คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Never thought to be from you ◆ 6
Title : Never thought to be from you (GyuWoo)
Author : twinsmax & keepfaithone
Couple : Sunggyu x Woohyun x Myungsoo (Gyuwoo)
Rate : PG
Chapter : 6
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องและเปิดประตูที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนโซฟาเผลอตื่นขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ แอลลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่จะเดินไปดูเสี้ยวหน้าของอูฮยอนที่ยังคงหลับสนิทอยู่ มือหนาเกลี่ยแก้มของอูฮยอนเบาๆแล้วค่อยๆกระซิบข้างหูเบาๆ
"อูฮยอนครับ ตื่นได้แล้วนะครับ ข้าวเย็นมาแล้ว"
เสียงกระซิบเบาๆของแอลส่งไปถึงหูอีกคนที่นอนเพลียกายอยู่บนเตียงจากกิจกรรมบางอย่างที่ทำกันเมื่อพักใหญ่ อูฮยอนลืมตาตื่นมาอย่างตกใจ เสียงเมื่อกี้มันดูคุ้นๆ มันคือเสียงซองกยู อูฮยอนเข้าใจแบบนั้น
"พี่กยู พี่กยูเรียกผมเหรอครับ พี่กยู"
คำก็กยูสองคำก็กยู คำๆนี้หลุดออกจากปากของอูฮยอนอีกแล้ว คนฟังอย่างแอลก็เริ่มรู้สึกไม่ดีเลย บางทีอูฮยอนก็พูดชื่อนี้เยอะเกินจนลืมชื่อของเขาแล้วมั้ง บางทีก็รู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก แอลน้อยใจจนเริ่มแสดงออกทางสีหน้า ใบหน้าหล่อเหลา หมองลงอย่างเห็นได้ชัด เขาทำอะไร ทำไมคิมซองกยูต้องมาเกี่ยวข้องตลอด คำพูดบางคำ การกระทำบางอย่าง ไม่ซิ แทบจะทุกอย่าง แอล คิมมยองซู เหมือนซองกยูหมดเลย อูฮยอนคิดว่าเขาเหมือนซองกยูแน่ๆ เขาคิดแบบนั้น
"อูฮยอนครับ ผมแอลนะ ไม่ใช่ซองกยู" แอลเลือกที่จะตอบกลับไปบ้าง เขาคือแอล ใช่ เขาคือแอล ไม่ใช่ตัวแทนคิมซองกยูซักหน่อย
"อื้ม นายปลุกฉันนี่มีอะไรเหรอ" อูฮยอนพยักหน้าน้อยๆ กับคำพูดของแอลเมื่อกี้ก่อนจะตอบกลับไปอย่างสั้นๆ
"คือว่า คุณพยาบาลจะมาเสิร์ฟอาหารเย็นน่ะครับ ผมก็เลยปลุกคุณมาทานก่อน จะได้กินยา จะได้หายไวๆไงครับ ผมอยากกลับไปอยู่กับอูฮยอนของผมไวๆจัง อูฮยอนที่เป็นของผมคนเดียวเท่านั้น"
แอลเอ่ยร่ายยาวออกไปให้อีกคนรู้ตัว ก่อนที่จะหลีกทางให้พยาบาลสาวเข้ามาเสิร์ฟอาหารให้กับอีกคน หมอเจ้าของคนไข้ของอูฮยอนก็เชิญแอลออกไปคุยกะไรด้วยนิดหน่อย
"คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ"
"อ๋อ ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่าครับหมอ แฟนผมเป็นอะไรร้ายแรงเหรอ"
"ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ หมอแค่จะบอกว่า พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะครับ แฟนคุณน่ะ"
"คุณหมอทำผมตกใจนะครับเนี่ย นึกว่ามีอะไรซะอีก"
"แต่เมื่อครู่นี้ หมอเข้ามาดูอาการของคนไข้ ตอนที่พวกคุณหลับกันอยู่นะ หมอเห็นรอยแดงๆตรงคอคนไข้ คนไข้เป็นลมพิษหรือเปล่าครับ หมอจะได้สั่งยาเพิ่ม"
"อะ อ๋อ เป็นครับ งั้นรบกวนด้วยนะครับหมอ"
