คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Never thought to be from you ◆ 8
Title : Never thought to be from you (GyuWoo)
Author : twinsmax & keepfaithone
Couple : Sunggyu x Woohyun x Myungsoo (Gyuwoo)
Rate : PG
Chapter : 8
------------------------------------------------------------------------------------------
.
.
.
.
.
.
.
.
“พี่กยู พี่หยิบนั่นให้ผมหน่อยได้ไหม”
“.........................”
“พี่กยู หยิบนั่นมาให้ผมหน่อย มันจะไหม้แล้วนะ!”
“นี่เด็กโง่ แล้วพี่จะรู้กับนายไหมว่า นั่น ของนายคืออะไรน่ะ”
“เร็วๆเลยพี่กยู หยิบมาเหอะ! มันไหม้แล้วนะ นี่ๆ หยิบ..หยิบ เอ๊ย ขอซอสดำให้ผมหน่อยพี่กยู หยิบมา!”
มือเล็กของอูฮยอนกวักรัวๆเร่งให้อีกคนนำของที่เขาต้องการมาให้เร็วที่สุดแต่พอเห็นท่าทางเงอะงะของพี่กยู แล้วเขารู้สึกว่าทนไม่ได้ เห็นทีว่าเขาคงต้องสวดพี่กยูบ้างแล้วซิ รู้ว่าเขาชอบทำอาหารแต่ก็ไม่รู้ว่าอันไหนเป็นไหน จะหยิบจับอะไรก็ไม่เคยจะช่วยเขาเลยซักครั้ง
“พี่กยู ซอสนั้นมันใช่ที่ไหนกันเล่า! นี่มันซอสพริกผมบอกว่าให้หยิบซอสดำนะ มันก็เขียนไว้ชัดเจนนะว่าซอสดำ ทำไมพี่ไม่ถ่างตาดูบ้างเนี่ย” อูฮยอนเริ่มทำน้ำเสียงขุ่นมัวใส่ซองกยูที่ดูท่าทางจะไม่ได้เรื่องกับทำอาหาร ถึงแม้จะเป็นแค่การหยิบเครื่องปรุง ซองกยูก็สอบตกแล้ว บอกให้หยิบซองดำแต่หยิบซอสพริกมา ถ้าเกิดว่าเขาใส่ลงไปจะทำยังไง แล้วสุดท้ายใครกิน เขากับไอคนหยิบก็ต้องทนกินมันนั่นแหละ! พูดไปแล้วก็หยิบซอสดำมาผัดใส่ลงไปให้มันทั่วถึง มือเล็กเป็นระวิงอยู่กับการหยิบวัตถุใส่เพิ่ม ไม่ได้สนใจกับคนที่จะแก้ตัวซักเท่าไหร่หรอก
“นี่เจ้าเด็กโง่ นายก็รู้อยู่ว่าพี่ตาเท่านี้ พี่คงถ่างมันไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วแหละ พี่ขอโทษนะ พี่อยากไปเล่นเกมส์ต่อแล้วจริงๆ”
“ห๊ะ ว่ายังไงนะ? ไหนพี่กยู พี่ลองพูดใหม่ซิ ว่าพี่จะไปอะไรต่อนะ”
“พี่อยากไปเล่นเกมส์ต่อแล้วครับ ไปแล้วนะเจ้าเด็กโง่ ฮ่าๆ”
พอซองกยูพูดจบประโยคเท่านั้นแหละ ตะหลิวที่มันทำหน้าที่ของมันอยู่ดีๆ มันลอยมาจามที่หน้าผากของคนพูดประโยคเมื่อกี้ทันทีอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว สร้างรอยแดงตรงหน้าผากให้กับซองกยูขึ้นมาทันทีและเมื่อเขารู้สึกตัวได้ ตัวเองก็หงายตึงลงไปนอนแผ่กับพื้นแล้ว นี่เจ้าเด็กโง่ของเขาปาตะหลิวมาแรงขนาดนี้เชียวเหรอ ส่วนคนที่ลงโทษก็ตกใจเลยรีบปิดแก๊สจากที่เขาผัดๆอยู่เมื่อกี้ ถอดถุงมือทำครัวออกให้พร้อมแล้วรีบไปดูคนที่ถูกทำโทษอย่างเป็นห่วง ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เขาแค่กลัวพี่กยูจะตายเพราะตะหลิวที่เขาปาไปตังหาก
“พี่กยู พี่เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า"
"เจ้าเด็กโง่! นายปาตะหลิวมาได้ยังไงกัน เจ็บนะเนี่ย โอ๊ย" ซองกยูอวดครวญด้วยความเจ็บปวด มือหนายกขึ้นมาลูบหน้าผากของตัวเองที่เป็นรอยช้ำจากการโดนตะหลิวปาใส่เมื่อครู่ ท่าประกอบพร้อม เสียงอ้อนพร้อม จุดนี้ซองกยูได้แผนการมาอ้อนคนตรงหน้าเขาแล้ว รอแค่อูฮยอน เออ ออ กับแผนการเขาก็พอ
"พี่กยู ผะ..ผมขอโทษ ผมแค่หมั่นไส้พี่เฉยๆ ไม่นึกว่าพี่จะเจ็บขนาดนี้ มากินข้าวกันนะ" อูฮยอนพูดเสร็จก็ยกมือมาลูบหัวพี่กยูของเขาที่นอนแผอยู่ตรงเท้าเขา ก่อนที่จะช่วยพยุงตัวอีกคนให้ไปกินข้าวตามที่เขาบอกเมื่อครู่ ความรู้สึกผิดเขามาแทรกแทนความสะใจของอูฮยอน ถ้าเกิดว่าพี่กยูของเขาหัวร้างข้างแตกขึ้นมาก็คงไม่ดีแน่
“อืม พี่ไม่เป็นอะไรมากหรอก พี่แค่………………….”
