[MarkBam] GotLove ส่งรักมัดใจคุณชายจอมยุ่ง

Got love 

.

.

.

#Markbam

.

.

.

แบมแบม : หนุ่มน้อยที่พึ่งแยกตัวจากครอบครัวออกมาอยู่หอพัก ( นิสัยร่าเริง ตรงไปตรงมา น่ารักแบบไม่รู้ตัว แก้มพองๆของเขาทำให้เขาดูน่ารักอยู่ตลอดเวลา นี่ยังไม่รวมถึงปากเยลลี่ที่น่าจุ้บนั่นด้วยนะ)

.

.

.

มาร์ค : ลูกชายคนเดียวของบริษัทใหญ่  T กรุ้ป (นิสัยเงียบๆ แต่ร่าเริงกับคนที่รู้สึกว่าไว้ใจได้ ร่างโปร่งสูงประดุจนายแบบหลุดออกมาจากนิตยสาร ยิ้มของเขาฆ่าคนได้เลยล่ะ ) 

.

.

.

บทนำ

.

.

" Please...don't see ... Just the bo..."

เพลงเบาๆถูกเปิดกล่อม...

ที่ๆผมอยู่คือร้านกาแฟที่เงียบสงบ ..

ท่ามกลางความวุ่นวาย หรือแม้แต่การเอาชีวิตรอด ... 

ที่นี่ช่วยผมให้หนีจากปัญหามากมาย 

ถึงแม้จะแค่ชั่วครู่ก็ตาม 

ผมชอบกลิ่นหอมๆของมัน ... 

แม้ว่าผมจะดื่มไม่ได้ก็ตาม (มันขมอ่ะ????)

หลายเดือนก่อน ผมเจอแมวตัวหนึ่งระหว่างทางไปมหาลัย... 

มันดูหิวมากเลยนะ

ผมมองมันแล้วคิดถึงเรื่องในอดีต

ราวกับผมเห็นตัวเองเลยล่ะ...

ผมอุ้มมันที่ดูจะเชื่องเกินแมวจรจัดไปด้วย 

และแวะซื้ออาหารแมวสำเร็จรูปให้ 

จากนั้นก็พามันกลับไปที่กำแพงอิฐที่เดิม 

รอบๆมีต้นไม้เยอะพอควร 

.

.

หลังจากนั้นมา มันก็จะยืนรอผมที่นั่นทุกวัน

.

.

" ชาเย็นปั่นค่ะคุณลูกค้า " 

หญิงสาวในชุดทำงานบอกเสียงแผ่ว พร้อมกับวางแก้วน้ำไว้ด้านหน้า 

" ขอบคุณครับ " 

ผมยิ้มรับ เธอเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน จากนั้นเธอก็เดินห่างออกไป 

.

.

ผมจ้องแก้วน้ำชาเย็นด้านหน้าอย่างเหม่อลอย 

แล้วยกมันขึ้นดื่มอย่างใจเย็น 

.

.

แต่ว่ากลิ่นมันต่างออกไปจากที่เคยดื่มจนผมเองยังตกใจ 

.

.

พนักงานอาจจะเสริฟผิด...

"เอ่อพี่ครับ....."

ดวงตาของผมเบิกกว้างด้วยความตกใจ 

เมื่อรอบๆกลายเป็นสีดำสนิท.. 

.

.

" ขอบคุณที่ช่วยเรานะพ่อหนุ่ม " 

.

.

เสียงทุ้มๆดังก้อง ราวกับว่าถูกเอ่ยออกมาในหัวของผม

.

.

"ที่นี่ที่ไหนกัน..."

.

.

" ชั่งมันเถอะ...หลังจากนี้..เราจะให้พรแก่ท่าน "

.

.

อย่าตลกน่า...ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ

.

.

" เรารู้ว่าเจ้าต้องการอะไร...เจ้าน่ะ ..ตามหารักแท้อยู่มิใช่รึ...เราจะไม่ให้พรข้อนั้นหรอกนะ เพราะเดี๋ยวเจ้าก็พบแล้ว "

.

เสียงยังดังอยู่ในหัวโดยที่ไม่ถามสุขภาพผมซักคำ 

.

.

.

"ข้าจะช่วยให้อุปสรรคในความรักของเจ้าหายไปแล้วกันนะ ..." 

