คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Never thought to be from you ◆ 10
Title : Never thought to be from you (GyuWoo)
Author : twinsmax & keepfaithone
Couple : Sunggyu x Woohyun x Myungsoo (Gyuwoo)
Rate : PG
Chapter : 10
..
..
…
…
…
.
.
.
..
…
“ป่านนี้อูฮยอนจะกลับหรือยังนะ อย่างอูฮยอนคงไปไหนไม่ได้ไกล”
แอลไขประตูห้องเข้าไป แต่สิ่งที่แอลพบคือความมืด แล้วอูฮยอนละ หายไปไหน? นี้ก็เที่ยงคืนกว่าแล้วอูฮยอนยังไม่กลับมาอีก
“ฮัลโหล ผมโฮย่านะครับ มยองซูนายช่วยมาดูอูฮยอนหน่อย นั่งอยู่ที่ร้านมานานมากแล้ว นั่งเมาร้องไห้อยู่คนเดียว ผมถามอะไรก็ไม่ตอบ”
ไม่ทันที่แอลจะคิด โฮย่าก็โทรเข้ามาทันที ตอนนี้อูฮยอนนั่งเมาอยู่ที่ร้านที่โฮย่าทำงานอยู่
ณ ร้านกาแฟ
“สวัสดีครับ ผมจางดงอู ผู้จัดการร้านกาแฟครับ”
คุณ ? คิมมยองซูใช่ไหมครับ? โฮย่าเขาบอกผมไว้ว่าที่คุณมาก็ให้พาเข้าไปเลย ตอนนี้โฮย่าไปซื้อเหล้าน่ะครับ ท่าทางแฟนคุณคงจะเสียใจอะไรมานะครับ
“ขอบคุณครับ คุณช่วยพาผมไปหาอูฮยอนหน่อยได้ไหมครับ?”
“อูฮยอน? อ่อ แฟนคุณน่ะหรอ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าชื่ออะไร โฮย่าบอกให้พานายไปหาผมก็ทำตามแค่นั้น ตกลงใครเจ้านายใครลูกน้องก็ไม่รู้ ฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะของดงอูไม่ทำให้มยองซูยิ้มเลยซักนิด ใครจะไปรู้ละว่ามยองซูจะซีเรียสขนาดนี้
“เชิญตามสบายนะครับ วันนี้ร้านเช็คสต็อกพอดี ผมกับโฮย่าอยู่จนเช้ากันประจำครับ พรุ่งนี้ร้านปิด1วัน คืนนี้คุณกับแฟนจะกินอะไรเพิ่มเติมก็บอกได้เลยนะครับ คนรู้จักโฮย่าก็เหมือนคนรู้จักผมครับ ฮ่าๆ”
“อูฮยอน อูฮยอน นายกินมากไปแล้วนะ” แอลจับอูฮยอนเขย่าเบาๆให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว แต่การโต้ตอบของอูฮยอนเหมือนคนไร้วิญญานเลยจริงๆ
“นายมากินด้วยกันซิแอล มานั่งกินเป็นเพื่อนผมหน่อย” อูฮยอนเอ่ยเบาๆชวนแอลมานั่งกินเหล้าด้วยกัน
“ถ้าคุณอยากให้ผมกินเป็นเพื่อนผมก็จะกินครับ อย่างน้อยคุณจะได้มีคนนั่งด้วย” แอลดึงแขนเสื้อก่อนที่จะนั่งลงตรงข้ามกับอูฮยอนพร้อมเทเหล่าใส่แก้วใบใหม่วางที่หน้าตนเอง
“ก๊อก ก๊อก ! เปิดประตูให้ผมหน่อย” โฮย่าเคาะประตูร้านพร้อมกับขวดเหล้าและของกินเต็มไม้เต็มมือ
“ทั้งหมดนี้อูฮยอนสั่งหมดเลยครับ แต่ท่าทางเจ้าตัวจะเมามากเลย ถ้างั้นผมยังไม่เปิดขวดใหม่ก็ได้นะครับ” โฮย่าพูดกับแอลก่อนที่จะวางของทั้งหมดไว้โต๊ะข้างๆ