“หื้ม แค่อะไร?”
“แค่อยากให้อูฮยอนดูแลพี่บ้าง”
“แล้วนี่ไม่ดูแลเหรอ อะไรของพี่เนี่ย ผมหิวข้าวแล้วนะ อย่าลีลา รีบพูดมาเถอะ”
“ดูแลในฐานะพี่น้องเองนะ พี่อยากให้เราดูแลพี่ในฐานะอื่น”
“ห๊ะ จะบ้าเหรอพี่กยู เมาหรือเปล่า”
“พี่รักนาย มาเป็นแฟนพี่นะ”
“ ……………………….”
“ครับ สงสัยอะไรเหรอ เด็กโง่ของพี่”
“ผมยังไม่ได้ตอบตกลงเลย"
"เดี๋ยวนายก็ตกลงเองน่า"
ทันทีที่ซองกยูพูดจบริมฝีปากของเขาก็ไปประทับลงที่ริมฝีปากของอูฮยอนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่จะบรรเลงจูบกันอ่างเนินนานโดยไม่มีการรุกล้ำใดๆ จูบที่เต็มไปด้วยความหวาน ความรัก และ ความไว้ใจ เป็นจูบที่ทำให้เขาสองคนเหินสู่สรวงสวรรค์ของความรักที่ไม่มีใครหยุดเขาสองคนไว้ได้.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พี่กยู เร็วๆเลย ผมต้องไปซื้ออย่างอื่นต่อนะ"
"พี่เหนื่อย”
"แค่นี้พี่บ่นเหนื่อยเหรอ .."
“เปล่าครับ พี่แค่……….”
“อะไรแค่อะไร บ่นเป็นคนแก่เลยนะพี่กยู ถือนี่ให้ผมด้วยล่ะ” อูฮยอนพูดเสร็จก็เดินหนีไปอีกทาง ทำให้ซองกยูที่นั่งปล่อยแก่อยู่วิ่งตามแทบไม่ทัน
“เจ้าเด็กโง่ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! ย๊า!” นั่นไง พูดไม่ทันขาดคำ อูฮยอนรีบจ่ำหนีเขาไปทางแผนกอื่นแล้ว แล่วเอายังไงล่ะทีนี้ จะหาเจอไหม โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับ อย่าให้ซองกยูคนนี้ทุกข์ไปกว่านี้เลยนะ ขอร้องล่ะ!!
