คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::Coffee Club:: 00
Coffee club : 00
เง้ออ...
ง่วงอ่ะ...
เมื่อคืนกว่าจะได้นอน...
"ฮ่าวว" ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งบนที่นอนขนาดคิงไซด์ในห้องของตัวเองก่อนจะหาวหวอดๆพร้อมๆกับบิดขี้เกียจ
"อือ...กี่โมงแล้วเนี่ย...เฮ้ย! ป...แปด แปดโมง!! เรามีคลาสตอนแปดโมงครึ่งนะ!!" หลังจากที่ตะลึงงันกันนาฬิกาดิจิตอลสีเงินที่วางอยู่หัวเตียงอยู่พักหนึ่ง ร่างบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันทีแต่ก็ต้องวิ่งกลับไปที่ระเบียงเพื่อเอาผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง
"โว้วๆๆๆๆ สายแล้วๆๆ" แบมแบมในชุดเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวกับกางขายาวสีดำก้มมองนาฬิกาข้อมือพร้อมกับวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว
"พ่อฮะ! แม่ฮะ! พี่คุณ! แบมไป ม. แล้วนะครับบ!" แบมแบมตะโกนบอกพ่อแม่และพี่ชายขณะที่วิ่งผ่านห้องอาหาร ก่อนจะเร่งเท้าไปขึ้นรถที่ไรอันที่เป็นทั้งสารถีคนขับรถ คนสนิท และบอดี้การ์ดของตัวเองเตรียมไว้รอ
"ออกรถๆๆๆ ออกรถเลยยย" หลังจากที่ขึ้นมาได้แบมแบมก็เอ่ยเร่งทันทีเพราะอีกไม่ถึงสิบนาทีเขาต้องเข้าคลาสไม่เช่นนั้นจะโดนเช็คขาดและโดนตัดคะแนนได้!
"ครับ!!" และการเอ่ยเร่งก็ไม่ได้ทำให้ไรอันโกธรเคืองอะไรแต่รีบเร่งเพื่อให้นายน้อยแบมแบมทันคลาสเรียนปรับตัวของมหาลัยที่จัดให้นักศึกษาปีหนึ่งโดยเฉพาะ แถมวันนี้ก็เริ่มวันแรกด้วย
"เร็วอีกๆๆๆๆ เร็วอีกไรอันน ฉันจะสายแล้วววว" แบมแบมถึงกับตบเบาะรัวๆเมื่อเหลือเวลาไม่ถึงห้านาทีแต่ดีตรงที่ตอนนี้ยังไม่ได้เปิดเทอมรถคงจะไม่ค่อยเยอะ...เฮ้ยย!! เขาคิดผิดถนัด! ตอนนี้รถของเขาจอดนิ่งสนิท...ดูเหมือนข้างหน้าจะมีอุบัติเหตุรถชนนะ...ทำไมต้องมาชนตอนนี้ด้วยเนี่ยย!!! ร่างบางที่ชะเง้อคอดูข้างหน้าสลับกับป้ายมหา'ลัยที่อยู่ไม่ไกลสุดท้ายก็ก้มมองนาฬิกาก่อนจะติดสินใจว่า...
"ไรอัน! ฉันจะวิ่งไปนะ!!" บอกเท่านั้นร่างบางก็เปิดประตูลงจากรถคันหรูวิ่งไปตามฟุตบาธ ทั้งก้มมองนาฬิกาข้อมือที่ตอนนี้บอกว่าอีกไม่ถึงสามนาทีเขาซวยแน่แล้ว
ร่างบางวิ่งสุดกำลังที่มีจนทำให้เสื้อนักศึกษาสีขาวแนบกับหน้าท้องแบน ผมสีดำที่เคยปรกหน้าอยู่ด้านหนึ่งปลิวไปกับสายลมทำให้ใบหน้าใสเกินผู้ชายไม่มีอะไรปิดบัง นายน้อยแบมแบมเป็นที่จับตาแต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจ เขาสนเพียงเวลาบนปัดนาฬิกาแล้วทางเดินที่เขาวิ่งเหมือนกับกำลังแข่งทีมชาติ
"ห้องๆๆๆอยู่ไหนเนี่ยยย!" แบมหันซ้ายขวาพร้อมกับหอบแฮกๆ เขาเหนื่อยจนแทบไม่มีแรงอยู่แล้วนะ! วิ่งลงจากรถกว่าจะเข้ามาด้านใน แถมต้องวิ่งเข้าตัวคณะอีก...ในไม่กี่นาทีถือว่าวิ่งเร็วมากเลยด้วยซ้ำ!
