ดินสอไม้

เราไม่ควรที่จะรู้จักกันเสียด้วยซ้ำ  ผมไม่มีอะไรที่เขาจะสนใจได้เลยสักนิด  ทุกอย่างเหมือนถูกเขียนไว้ด้วยบทไม่น่าพิสมัยเท่าใดนัก แต่ผม

คงจะปฏิเสธหรือเดินห่างออกจากผู้ชายคนนั้นไม่ได้เหมือนที่ใจคิดไว้เสียแล้ว เพราะว่า..ผมรักเขา รักมากมายจน ลืมรักตัวเอง ลืมความ

เจ็บปวดจากการกระทำ เลวร้ายที่มอบให้มาเสมอ .. มองข้าม ความเจ็บปวดนั้นไป เลยผ่านไป ต่อให้ปวดร้าวเจียนตาย ทรมานสักเพียง

ใด ไม่เคยเลยจริงๆที่ผมจะถอยห่างออกมาได้ ว่ากันว่า "ความรักทำให้คนตาบอด" ไม่จริงเลยสักนิด ความรักไม่ได้ทำให้ผมมมองอะไร

ต่างไปจากเดิม รับรู้ทุกอย่าง สิ่งที่คนที่ผมรักทำ สิ่งที่เขามอบให้  วันนี้ได้แต่ยิ้มให้ตัวเองเศร้าๆ เสียใจไปกี่ครั้ง คำปลอบโยนที่ขอให้เป็น

ของผมสักครั้ง ก็ไม่เคยมีจริงๆ... อย่าโทษความรัก ที่ทำให้เจ็บปวด แต่ขอโทษหัวใจตัวเอง ...กระไรช่างไม่รักดี


เขา....

คนที่เกิดมาเพียบพร้อมเสียทุกอย่าง การศึกษา หน้าตา ฐานะทางการเงิน ความรู้และสังคมหรูหรานั่น
คนที่ทำให้ผมยิ้มจนอิ่มสุข ในขณะที่เขาก็สามารถทำให้ผมทุรนทุรายได้เหมือนกัน

คนที่ผมรักสุดหัวใจ....



ผม ....

คนที่เกิดมาไม่มีในสิ่งที่คนทั่วไปควรจะมี.... หน้าตา ฐานะ ความรู้
คนที่ "เขา" ไม่เคยจะเห็นต่า นอกจากเวลาไม่มีใคร...
ต่อให้เป็นหรือตาย... ก็ไม่มีความสำคัญสักนิด