รักลุ้น

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

รักลุ้น

Cr.รูปภาพ : google

     สวัสดีฉันชื่อ มีน เป็นเด็กปี1 ของมหาวิทยาลัยของรัฐที่หนึ่ง ชีวิตมหาวิทยาลัยของฉันไม่ได้ต่างจากที่คิดเอาไว้มากนัก

     เหงา....

     เป็นคำจำกัดความของความรู้สึกของฉันเวลานี้ แม้ว่าจะเปิดเรียนมาได้หลายเดือนแล้ว แต่ดูเหมือนฉันจะเข้ากะเพื่อนไม่ได้สักเท่าไหร่ เพื่อนจากร.รเดียวกันก็ดันติดอีกคณะ ซึ่งทำให้เวลาไม่ค่อยตรงกันเลย แถมไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนคนนี้สักเท่าไหร่ด้วย ทำให้ชีวิตมหา'ลัยของฉันโคตรเงียบเหงา=_=

     ฉันเดินออกมาจากประตูเล็กด้านข้างของมหา'ลัยอย่างโดดเดี่ยว เตรียมที่จะขึ้นรถเมล์เพื่อเดินทางกลับบ้าน เป็นโชคดีหรือร้ายก็ไม่รู้เพราะบ้านของฉันไม่ห่างจากมหา'ลัยแห่งนี้มาก ทำให้ไม่ต้องอยู่หอเหมือนคนอื่นเขา และนั่นทำให้ฉันตัดเรื่องเพื่อนที่หอหรือรูมเมทไปได้เลย=_=

     ฉันมองรถที่กำลังแล่นอยู่เต็มถนนแต่ไม่ยักกะเห็นรถเมล์สายที่จะต้องนั่งมาสักที หันมองรอบตัวก็เจอเพื่อนร่วมมหา'ลัย ซึ่งฉันไม่รู้จักสักคน แน่ล่ะ จะไปรู้จักได้ไงหมด มีกี่ร้อยกี่พันคนกัน=_=

     ในที่สุดรถเมล์ที่ฉันต้องขึ้นก็มาสักที ฉันกำลังตัดสินใจจะนั่งเก้าอี้เดี่ยว แต่เมื่อขึ้นไปบนรถ เก้าอี้เดี่ยวเต็มแล้ว ฉันจึงได้แต่จำใจนั่งตรงเก้าอี้คู่แทน เมื่อนั่งลงเรียบร้อย ก็พบว่ามีคนมานั่งข้างฉัน เป็นผู้ชายใส่ชุดนักศึกษาเหมือนกัน ฉันไม่ได้ว่าอะไร และไม่ได้สนใจเขาอีก หยิบโทรศัพท์มากดเล่นแทนทันที

     ไม่รู้ว่าเล่นเพลินเวลามานานเท่าไหร่ เงยหน้าอีกทีก็เกือบเลยป้ายที่ต้องลงเสียแล้ว ฉันรีบกระวีกระวาดลุกกดกริ่งทันที

     ในที่สุดก็ถึงที่หมาย ฉันรีบตรงไปยังทางบ้านทันที

     ....นี่อาจเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกัน แม้ว่าจะไม่ได้ทักทายกันสักประโยคก็ตาม.....

     การเดินทางไป-กลับมหาวิทยาลัยของฉันเป็นอะไรที่เป็นปกติเหมือนกับคนอื่นๆทั่วๆไป แต่ที่เริ่มรู้สึกแปลกก็คือ....

     ผู้ชายในชุดนักศึกษาคนเดิมกับที่เคยมานั่งคู่กับฉันรู้สึกจะบังเอิญเจอเขาบ่อยไปนิด เพราะช่วงนี้เช้าเย็นจะต้องเจอเขาแทบทุกวัน แม้ว่าจะไม่ได้ทักทายพูดคุยอะไรกันเลยก็ตาม 

     คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาแอบตามฉันได้หรือเปล่านะ....แต่แบบนี้ก็ออกจะเหมือนโรคจิตนะ ถึงจะไม่ได้คุกคามกันก็เถอะ..

     อาจเพราะฉันหลบมองเหลือบมองผู้ชายคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าฉันบ่อยไปนิดทำให้เขาหลุบตาลงมาและเจอกับสายตาของฉันเข้าพอดี

     เอ่อ....