"แฮกๆๆ" แต่แล้ว ในขณะที่ร่างบางกำลังหอบเหนื่อยเสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ก็ดังขึ้นจากลำโพงที่อยู่เยื้องไปก็ดังขึ้น และมันทำให้ร่างบางรู้ว่าเขาต้องไปที่ไหน
'นักศึกษาปีหนึ่งทุกคน~ นักศึกษาปีหนึ่งทุกคน ไปรวมกันที่หอประชุมหนึ่งด้วยค่ะ ประกาศอีกครั้งให้นักศึกษาปีหนึ่งทุกคน~ ไปรวมกันที่หอประชุมหนึ่งในเวลานี้ด้วยค่ะ~’
เสียงประกาศของประชาสัมพันธ์ทำให้แบมแบมรู้ที่หมายของตัวเอง เขาหันซ้ายหันขวาและก้มลงมองปัดนาฬิกาอีกครั้ง เขาจะสายแล้วว!!
แบมแบมตัดสินใจหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรออกหาเบอร์ล่าสุดทันที
ตู้ดด
ตู้ดด
ตู้ดด
เสียงสัญญาณดังไปเรื่อยๆ มือที่ถือโทรศัพท์แนบหูไปพร้อมๆกับวิ่งสอดส่องหาทางเผื่อจะมีป้ายบอกทางบ้าง แบมแบมจิปากขัดใจก่อนจะตัดสายแล้วกดโทรออกใหม่อีกครั้งเมื่อสัญญาณตัด
"โอ๊ยยยรับโทรศัพท์กันหน่อยไม่ได้รึไงเนี่ย!" ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้แบมแบมเหนื่อยจนเหงื่อซกไปหมดแล้ว จนจะวิ่งต่อไม่ไหวแล้วด้วย
(ฮัลโหลแบม) เสียงคุ้นเคยดังมาจากปลายสายพอดีกับที่ร่างเล็กหยุดยืนพักที่หน้าโรงยิม ที่เขารู้ว่าคือโรงยิมก็เพราะมันมีป้ายติดไว้ว่า 'โรงยิม1' ไง ให้ตายเถอะ!!
"ฮ...ฮัล ฮัลโหล ยูค ตอนนี้อยู่หอประชุมรึยังอ่ะ" ร่างบางถามเพื่อนสนิทที่เข้าเรียนที่เดียวกันแถมยังคณะเดียวกันด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบอย่างปิดไม่มิด นาทีนี้ต้องรีบแล้วเลยเวลามาหลายนาทีแล้วด้วย
"อ่าใช่แล้วแบมอยู่ไหนอ่ะ ยูคหาแบมไม่เจอเลยเนี่ย" ยูคยอมที่อยู่บนหอประชุมที่ตอนนี้นักศึกษาปีหนึ่งกำลังทยอยกันเข้ามาข้างในพร้อมๆกันถึงเขาจะสูงขนาดไหนก็หาเพื่อนตัวเล็กได้ยาก
"แฮกๆ แบม แบมยังไม่ถึงอ่ะยูคหาหอประชุม1ไม่เจออ่ะ" แบมมองไปทั่วสาระทิศพร้อมคิดในใจมหา'ลัยนี่จะใหญ่อะไรนักหนานะ หลงทางตาลายไปหมดแล้ว
"อ้าว...แล้วนี่เเบมอยู่ไหน" ยูคยอมมองหาบุคคลที่เป็นรุ่นพี่ทันที เพราะรุ่นพี่เขาบอกว่าวันนี้ได้มาเป็นสตาฟให้เผื่อรุ่นพี่จะช่วยอะไรได้บ้าง
"อยู่ที่โรงยิม1 อะไรสักอย่างเนี่ย" แบมแบมพูดด้วยเสียงติดจะหงุดหงิดนั่นทำให้ยูคยอมส่ายหน้าน้อยๆก่อนที่จะรีบสาวเท้าไปหารุ่นพี่ที่พูดถึงทันที