“เออนี้ โฮย่า นายเองก็มากินด้วยกันได้นะ ของก็เยอะแยะเลย เจ้านายของคุณก็ให้เวลาผมทั้งคืนเลย ถ้าไม่รังเกียจคุณช่วยไปชวนเจ้านายคุณมานั่งด้วยกันซิครับ”
ไหนๆก็อยู่กันเยอะแล้ว ของกินก็ยังมีอีกมากมาย แอลเลยถือโอกาสนี้ชวนโฮย่ากับดงอูมานั่งกินด้วยกัน
เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง ตอนนี้ก็ตี2กว่าแล้ว ทุกสายตาของผู้ร่วมโต๊ะต้องมองไปที่อูฮยอนที่อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา
“พี่กยู ถ้าพี่อยู่มันคงจะดีกว่านี้ ผมคงไม่ต้องเหงาแบบนี้ ผิดที่พี่รีบทิ้งผมไป ..” อูฮยอนพูดเสียงสั่นทั้งน้ำตา
“โฮย่านายรู้ไหมว่าพี่กยูเขาไปไหน? วันนี้ผมกับอูฮยอนเราเลิกกันเพราะเรื่องนี้ละ ผมอยากจะต่อยไอ้คิมซองกยูอะไรนั้นจริงๆ อูฮยอนคงรักเขามากจริงๆนั้นละ” แอลพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธตามภาษาคนเมานิดหน่อย
“นายลองถามอูฮยอนดูซิ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่กยูไปไหน ผมกับอูฮยอนเราก็ไม่เจอกันมาตั้งแต่เรียนจบ คนเมามักจะไม่โกหกนะครับ คุณลองถามเขาดูคงจะดีกว่า” โฮย่าแนะนำแนวทางให้กับแอลเพื่อที่จะได้รู้ความจริงซึ่งโฮย่าเองก็อยากรู้เหมือนกัน
“งั้นเดี๋ยวผมไปหาผ้าเย็นๆมาให้อูฮยอนแล้วกันนะครับ ตาบวมไปหมดแล้ว อูฮยอนนี้จริงๆเลย ถ้าผมเป็นแฟนเขานะผมจะไม่ปล่อยให้เขาร้องไห้เลยจริงๆ ใครกันจะไปทิ้งอูฮยอนลง” ดงอูเดินไปหลังร้านไปหาผ้าเย็นมาให้อูฮยอน
มือหนาของแอลเอื่อมไปกุมมือของอูฮยอนไว้พร้อมกับลูบเบาๆ ตอนนี้แอลรู้สึกว่าอูฮยอนคงรู้สึกไม่สบายใจมือของอูฮยอนเย็นและซีดไปหมด ใครๆเห็นอูฮยอนในสภาพนี้ก็ต้องสงสารกันทั้งนั้น
“เอาละ ! ผมจะต้องรู้ให้ได้ ผมจะได้หาทางออกให้คุณไงอูฮยอน …” แอลเอ่ยเบาๆพร้อมกับมองหน้าอูฮยอนที่ฟุบอยู่กับโต๊ะ
“อูฮยอนครับ แล้วพี่กยูเขาไปไหนแล้วละ? ผมจะได้พาคุณไปหาพี่กยูไง” แอลเอ่ยถามอูฮยอน
“เมื่อ2ปีที่แล้วพี่กยูต้องไปทำธุรกิจของครอบครัวที่สวิตเซอร์แลนด์ พี่กยูกับอูฮยอนเราสัญญากันไว้ว่าเราจะไม่ทิ้งกัน ตลอดเวลาที่เราคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนพี่กยูไม่เคยจากผมไปไหนเลยก็คงจะมีแค่ตอนเรียนกับอาบน้ำเท่านั้นที่เราจะห่างกัน”
เสียงสั่นของอูฮยอนปะปนกับน้ำตาที่เริ่มไหลออกมามากขึ้น แต่แอลก็ยังคงคงต้องถามต่อไปเพื่อที่จะได้รอคำตอบว่าคิมซองกยูหายไปไหน
“แล้วพี่กยูทำไมยังไม่กลับมาละครับอูฮยอน?”