เป็นเวลากว่า ครึ่งชม.เลยที่กว่าจะหาตัวอูฮยอนเจอ นึกว่าจะต้องไปประกาศหาที่ประชาสัมพันธ์ซะอีก แถมเจ้าตัวก็ดูมีความสุขมากๆที่ได้แกล้งซองกยู แต่คนที่ไม่สนุกได้แต่ทำหน้าบูดไม่ยอมพูดไม่ยอมจา ได้แต่ถอนหายใจเหมือนคนแก่ ถอนแล้วถอนอีกจนอูฮยอนเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่ใช่อะไรหรอกนะ กลัวว่าถอนหายใจมากเกินไปแล้วจะช็อคเส้นเลือดในสมองแตกตายกลางห้างจนต้องลงข่าวหน้าหนึ่งซะก่อนละซิ
“พี่กยู พี่โกรธเหรอ”
“.....................................” ใช่ซิ ไม่โกรธก็คงไม่ถอนหายใจทิ้งเล่นๆแบบนี้หรอก…..เนอะ
“ผมขอโทษนะพี่กยู ตอนแรกผมไม่คิดว่าพี่จะน้อยเนื้อต่ำใจ คิดมากขนาดนี้” อูฮยอนพูดเสร็จก็เดินหน้าจ้อยไปหาซองกยูดูเหนื่อยๆ เดินเข้าไปกอดให้อีกคนรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม อูฮยอนรู้อยู่แก่ใจเลยว่าการแกล้งพี่กยูไม่ใช่เรื่องดี แต่ไม่คิดว่าพี่เขาจะไม่เล่นด้วยแล้วแถมยังมาเครียดอีก เขาเองก็รู้สึกไม่ดีเลยเหมือนกันนั่นแหละ มานั่งหายใจทิ้งอยู่ได้
“พี่เป็นตัวตลกเหรอครับ? เราเห็นพี่เป็นตัวอะไร พี่เหนื่อยง่าย นายก็รู้ พี่แก่แล้ว ความอืดอาดแบบผู้สูงอายุของพี่ก็อาจจะมาบ้างแล้ว พี่ขอพักแค่นี้ นายงอนพี่ มันไร้เหตุผลมากเลยนะเด็กโง่”
“พี่ว่าผมไร้เหตุผลเหรอ?”
“เดี๋ยวซิ เราควรฟังพี่ก่อนที่จะเถียงพี่นะ”
“ก็ได้…...ผมรู้น่าว่าผมผิด”
“ทีนี้ฟังพี่ นายก็รู้ว่าพี่เหนื่อยใช่ไหมครับ? แล้วนายยังไม่ทันฟังเหตุผลของพี่เลย พี่จะบอกว่าพี่แค่หิวข้าวมาก แล้วนายก็เดินหนีพี่ไปเลย แล้วพี่ก็ต้องสูญเสียพลังงานมากขึ้น มันทำให้ท้องของพี่ร้องตลอดเวลาที่ตามหานาย จบนะ”
“อ๋อ….. พี่หิวข้าวเหรอ ที่หลังก็บอกผมตรงๆก็ได้นะ ผมขอโทษ ที่หลังผมไปไหนผมจะบอกพี่ก่อนทุกครั้งเลย ผมสัญญา”
“งั้นมื้อนี้นายต้องเลี้ยงข้าวพี่นะเจ้าเด็กโง่ มื้อนี้ขอบุฟเฟ่ต์พรีเมี่ยมแพงๆหน่อยนะ ให้คุ้มกับค่าเหนื่อยที่ไปวิ่งตามหาเราหน่อยละกัน”
“อะไร ผมเหรอจะเลี้ยงพี่ คิดอะไรอยู่”
“ค่าเหนื่อย!”
“เข้าใจแล้ว ก็ได้ ก็ได้ …”
หลังจากที่จบบทสทนาซองกยูก็ไม่รอช้าที่จะรีบจูงมืออูฮยอนที่ยืนเกาหัวแกรกๆอยู่หน้าร้านไอศกรีมวิ่งตรงไปร้านบุฟเฟ่ต์ทันที มื้ออาหารของทั้งคู่ดูเงียบๆ แต่ก็ไม่เงียบมากเพราะซองกยูก็ชวนคุยเรื่องตลกบ้าง กลัวว่าอูฮยอนจะเบื่อ แต่ก็ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิด เพราะว่าสุดท้ายแล้วอาหารทุกมื้อ ซองกยูก็ต้องจ่ายให้เขาอยู่ดีละ คิคิ
.
.
.
.
.
.
.
.
…….. คนที่น่าสงสาร คือ ตัวผมเองใช่ไหม ………
….หรือ คนที่น่าสงสารมากกว่าผม คือ อูฮยอน คนรักตรงของผม ที่กำลังร้องไห้อยู่….
ผมว่าเขาไม่ได้ร้องไห้เพราะผม แต่เขาร้องไห้เพราะใครบางคน……….
คนๆนั้น คือ คิมซองกยู ไม่ผิดแน่นอน อย่างคิดไว้แน่ๆ ว่าคือ คิมซองกยู คนที่เขาไม่เคยเจอหน้าแต่กลับเกลียดกันได้ เกลียดมาก แม้แต่ชื่อ แค่ได้ยินก็เกลียดแล้ว ยังไงวันนี้ก็ต้องเห็นหน้าให้ได้
ก๊อก ก๊อก
“อูฮยอนครับ อูฮยอน ผมเข้าไปนะ” แอลเอ่ยนำก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบที่สุด นั่งคุกเข่าต่อหน้าคนรัก ลูบหลัง ปลอบโยน แต่สิ่งที่เขาได้กลับมา คือ …. อูฮยอนทำหน้าเฉยชาใส่เขา
“.....................”
