คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Never thought to be from you ◆ 2
Title : Never thought to be from you
Author : twinsmax & keepfaithone
Couple : Sunggyu x Woohyun x Myusoo (Gyuwoo)
Rate : PG
Chapter : 2
หลังอาหารมื้อนี้จบลงด้วยความเงียบ แอลก็เป็นฝ่ายจ่ายเงินให้ทุกครั้ง เหลือแต่อูฮยอนที่ยังยืนรอแอลอยู่หน้าร้านของซองยอลพร้อมโบกมือลาให้ซองยอลอย่างมีความสุข เพราะซองยอลยอมลดค่าอาหารให้ครึ่งนึง
“อูฮยอนอ่า โกรธผมเหรอทำไมไม่ยอมคุยกับผมเหมือนก่อนมาละ” แอลถามให้แน่ใจ มันมีต้องมีเหตุผลแน่นอนที่ว่าเจ้าตัวไม่ยอมคุยหรือเอ่ยอะไรใดๆออกมาเลยระหว่างการทานอาหารครั้งนี้
“..................................” ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มเจือนๆให้เหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และแล้วความเงียบก็ครอบงำเขาทั้งสองอีกครั้ง อูฮยอนที่ไม่ได้คิดถึงแอลในตอนนี้ แต่คิดถึงอีกคนที่ชื่อซองกยู แต่คนที่น่าสงสารกลับเป็นแอลที่มาคิดหนักในใจว่ากยูที่อูฮยอนเอ่ยเรียกนั้นเป็นใครกัน ทำไมมาร้านซองยอลทีไรต้องสั่งแต่เมนูเดิมๆ ไม่ยอมเปลี่ยนอะไรเลยละ คนที่ควรเรียกชื่อควรจะเป็นชื่อเขา ไม่ใช่ชื่อกยูอะไรนั่น คิดแล้วก็หนักใจ แอลจึงปล่อยให้อีกคนเดินนำไปก่อนจนทิ้งห่างกันพอสมควรทำให้อูฮยอนที่เดินนำหยุดเดินและทำคิ้วขมวดติดกันหันมามองหน้าอีกคน
“นี่! แอล ถ้านายยังจะเดินช้าอีก ฉันจะไม่รอนายแล้วนะ!” อูฮยอนเอ่ยเสียงดังเพื่อเรียกสติอีกคนให้กลับมา
“............................................” แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล แอลยังคงเดินช้าๆและยังไม่หยุดคิดต่อ ทำให้อูฮยอนต้องเดินไปจูงมือแอลให้เดินตามต้อยๆไป
“แอลอ่า เป็นอะไรอีกเนี่ย ทำไมแอลทำตัวไม่เหมือนเดิมเลยนะยิ้มซิแอล ยิ้ม”คนที่ร่าเริงกว่าสั่งให้คนที่เดินตามทำตามคำสั่ง ดูเหมือนมันจะได้ผล แอลยอมยิ้มออกมาและเป็นฝ่ายจับมืออูฮยอนเดิมนำไปที่แห่งนึงที่เขาไปกันประจำ ร้านกาแฟตรงหัวมุมที่อยู่ถัดไปจากร้านซองยอลไม่กี่ก้าว
ณ ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
ทั้งสองก้าวเข้ามาในร้าน เสียงกระดิ่งต้อนรับหน้าร้านก็ดังขึ้น พนักงานสาวคนนึงโค้งให้ก่อนที่จะนำทั้งสองไปโต๊ะที่ว่างมุมสุดของร้านที่ตรงข้ามที่นั่งเป็นมุมที่เกี่ยวกับความทรงจำของลูกค้าในร้านที่ร้านทำมาเพื่อดึงดูดลูกค้า ตรงที่ว่าในร้านมีบริการถ่ายรูปโพราลอยด์ฟรี ส่วนใหญ่ตรงนั้นจะมีแต่รูปคู่รักซะเป็นสวนใหญ่