     หลบตาซิจ๊ะ จะมองเขาอีกทำไมเล่า ฉันรีบก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ทันที เมื่อเห็นป้ายที่ต้องลงก็รีบลุกและไปยังหน้าประตู เพื่อที่จะกดกริ่ง แต่แล้ว 

     กริ๊งงงงงง

     หลักฐานคามือของผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าฉันเมื่อครู่ เพราะมือของเขายังคาอยู่ที่กริ่ง ฉันหันไปเอ่ยขอบคุณเขาจากนั้นก็รีบก้าวลง เพื่อคนข้างล่างจะได้ก้าวขึ้นมาได้

     หลังจากลงมาแล้ว ฉันได้แต่คิดในใจพลางรีบเดิน

     ....หวังว่าจะไม่ใช่โรคจิตนะ....

     ออกจะบ่อยไปจริงๆนั่นแหละเมื่อเช้าฉันก็เจอเขาบนรถเมล์ทั้งๆที่ออกไวกว่าปกติมาก เพราะเมื่อเช้ามีคลาสตั้งแต่6.30 แต่ก็ยังเจอเขา และพบว่าเขานั่งอยู่บนรถก่อนฉันซะอีก แถมเวลานี้เขาก็ยังมานั่งรอรถเมล์อยู่ข้างฉันอีก

     และดูเหมือนฟ้าจะเป็นใจ เหตุเกิดเหมือนวันนั้นอีกแล้ว เก้าอี้ตัวเดียวถูกจับจองหมดเหลือเพียงเก้าอี้คู่และที่ว่างด้านหลังที่เหลือที่ตรงกลางอยู่สองสามที่เพราะทางริมถูกจับจองด้วยคนหมดแล้ว คราวนี้ฉันตัดสินใจนั่งด้านหลังเพราะยังไงก็มีเจ๊ผู้หญิงที่มีของพะรุงพะรังนั่งอยู่ข้างฉัน และไม่ผิดคาดเท่าใด ที่นั่งมีตั้งมากมายไม่ไปนั่งเจาะจงมานั่งข้างฉันซะงั้น ฉันที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะถ้าโวยวาย เกิดเขาบอกว่า เธอเป็นบ้าคิดไปเอง แล้วฉันจะทำยังไงเล่า...

     อาจเพราะฉันตื่นเช้ามากและเพลียมาหลายวันจากการทำรายงานให้เสร็จทันส่งทำให้การโยกของตัวรถทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง และสุดท้ายก็หลับไปจริงๆ

     ตื่นขึ้นมาอีกที ก็รู้สึกว่าหัวของฉันกำลังพิงกับอะไรบางอย่างอยู่และเมื่อรู้สึกตัวพร้อม กลิ่นโคโลญผู้ชายก็ปะทะเข้ากับจมูกเต็มๆ ฉันสะดุ้งกระชากตัวออกทันที และพบว่าที่หัวของฉันพิงเมื่อครู่มันคือซอกคอของผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆนั่นเอง ฉันที่ทำอะไรไม่ถูกในเวลานั้น รีบมองไปยังทางที่กำลังอยู่ทันที ดูเหมือนว่าจะยังไม่ถึง ฉันรีบก้มมองนาฬิกาข้อมือ จากที่ขึ้นรถเวลาน่าจะผ่านไปเป็นเวลา ชั่วโมงกว่า ท่าทางรถวันนี้จะติดน่าดู เมื่อทุกอย่างอยู่ในอะไรที่ปกติ ฉันเหลือบมองเขา และพบว่าเขากำลังกดโทรศัพท์เล่นไม่ได้สนใจฉัน ฉันจึงค่อยลอบเป่าปากอย่างโล่งอก ต่อไปนี้จะทำยังไงดีนะ มันออกจะบังเอิญเจอเขาบ่อยไป แบบนี้มันอันตรายรึเปล่านะ แต่เขาไม่ได้คุกคามนะ ความคิดของฉันตีกันมั่ว สุดท้ายก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงของเขาที่ดังขึ้น

     "ถึงแล้วไม่ลงเหรอ.."ฉันชะงักทำอะไรไม่ถูกไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะส่งเสียงและกล่าวขอบคุณเขา ก่อนจะแทบวิ่งลงมาจากรถเมล์เลยทีเดียว อาจเพราะท่าทางของฉันมันคงตลกเขาเผลอหัวเราะออกมาเล็กๆจนทำให้ฉันต้องหันไปมองเขาอีกรอบ รอยยิ้มนั่นน่ารักเป็นบ้า=///=