"งั้นแบมรอแปปนึง เจอพี่จินยองพอดี อย่าพึ่งวางนะ" เมื่อร่างบางได้ยินว่าเจอพี่จินยอง เขาดีใจมากเหมือนได้ถ้วยบอลโลกมาครองเลยล่ะ แบมแบมถือสายรออย่างแน่วแน่ ทางปลายสายมีเสียงคนคุยกันจ้อกเจ้กจอแจจนฟังไม่ได้ศัพท์แต่แบมแบมก็ยังคงถือสายรอแม้ความรำคาญจะเพิ่มขึ้นตามเวลาที่รอคอยก็ตาม ปกติเขาใจเย็นมากพอที่จะไม่เดือดกับเรื่องขี้ประติ๋วเท่านี้หรอกแต่เพราะสถานการณ์มันพาไปเขาเลยอารมณ์เสียแต่เช้า แถมได้อาบน้ำถึงสองรอบรวมน้ำปะปากับน้ำเหงื่อน่ะนะ
"พี่จินยองๆ ไอ้โรงยิม1 นี่อยู่ตรงไหนอ่ะพี่...อ้าว ยูค หือ? โรงยิมหนึ่งหรอ อยู่หลังหอประชุมพอดีเลย มีไรรึเปล่า...อ่อ พอดีแบมอยู่ที่โรงยิม1 น่ะสิ...ตอนนี้เนี่ยนะ??...ครับ...บอกให้แบมรีบๆมาเถอะเดี๋ยวก็ไม่ทันเช็คชื่อหรอก...อ่า ครับ ขอบคุณนะพี่..." เสียงยูคยอมกับพี่จินยองคุยกันเล็ดลอดเข้าไปทำให้คนที่ถือสายรอได้ยินหมด แสดงว่าไอ้หอประชุม1 อะไรนั่นก็อยู่หลังโรงยิมนี่สินะ
"โอเคยูค!! แบมจะรีบวิ่งไป แค่นี้นะ!!" ร่างบางกดตัดสายทันทีแล้วออกตัววิ่งไปตามทางเดินข้างๆโรงยิม1 ที่ไม่รู้จะใหญ่ไปไหนเอาสเตเดี่ยมฟุตบอลมาอยู่ในมหา'ลัยรึไงกันนะ!
ร่างบางวิ่งจนมาถึงหอประชุม1 ที่ตอนนี้มีนักศึกษามหาวิทยาลัยปี1 กำลังจับกลุ่มคุยกันเยอะแยะเต็มไปหมดไม่ว่าจะเป็นตรงทางเดินฟุตบาธ โถงใต้อาคาร ตามขั้นบันได และที่กำลังทยอยเข้าไปในหอประชุมนั่นอีกแหนะ ทำไมคนเยอะงี้อ่ะ ทีตอนที่เราวิ่งไม่เจอใครสักคนเลยเงียบอย่างกับป่าช้า แล้วนี่ก็เลยแปดโมงครึ่งมานานหลายนาทีแล้วทำไมพวกเขายังเดินเอ้อระเหยกันอยู่แบบนี้ล่ะ...
ร่างบางได้แต่นึกอารมณ์เสียในใจก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเพื่อจะบรรเทาอาการเหนื่อยและหายใจติดขัดของตัวเองได้บ้าง ก่อนจะเดินตามนักศึกษาคนอื่นๆเดินขึ้นไปบนหอประชุม
หอประชุมของที่นี่ใหญ่มากมีเก้าอี้บุกำมะหยี่สีเทาเรียงกันเป็นขั้นบันไดรูปครึ่งวงกลมอย่างเป็นระเบียบ ที่นั่งมีนักศึกษาไปนั่งจับจองไว้บ้างแล้วส่วนมากมักจะเป็นกลุ่มเด็กเรียนซะส่วนใหญ่ที่เข้ามาเลือกที่นั่งดีๆ
แบมแบมมองหาร่างสูงโย่งอย่างกับหมีและผมสีชมพูของยูคยอม ไม่นานแบมแบมก็เจอพร้อมกับรุ่นพี่ในกลุ่มที่ยืนอยู่ข้างผนังกันครบเลยขาดอยู่สองคนตอนนี้ก็คือตัวเขาและพี่มาร์ค
ดีแล้วแหละที่ไม่มาน่ะ...
จะได้ไม่มาเล่นอะไรแผล่งๆกับเขาอีก...
หึม!