“ลาเต้ร้อนใส่วิปครีมเยอะๆเหมือนเดิมครับ แล้วแอลเอาอะไรละ” อูฮยอนที่กำลังนั่งลงรีบสั่งก่อนที่จะนั่งลงพร้อมมองหน้าอีกคนที่นั่งก่อนเขาอีกด้วยซ้ำ
“ผมเอาเอสเพสโซ่ร้อนฟองนมเยอะๆนะครับ แล้วก็เค้กส้ม” แอลสั่งกับพนักงานสาวที่มาเซอร์วิสก่อนที่จะมองหน้าอูฮยอนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเชิงว่าจะเอาอะไรอีกไหม แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าเบาๆ แอลเลยพยักหน้าให้พนักงานสาว
“จะรับอะไรเพิ่มไหมคะ ตอนนี้ทางร้านมีโปรโมชั่นนะคะ สั่งเครื่องดื่มอะไรก็ได้ 2 แก้วพร้อมเค้ก 2 ชิ้น สามารถถ่ายรูปโพราลอยด์กับทางร้านฟรีคะ สนใจไหมคะ” พนักงานสาวชี้แจงโปรโมชั่นที่ดูน่าสนใจของร้าน แต่ดูท่าว่าแอลจะสนใจไม่ใช่น้อยรีบมองหน้าพนักงานสาวเซอร์วิสแบบตกลงปลงใจ
“งั้นผมเอาเค้กช็อกโกแลต บานาน่าเพิ่มอีกชิ้นนึงครับ เค้กส้มเสิร์ฟผม เค้กช็อกโก้ บานาน่าเสิร์ฟคนนู้นนะครับ ช่วยบอกพนักงานเสิร์ฟให้ด้วยนะ” แอลสั่งพนักงานเซอร์วิสเพิ่ม ก่อนที่จะหันหน้าไปสนใจอีกคนต่อ จนพนักงานเซอร์วิสเดินจากไป
ทิ้งความเงียบให้ครอบงำเขาสองคนอีกแล้ว อูฮยอนที่ไม่ได้สนใจเขาในการสั่งตั้งแต่แรกก็ทำปากพึมพำๆอะไรซักอย่างอยู่ แอลที่เห็นความน่ารักในจุดนั้นของอูฮยอนก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกคนทำเป็นแกล้งให้เขิน แต่สายตาของอูฮยอนกลับเลื่อนลอยไปตรงอื่น ทำให้แอลจะเบนความสนใจมาหาตัวเองต้องเพิ่มความพยายามด้วยการจุ๊บแก้มอีกคนเบาๆ
“แอล ทำไมนายทำแบบนี้ คนเยอะแยะนะ” อูฮยอนที่พึ่งรู้สึกตัว รีบหันหน้าไปทางอื่นด้วยความเขินพรางยิ้มเล็กๆกับการกระทำของแอล
“ดีเลย คนอื่นจะได้รู้ว่าเรารักกันนิ ผมชอบออก”
“ชอบไปคนเดียวเถอะ นายลองมาโดนทำแบบฉันบ้างไหมละ!” อูฮยอนไม่พูดเปล่า พูดเสร็จพร้อมปล่อยค้อนอันโตให้แอลได้ง้อสมใจเลยแหละ
“ก็ดีน่ะซิครับ นายทำแบบผมกับต่อหน้าทุกคนได้ยิ่งดี”
“นี่แอล นายไปตกลงปลงใจอะไรกับคนรับออเดอร์ ถ่ายรูปโพราลอยด์อะไรน่ะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย นายถ่ายไปคนเดียวเถอะนะ”
“ไม่เอา ผมจะถ่ายกับนาย นายต้องถ่ายกับผมเท่านั้น เข้าใจไหมครับ” แอลไม่พูดเปล่า มือของแอลได้ยื่นมากำมือของอีกฝ่ายทันทีเมื่อพูดทำให้เรื่องนี้ดูจริงจังขึ้นมามากขึ้น
“พี่กยู ...พะ ...พี่กยู” อูฮยอนเอ่ยชื่อนี้มาอีกแล้ว แต่ดูเหมือนตาของเขาจะมองเห็นภาพของคนที่ชื่อกยูซ้อนทับขึ้นมาจากร่างของแอล ทุกอย่างมันใช่ พี่กยูเคยพูดคำนี้กับเขา เมื่อนานมาแล้ว
