คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The last night++ กลัว...
2
ฉันก้มเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษให้หัวหน้าที่แสนใจดี ‘ชเว ซูยอง’และท่านประธานเจ้าระเบียบ ‘ควอน ยูริ’ ก่อนจะนั่งประจำที่ของตัวเอง พลางหัวสมองก็ยังคงคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
‘ฮื่มๆ’
เสียงกระแอมจากประธานควอนดังขึ้น ฉันรีบหันไปมองและก็สบตากับสายตาอำมหิตของเธอที่ส่งมา เธอคงอยากให้ฉันมีสมาธิกับการประชุมมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ฉันคงทำไม่ได้
‘แปะๆ’
“วันนี้จบการประชุมเพียงเท่านี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”ประธานควอนพูดปิดการประชุมก่อนจะเหลือบมองทางฉัน “เดี๊ยวค่ะคุณแทยอน ดิฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณกรุณาไปพบฉันที่ห้องด้วยนะคะ”
“ค่ะ”ฉันก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับเธอ รอจนเธอเดินผ่านไปแล้วฉันถึงค่อยเดินตามมาอย่างเงียบๆ
“วันนี้คุณดูเหม่อจังเลยนะคะ”
“…”
“ดิฉันทราบดีว่าคุณอาจจะมีปัญหา หรืออะไรบางอย่างก็แล้วแต่ คุณควรจะต้องแยกแยะให้ถูกนะคะว่าอะไรเป็นอะไร”
“….”
“หวังว่าคุณจะเข้าใจนะคะ ถ้ามีเรื่องอะไรให้ฉันช่วยหรือเดือดร้อนอะไรก็บอกฉันได้นะคะ”ถึงแม้เธอจะเคร่งครัด เจ้าระเบียบยังไง เธอก็ยังเป็นเจ้านายที่ห่วงใยลูกน้องจริงๆ
“ค่ะๆ ดิฉันทราบดีค่ะ” แทยอนตอบแบบตะกุกตะกัก เธออยากจะพูด อยากจะบอกกับทุกคนแทบตาย อยากจะตะโกนออกไปให้คนทั่วโลกรู้ด้วยซ้ำ ถ้าหากว่าทำแล้วเรื่องทั้งหมดจะเป็นแค่ฝัน เรื่องทั้งหมดจะหายไปจากความคิดทั้งหมด และทุกคนจะไม่หาว่าเธอบ้า..
ประธาน ควอนเปิดประตูเข้าไป เผยให้เห็นชายหนุ่มรูปร่างกำยำ ผิวพรรณขาวซีด เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงยืนหันหลังให้ประตูอยู่
“ขอโทษที่ทำให้ท่านรอนานนะคะ ฉันพาเธอมาแล้วค่ะ” สิ้นเสียงของประธานเจ้าระเบียบ ชายหนุ่มหันตัวช้าๆแบบในหนัง ทันทีที่แทยอนเห็นใบหน้านั้นความสั่นสะท้านก็เข้ามาเยือน
‘ฉันอยากจะตายไปตอนนี้เลยซะจริงๆ’แทยอนได้แต่คิดกับตัวเองแบบนั้น “จากนี้ไปเธอคือเลขาคนใหม่ของประธานเจ้าของเครือJ ท่านประทาน ‘จาง อูยอง’”
แทยอนเธอกำลังฝันแน่ๆ เธอกำลังฝันร้ายแล้วเดี๊ยวก็ตื่น...
“คิม แทยอน ฉันบอกให้เธอทำความเคารพท่านประธาน!”
“เอ่อะ เอ่อขอโทษ ขอโทษค่ะ”แทยอนได้แต่ก้มหัวงกๆเป็นเชิงขอโทษ ฉันไม่ได้ฝันไปจริงๆใช่ไหม ทำไม ทำไมๆๆ
“หึๆ ไม่เป็นไรๆฉันไม่ถือโทษโกรธเธอหรอก เธอน่ะเครียดเกินไปน่า” อูยองหันไปพูดอย่างเป็นมิตรกับยูริ ในขณะที่เค้าส่งสายตาอำมหิตมาให้แทยอนเช่นกัน!