“พี่กยูเขาคงจะไม่มีวันกลับมาแล้วละครับ...ไฟล์ทที่พี่กยูบินไปสวิตเซอร์แลนด์ตก ไม่มีใครรอดแม้แต่ร่างของพี่กยูก็ยังไม่รู้ว่าเป็นยังไง พี่กยูเขาทิ้งผมไป เขาหนีผมไป เขาโกหกที่สัญญากับผมไว้”
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะแอล”
“โฮย่านายห้องน้ำอยู่ทางไหนหรอ?” อูฮยอนขอตัวไปเข้าห้องน้ำและเอ่ยถามทางกับโฮย่า
“ตรงไปน่ะ อยู่ติดกับห้องครัวซ้ายมือ นายไปไหวนะ?”
“อืม ฉันไหวน่ะ”
“โฮย่านายรู้ไหม? พอผมได้ยินว่าพี่กยูตายแล้ว ผมรู้สึกว่าผมเกลียดพี่กยูไม่ลงแล้วจริงๆ พี่กยูไม่ผิดเลยที่หายไป แต่ผมเองที่ผิด ผิดที่ดูแลอูฮยอนให้เหมือนพี่กยูไม่ได้”
“คุณไม่ผิดหรอกครับ ใจเย็นนะ อูฮยอนมันคงรักพี่กยูมาก ผมเป็นเพื่อนมันยังอดอิจฉาไม่ได้เวลาที่เห็นพี่กยูกับอูฮยอนจีบกันใหม่ๆ” โฮย่าพูดพรางเอามือลูบหลังอีกคนเพื่อปลอบใจ
“เมื่อกี้ฉันเห็นเพื่อนนายเดินไปเข้าห้องน้ำนิ ฉันว่าควรมีใครไปดูแลเขานะแค่เดินยังจะล้มเลย” ดงอูเดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมพูดกับโฮย่า
“มยองซูฉันได้ยินหมดแล้วละเรื่องของพวกนายมันเข้าใจยากจริงๆ ใครๆก็ไม่อยากให้เกิดหรอกจริงไหม? อย่าเครียดไปเลยมาหัวเราะกัน เฮ้ ชนแก้ว!! ฮ่าๆ”
“………………………………………….”
ทั้งโฮย่าและมยองซูเอามือกุมขมับพรางส่ายหัวเบาๆ
“ฮยองนี้อารมณ์ดีไม่รู้จักเวลาเลยจริงๆ” โฮย่าพูดเบาๆ
“ได้ยินนะ! จะหักเงินเดือนเลยดีไหม?” ดงอูพูดกวนๆใส่โฮย่า แต่นี้คงเป็นเรื่องปกติของดงอู ถึงจะดูอามรณ์ดีก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไร เพียงแค่อยากให้ตอนนี้ทุกคนมีความสุข
“แต่ดงอูฮยองก็พูดถูกนะครับ ผมควรไปดูหน่อย แล้วนี้ก็ไปนานเกินแล้วด้วย”
แอลเดินไปที่ห้องน้ำด้วยความเป็นห่วงอูฮยอน
“อูฮยอน~ นายทำอะไรอยู่”
“อูฮยอนเปิดน้ำทิ้งไว้ไม่ดีนะ ล้างหน้าเยอะแบบนี้ให้ผมอาบน้ำให้เลยดีไหมครับ?”
“……………………………………………………..”