"ได้เลยครับวางใจได้เลย คุณสามารถนำคุณอูฮยอนออกจากโรงพยาบาลได้ตั้งแต่เช้าเลยก็ได้นะครับ"
สิ้นสุดคำพูดคนเป็นหมอ แอลก็พยักหน้ารับแล้วส่งยิ้มให้หมอหนึ่งที แล้วค่อยๆกลับไปหาอูฮยอนที่เตียง เขารู้สึกโล่งอกที่อูฮยอนคนรักของเขาไม่เป็นอะไรมาก เขาควรหาอะไรเซอร์ไพส์ซักหน่อยแล้ว เผื่ออีกคนจะมาสนใจเขาบ้าง ต้องพยายามทำให้อูฮยอนกลับมายอมรับเขาที่เป็นแอล ไม่ใช่คิมซองกยู
“อูฮยอนครับ ผมมีข่าวดีมาบอก”
“หื้ม อะไรเหรอ”
อูฮยอนที่ดูว่าจะไม่สนใจแอลเลย ได้แต่สนใจแต่อาหารที่พยาบาลสาวยกมาให้ ตั้งใจกับการกินครั้งนี้มาก เขาเริ่มสำรวจตัวเองว่าเหมือนมีอะไรผิดแปลกไป ระหว่างที่ก้มตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอย่างจริงจัง เขาก็สังเกตเห็นว่ากระดุมเสื้อติดไม่ตรงกับที่ติดกระดุม คิ้วเรียวเริ่มม้วนเข้าอย่างสงสัย ตอนเขานอนเขาก็ติดมันดีๆนิ ทำไมตอนตื่นมามันถึงไม่เรียบร้อย อูฮยอนมองมันสลับกับใบหน้าหล่อๆของแอลที่ปั้นหน้ายิ้มเป็นตุ๊กตาต้อนรับอยู่
“อ๋อ คือว่าหมอบอกว่าพรุ่งนี้อนุญาตให้คุณออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะครับ ละ..แล้วคุณมีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมถึงมองหน้าผมแบบนั้นล่ะ ฮ่าๆ”
แอลทำเป็นขำกลบเกลื่อนตอนประโยคสุดท้ายที่พูด ทำเป็นกลบความผิดที่ทำไว้ตอนอูฮยอนหลับ เขาลักหลับอูฮยอนคนรักของเขา แต่เพื่อให้ได้คนรักมาครอบครอง ไม่ว่าวิธีไหนเขาก็คงต้องทำ มือหนาเอื้อมไปลูบผมคนรักเบาๆอย่างอ่อนโยน อูฮยอนทำเหมือนเห็นเด็กๆกินข้าวเห็นแล้วมันหยุดยิ้มไม่ได้ เขาไม่ได้เห็นอูฮยอนตั้งหน้าตั้งตากินข้าวแบบนี้นานแค่ไหนแล้ว บางทีก็นานจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
“จริงเหรอ ดีจังเลยเนอะ” อูฮยอนพูดเสร็จก็ยิ้มแห้งๆให้แอล แล้วผลักโต๊ะสำหรับทานข้าวของผู้ป่วยออกเป็นสัญญาณว่าเขาเลิกกินมันแล้ว แอลเลยจัดการให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อย พยาบาลสาวคนนั้นที่ยกมาให้อูฮยอนเป็นคนเก็บไป ทีนี้ก็เป็นเวลาของแอลที่จะได้แสดงความรักออกให้อูฮอยนได้รับรู้เต็มที่แล้ว ได้เวลาของคนรักตัวจริงออกโรงแล้วซิ
“ดีมากเลย อูฮยอนจะได้กลับไปอยู่กับผมไง ผมอยากนอนกอดคุณจะแย่อยู่แล้วนะอูฮยอนของผม~” แอลพูดไปก็เริ่มเขยิบตัวเองขึ้นเตียงเข้าไปใกล้อูฮยอนมากขึ้นเรียวแขนแกร่งก็แกล้งไปโอบกอดอูฮยอนที่ยังทำหน้านิ่งๆงงๆอยู่เกี่ยวกับกระดุมเสื้อเขา จริงๆอูฮยอนก็อยากจะถามแอลอยู่หรอก แต่เห็นแอลทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรก็ไม่อยากจะพังความสุขของอีกคนหรอก
“ก็ดีนะ คิดถึง...พี่กยูมากเลย อยากนอนกอดเร็วๆจัง”
อูฮยอนดูเหมือนจะพูดชื่อซองกยูออกมาอีกแล้ว ใบหน้าที่เศร้าสร้อยได้กลับมาอยู่บนหน้าของแอลอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ กยูอีกแล้วเหรอ เมื่อไหร่กันที่อูฮยอนจะเลิกพูดถึงคนๆนี้ซักที ทั้งๆที่เขาก็มีตัวมีตนอยู่ตรงนี้แล้ว แอลเลยคลายกอดนั้นออกมานั่งนิ่งๆไม่ได้ทำอะไรหลังจากที่อูฮยอนเอ่ยประโยคนั้นออกมา