“นิดหน่อยค่ะท่านประธาน ฉันต้องขอโทษแทนเธอด้วยจริงๆนะคะ”
“ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่เป็นไร เอาเถอะๆแล้วไหนล่ะห้องทำงานของฉันน่ะ”
“ขออนุญาตค่ะ ท่านประทานมีโทรศัพท์จากบริษัทบลา บลา บลา ค่ะ ท่านประธานสะดวกไหมคะ”พนักงานสาวแง้มประตูมาขัดจังหวะของพวกเรา พอเธอพูดจบก็หันมาส่งสายตาหวานให้อูยองทันที
‘เย็นนี้เธอคือมื้อค่ำของฉัน’
แทยอนรีบหันไปมองอูยองทันที ทั้งที่เค้าไม่ได้พูดอะไรออกมาแล้วทำไมเธอถึงได้ยินความคิดเค้าล่ะ?ที่สำคัญมันชัดมากจนแทบไม่น่าเชื่อ..
“เธอ..เธอมีอะไรรึเปล่าน่ะ”อูยองหันหน้ามาถามด้วยความสงสัย เค้าคงจะไม่รู้ความคิดฉันหรอกใช่ไหม?
“ปะ เปล่าค่ะ( . .)”ฉันกอดซองเอกกระสารให้แนบกับตัวมากขึ้นเพื่อลดความกลัวลงแล้วก้มหน้าหลีกเลี่ยงที่จะสบตาอูยอง
“อืมงั้นก็แล้วไป”เขาพูดแล้วจึงหันไปให้ความสนใจกับยูริต่อ
“ไม่เป็นไรเธอไปเถอะ เดี๊ยวเรื่องนั้นฉันให้เด็กคนนี้จัดการแทนเธอได้ ฉันมั่นใจว่าเธอเลือกคนที่มาดูแลฉันเป็นคนฉลาดเธอถึงไว้ใจเด็กคนนี้”
“งั้นดิฉันต้องขอโทษจริงๆนะคะท่านประธาน”ยูริหันมาโค้งให้ท่านประธานก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินจากไป..
“ไง ยัยตัวดี”ฉันเงยหน้าเผชิญหน้ากับอูยองอีกครั้ง แล้วเดินนำไปที่ประตูเงียบๆ
“เธอคิดอยู่สินะว่าฉันกำลังจะทำอะไรเธอ” ฉันหยุดอยู่กับที่แล้วยืนคิดอะไรนิดหน่อยเพื่อทดสอบว่าเค้าได้ยินสิ่งที่ฉันกำลังนึกอยู่รึเปล่า
“เธอคงอยากจะรู้ความสามารถที่ฉันมีรวมถึงเพราะอะไรฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่สินะ”
“อย่าทำเป็นทึ่งไป เธอกำลังไม่แน่ใจอยู่ใช่ไหมล่ะ?”
“ฉันบอกเลยว่ามันถูก ใช่ฉันได้ยินทุกความคิดของเธอนั่นแหละ!”
ฉันก้มหน้าลงอีกครั้ง พยักหน้าทำความเข้าใจในสิ่งที่อูยองพูด ก่อนจะก้าวขาเดินอีกครั้งเพื่อสร้างความมั่นใจและไตร่ตรองว่าฉันไม่ควรคิดอะไรพร่ำเพรื่ออีก
“ดิฉันจะแนะนำห้องทำงานและสถานที่ต่างๆให้ท่านประธานเองค่ะ เชิญค่ะ”ฉันหยุดให้อูยองเดินนำหน้าไปก่อน และตั้งสติให้ได้มากที่สุด ฉันจะต้องไม่กลัว
ฉันเดินเลี่ยงไปตามทางที่คนเยอะๆมันทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยกว่าการที่จะเดินกันตามทางเปลี่ยวๆกับเค้าสองคน ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าหมอนี่จะเล่นอะไรแผลงๆขึ้นมาอีกรึเปล่า ฉันเดินแนะนำมาเรื่อยๆจนทั่วตึกพลางหัวสมองก็คิดถึงสิ่งที่ได้ยินไปด้วย
‘แปลกจังทำไมเราได้ยินอะไรทั้งๆที่เค้าไม่ได้พูดเนี่ยนะ’
.
.
.
“กลับมาแล้วค่ะพ่อ”ฉันตะโกนบอกพ่อที่ทำอาหารอยู่ในครัวด้วยเสียงเริงร่า แม้ตอนเช้าจะเริ่มไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็โล่งใจที่ฉันเอาชีวิตรอดมาถึงตอนนี้ได้ ฮู่ว...