     ฉันว่ามันไม่ใช่ความบังเอิญแล้วล่ะเพราะกระทั่งในมหาวิทยาลัย ตอนนี้ฉันยังเจอเขาได้แบบง่ายๆจนงงว่าทำไมเมื่อก่อนไม่เห็นเจอกัน ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว ลองถามเพื่อนในคณะดูว่ามีใครรู้จักเขาไหม ก็ได้ความว่าเขาเป็นรุ่นพี่2ปี ชื่อบาส อยู่คณะเดียวกันกับฉัน แถมเพื่อนคนนี้ยังกระซิบบอกมาด้วยว่าพี่เขาโสด

     ไม่ต้องบอกก็ได้ว่าโสดไม่เห็นอยากรู้สักหน่อย และอีกอย่างที่ฉันถามก็คือ พี่เขานิสัยเป็นอย่างไร สุดท้ายก็ได้ความว่าเป็นคนดี นิสัยดี เรียนเก่ง ใจดี มีอะไรสงสัยก็ให้ไปถาม พี่เขาไม่ได้อยู่ในวงการว๊ากก็เลยใจดี(เป็นงั้นไป) ฉันได้แต่พยักหน้ารับรู้ ก่อนที่จะโดนเพื่อนคนนั้นแซวเล็กน้อย และเรื่องคุยก็เปลี่ยนหัวข้อไปเรื่อยจนกระทั่งเข้าเรียน

     ไม่แปลกใจที่จะเห็นเขาอีกแล้วที่ป้ายรถเมล์ และบนรถเมล์สายเดียวกันกับฉัน ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้เดี่ยว ในขณะที่เขานั่งอยู่ที่เก้าอี้คู่ด้านข้างของฉัน ฉันก้มแกล้งเสมองไปนอกหน้าต่างที่เขานั่งเล็กน้อยก่อนที่จะหันกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถือที่กำลังเปิดหน้าเฟสบุ๊คค้างอยู่ แต่แล้ว

     ตึ๊ง!

     เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น และพบว่ามีจำนวนคน@เฟรนด์เพิ่มมาอีก1คน ฉันกดเข้าไปและพบว่าเป็นผู้ชายที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่เบาะคู่ด้านข้างฉันนั่นเอง ฉันหันมองเขาเล็กน้อยก่อนที่จะปล่อยผ่าน ไม่คิดจะส่องโปรไฟล์เขา หรือตอบรับคำขอของเขากลับไปสนใจสิ่งที่กำลังทำอยู่เมื่อครู่ต่อ

     ตี๊งง

     เสียงแมสเซนเจอร์ดังขึ้น หน้าของผู้ชายคนนั้นพร้อมกับข้อความของเขาปรากฏขึ้นเล็กๆที่บริเวณมุมโทรศัพท์ของฉัน

     'สวัสดีครับ'

     ฉันไม่ได้กดเข้าไป และเหลือบมองเขาอีกครั้ง และก็พบว่าเขากำลังจดจ้องอยู่กับมือถือของเขาอยู่เช่นเดิม ฉันจึงไม่ได้สนใจอีกครั้ง

     'ชื่ออะไร'มาอีกหนึ่งข้อความ ฉันเหลือบตาขึ้นมองเขาอีกครั้ง และพบว่ายังคงเหมือนเดิม

     'ไม่ตอบหน่อยเหรอ...'

     ฉันมองข้อความเล็กๆที่แสดงอยู่คู่กับรูปของเขา ก่อนที่จะมองไปที่ที่ว่างข้างๆตัวเขา และตัดสินใจลุกขึ้น เปลี่ยนที่นั่งไปยังที่นั่งข้างตัวเขาและ

     "สวัสดีค่ะ ชื่อมีนค่ะ ตอบแล้วนะคะ"ฉันพูดขึ้นพร้อมกับตะแคงตัวมองหน้าเขารอคำพูดหรือคำตอบต่อไปจากเขา