ไร้เสียงตอบรับจากคนไหนห้องน้ำ แอลยืนพิงประตูผิวปากไปพรางๆจะได้ไม่เงียบ จนรู้สึกเหมือนพื้นจะเปียก สิ่งที่แอลคือคนน้ำปนเลือดจางๆที่ไหลออกมาจากห้องน้ำที่อูฮยอนอยู่
“อูฮยอน อูฮยอน!!!! นายตอบผมซิ เปิดประตู!!”
ปังปัง !! “แอลพยายามพังประตูห้องน้ำแต่ก็ไม่สำเร็จ
“เกิดอะไรขึ้นครับ?” ทั้งโฮย่าและดงอูรีบวิ่งตรงมาที่ห้องน้ำทันทีที่ได้ยินเสียง
“มีคาบเลือดออกมาครับ อูฮยอนเงียบไปพักใหญ่แล้วช่วยกันงัดประตูหน่อยครับ”
.
.
.
.
โฮย่ารีบเดินตรงไปที่ห้องครัวเพื่อจะหามีดเล็กๆมางัดประตู แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ จึงคว้าเอาไขขวงในตู้เก็บอุปกรณ์คงจะใช้แทนได้
โฮย่ารีบงัดประตูห้องน้ำจนสำเร็จ แต่สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้าในสายตาทุกคนคือ ร่างของอูฮยอนนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น มีมีดด้ามเล็กแทงอยู่ที่หน้าอก เป็นภาพที่เกือบทำให้คนที่เข้มแข็งอย่างแอลเกือบจะเป็นลม
แอลรีบช้อนตัวอูฮยอนขึ้นรถตัวเอง และบอกให้โฮย่ากับดงอูรีบตามไป ตอนนี้อูฮยอนหมดสติและเลือดไหลไม่หยุด อูฮยอนหายไปเข้าห้องน้ำจนตอนนี้ที่ช่วยออกมานับเวลาก็คงเกิน 15 นาทีแล้ว ใจแอลเต้นแรงเหนื่อยหอบเพราะกลัวว่าจะเสียอูฮยอนไป
ณ โรงพยาบาล
“อูฮยอนเป็นไงบ้าง?” ดงอูกับโฮย่าเอ่ยถามพร้อมกันด้วยความเป็นห่วง
“ถึงมือหมอแล้วครับ ผมหวังว่าเขาจะปลอดภัย”
เป็นห่วงอูฮยอนจัง..” โฮย่าร้องไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วงเพื่อนมาก ดงอูเข้าไปกอดคอโฮย่าตบบ่าเบาๆ
“เพื่อนนายไม่เป็นไรหรอกน่า เชื่อฉันซิ ต้องไม่เป็นไร” ดงอูพูดปลอบใจอีกฝ่าย
.
.
.
.
.“คนไหนคิมมยองซูครับ? เดินไปพบหมอที่ห้องหน่อยนะครับ” หมอที่รักษาอูฮยอนเดินออกมาพร้อมเรียกหาเจ้าของคนไข้
“ตอนนี้อาการคนไข้คือ เสียเลือดมาก หมอให้เลือดแล้ว ชีพจรคนไข้ต่ำมาก หมอไม่รับประกันว่าคนไข้จะอยู่หรือฟื้น ขอให้ทำใจ 50/50 นะครับ หมอเองจะพยายามสุดความสามารถครับ”
แอลเดินออกจากห้องมานั่งอยู่คนเดียวเงียบๆพร้อมกับร้องไห้ออกมา นานแล้วที่แอลไม่ร้องไห้ถ้าไม่รู้สึกแย่หรือเสียใจจริงๆคงยากที่จะเห็นน้ำตาของแอล
อูฮยอน นายต้องอยู่กับผมนะ ผมจะดูแลนายให้มากกว่านี้นายต้องอยู่กับผม นายได้ยินหรือเปล่า….
:) Shalunla
ความคิดเห็น