“อูฮยอนครับ กยูไหน นี่ผมเอง แอลนะ”ดูเหมือนคนที่ดูแย่ที่สุดตอนนี้จะเป็นแอลที่ตอนนี้ยังงงหนักว่าเดิมกยูเป็นใคร ทำไมอีกคนถึงเรียกชื่อนี้บ่อยเกินกว่าชื่อเขาอีก
“พี่กยู…..พี่กยูใช่ไหม พี่กยู” อูฮยอนยังคงเรียกชื่อนี้ต่อไป เพราะภาพที่เห็นก็ยังคือภาพเดิม ภาพของพี่กยูผู้แสนดีของเขา ทุกอย่างคือภาพเดิมเมื่อวันวาน ภาพที่เคยจับมือและพูดแบบนี้ให้กันและกัน เขาเองพยายามไล่ความคิดนี้ออกไปจากหัวแต่ก็ทำไม่ได้
“พี่กยูไหนครับ อูฮยอนเป็นอะไรหรือเปล่า อูฮยอน อูฮยอน” แอลเขย่ามืออูฮยอนแรงๆเพื่อให้อีกคนมีสติ มันได้ผลอีกคนยอมสงบลงแล้ว แต่สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แอลจึงกำมือนั้นแน่นๆเพื่อปลุกใจอีกคน
“แอล…..ฉันไม่เป็นไร ฉันขอโทษ นายไม่เป็นไรนะ” อูฮยอนเอ่ยด้วยใบหน้าที่เศร้าลง เขารู้ว่าผิดมาก เผลอพูดชื่อพี่กยูของเขาตลอดต่อหน้าแอล ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่คนเดียวกันแต่เขาก็ยังทำ แอลได้แต่พยักหน้าตอบบอกว่าไม่เป็นไรพร้อมรอยยิ้ม ยิ้มที่ทำให้นึกถึงพี่กยู เป็นรอยยิ้มที่ถูกทำแบบนี้ให้เขาตอนเขาทำอะไรผิด ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม
“สวัสดีครับคุณลูกค้า ลาเต้เพิ่มวิปครีมพิเศษ เอสเพสโซ่ร้อนเพิ่มฟองนม เค้กส้มแล้วก็ช็อกโกแลต บาบาน่ามาเสิร์ฟแล้วครับ” พนักงานเสิร์ฟผู้ชายเอ่ยขึ้นก่อนที่จะ ยกของเสิร์ฟตามที่พนักงานเซอร์วิสสาวคนนั้นสั่งมา แต่ตอนยกถาดกลับ พนักงานเสิร์ฟคนนั้นพลาดไปโดนแก้วกาแฟที่เสิร์ฟให้อูฮยอน หกโดนเสื้อตัวเก่งที่แอลซื้อเป็นของขวัญวันครบรอบให้ พนักงานนั้นได้แต่ก้มหัวขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมทั้งพาตัวอูฮยอนไปทำความสะอาดที่ห้องน้ำ
"คุณลูกค้าไม่เป็นอะไรนะครับ ผมขอโทษจริงๆนะ ผมไม่ได้ตั้งใจ จะเรียกเงินผมหรือทำอะไรก็เชิญเลยครับ"พนักงานคนนั้นได้แต่ก้มหัวเอ่ยคำรับผิดชอบให้เขา
"เอาแบบนี้ดีกว่า คุณซักเสื้อมาคืนผมดีกว่านะ ผมยังมีเสื้อข้างในอีกตัวนึง ข้างนอกมันเป็นแค่คาดิแกนน่ะ"อูฮยอนถอดเสื้อคลุมออกมาก่อนที่จะส่งให้อีกคนพร้อมอมยิ้มเล็กน้อยให้ดูว่ากรณีนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อย่างที่ใครๆคิด
"โอเคครับ ขอบคุณคุณมากนะครับ ไม่งั้นผมโดนผู้จัดการผมด่าเช็ดพร้อมหักเงินเดือนผมแน่เลย...เอ่อ คุณ"
"โฮย่า....นายเหรอ นายจริงๆใช่ไหม"อูฮยอนสังเกตมานานแล้วละว่าพนักงานคนนี้คือเพื่อนของเขาสมัยเรียนไฮสคูลด้วยกัน พอเงยหน้าขึ้นมารับของเท่านั้นแหละ ใช่เลย ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมาเจอกันในที่แบบนี้