"พี่บี พี่เนียร์ พี่แตง พี่แจ็ค ยูค หวัดดีฮะ" เสียงใสเอ่ยทักทายทุกคนพร้อมรอยยิ้มกว้าง วันนี้กว่าจะได้เจอกันนี่ลำบากจริงๆเชียว
หลังจากที่แบมมาทุกคนลงมติกันว่าจะไปหาที่นั่งกันก่อนโดยไม่รอมาร์คซึ่งยังมาไม่ถึง เพราะตอนนี้ที่นั่งเริ่มถูกจับจองไปเกือบครึ่งแล้ว พวกเขาเลือกมานั่งทางขอบซ้ายเพราะเวลาเข้าออกจะง่ายกว่าตรงกลาง แถวหน้าก็ออกง่ายนะเพียงแต่พวกเขาไม่ค่อยปลื้มที่จะไปนั่งให้อาจารย์จ้องหรอกนะ
"แบมจองที่ให้ไอ้พี่มาร์คด้วยนะ" เสียงยองแจหรือพี่แตงที่เข้าไปนั่งก่อนเพื่อนและได้นั่งใกล้กับเด็กสถาปัตย์ที่น่าหล่อไม่เบา
"อ้าวทำไมต้องแบมอ่ะ" แบมแบมหันไปบ่ายเบี่ยงเผื่อจะได้ไม่ต้องนั่งข้างพี่มาร์คจอมก่อกวนนั่นบ้าง แต่โอกาสเป็นศูนย์เมื่อพี่แจ็คหรือแจ็คสันพูดขึ้น
"เพราะหมอนั่นจะเปลี่ยนที่กับทุกคนที่นั่งข้างนายอยู่ดีไง" พี่แจ็คว่างั้นก่อนจะไปนั่งข้างๆพี่แตงและบ่นอะไรบางอย่างจากนั้นพี่แตงกับพี่แจ็คก็เปลี่ยนที่นั่งกันซะงั้น ผมส่ายหน้าและยิ้มน้อยๆกับความเอาแต่ใจของพี่แจ็คและความยอมคนของพี่แตง
"แต่ว่า..." ผมหันไปหาพี่เนียร์หรือพี่จินยที่นั่งลงข้างๆพี่แตงและเรียกพี่บีหรือพี่แจบอมไปนั่งข้างๆโดยทำเป็นเมินผมที่กำลังจะแย้งอย่างหน้าตาเฉย โหยย พวกพี่นี่รักผมกันจริงๆ
เมื่อเห็นว่าพวกพี่ๆจะให้พี่มาร์คจอมกวนนั่งข้างผมให้ได้ผมก็หันไปมองความหวังสุดท้ายอย่างยูคยอมแต่เพื่อนรักก็พูดดักทางเอาไว้ก่อน
"นายจองที่ให้พี่มาร์คน่ะดีแล้วฉันอยากนั่งข้างพี่คนนี้..." ยูคยอมก้มลงกระซิบกับผมให้ได้ยินกันสองคนก่อนจะชี้นิ้วไปที่ด้านข้างเล็กน้อยแล้วลดมือลงเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต แต่ใบหน้ายูคยอมตอนนี้ขึ้นสีแดงน้อยๆ อย่าบอกนะว่า...โหยย คนที่นั่งข้างยูคยอมเป็นคนที่ยูคเคยเล่าให้ผมฟังบ่อยๆชื่ออะไรนะ...ซึง...ซึง
อ่า...
"รุ่นพี่ซึงฮุนไงเล่า..." ยูคยอมที่เห็นผมตีหน้างงก็ก้มลงมากระซิบเสียงเบาๆทั้งๆที่ต่อให้พูดปกติพี่เขาก็ไม่ได้ยินก็เสียงในนี่ดังจะตายไป...
เอ้ออ
ใช่!
รุ่นพี่ซึงฮุน!!
ฮ่าๆๆๆ
เอ๊ะ...
...เราดีใจทำไม...เราต้องนั่งข้างพี่มาร์คเลยนะ!!
ง๊าบบบบ
ตอนแรกเอา 00 ไปก่อนเนอะ ยังไม่มีอะไรมากเลยถือซะว่าเป็น Intro ไปเลยแล้วกันนะคะรีดเดอร์ทั้งหลาย...
อ่า...ถ้ามีผิดพาดหรือไม่ดีตรงไหนก็เม้นบอกได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจเน้ออ ไรท์จะได้รู้ว่าไรท์ต้องแก้ไขตัวเองยังไงบ้างน่ะนะ เพื่ออนาคตค่ะ อิอิ
เข้ามาเล่นแท็กกันน๊า คุยเล่นกันกะได้~~~
#ฟิคคอฟฟี่คลับ
ไปนั่งดู #markbam ค่ะ มีแท็ก #dewbam #pleumbam ด้วยแหละ ง๊างงงง เข้าไปดูทุกคู่อ่ะค่ะ โอยยยยย SF เต็มหัวข้าน้อยไปหมดดดดด
ระวังกลับเกาหลีแฟนบอยจะงอนนะเห้ยยยยย ถถถถถถถถ มโนคือชนะ อิอิ
ความคิดเห็น