     เขาวางโทรศัพท์ลง ก่อนที่จะมองหน้าฉันนิ่งๆ และพูดขึ้นว่า

     "สวัสดีอีกครั้งครับ พี่ชื่อบาส ดีใจที่ยอมตอบนะ"เขาพูดกลับมาค่อนข้างสุภาพ ฉันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นทำนองถามว่าแค่นี้หรือ เมื่อเขาไม่ได้พูดอะไรฉันจึงเบี่ยงตัวนั่งดีๆและทิ้งตัวพิงพนัก ก่อนที่จะสูดลมหายใจเล็กน้อย และถามเขาไปตรงๆว่า

     "พี่ตามฉันหรือเปล่าคะ"

     เขาเลิกคิ้วทำนองแปลกใจก่อนที่จะพยักหน้า

     "แล้วพี่ตามฉันทำไมคะ หรือพี่...."ฉันหรี่ตาทำเหมือนไม่ไว้ใจเขา และสุดท้ายก็ได้ยินเป็นเสียงหัวเราะและสุดท้ายเขาก็พูดขึ้นยิ้มๆ

     "รู้ตัวสักทีซินะ"

     และอาจเพราะคำพูดนั้นทำเอาฉันเผลอถอยกรูดเลยทีเดียว เพราะดูเหมือนเขาจะลืมว่าฉันกำลังไม่ไว้ใจเขาอยู่

     "พี่แอบตามเรา เพราะพี่เห็นว่าเราน่ารักดี พี่ชอบมองเราตั้งแต่ตอนรับน้องแล้ว แต่พี่ไม่ได้เป็นโรคจิตนะ ถึงพฤติกรรมจะเหมือนก็เหอะ พูดแล้วพี่เขินนะ"เขาว่าและเบือนหน้าหนีฉันไปมองนอกหน้าต่างรถ แต่หูของเขากลับแดงจัดจนฉัน เผลอใจเต้นไปกับประโยคนั้นเลยทีเดียว

     "แอบตาม? ชอบมอง? นี่ยังไม่จิตอีกเหรอคะ"ฉันชะโงกหน้าไปมองหน้าเขาที่ซุกอยู่ที่กระจกรถ

     "กะ ก็พี่ไม่รู้จะทำยังไงนี่ ถามใครเขาก็ว่าไม่สนิทกะเรา จะให้พี่จีบผ่านเพื่อน เราก็ดันไม่มีเพื่อน โอ๊ย อายกว่าที่คิดอีกวุ้ย!"เขาสบถออกมาเล็กๆ กลายเป็นฉันบ้างที่เริ่มอาย

     เรานั่งเงียบกันสักพัก ก่อนที่จะเริ่มสังเกตเห็นว่าใกล้ป้ายมี่ต้องลงแล้ว ฉันจึงลุกขึ้น แต่ก่อนที่จะลง ก็ถูกเสียงของเขาดึงไว้ว่า "กลับดีๆ แล้วกลับไปก็รับ@ด้วย ฝันดีนะ"เขาว่าทั้งๆที่ไม่มองหน้าฉันสักนิด เมื่อฟังจบได้ใจความเป็นฉันเองที่แทบจะกระโดดลงจากรถ เสียงหัวใจเต้นแรงมาก มือก็กำชีทในมือแน่นมาก จนมันแทบจะยับคามือของฉันเลยทีเดียว

     จะทำยังไงต่อไปดีเนี้ยยยยยย....

     ฉันได้แต่คร่ำครวญในใจ

     หลังจากกลับมาแล้วฉันก็ตัดสินใจรับ@เขา และเราก็เริ่มคุยกัน จากนั้นก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้น ไป-มาก็ยังมีเขาเป็นเพื่อนร่วมทาง เราเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น 'พี่บาส'เป็นคนตลก แถมยังพูดมาก เมื่อฉันเริ่มไว้ใจคน คนที่รู้จักฉันดี จะรู้ว่าฉันก็เป็นคนพูดมาก เราแทบจะแย่งกันพูดเลยด้วยซ้ำบางครั้ง

     เราเจอกันที่มหา'ลัยบ่อยขึ้น เมื่อเรามีเวลาว่างตรงกัน เราเริ่มมีเบอร์และโทรติดต่อกัน จนในที่สุด

     "คบกันไหม?"