"เอ๊ะ? ผม..นาย...อูฮยอนจริงๆด้วย ว่าแล้วเชียว ขอบคุณที่ยังจำได้นะ"คนที่ชื่อโฮย่าไม่พูดเปล่า เขาเข้ามากอดอูฮยอนด้วยความคิดถึง
"อื้ม คิดถึงนายมากนะ"
"คิดถึงเหมือนกัน นึกว่านายลืมฉันไปแล้วนะ แล้วพี่กยูละ พี่กยูอยู่ไหน นายมากับใครเนี่ย"
"อ๋อ โฮย่า ฉันทำโทรศัพท์เครื่องเก่าตกน้ำน่ะ ขอเบอร์นายใหม่หน่อยซิ จะได้นัดคืนเสื้อด้วยเลย" อูฮยอนยิ้มเจือนๆให้โฮย่าก่อนที่โฮย่าจะทิ้งนามบัตรไว้ให้ แล้วก็แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง ส่วนอูฮยอนก็เดินกลับมาที่โต๊ะหมือนเดิมด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก เขารู้สึกแย่เมื่อโฮย่าถามถึงพี่กยู เขาคงทำตัวแย่เกินไปด้วยการเบี่ยงประเด็นสุดๆ เลี่ยงที่จะตอบตรงๆ
"อูฮยอนครับ เป็นยังไงบ้าง เด็กเสิร์ฟนั่นเอาเสื้อนายไปไหนแล้วละ เลอะตรงไหนบ้างไหม" แอลรัวคำถามเป็นชุดจนอูฮยอนไม่อยากจะตอบซักเท่าไหร่ เขาไม่ได้อึดอัดหรอก แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าตังหากที่ ทำตัวเวอร์มาก จนเขาเบื่อหน่าย =_=
"ก็เอาไปซักเฉยๆ เดี๋ยวมาเอาคืนที่นี้ละ แอล...แล้วบอกเขาห่อเค้กกลับไปด้วยนะ ฉันไม่อยากกินแล้วละ"
"ทำไมละครับ เราพึ่งมาถึงไม่นานเองนะ เรายังไม่ได้ถ่ายรูปกันด้วยซ้ำนะ"
"ฉันไม่อยากทำอะไรแล้ว ฉันขอตัว" อูฮยอนพูดเสร็จก็ลุกออกไปจากร้านทันที ปล่อยให้แอลเช็คบิลของกับห่อกลับบ้านเดินตามไปที่หลังอีกแล้ว
ฝนที่ดูเหมือนจะตั้งเค้ามานาน ตามฤดูกาลของมันได้เริ่มลงเม็ดมาแล้ว มีแต่อูฮยอนที่เดินนำแอลไป จนแอลต้องรีบไปคว้ามือไว้ให้ทัน ก่อนที่จะสวมกอดข้างหลังพร้อมเอาหน้าซุกแผ่นหลังของอูฮยอนจนเขาเองก็หยุดชะงักเพราะการกระทำนี้
"แอล"
"อย่าเดินหนีผมแบบนี้อีกนะ ผมไม่ยอมให้นายหนีผมไปไหนหรอก เพราะเรารักกัน เราต้องไม่ไกลจากกันไปไหน"
สิ้นสุดคำพูดฝนได้เทกระหน่ำลงมามากกว่าเดิม ทั้งคู่ไม่ได้ไปไหน แต่กลับยืนตากฝนอยู่ที่เดิม ยืนกอดกันให้ย้อนนึกถึงอดีตที่แสนหวานของเขาสองคน อูฮยอนหลับตาแน่น มือบางกำชายเสื้ออีกคนไว้อย่างรู้สึกผิด
แอล....ฉันขอโทษ ฉันคบนายเพราะนายเหมือนพี่ซองกยู
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK :: อินกันไหมเอ่ยย??? เมื่อความจริงบางอย่างลืมปรากฎออกมาให้ได้รู้ที่ละนิด แอลกลายเป็นคนที่น่าสงสารไปซะแล้ววว อย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะ ^^
ความคิดเห็น