“พอดีเลยลูกมาๆพ่อทำสลัดพอดีเลยมากินสิลูกวันนี้พ่อลองสูตรใหม่น้ำสลัดใสกว่าเดิม”
“ค่า”ฉันขานรับพ่อแล้วรีบวิ่งไปล้างมือก่อนจะกลับมากินอาหารแบบเด็กๆ
นี่มันก็มืดแล้วนะ..
ฉันนั่งมองนาฬิกา ห้าทุ่มห้าสิบนาทีฮ้าวง่วงจังนอนได้แล้วนะแทยอยเอ๊ยเดี๊ยวจะตื่นไม่ทันพรุ่งนี้ ไม่รู้ว่าฉันเป็นคนบ้างานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่แต่รู้อีกทีบางทีมันก็....อาจจะเป็นเพราะฉันคงไม่อยากจะนอน เพราะถ้าฉันนอนวันต่อไปฉันจะเจออะไรแบบนั้นอีกรึเปล่า ฉันจะยังอยู่ที่บ้านเหมือนเดิมรึเปล่า ตื่นมาแล้วเสื้อผ้าทุกชิ้นมันจะอยู่ครบบนตัวฉันใช่ไหมคิดได้ดังนั้นแทยอนก็เดินไปล็อกประตู หน้าต่างอย่างแน่นหนาลากโซฟามาปิดทางเข้าออกเป็นอย่างดี
คงจะวางใจได้...ล่ะมั้ง
Wooyoung’s Part
ผมเดินเข้ามาในผับแล้วกวาดสายตาสอดส่องมองหาพนักงานสาวสวยคนนั้น เพราะคืนนี้เธอจะได้รับเกียรติเป็นอาหารค่ำของผมนั่นเอง
ผมมองหาเธออยู่นานจนเริ่มลังเลว่าโน้ตที่ผมเขียนสถานที่ให้เธอมาเจอผม เธอได้อ่านมันรึเปล่า แต่ช่างเหอะถ้าเธอไม่ได้อ่านมันก็ไม่เป็นไรเพราะผมก็มีเหยื่อหลายรายมองผมตาเป็นมันอยู่นี่แล้ว
“โอ๊ะขอโทษค่ะ”หญิงสาวคนหนึ่งเซมาชนผม และผมก็ไม่คิดด้วยสิว่ามันบังเอิญไป แน่นอนผมรู้ว่าเธอคิดอะไร:)
“ไม่เป็นไรครับ”ผมตอบกลับไปแบบสุภาพบุรุษแต่แล้วประคองเธอเล็กน้อย แล้วก็ไม่ลืมส่งสายตาหยาดเยิ้มไปให้เธอคนนั้น เพราะผมหิวจะแย่แล้ว!
“เดินระวังๆหน่อยนะครับ”
“ค่ะ สังสัยฉันคงจะเมาน่ะค่ะ”เธอแกล้งแตะขมับขวาเล็กน้อย แล้วพยามจะดันตัวให้ออกห่างพันธนาการของผม แต่ก็เซล้มลงมาในอ้อมแขนอีกครั้ง
“ให้ผมไปส่งที่โต๊ะของคุณดีกว่านะครับJ”ผมพูดก่อนจะประคองตัวเธอแล้วเดินไปช้าๆ
เราเดินมาจนถึงมุมๆหนึ่งก่อนที่เธอจะดันผมให้ชิดกับกำแพงแล้วเริ่มบรรเลงจูบที่เร่าร้อนให้ผมทันทีและผมก็ไม่รอจ้าที่จะมอบจูบนั้นกลับไปให้เธอในขณะที่เรากำลังนัวเนียกันอยู่นั้นสายตาผมก็ไปสะดุดกับสาวคนหนึ่งเข้า เธอมีใบหน้าที่เรียวได้รูป ผิวขาวละเอียด และริมฝีปากแดงที่เข้ากับผิวของเธอได้ดี ผมไม่รอช้าที่จะเสียโอกาสทำความรู้จักกับเธอไป ผมดันผู้หญิงตรงหน้าออกเบาๆก่อนจะรีบแทรกตัวเดินผ่านหมู่คนที่กำลังเต้นอย่างเมามันและวาดลวดลายออกมาเต็มที่อยู่บนฟลอแด๊นซ์
บ้าจริง!แค่นิดเดียวเท่านั้น ผมคลาดกับเธอไปแล้ว ผมไม่ลดละและพยายามเดินหาไปทั่ว อืม...เธอทำให้ผมลืมความหิวไปชั่วขณะ และเลือกที่จะมาเดินตามล่าหาเธอแทน แล้วผมก็เจอ..เธอนั่งไขว่ห้างคนเดียวแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบช้าๆราวกับกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ผมแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วก้าวเดินไปหาเธอด้วยความมั่นใจ
แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผมตกใจไม่น้อยเลยก็คือ พระเจ้าเธอคือ ‘แทยอน’ ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผมยืนขยี้ตาอยู่หลายครั้งว่าผมไม่ได้ตาฝาด แต่มันคือเรื่องจริง ทำไมกันทำไมผมถึงไม่เคยรู้สึกว่าเธอฮอตขนาดนี้เลยนะ
ผมรู้สึกเสียจังหวะนิดหน่อยที่มีชายคนนึงเข้ามาตัดหน้าผมไปก่อน แล้วผมจะกลัวทำไม?ผมน่ะ หล่อ รวย สปอร์ต กทม. อยู่แล้วแค่นี้เทียบไม่ได้กับผมหรอกไอ้อ่อนเอ๊ย
“สวัสดีครับ^_^”
ผมเข้าไปขัดจังหวะอย่างร่าเริง ทั้งสองคนนั้นหันมามองผมแบบขัดใจเหมือนว่าผมมาเ_อกอะไรตอนนี้ แต่บอกแล้วไงว่าผมไม่แคร์ แทยอนดูเปลี่ยนไปมากจริงๆเวลาที่เธอแต่งตัวแบบนี้ ผมไม่น่าปล่อยให้เธอหลุดมือไปตั้งแต่ตอนนั้นเลยจริงๆ
“สวัสดีค่ะ”เธอขานรับแบบกระแทกเสียงใส่ผม ทำไมผมรู้สึกว่าเธอเป็นคนละคนกับเมื่อตอนกลางวันเลยนะ แต่ก็ดีแบบนี้สิผมชอบ
“คุณมาดื่มคนเดียวหรอครับ”ผมถามไปแบบไม่สนใครทั้งสิ้น จนไอ้น่าจืดตอนแรกน่าเสียไปแล้วมันก็เดินหายไปเลย บอกแล้วไอ้อ่อนแกน่ะเทียบกับฉันไม่ได้หรอก
“มีตาก็ใช้ให้เป็นประโยชน์สิคะ”เธอตอกลับมาแบบหัวเสียในความไร้มารยาทของผมและมันก็ทำให้ผมเงิบน่ะสิครับทีตอนกลางวันกลัวจนตัวสั่นอย่างกับอะไรดี มาตอนนี้ดันฮอตเป็นบ้า
“เกรงว่าตาผมจะมองใครไม่ได้นอกจากคุณแล้วสิครับ”
“เสี่ยวว่ะ”เงิบรอบสอง...
“งั้นผมขอนั่งด้วยคนนะครับ”ผมอยากจะรู้จริงๆว่าเธอจะเล่นละครว่าเราไม่รู้จักกันไปได้นานแค่ไหน
“จิ๊”เธอทำเสียง ‘จิ๊’ไม่พอใจใส่ผมแล้วทำท่าจะลุกออกไป ผมไม่ปล่อยเธอไปแบบนี้แน่
ผมลุกขึ้นรีบคว้าแขนเล็กๆนั่น แล้วดึงกลับอย่างแรงจนเธอเซมาชนกับอกของผม เราสบตากันชั่วครู่ก่อนที่ผมจะลากเธอออกมาที่มุมตึก แล้วบดขยี้ริมฝีปากเย็นเชียบของผมเข้ากับริมฝีปากของเธอ เธอจูบผมตอบแบบดูดดื่มแล้วค่อยๆไซร้ตามซอกคอทำคิสมาร์คไปหลายจุดจนผมเริ่มจั๊กจี้ และสุดท้าย..
“โอ๊ย.”ทำกัดคอแล้วดูดเลือดผมอ่ะ
ยัยบ้าแวมไพร์อย่างกูไม่มีเลือดนะโว้ย มาทำแบบนี้กับกูทำไมครับT^T
ทอร์ค
พาร์ทนี้เปิดตัวพระเอกของเราแล้วเย่ๆเป็นไงกันบ้างถูกใจไหมเอ่ย?? ตอนแรกไรท์ก็คิดว่าจะแต่งแนวหวานๆใสๆเพราะคู่นี้น่ารักมุ้งมิ้งทั้งคู่ แต่ดันมาเป็นแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้555
ติดตาม+เม้นท์กันด้วยนะคะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น