เบเกอรี่สื่อรัก

เช้าวันอาทิตย์แล้วเหรอเนี่ยชั้นบ่นพึมพำกับตัวเอง ตายแหละฉันยังไม่ได้ทำการบ้านเลย ต้องส่งวันจันทร์ด้วยแงแงแง ตายแน่เลยชั้น ตายๆๆๆๆ ชั้นต้องรีบทำการบ้านแล้วสิ

     ยัง ยังทำไม่ได้ เพราะชั้นมีนัดกับชายหนุ่มสุดหล่อเจ้าของร้านเบเกอรี่ ไม่ค่อยเข้าข้างตัวเองเลยชั้น ชั้นเคยเจอเค้าเมื่อตอนแม่ไปซื้อเค้กร้านเค้าเมื่อวันก่อน ชั้นก็ตกหลุมรักเค้าในทันที บวกกับเค้าเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยชั้นอีก เราคงเจอกันทุกวัน อิอิ ใครจะมองว่าชั้นเข้าข้างตัวเองก็มองไปชั้นไม่สน เอ๊ะหรือจะสนดี ไม่สนหรอก ชั้นเจอเค้าแวบแรกชั้นก็ใจละลายเป็นไอติมไปแล้ว เว่อร์???ไปป่ะเนี่ย

     อ่อ!! ฉันลืมแนะนำตัวเอง ฉันชื่อพิงค์นะ ทำไมนะเหรอ เพราะว่าแม่ชั้นชอบสีชมพูน่ะสิ แต่ถ้าตอนนั้นแม่ชั้นชอบสีดำ ชั้นคงจะชื่อแบล็คไปแล้วแหละ อิอิ ชั้นเรียนอยูที่มหาวิทยาลัยไวท์พิงค์ ปี่ที่ 1 คณะความรักศาสตร์ เอ๊ยย ไม่ใช่ คณะนิเทศศาสตร์ คนกำลังมีความรักก็ยังงี้แหละ อ่อ! เกือบลืมไปว่าหนุ่มรุ่นพี่คนนั้นเค้าก็เรียนอยู่ที่มหา’ลัยเดียวกันกับชั้น เค้าอยู่ปี่ที่ 3 คณะศิลปะศาสตร์ เขาชื่อพี่เทน หนุ่มป๊อบประจำมหา’ลัย (เห็นเพื่อนชั้นบอกอ่ะนะ)

     ชั้นบิดตัวอยู่บนเตียงซักพักก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันให้ขาวสะอาด แต่งตัวเริ่ดๆ ฉีดน้ำหอมให้ฟุ้ง เผื่อเขาได้กลิ่นจะได้ตกหลุมรักชั้น เกี่ยวกันไหมเนี่ย??? แต่งตัวเสร็จก็เจอคุณแม่จอมเฮี้ยวของชั้นที่มัวแต่นั่งบ่นพึมพำๆอยู่คนเดียวชั้นแอบย่องไปข้างๆบ้าน เพื่อที่จะไม่ให้แม่รู้ อิอิ

     ในที่สุดก็ออกมาได้สำเร็จ เย้ๆๆๆ ชั้นนั่งแท็กซี่มาลงตรงหน้าร้านเบเกอรี่ของชายหนุ่มคนนั้นให้ตังคนขับเสร็จก็ลงจากรถเสียงบีบแตรดังสนั่น ปี๊บบบบบบบบบ!!!!! เอ๊ะ! นี่เขาบีบแตรเรียกเรานิชั้นเปิดประตูรถแท็กซี่แล้วถามคนขับ

“บีบแตรทำไมคะอายเค้า” ฉันถามลุงแท็กซี่อย่างเขินอาย

“หนูให้ตังลุงยังไม่ครบเลย มันสองร้อยห้าบาท หนูให้ลุงมาสองร้อย” ลุงบ่นพึมพำ

“โธ่ ลุงแค่เนี้ยบีบแตรซะดังลั่นเลย หนูอายเค้านะเนี่ย” ชั้นอายแทบจะมุดดินหนีอยู่แล้ว

“โทษทีๆ หนู” ลุงก้มหัวปรกๆ

     พูดได้แค่นั้นชั้นก็กำลังหาเหรียญห้าบาทให้ลุงเค้าอยู่ หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

“อยู่ไหนเนี่ยเหรียญ ทีเวลารีบๆร้อนๆเนี่ยหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไปอยู่ในรูไหนแล้วเนี่ย”

“นี่ครับลุงห้าบาท” ^^

     อยุ่ดีๆ ก็มีมือที่ไหนก็ไม่รู้ ยื่นผ่านหน้าชั้นไป หือหอมจัง ชั้นหันไปมองชายหนุ่มคนนั้น อ๊ะ! พี่เทนนี่หน่า คนอะไรไม่รู้น่ารักชะมัด

