื่อไหล่ความคิดที่เริ่มจะตะเหลิดไปไกลให้กลับมาที่เป้าหมายเพื่อดำเนินการสำรวจของต่อ ใต้เสื้อสีเทาเข้มตัวนั้นจะน่าสัมผัสแค่ไหนหนอ แนวคางที่กระจายไปด้วยเส้นขนที่เจ้าของน่าจะดูแลมันอย่างดีแต่คล้ายว่าวันนี้จะลืมจึงทำให้คนมองรู้สึกขนลุกซู่กับเคราอันน่าลูบไล้ ริมฝีปากหนารูปกระจับนั้นจะร้ายกาจเพียงใดหนอ เธอคิดอย่างเพลิดเพลินในการสำรวจของครั้งนี้ จนกระทั่งไล้สายตาขึ้นไปจนสุดก็เจอเข้ากับสายตาที่ทำให้เธอถึงกลับนิ่งคล้ายกับถูกสาปไปชั่วขณะ แม่เจ้าโว้ย! หญิงสาวอุทานในใจเป็นครั้งที่สอง ผู้ชายอะไรทำไมถึงได้มีสายตาที่เซ็กซี่ร้ายกาจถึงเพียงนี้ โป๊ะ!!! ราวกับถูกเคาะกะโหลกอย่างแรงเหมือนคนที่ถูกจับได้คาหนังคาเขาว่ากำลังขโมยของ สายตาที่หันมองมาที่เธออย่างรวดเร็วนั้นทำให้เกวิตาหลับไม่ทัน ตอนมองแบบที่ไม่ได้ประสานสายตากันว่าเซ็กซี่แล้วยิ่งพอได้สบสายตากันจังๆ แบบนี้แล้วทำให้เธอรู้สึกว่าริมฝีปากแห้งผากราวกับเดินหลงทางในทะเลทรายหลายชั่วโมง หญิงสาวเผลอเลียริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งแรก เพราะของที่เธอกำลังสำรวจอยู่รู้ตัวและกำลังมองมาที่เธออย่างสนใจ ไม่ใช่แค่นั้น เพราะแม้จะรู้สึกคล้ายกับตกอยู่ในมนต์สะกดแต่ก็พอจะเห็นมุมปากข้างหนึ่งที่ยกขึ้นนิดๆ แม้จะถูกแก้วเครื่องดื่มดีกรีแรงบังเกือบมิดแต่เธอมั่นใจว่าเธอเห็นมันจริงๆ แต่แล้วอยู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกราวกับว่ากำลังโดนแย่งขนมหวานอันแสนอร่อยโดยคนแปลกหน้า เมื่อหญิงสาวในชุดสีดำรัดรูปที่อวดทั้งโนมเนื้อข้างบนและข้างล่างก็แทบจะไม่ได้ปิดเลยด้วยซ้ำเดินเข้ามานั่งลงบนที่วางแขนของโซฟาที่ของของเธอนั่งอยู่ แม้จะยังไม่รู้จักพูดคุยแต่เกวิตาถือว่าเธอเห็นก่อนดังนั้นก็ต้องเป็นของของเธอ! แต่สิ่งที่แม่สาวชุดดำคนนั้นทำอยู่ในตอนนี้ไม่น่าจะเรียกได้ว่านั่งแล้วเพราะเจ้าหล่อนกำลังพยายามสไลด์ตัวเองลงไปนั่งเกยบนตักของเขาแทน

                “ไม่ได้นะ!” ไม่พูดเปล่า เพราะตอนนี้เรียวขาที่กำลังก้าวเดินไปยังของของเธออย่างรวดเร็ว เพราะอารมณ์หวงของที่เกิดขึ้นปัจจุบันทันด่วนทำให้หญิงสาวลืมตัว

****************************************************************************************************************

ติได้นะคะ ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจหน่อยเด้อพี่น้อง ^_^

เรื่องนี้ตู่จะทำเป็นอีบุ๊กนะคะ แต่ทำตอนไหนไม่รู้เพราะยังเขียนไม่จบ แต่จะพยายามลงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะลงได้ค่ะ

ติดตามเค้าหน่อยน้าาา ที่  Facebook : ศิริรตา นักหัดเขียน