“อะ….อ่าว นายไม่กอดผมอีกเหรอ กำลังอุ่นดีเลยนะ”
“เดี๋ยวกอดครับ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าผมจะไม่กอดคุณน่ะ”
……...ผมไม่รู้นะว่าคุณจะให้ผมกอดฐานะอะไรหรือแทนใครก็ตาม แต่ผมจะกอดคุณให้อุ่นที่สุด………
แอลได้แต่เอ่ยประโยคนั้นในใจ พร้อมส่งรอยยิ้มเจือนๆให้อีกคนที่มองหน้าเขาอย่างสงสัย แถมมีเอียงคออีก มันทำให้เขารู้สึกมีกำลังใจขึ้นเพิ่มขึ้นอีกนิดนึงแล้ว ถึงแม้จะเป็นการกระทำที่มีระยะเวลาไม่นาน แต่เขาก็อยากจะเก็บภาพเหล่านั้นไว้ในความทรงจำ มันอาจจะเป็นภาพที่อูฮยอนมองเขาเป็นแอล ในฐานะคนรักปัจจุบันก็ได้
“นี่ ทำไมยังไม่กอดอีกละ แอร์มันหนาวนะรู้ไหม”
“.............................” แอลเงียบใส่อูฮยอน ดูเหมือนแอลจะยังไม่หลุดจากความคิดของตัวเองที่ยังคิดต่อต่างๆนานา เลยไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายพูด
“แอล มากอดหน่อยซิ แอล กอดหน่อย”
“อะ อ่อ ครับ”
แอลสวมกอดอูฮยอนอีกครั้ง เรียวแขนกว้างโอบกอดอีกคนให้แน่นกว่าเดิม เขาอยากจะกอดแบบนี้ไปนานๆและเมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดไปแน่ๆ คนรักของเขาเรียกชื่อเขา ไม่ได้เรียกชื่อกยูอะไรนั่น บางทีดีใจจนอยากจะร้องไห้ แต่คงทำได้เพียงยิ้มเล็กๆให้คนในอ้อมกอดเท่านั้นแหละ แค่นี้ก็มีความสุขจะแย่แล้ว
“แอล เมื่อกี้นายไม่ได้ยินที่ผมเรียกเหรอ”
“อะ อ่อ ได้ยินครับ ได้ยินที่อูฮยอนพูดทุกอย่างเลย”
“ทุกอย่างทุกคำเลยเหรอ คะ..คือ ฉันขอโทษนะแอล”
“ขอโทษเรื่องอะไรครับ คุณไม่ได้ทำอะไรให้ผมโกรธซักหน่อย จะขอโทษทำไมครับ”
“เหรอ งั้นช่างมันเถอะเนอะ มาวางแผนวันพรุ่งนี้กัน”
“แผน..วันพรุ่งนี้?”
“ใช่แล้ว พรุ่งนี้ผมออกจากโรงพยาบาลนะ ก็คงต้องหาอะไรทำบ้างแล้วแหละ เช่น ปลูกต้นไม้ ทำอาหาร ทำความสะอาดบ้านไงละ เป็นไง แผนของผม แอลว่ายังไงละ มันโอเคไหม?”
“แต่คุณยังไม่แข็งแรงจะทำได้เหรอ ครับ..”
“ชู่~ ยังไงผมก็ทำได้ อย่าดูถูกผมซิ ผมทำได้ทุกอย่างที่พูดอยู่แล้ว ให้โอกาสผมทำบ้างเถอะนะ” แอลยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็โดนสองนิ้วของอูฮยอนมาแตะที่ปากเชิงให้หยุดพูดก่อนที่เจ้าตัวจะพูดต่อเอง แอลได้แต่พยักหน้ารับแล้วกระชับกอดเข้ามามากขึ้น วันนี้คงจะทำให้เขามีความสุขมากที่สุดแล้วละมั้ง ขอแค่อูอยอนเรียกชื่อเขาก็พอ ขอแค่อูฮยอนใส่ใจเขาเล็กน้อยก็ได้ เขาไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว
…...ความสุขที่ได้จากการเอาใจใส่ของคนรัก แค่เพียงเล็กน้อย มันก็ทำให้คนเรามีความสุขได้แล้ว….
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK :: ไม่รู้จะเอาอะไรมาเปรียบกับความรักที่แอลหมอบให้นัม แต่นัมละเคยรับรู้ถึงความรักของแอลไหม? // ช่วงนี้ไรเตอร์เรียนหนักมากเลยมาอัฟฟิคช้าหน่อยน้า T_T
ความคิดเห็น