     ลูกชิ้นที่กำลังถูกเคี้ยวอยู่ในปากของฉันกลายเป็นพุ่งลงสู่ลำคอแทบจะทันทีที่พี่บาสพูดจบ

     แค่กๆ

     ฉันสำลักจนหน้าดำหน้าแดง ความเผ็ดของน้ำจิ้มที่จิ้มลูกชิ้นขึ้นจมูกจนน้ำตาไหล พี่บาสลูบหลังฉันก่อนที่จะหัวเราะออกมา

     "เมื่อกี้พี่พูดอะไรนะ"ฉันถามหลังจากกินน้ำเพื่อบรรเทาอาการเรียบร้อย

     "เปล่า ไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ตะกละจริงนะเรา สมน้ำหน้า"ว่าแล้วก็ผลักหัวฉัน

     ...หูแว่วเหรอเนี้ยแย่จัง...

     "คบกันนะ"

     เอาอีกแล้้ว ยังไม่ทันจะแก่เลย หูแว่วบ่อยจัง

     "ไม่ตกลงเหรอ.."เสียงอ้อนๆนั้นดังขึ้นพร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาจับแก้มฉันให้หันไปหาเขา

     "หะ ห๊ะ"ฉันได้แต่ส่งเสียงงงๆกับอาการและสิ่งที่ได้ยิน สรุปไม่ได้หูฟาดเหรอเนี้ย

     "ไม่ตกลงเหรอ"พี่บาสถามอีกครั้งก่อนที่จะเอามือทั้งสองประกบแก้มจนปากฉันบู้ 

     "อกองอะไออ่ะ(ตกลงอะไรอ่ะ)"ฉันพูดไม่เป็นภาษาเมื่อเขาเล่นแก้มฉัน

     "เป็นแฟนกันนะ^^"

     คราวนี้ชัดเจนเลย เต็มสองรูหู

     "นะ น้าาาาา"เขาว่าแล้วเล่นแก้มฉันไม่เลิก จนฉันต้องเอาถุงลูกชิ้นฟาดแขนเข้าให้ถึงได้หยุด ก่อนที่จะแหววเพื่อกลบความเขินว่า "เล่นแก้มกันแบบนี้จะตอบได้ไงเล่า!!!!"

     ^0^

     สีหน้าของไอ้พี่บาส ก่อนที่เขาจะถามย้ำอีกครั้ง

     "เป็นแฟนกันนะ"

     หงึกๆ

     ฉันพยักหน้าหงึกหงัก แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่พอใจ

     "พยักหน้าคืออะไร"

     "กะ ก็ ก็ตกลงไง"ฉันตอบอย่างเขินๆ

     "ตกลง? ตกลงอะไร?"แน่ะ ยังไม่หยุดเล่นอีกนะ

     "เออ ไม่ตกลงแล้ว"ฉันสะบัดหน้าลุกขึ้น ก่อนที่จะถูกรั้งแขนเอาไว้ และพบว่าเขาถือถุงลูกชิ้น พร้อมกับไม้ลูกชิ้นที่จิ้มน้ำจิ้มเรียบร้อยเป็นการง้องอน

     "โอ๋ๆ ดีกันนะๆแฟนจ๋า แกล้งนิ๊ดเดียวเอง อย่างอนนะน้า"ว่าแล้วก็ส่งลูกชิ้นจิ้มมาให้ถึงปาก ฉันจึงอ้าปากงับลูกชิ้นที่มีคนป้อนให้ถึงปากอย่างถูกใจ....

     ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม ความรักอยู่ล้อมรอบเรา ท่ามกลางคนนับหมื่นนับล้านคน จากคนไม่รู้จักกลายเป็นคนรู้จักกลายเป็นคนรู้ใจ เพียงแค่เปิดใจให้ถูกคนจะต้องเจอคนที่ถูกใจอย่างแน่นอน....

The end

     เป็นไงมั่งคะ เรื่องสั้นเรื่องแรก ถูกใจไม่ถูกใจยังไง ก็เม้นเป็นกำลังใจมั่งเนาะ เขียนเกี่ยวกะรั้วมหา'ลัย แต่ข้าวเป็นเด็กม.ปลาย555 ถ้าเรื่องไหนที่เข้าใจในมหาวิทยาลัยผิดพลาดต้องขออภัยด้วยนะค๊าาาา

ขอบคุณอีกครั้ง

เหมียวหง่าว