“อูฮยอนครับ ไม่ต้องไปใส่ใจหรอกนะ ก็แค่รูปภาพเอง อดีตก็คืออดีต มันย้อนกลับไปไม่ได้นะ มาทำปัจจุบันของเราให้มีความสุขกันดีกว่านะ”
“พ….พี่กยู พี่กยู พี่พูดอะไรของพี่น่ะ ทำไมตอนนี้เราจะไม่รักกันละ เรารักกันอยู่นะ ทำไมละ ทำไม ฮึก….เรารักกันอยู่นะพี่กยูฮึก ฮือ พี่มันงี่เง่า คนบ้า ไปตายซะ ฮือ” อูฮยอนได้แต่พูดไปร้องไห้สะอึกสะอื้น เสียใจกับคำพูดของพี่กยูมาก ทำไมถึงพูดว่าอดีต ตอนนี้เรารักกันไม่ใช่เหรอพี่กยู พี่กยูไม่ควรทำแบบนี้กับคนรักของพี่เองนะ
“อูฮยอน นี่ผมเอง แอล แอลคิมมยองซูนะ ไม่ใช่ซองกยู”
“ทำไมต้องหลอกกันด้วย พี่กยู พี่ชื่อซองกยูนะ คิมซองกยู แอลมยองซูเหรอ ใครกัน กิ๊กพี่เหรอห๊ะ? แต่ขอขำแปปนะ คนอย่างพี่น่ะเหรอจะมีกิ๊กได้ ใครจะเอา ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” อูฮยอนหัวเราะทั้งน้ำตา เขามองเห็นคนตรงหน้าคือ คิมซองกยูไปแล้ว คิมซองกยูจริงๆ ตัวเป็นๆ กลับมาหาเขาแล้ว ดีใจยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดแล้ว แอลที่ทนฟังก็หน้าชา ทำอะไรไม่ถูกแล้วบังเอิญเห็นอูฮยอนหัวเราะอยู่ก็เลยจัดการนำภาพที่อูฮยอนกอดอยู่ เก็บมาดู อยากรู้ อยากเห็น มานานแล้วว่าคนที่ชื่อ ‘คิม ซองกยู’ หน้าตาเป็นยังไง ทำไมถึงทำให้เขาเกลียดได้ขนาดนี้
“อูฮยอนครับ ไหนบอกว่าจะทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยไง ทำไมมานั่งหัวเราะอยู่ละครับเนี่ย ไม่ไหวจริงๆเลย งั้นผมไปตากผ้าก่อนนะเดี๋ยวมาช่วยทำนะ”
“พี่กยู นี่พี่จะทิ้งผมเหรอ! แค่มีกิ๊กนี่ไม่พอใช่ไหม คิมมยองซูอะไรนั่นอยากจะเห็นหน้าซะจริง หน้าตาไม่โอเค อย่ามาพูดกันนะพี่กยู” อูฮยอนไม่พูดเปล่า แต่ยังล็อคแขนไม่ให้แอลไปไหนอีกด้วย
“ถ้าพี่รักผมจริงพี่ต้องอยู่เป็นเพื่อนผมนะ พี่กยูแฮมเตอร์ตัวอ้วนแก้มป่องตาเป็นสระอีขีดเลย คิคิคิคิ”
“เพื่ออูฮยอนแล้ว ผมอยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ ตามใจคุณเลยนะ”
“นี่แหละพี่กยูของผมกลับมาแล้ว แต่ทำไมพี่ไม่ว่าผมว่าเด็กโง่ละ ไม่ก็เจ้าโง่ หรือเจ้าเด็กโง่ละ แปลกๆนะ”
“คนที่ว่าคนรักตัวเองว่า ‘โง่’ คือคนไร้จรรยาบรรณ ฉะนั้นผมจะไม่พูดมันกับแฟน ไม่ว่ากับใครก็ตามด้วย นอกจากจะมีเหตุอันสมควร”
“พี่กยู พี่แปลกอีกแล้วนะ พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย” พออูฮยอนพูดจบประโยคแอลก็ทาบสองมือจับไปที่ใบหน้าของอูฮยอนทันที จับมาให้จ้องหน้าเขานานๆ เขาควรจะประกาศจุดยืนที่ชัดเจนได้แล้วว่าเขาเป็นใคร
“ ผม ‘แอล คิมมยองซู’ ไม่ใช่คิมซองกยู แอลน่ะ แอลที่เป็นคนรักของนัมอูฮยอน คนที่รักนัมอูฮยอนโดยไม่มีเงื่อนไข แม้แลกด้วยด้วยอะไรก็ยอม แม้แต่ชีวิตของผม ผมก็ยอม เพื่อให้คุณมาเป็นคนรักที่รักผม”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น