“ขอบคุณมากชายหนุ่ม เป็นกันแฟนกันเหรอเนี่ย เหมาะสมกันดีนะ” ลุงพูดเสร็จก็ขับรถไปรับผู้โดยสารต่อ

(ละลายแล้ววววววววววววววววววววว) “เอ่อ อ่า อือ ขะ ขะ ขอบคุณนะคะพี่นี่ค่ะห้าบาท” ไอ้เหรียญบ้า ที่เวลายังงี้กลับโผล่หัวมา

“ไม่เป็นไรหรอก เอ่อ พิงค์มาทำอะไรแถวนี้เหรอ”  ^^ กรี๊ดดดดดดดดด พี่เทนรู้จักชื่อชั้นด้วยอ่ะ

“เอ่อ รู้จักชื่อพิงค์ด้วยเหรอคะ” ชั้นถามเป็นนัยๆ

“อ่อ เคยเจอตอนรับน้องไง เห็นมีป้ายชื่อติดอยู่” พี่เทนพูดอย่างเขินๆ

“พี่เทนจำได้ด้วยเหรอคะ” อยากรู้ๆ

“อ้าว เราก็รู้จักชื่อพี่เหมือนกันเหรอ” พี่เทนถามอย่างอึ้งๆนิดหน่อย

“แหม หนุ่มป๊อบประจำมหา’ลัย ใครจะไม่รู้จักล่ะคะ” ชั้นถามอย่างภาคภูมิใจ

“แล้วพิงค์มาทำอะไรแถวนี้อ่ะ”

 “มาตามหาความรักค่ะ ^^ เอ๊ยยย! มะ มะ มา ซื้อเค้กค่ะ” (โอ๊ยยย จะละลายแล้ววว)

“อ่อ เชิญครับ”  ^^ ว่าแล้วเค้าก็เปิดประตูร้านเบเกอรี่ของเค้าให้ชั้น ตอนนี้ใจของชั้นเริ่มสั่นแล้ววววว

“ขอบคุณค่ะ” ^^ ชั้นมองดูรอบๆร้าน มันก็สวยดีนะ ต่างกับตอนที่มากับแม่เลย

“จะรับเค้กอะไรดีล่ะ ร้านเรามีทั้งเค้ก และชิฟฟอนรสต่างๆ มากมาย เลือกได้นะ” พี่เทนแนะนำเมนูเค้กทั้งหลายแหล่ให้ชั้นฟัง

“ค่ะ แล้วเค้กอะไรที่อร่อยที่สุดในร้านนี้ล่ะคะ” อยากรู้จิงๆ

“ก็อร่อยทุกรสนั่นแหละ จะเหมาหมดทุกรสเลยไหม” ถ้าทานหมด ก็ท้องแตกตายสิคะพี่เทน

“เอ่อ คงทานไม่หมดหรอกค่ะ อืมมมม ขอเป็นรสกาแฟแล้วกันค่ะ”

“ชอบทานกาแฟเหรอ” อั่นแหน่อยากรู้ล่ะสิ

“ก็...ชอบค่ะ อร่อยดี”  ก็มันอร่อยนี่หน่า

“เหมือนพี่เลย พี่ก็ชอบรสกาแฟ” ^^ พี่เทนทำไมหน้าแดงหนอ

“แหะๆ ชอบเหมือนกันเลย” เขินอ่ะ

“อ่ะ ได้แล้วครับ เค้กกาแฟแสนอร่อย” ว้าวววว เค้กมาแว๊วววว

“เท่าไหร่คะ” ชั้นเตรียมควักเงินที่มีอยู่น้อยนิดของชั้น เงินเก็บของชั้นนะเนี่ยยย

“ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าให้ไปลองชิมละกัน ถ้าอร่อยคราวหน้าได้เสียตังแน่” พี่เทนคิดไรกับพิงค์ป่ะเนี่ย

“ขอบคุณค่ะพี่เทน  ไว้คราวหน้าพิงค์จะเตรียมเงินมาเยอะๆนะคะ” ลาบปากกกไอ้พิงค์แล้ววว

“ครับ ทานให้อร่อยนะ” จะทานให้เรียบเลย ว่าแล้วชั้นก็เดินออกมาเรียกรถแท็กซี่เพื่อกลับไปกินเค้กแสนอร่อยของพี่เทน

“กลับบ้านดีๆนะพิงค์” ฮั่นแหน่ เป็นห่วงล่ะซิ

“ค่ะ พีเทน” โอ๊ยยยย เขินนนนนน