.

.

.

(กริ๊ง... )

เสียงเบาๆของกระดิ่งประตูดังขึ้น 

.

.

ผมลืมตาแล้วพบว่าตัวเองนั่งมองแก้วชาเย็นปั่นโดยที่ยังไม่ได้แตะมันเลย 

.

.

บ้ารึไง...ผมดื่มมันไปแล้วนี่ ... 

.

.

"นี่มันเรื่องบ้าชัดๆ.." 

.

.

"โอ๊ยยย ..ข้างนอกนี่มันนรกชัดๆ ร้อนหมดไปแล้ว"

เสียงของลูกค้าคนใหม่โวยวายจนผมหันไปมอง 

ร่างสูงโปร่งกระพือเสื้อไล่ความร้อนอย่างหงุดหงิด ..

.

.

ผมมองเขานิ่งๆอย่างสนใจ 

.

.

ใบหน้าไม่สิ...ทุกอย่างของเขามันดูจะดึงดูดสายตาของผมไปหมด 

.

.

"มาร์ค...เอ๊ะ ?? มาร์ค?? ทำไมผมถึงพูดคำนี้เนี่ย?????"

ลูบปากตัวเองด้วยความตกใจ 

.

.

"คุณเรียกผม...หรอ...."

คนที่ผมแอบจ้องหันมามองผมทันที 

เขาตาค้างไปเลยล่ะ 

ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ ...

.

.

เสื้อที่ผมใส่มันดูเหมือนจะตัวใหญ่เกินไปแล้วนะ ... 

.

.

เอ๊ะ??? เก้าอี้มันไม่สูงไปหน่อยหรอ 

ทั้งรองเท้า ...กางเกง ??

.

.

" ไม่สิ...น้องรู้ชื่อพี่ได้ยังไงครับ .."

.

.

อะไรกันเนี่ย!!??

ทำไมตัวผมมันถึงเหลือเท่านี้ล่ะ!??

.

.

คงเป็นเด็กมอต้น..ไม่สิ นี่มันเท่าเด็กประฐมเลยนี่นา 

.

.

ผมอยู่ ปี1 แล้วนะ นี่มันไม่ตลกเลย 

ผมไม่ได้ขอพรแบบนี้ซักหน่อย!!! 

.

.

"ว่าไงครับ ....?? ( น่ารักจัง เด็กคนนี้ )"

มาร์คแอบยิ้มในใจ 

เหมือนว่าเขาจะหลงรักเข้าแล้วล่ะ 

แต่เดี๋ยวก่อนมาร์ค คนด้านหน้านี่อย่างกับเด็กประถมเลยนะ

.

.

"ม่ะ...ไม่ๆๆๆๆ... ผม..ผมแค่...ผมแค่ท่องการบ้านอยู่น่ะฮะ " 

.

.

แถจนสีข้างถลอกหมดแล้ว แบมเอ๊ย .. 

.

.

" แล้วไปเอาชุดใครมาใส่ล่ะเนี่ย  ตัวอย่างใหญ่ แล้วมากับใครครับ "

.

.

"เอ่อ...ผ....ผม...ผม.....???????? "

พี่คนนี้น่ากลัวจังครับม๊า ช่วยแบมด้วยย 

.

.

" ตังพอจ่ายมั้ยเนี่ย เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง " 

 คือพี่มึงไม่ต้องห่วงผมขนาดนั้นก็ด๊ายยย !!

.

.

" เอ้อ !? กลัวพี่หรอ ฮ่ะๆ ...พี่ขอโทษนะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ ..." 

เขายิ้มแห้งๆ ตอนนี้ผมคงทำหน้าเหมือนเด็กจะร้องไห้แล้วล่ะ... 

"ผ...ผม...ผมชื่อแบมแบมครับ "

.

.

" จริงสิ..ลืมแนะนำไปเลย ... พี่ชื่อมาร์คนะครับ " 

.

.

.

" ม่..มาร์ค "

"เรียกพี่มาร์คสิ พี่แก่กว่านายนะ"

ดูจากหน้าผมก็ไม่ได้เด็กกว่าคุณขนาดนั้นหรอกครับ แต่ว่าสภาพตอนนี้มันก็ 

.

.

.

"ค...ครับ....พี่มาร์ค"